Η Σοφία Μουτίδου μετά την έντονη συζήτηση που είχε on air με τον Απόστολο Γκλέτσο και την αποχώρησή του από το πλατό της εκπομπής «Real View» είπε δυο λόγια το βράδυ της Τετάρτης.
«Θα πω τι αισθάνθηκα εγώ. Καταρχάς το ζήσαμε όλες μαζί, είναι όμως προσωπικό το βίωμα της καθεμιάς, γιατί το πώς αισθάνεσαι μία παρέμβαση έχει να κάνει με το πώς μεγάλωσες, το τι βιώματα έχεις, ποιο είναι το παρελθόν σου, το προσωπικό σου ιστορικό. Εγώ αυτό που έζησα ήταν. Μπήκε ένας άνθρωπος με μια ψιλοασταθή κλινική εικόνα. Δηλαδή μπήκε ένας άνθρωπος που ήταν και ναι και όχι, πολύ θετικός, πολύ θυμωμένος.
Άκουσα ματσίλες, άκουσα τοξικές αρρενωπότητες, άκουσα χέρια στο τραπέζι, άκουσα μετρημένες δουλειές που λύθηκαν με ξύλο, με βία, με απειλή βίας. Ακόμα και η επίλυση ενδεχόμενης παρενόχλησης μπρος στα μάτια του θα λυνόταν με δολοφονία ή με ξύλο.
Εγώ ήμουν ευγενέστατη και δεν είπα “τι λες για το ξύλο;”. Άκουγα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποδεχόμουν ή δεχόμουν. Δεν δεχόμουν το ξύλο ως επίλυση. Ήδη ήταν κακοποιητική η περιγραφή που έκανε. Προχωράμε. Προχωράει σε δημόσια προσβολή της αστυνομίας. Λέει ότι οι αστυνομικοί κάνουν σεξ με τα παιδιά τους και τα βιντεοσκοπούν. Προχωράει σε δήλωση ότι οι άνθρωποι του θεάτρου που είναι κακοί είναι συγκεκριμένος αριθμός. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα και είπα ότι λέει ψέματα.
Αν οποιοσδήποτε δει το βίντεο κανονικά, θα δει ότι αφού τον είπα ψεύτη, ο άνθρωπος δεν έφυγε. Δεν έφυγε όταν τον είπα ψεύτη. Μια φορά λες ψέματα, δυο φορές λες ψέματα, τρεις φορές και καθόταν και κουβέντιαζε. Ο άνθρωπος έφυγε όταν του είπα “νιώθω ότι ήσουν πάρα πολύ τυχερός που δεν συνέβη μπροστά στα μάτια σου. Δεν μπορεί τόσα χρόνια να είσαι τόσο τυχερός. Άρα ψεύδεσαι”.
Στην μεγάλη ερώτηση που επικρατεί σήμερα στα sites αν ήξερα κάτι. Δεν ξέρω κάτι. Αναρωτιέμαι μήπως φοβήθηκε ότι ξέρω. Ο θυμός ο ανεξέλεγκτος, η βία, ο τραμπουκισμός και το άκρατο θέατρο το κακό του “αφήνω το μικρόφωνό μου και φεύγω πίσω” σε μια πρώτη ανάγνωση, στην εισαγωγή της ψυχικής υγείας, βλέπεις ότι κρύβει φόβο.
Υπάρχει φόβος όταν κάποιος σου τσαμπουκαλεύεται, φοβάται. Χαίρομαι για τα 12 χρόνια θεραπείας που έχω κάνει και δεν ανέπτυξα παλμούς σε μια προσωπική λεκτική κακοποίηση που δέχτηκα».
