«Έχω κλάψει, για πολλές γυναίκες έχω κλάψει…» τραγουδά ο Νίκος Βολάκος, φέρνοντας στο σήμερα το ομώνυμο διαχρονικό «διαμάντι» του Χρήστου Κυριαζή.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Ένα κομμάτι που, όταν κυκλοφόρησε πρώτη φορά το μακρινό 1992, είχε καταγράψει σαρωτική» επιτυχία. Ηταν, μάλιστα, ο ίδιος ο αξέχαστος τραγουδοποιός που το 2018 έδωσε στον ανερχόμενο, τότε, συνάδελφό του το «χρίσμα» να συνεχίσει το έργο του, μαθαίνοντας έτσι τα τραγούδια του και στις νεότερες γενιές.
«Μπορεί να μην τον ήξερα πολλά χρόνια, αλλά αισθάνομαι πως μοιράστηκα μια ζωή με τον Χρήστο Κυριαζή. Το να έρθουν τόσο κοντά οι ψυχές δυο ανθρώπων μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι κάτι μαγικό που μόνο μέσω της μουσικής γίνεται να συμβεί» δηλώνει στην «Espresso» ο Νίκος Βολάκος, μιλώντας για τον «δικό του άνθρωπο», τον σπουδαίο καλλιτέχνη που έφυγε από τη ζωή τον Νοέμβριο του 2021, μόλις στα 68 του χρόνια.
«Η γνωριμία μας έγινε το 2018 μέσω ενός κοινού γνωστού μας, μουσικού, και αμέσως διαπιστώσαμε ότι είχαμε πολλά κοινά. Ο Χρήστος, ως γνωστόν, ήταν και designer πέρα από δημιουργός τραγουδιών. Είχε σπουδάσει στην Ιταλία και υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του στη σχεδίαση επίπλου. Εγώ, από την άλλη μεριά, έχω ασχοληθεί επίσης με το design, καθώς σπούδασα μηχανικός κτιρίων στην Αγγλία» αναφέρει ο Νίκος Βολάκος, ο οποίος άρχισε μικρός να παίζει μουσική, παίρνοντας το ερέθισμα από τον πατέρα του που έπαιζε ακορντεόν δίπλα στον Φώτη Πολυμέρη.
«Άρχισα να παίζω κιθάρα στα 12 μου χρόνια, έκανα σπουδές σε ωδείο και παράλληλα έμαθα πιάνο. Αργότερα ως φοιτητής ήμουν σε γκρουπ στην Αγγλία, ενώ, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και πήγα φαντάρος, υπήρξα υπεύθυνος ορχήστρας. Μάλιστα το 1993, που είχε κάνει επιτυχία ο Κυριαζής με το “Εχω κλάψει”, εγώ το τραγουδούσα στον Στρατό. Δεν φανταζόμουν βέβαια ότι κάποια στιγμή θα συναντούσα τον Χρήστο και θα καθόμασταν μαζί στο στούντιο να ξαναγράψουμε σε διασκευή το ίδιο κομμάτι, έπειτα από δική του επιθυμία. Δεν ήταν δηλαδή μια διασκευή που έκανα μόνος μου.
Εγινε εφόσον γνωριστήκαμε με τον Χρήστο και καταλάβαμε πως υπήρχε χημεία μεταξύ μας. Του Χρήστου του άρεσαν τα τραγούδια μου, κι αυτό ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα που ήμουν νέος τραγουδοποιός. Ηταν όμως αυστηρός στην κριτική του, δεν θα σου έλεγε εύκολα το μπράβο, θα έπρεπε να τον είχε αγγίξει αυτό που είχε ακούσει…» εξηγεί.
Εκτός από τη διασκευή τού «Εχω κλάψει», ο Νίκος Βολάκος κυκλοφόρησε πρόσφατα και ένα remix του ίδιου τραγουδιού με τη δισκογραφική σφραγίδα της Orion Music και τη συνεργασία του dj Πέτρου Καρρά. «Το “Εχω κλάψει” μπήκαμε στο στούντιο και το γράψαμε όπως ήθελε ο Χρήστος Κυριαζής, ενώ ο ίδιος εμφανίστηκε μαζί μου και στο βιντεοκλίπ της διασκευής. Θυμάμαι μου έλεγε: “Νίκο, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περάσω τα τραγούδια μου στις νέες γενιές!” Αυτό ήθελε πριν “φύγει”. Κι επειδή το συζητούσαμε πολύ πριν “φύγει”, νιώθω υποχρέωση απέναντί του να παρουσιάσω κάποια τραγούδια του με άλλη ενορχήστρωση, δίνοντάς τους σημερινό ήχο. Αυτό λοιπόν προσπάθησα να κάνω με το τωρινό remix τού “Εχω κλάψει”. Φτιάξαμε το κομμάτι έτσι ώστε να μπορεί να παίξει και σε κλαμπ, “παντρεύοντας” ωστόσο το beat του dj και με ένα παραδοσιακό όργανο που είναι η κρητική λύρα. Αυτό έδωσε φρέσκια πνοή σε ένα κλασικό λαϊκό τραγούδι».
