❱❱ Ενας «βλάχος» με λόγο συμβόλαιο – Ο Νίκος Τσούκας ανοίγει την καρδιά του στην «Espresso»
❱❱ Τα φτωχικά χρόνια και το ταξίδι στο όνειρο σ’ ένα φορτηγό με… πατάτες.
Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
«Εξοχο, αυθεντικό, με στόφα λαϊκού κωμικού, χωρίς φλυαρία και γραφικότητες» έχει χαρακτηρίσει ο κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος τον Νίκο Τσούκα. Εκείνος, πάλι, αυτοαποκαλείται «βλάχος» με λόγο «συμβόλαιο»!
Ο ηθοποιός, που έχει στο ενεργητικό του 50 κινηματογραφικές ταινίες, 33 βιντεοταινίες και περίπου 80 θεατρικά έργα, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δευτεραγωνιστές του ελληνικού θεάματος, αλλά από επιλογή όλα αυτά τα χρόνια οι συνεντεύξεις που έχει δώσει μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών…
Σήμερα, όμως, δεν αρνείται να μιλήσει στην «Espresso» για την 60χρονη πορεία του, σε μια συνέντευξη με πολλή ειλικρίνεια και νοσταλγία για την πρώτη φορά που εμφανίστηκε στο θέατρο, παρακαλώντας καθημερινά τον Μίμη Φωτόπουλο για έναν ρόλο, για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, από την οποία -όπως λέει- έφαγε γλυκό ψωμί, αλλά και για τη δύσκολη ζωή του…
Ο Νίκος Τσούκας στον φακό της «Espresso» • Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Το ραντεβού μας δόθηκε στο καφενεδάκι του «Μάριου» στα Ανω Πατήσια, στο οποίο ήρθε πολύ πιο νωρίς. Εκεί είναι η γειτονιά του και όσοι τον αναγνωρίζουν τον προσφωνούν με το μικρό του όνομα. «Δεν έδινα συνεντεύξεις, γιατί θεωρούσα πως κάθε δημοσιογράφος πρέπει πρώτα να με δει στο θέατρο. Αν είμαι καλός, ας έρθει να μου ζητήσει συνέντευξη. Εγώ ποτέ δεν σήκωσα το ακουστικό να ζητήσω να μου κάνουν συνέντευξη. Ημουν πάντα αντιστάρ» μας λέει, θέλοντας να δικαιολογήσει τη σπανιότητα των συνεντεύξεών του, και συνεχίζει πιάνοντας την ιστορία της ζωής του από την αρχή.
Από την ταινία «7 χρόνια γάμου»
«Γεννήθηκα στη Δεσκάτη Γρεβενών και έζησα στη ζωή μου πολύ φτωχά, μια και γεννήθηκα πριν από τον πόλεμο του ’40. Εζησα τραγικά πράγματα. Ο πατέρας μου ήταν χασάπης. Ζούσαμε με το μεροκάματό του. Ευτυχώς, λόγω του πατέρα, τρώγαμε και κανένα κομμάτι κρέας. Οι γείτονές μας δεν είχαν ούτε αυτό» θυμάται, χωρίς ωστόσο να χάνει το χαμόγελό του, και συνεχίζει: «Θάλασσα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα 20 χρόνια μου. Μεγάλωσα χωρίς ρεύμα στο σπίτι μου. Ετσι διάβαζα με την γκαζόλαμπα. Με δανεικό βιβλίο διαβάζαμε ολόκληρες γειτονιές στο χωριό μου. Και έμαθα γράμματα». Οση ώρα μάς μιλά, παρατηρούμε το πρόσωπό του… Είναι 84 χρόνων, αλλά μοιάζει νεότερος. «Είχα πάντα εσωτερική γαλήνη και ήμουν κατασταλαγμένος. Ηξερα ανέκαθεν ότι είχα πάνω από όλα την οικογένειά μου. Τη γυναίκα μου, τα δύο αγόρια μου. Και επειδή έζησα πολύ δύσκολα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μετέπειτα δούλευα ώστε να μην τους λείψει τίποτα» αναφέρει, κρύβοντας κάτω από τα μαύρα του γυαλιά τη συγκίνησή του.
