Σαν κεραυνός «έσκασε» η είδηση του χαμού του Αλέξανδρου Κομπόγιωργα.
Ο ηθοποιός έγινε γνωστός μέσα από τη σειρά «Εραστής δυτικών προαστίων» υποδυόμενος τον αδελφό της Μαριλίτας Λαμπροπούλου. Πέρα από ηθοποιός, υπήρξε ενδυματολόγος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης.
Η Καλλιόπη Ευαγγελίδου ανακοίνωσε τη δυσάρεστη είδηση σε ένα ποστ της στο facebook. Ο ηθοποιός πάλεψε για έξι μήνες με τον καρκίνο και δυστυχώς δεν τα κατάφερε. «Περίεργο είναι αυτό που έκανες Αλέξανδρε. Να φύγεις τόσο διακριτικά, να μην μας επιτρέψεις ούτε ένα αντίο.
Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ στον χαρακτήρα σου αυτή η στάση. Ξέρω πως όλοι οι συμμαθητές σου της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών είμαστε συντετριμμένοι και θα μας δικαιολογήσεις αυτές τις αναρτήσεις. Ήταν άδικο αυτό που έγινε. Όπως κι αν το δει κανείς. Πολύ άδικο», έγραψε η ηθοποιός αποχαιρετώντας τον.
Σε συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί γιατί ο περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής με εκείνον να είχε πει: «Από άγνοια κινδύνου, μάλλον! Πολύς κόσμος το επιλέγει και την ίδια στιγμή πολύς κόσμος το εγκαταλείπει. Στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου φοίτησα, μας έλεγαν να γίνουν ηθοποιοί μόνον όσοι δεν θέλουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο και πως, αν κάποιος έχει κάποια άλλη εναλλακτική, ας επιλέξει αυτή και όχι το επάγγελμα του ηθοποιού. Όταν μας το είπαν, το κράτησα χωρίς όμως να το καταλάβω.
Αργότερα -και όχι πολύ αργότερα- το κατάλαβα. Το θέατρο σε καλεί να υπηρετήσεις το ίδιο το θέατρο και όχι να το χρησιμοποιήσεις για την προσωπική σου προβολή. Έζησα πάρα πολλά περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια, αυτό όμως που μου έρχεται στο μυαλό είναι, όταν έπαιζα στο Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Η αγάπη και τα τρία πορτοκάλια», σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη. Στην επίσημη πρεμιέρα, έχοντας τελειώσει μόλις την σχολή, είχα παρά πολύ άγχος.
Ο ρόλος ήταν μεγάλος και ήθελα να είμαι καλός. Κάποια στιγμή λοιπόν κι εν μέσω ξιφασκίας έπεσα από τη σκηνή, με αποτέλεσμα να ανοίξει το κεφάλι μου και να τρέξει αίμα. Φυσικά εγώ πήδηξα πάλι πάνω στη σκηνή και συνέχισα την παράσταση, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! 
Δεν μπορούσα να φύγω από την σκηνή και έτσι οι συνάδελφοι μου κάθε τόσο μου έφερναν χαρτοπετσέτες, για να σκουπίσω το αίμα. Ο κόσμος στο τέλος της παράστασης δεν κατάλαβε τίποτα, ευτυχώς!».