Οπως αναφέρει στην «Espresso» ο στενός φίλος και συνεργάτης του αείμνηστου καλλιτέχνη, λόγω του ότι Κυριαζής ήταν άνθρωπος κλειστός, δεν έκανε εύκολα φιλίες. «Μαζί μου όμως ήταν διαφορετικά, τον επισκεπτόμουν σπίτι του, πηγαίναμε μαζί και σε ένα μπαράκι στη γειτονιά του, στο Φάληρο. Εκεί παίζαμε μουσική, πίναμε τα ουισκάκια μας, συζητούσαμε περί μουσικής και κάναμε κριτική ο ένας στα τραγούδια του άλλου. Ετσι αναπτύχθηκε μια πολύ δυνατή σχέση μεταξύ μας, που κατέληξε σε συναυλίες και ηχογραφήσεις. Ο Χρήστος δεν σταματούσε να γράφει και ήταν πολύ καλός και στον στίχο και στη μουσική. Εβγαζε κι έναν αυθορμητισμό, δηλαδή έπαιρνε την κιθάρα και έπαιζε και, ενώ ήμασταν μόνο οι δυο μας, εγώ ένιωθα πως μου έκανε συναυλία! Ηταν τρομερή εμπειρία για μένα, έναν καλλιτέχνη άσημο, αυτές οι στιγμές. Το να μου συμπεριφέρεται με τέτοια αγάπη, να μου δίνει συμβουλές.
Ηταν τρομερό σχολείο εκείνη η περίοδος. Θυμάμαι μου έλεγε: “Νίκο, όταν γράφεις ένα τραγούδι, θα προσέχεις πάρα πολύ, οι λέξεις έχουν βαρύτητα, ποτέ μη γράφεις κάτι πρόχειρα. Πράγματι, αν διαβάσεις τους στίχους του, έχουν πίσω τους βαθιά νοήματα… Ο Χρήστος ήταν ένα βαθιά φιλοσοφημένο άτομο και είχε άποψη για τα πάντα, όπως και υψηλή αισθητική. Ηταν καλλιτέχνης σε όλα τα επίπεδα!» συνεχίζει ο Νίκος Βολάκος.
Συνεχίζοντας τις αποκαλύψεις του στην «Espresso», ο Νίκος Βολάκος μάς πληροφορεί ότι ο Χρήστος Κυριαζής δεν σταμάτησε να γράφει τραγούδια ούτε όταν διαγνώστηκε με καρκίνο. «Εγραφε πολύ καλά ο Χρήστος. Μέχρι και ο Χατζιδάκις είχε παραδεχτεί πόσο ταλαντούχος ήταν. Εγραφε μουσική από μικρός, μέχρι και πριν πεθάνει… Θυμάμαι ένα διάστημα, που το ήξερε κιόλας πως ήταν άρρωστος, ακόμα και τότε έγραφε μουσική. Πήγαινε στο στούντιο με μια κιθάρα και έγραφε τα τραγούδια του. Είναι πολύ συγκινητικό να ξέρεις πως δεν σου μένει πολύς χρόνος και αυτόν τον χρόνο να τον εκμεταλλεύεσαι δημιουργικά για να αφήσεις πίσω σου ένα έργο. Αυτός ήταν ο Χρήστος Κυριαζής. Πριν από το τέλος μου είχε εκφράσει την ανησυχία του ότι αυτό που είχε δεν ήταν κάτι που μπορούσε να ξεπεραστεί, οπότε αυτό του είχε προκαλέσει εύλογα και ανθρώπινα μια θλίψη. Μάλιστα, εκείνες τις φορές που είχαμε βρεθεί μου είχε πει: “Νίκο, ξέρω πως έχω πρόβλημα, αλλά αυτές τις ώρες θέλω να είμαι στο στούντιο, γιατί το στούντιο είναι η ζωή μου. Η μουσική είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα περάσει μια εβδομάδα και δεν θα πάω στο στούντιο”. Για να καταλάβεις, το τελευταίο διάστημα -επειδή είχαμε μόνο τηλεφωνική επικοινωνία λόγω Covid- μου έλεγε πως πήγαινε ακόμη στο στούντιο. Μπορεί να δυσκολευόταν ακόμα και να περπατήσει πια, γιατί είχε τρομερή αδυναμία, αλλά πήγαινε στο στούντιο ακόμα και τότε για να παίξει μουσική. Ηταν η ζωή του η μουσική…» εξομολογείται συγκινημένος.