«Η ωραία του κουρέα»
Στη συνέχεια, πιάνει την ιστορία από εκεί που την άφησε: «Το 1955, μόλις τελείωσα το γυμνάσιο, εγκατέλειψα το χωριό του. Πάντα ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός. Δεν έχω κάνει καμιά άλλη δουλειά στη ζωή μου. Και έζησα από αυτή τη δουλειά. Μια φορά είχα δει θέατρο σε μπουλούκι στο παζάρι, με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Παπαδόπουλο, και μαγεύτηκα. Μου σφήνωσε η ιδέα, λοιπόν, να γίνω ηθοποιός. Μπήκα σε ένα φορτηγό με κρεμμύδια και πατάτες και ήρθα στην Αθήνα. Χωρίς να πάρω ούτε δυο ρούχα μαζί μου. Και, όταν έφτασα στην πρωτεύουσα, με άλλα τρία άτομα μέναμε σε μια αυλίτσα όλοι μαζί, μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας».
Ο Νίκος Τσούκας με Φέρμα και Παπαμιχαήλ
Ομως και στη συνέχεια δούλεψε πολύ σκληρά για να επιβιώσει, κυνηγώντας πολλές φορές τη δουλειά και όχι την καριέρα! «Πήγα πολλές φορές στην Αμερική και σε άλλες χώρες με θίασο για να φέρω περισσότερα χρήματα και για να μη μας λείψει τίποτα. Ηθελα να αποκτήσω ένα δικό μου σπιτάκι για τα παιδιά μου».
—-
Δίπλα στα «Ιερά τέρατα» της υποκριτικής
Από τη Σχολή του Κατσέλη, με δασκάλους τον Κατράκη, τον Γληνό, τον Κατσέλη, τον Ιορδάνη Μαρίνο, βγήκε αριστούχος. Ομως, οι δουλειές στο θέατρο εκείνα τα χρόνια ήταν ελάχιστες. «Το 1960 πήγα και ζήτησα δουλειά στο Θέατρο Παπαϊωάννου από τον Μίμη Φωτόπουλο. Και μου είπε τότε ο Μίμης: “Δεν έχω, ρε παιδάκι μου, κανέναν ρόλο. Πέρνα αύριο, πέρνα μεθαύριο”. Και πάει λέγοντας. Και εγώ κάθε μέρα ήμουν εκεί. Τσιμπούρι. Ωσπου του έφεραν ένα έργο, με έναν ρόλο γέρου. Με δοκίμασαν στον ρόλο και τρελάθηκαν. Μάλιστα, μου έγραψαν σπουδαίες κριτικές». Από εκεί μεταπήδησε στον θίασο της Λαμπέτη με όλα τα «ιερά τέρατα».
Από την ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι», με τους Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ
«Τα πράγματα τότε ήταν πολύ δύσκολα, γιατί είχες να ανταγωνιστείς τεράστια ονόματα. Κάθε ηθοποιός απ’ αυτούς μπορούσε να κρατήσει ολόκληρο θέατρο μόνος του. Τότε που βγήκα εγώ, ήταν ο Λογοθετίδης, ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου, ο Φωτόπουλος, ο Σταυρίδης, ο Ηλιόπουλος, ο Γκιωνάκης, ο Χατζηχρήστος. Πού να περάσεις εσύ ως νέος; Ομως, ήταν αξιοκρατικός ο ανταγωνισμός. Τώρα δεν υπάρχει αξιοκρατία» δηλώνει.
—-
«Είμαι κατά του να παίζουμε οι ηθοποιοί μέχρι να μας βγει η ψυχή»
Με τις κινηματογραφικές ταινίες τού τότε να γίνονται θεατρικά τού σήμερα, ρωτάμε τον Νίκο Τσούκα αν έχει δεχτεί προτάσεις για να επιστρέψει στο σανίδι.