Η Σοφία (του Χρήστου) και το ντουέτο που έρχεται
Δύο από τα αγαπημένα τραγούδια του Νίκου Βολάκου, τα οποία έχει γράψει ο Χρήστος Κυριαζής, είναι το «Κυριακή απόγευμα», που ερμήνευσε πρώτος ο Βασίλης Λέκκας, και το «Θέλω να μείνω μόνος μου», που είπε ο Γιάννης Πάριος πριν από μερικά χρόνια. «Με αγγίζουν πολύ αυτά τα δύο τραγούδια και τα αγαπώ και θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω μια μέρα να τα ερμηνεύσω και να τα παρουσιάσω πάλι» σχολιάζει ο ίδιος, αποκαλύπτοντας έπειτα κι ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του ίδιου, του αείμνηστου καλλιτέχνη: «Το τραγούδι που αγαπούσε ιδιαίτερα είναι το “Δεν προσκύνησα ποτέ κανέναν”. Θεωρώ πως τον χαρακτήριζε κιόλας ως άνθρωπο, καθώς ήταν ασυμβίβαστος!» τονίζει ο τραγουδοποιός, συμπληρώνοντας πως η απώλειά του υπήρξε για εκείνον μεγάλο πλήγμα. «Δυσκολεύτηκα πολύ όταν “έφυγε”. Ενιωσα σαν να έχασα δικό μου άνθρωπο… Αυτό ήταν εξάλλου… Μέσα από τη μουσική του ωστόσο νιώθω πως είναι ακόμη δίπλα μου. Με τη γυναίκα του, τη Σοφία, η οποία είναι επίσης ένας καταπληκτικός άνθρωπος, βρισκόμαστε συχνά και δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές είμαστε μαζί στο στούντιο, ακούμε τα τραγούδια του Χρήστου ή τα τραγουδάω εγώ, και αυτό είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε πως είναι κοντά μας. Συγκινούμαστε πολύ και οι δύο μέσα από αυτή τη διαδικασία».
Οπως μας εξηγεί ο Νίκος Βολάκος, ο Χρήστος Κυριαζής προστάτευε τη Σοφία του. «Δεν ήθελε να βγει μπροστά στα φώτα, ήταν μια σχέση προστατευτική αυτή που είχαν. Και ο ίδιος ο Χρήστος ήταν αντιστάρ όμως… Δεν ήθελε “τρελή” δημοσιότητα. Μάλιστα, μετά τη μεγάλη επιτυχία του 1992, ενώ θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί αυτό, δεν το έκανε. Απεναντίας, έπειτα από καιρό αποσύρθηκε για λίγο επειδή τον κούρασε η προβολή και ήθελε για λίγο να βρει πάλι τον εαυτό του» λέει χαρακτηριστικά, περνώντας έπειτα στα δισκογραφικά σχέδια του. «Πέρα από το “Εχω κλάψει” γράψαμε κι άλλα τραγούδια μαζί στο στούντιο, πριν φύγει. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο θα παρουσιαστεί κι ένα ντουέτο μας, το οποίο είναι, νομίζω, το μοναδικό ντουέτο που έχει κάνει ο Κυριαζής. Είναι τραγούδι δικό του, παλιό, το οποίο κυκλοφόρησε, αλλά ξαναγράφτηκε πάλι ως ντουέτο. Υπάρχουν συνολικά 10 τραγούδια του για επανεκτελέσεις και είμαστε υπό σκέψη με τη Σοφία αν θα κάνουμε άλμπουμ που θα έχει μέσα τραγούδια του Χρήστου, γνωστά και άγνωστα» καταλήγει ο Νίκος Βολάκος.