Από την ταινία «Η βίλα των οργίων»
«Ενα έργο όπου έπαιξα εκείνη την εποχή, όπως “Η αρχόντισσα και ο αλήτης”, με τεράστια επιτυχία, να το παίξω ξανά; Τι θα κέρδιζα καλλιτεχνικά; Τίποτα. Αν ήταν κάποιος ρόλος που θα με ενθουσίαζε, ίσως να επέστρεφα. Αλλά, και πάλι, είμαι κατά του να παίζουμε εμείς οι ηθοποιοί μέχρι να μας βγει η ψυχή πάνω στη σκηνή» μας λέει με τρόπο απόλυτο, που δεν σηκώνει συμπληρωματικές ερωτήσεις. Αναφερόμαστε και στο ύψος του, που ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του – και, όπως λέει ο ίδιος, ένα από τα προτερήματά του!
«Δεν είχα τέτοια κόμπλεξ»
«Κοντός; Πού το είδες το ”κοντός”;» μας ρωτάει και σκάμε στα γέλια. «Μπα, εγώ δεν είχα τέτοια κόμπλεξ» συνεχίζει και, ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, τον ρωτάμε αν δέχτηκε πόλεμο σ’ αυτή τη δουλειά. «Ξέρεις τι έλεγε ο Γκάντι; ”Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά σε συγχαίρουν”. Ολα αυτά τα πέρασα και εγώ, και είμαι πολύ περήφανος για το τίμιο ψωμί που έβγαλα».
—-
«Εγώ έφαγα γλυκό ψωμί από την Αλίκη»
Ο Νίκος Τσούκας δηλώνει «παιδί» του σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου και θαυμαστής του Φίνου. «Ο Δημόπουλος για μένα ήταν ο καλύτερος σκηνοθέτης και ο πιο σπουδαίος. Οι κινηματογραφικές του ιστορίες και τα πλάνα του ήταν πολύ ανώτερα από όλων των άλλων. Οσες ταινίες έκανα στον Φίνο ήταν του Δημόπουλου. Με είχε δει σε κάποιο θέατρο ο τότε βοηθός του, ο Παντελής Βούλγαρης, με πρότεινε στον Ντίνο και αμέσως μου ζήτησε να παίξω σε όλες. Θυμάμαι ότι η Αλίκη μού έλεγε: ”’Βρε Τσουκάκι μου, θα παίξεις και σε αυτήν; Θα παίξεις μαζί μου και στο θέατρο;” Κι έτσι με την Αλίκη κάναμε πέντε έξι ταινίες και πολύ θέατρο, αλλά και πολλά ξενύχτια. Εγώ έφαγα γλυκό ψωμί από την Αλίκη. Ηταν φαινόμενο, πώς να το κάνουμε;» τονίζει και θυμάται ότι στην ταινία «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» του 1969, με τον «Πίπη», όλες οι σκηνές ήταν πραγματικές. Ακόμα και το ξύλο. «Δεν υπήρχαν fake χαστούκια και ξύλο. Ολα ήταν πραγματικά. Δεν υπήρχαν χρόνος και μέσα για να κάνουμε ψεύτικα πλάνα. Σκέψου ότι η ταινία αυτή ήταν η πρώτη έγχρωμη, όταν στο Χόλιγουντ γυρίζονταν έγχρωμα φιλμ δεκαπέντε χρόνια πριν».
Από την ταινία «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη
Αισθάνεται όμως και άτυχος, γιατί μετά τη «Νεράιδα και το παλικάρι» ο Φίνος είχε αποφασίσει να κάνει τρεις τέσσερις ταινίες με πρωταγωνιστή εκείνον, όπως αναφέρει, αλλά τους πρόλαβε η τηλεόραση! «Ηταν η εποχή που είχε πρωτοβγεί η τηλεόραση και ο Φίνος δεν την πίστεψε καθόλου. Αν την είχε πιστέψει, θα είχαμε επωφεληθεί όλοι. Και ξαφνικά, λόγω της τηλεόρασης “πέθανε” ο κινηματογράφος. Σκέψου ότι, όταν ο ”Αγνωστος πόλεμος” του Φώσκολου καθήλωνε τον κόσμο στα σπίτια του, όλα τα θέατρα αναγκάστηκαν να αλλάξουν μέρα που έπαιζαν τις παραστάσεις τους. Ερήμωναν οι δρόμοι. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Η τηλεόραση είχε μπει σε όλα τα σπίτια και οι κινηματογράφοι άρχισαν να κλείνουν» θυμάται.
Με τον Νίκο Νικόλιζα • Φωτό: Χρήστος Ζήνας
