Οι μύθοι αλλά και οι φήμες για το μισογκρεμισμένο κτίριο σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Οποιος περάσει έξω από τον σκοτεινό και μισογκρεμισμένο πύργο της οδού Βασιλίσσης Ολγας 261 στη Θεσσαλονίκη και κοιτάξει προς το εσωτερικό του, σίγουρα θα τον διαπεράσει ένα ρίγος. Οι ανατριχιαστικές ιστορίες που «συνοδεύουν» το διάσημο εγκαταλειμμένο κτίριο που στέκεται αγέρωχο επί χρόνια σε μία από τις κεντρικότερες οδούς της συμπρωτεύουσας είναι πολλές. Κάποιοι λένε ότι στα δωμάτιά του γινόντουσαν θυσίες παιδιών από έναν σατανιστή ιερέα και από τότε τα πνεύματά τους στοίχειωσαν το σπίτι. Αλλοι μιλούν για τη στυγερή δολοφονία μιας γυναίκας κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας που η μορφή της έχει «διώξει» κακήν κακώς όποιον… θαρραλέο προσπάθησε να πατήσει το πόδι του μέσα στο οίκημα.
Γνωστό και ως το «στοιχειωμένο σπίτι», ακούγονται πολλές ιστορίες όχι μόνο γιατί έχει μείνει ακατοίκητο για δεκάδες χρόνια, αλλά και γιατί δεν έχει μπορέσει κανείς να το γκρεμίσει! «Θυμάμαι αυτό το οίκημα να δεσπόζει ακατοίκητο από τότε που ήμουν μωρό στην περιοχή. Πάντοτε σκοτεινό, απόμακρο, ψυχρό. Εχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες για τις αιτίες που δεν κατοικήθηκε ποτέ ή έστω δεν κατεδαφίστηκε για να χτιστεί κάτι άλλο στη θέση του. Παλιά ήταν ένα αρχοντικό στην κορυφή του λόφου που υπήρχε στην Κηφισιά, μόνο του σε ένα τεράστιο οικόπεδο που περιλάμβανε μια αχανή έκταση όπου σήμερα έχουν χτιστεί πολλές από τις πολυκατοικίες. Με το πέρας των δεκαετιών το “στοιχειωμένο” έμεινε απείραχτο, ενώ γύρω του πνίγηκε από οικοδομές» θυμάται η κυρία Εύα, η οποία διατηρεί το περίπτερο απέναντι από το επίμαχο κτίριο.
Οι μύθοι και οι φήμες για το οίκημα οργιάζουν. Oποιον «παλιό» Θεσσαλονικιό και να ρωτήσει κανείς θα σου πει και μια διαφορετική ιστορία. Ομως, όλοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι κανείς δεν τόλμησε να μπει μόνος του νύχτα.
«Οι γονείς μας μας λέγανε να μην πλησιάζουμε στο “στοιχειωμένο” γιατί υπάρχουν φαντάσματα. Κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι δεν πλησίαζαν ούτε ζώα, όπως σκυλιά και γάτες της περιοχής. Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες ήταν ότι μέσα στο σπίτι είχαν γίνει ανθρωποθυσίες παιδιών από κάποιον σατανιστή ιερέα και στη συνέχεια τα πνεύματα των παιδιών στοίχειωσαν τον χώρο» περιγράφει η κυρία Μαρία, κάτοικος της περιοχής.
Στο ισόγειο του σπιτιού υπάρχει πλέον μια επιχείρηση εμπορίας δομικών υλικών. Ο Ευγένης που εργάζεται εκεί αναφέρει ότι «από τη στιγμή που ήρθαμε εδώ, πριν από περίπου δέκα χρόνια, έχουμε ακούσει απίθανες ιστορίες. Μία από αυτές αφορούσε μια άτυχη γυναίκα που δολοφονήθηκε επί Τουρκοκρατίας και έκτοτε το φάντασμά της δεν άφηνε κανέναν να μείνει στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές επηρεαστήκαμε από όσα μας έλεγαν, ακούγοντας για παράδειγμα θορύβους που μας φάνηκαν περίεργοι, αλλά μέχρι στιγμής δεν μας έχει επισκεφτεί κάποιο… πνεύμα» λέει χαριτολογώντας. Αλλη παραλλαγή αυτής της ιστορίας κάνει λόγο για έναν Τούρκο μπέη ο οποίος είχε δολοφονήσει γυναίκες και τις είχε θάψει στον λόφο της περιοχής!
Ιστορίες για κάθε…γούστο
Αλλη ιστορία αναφέρει ότι οι πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου, οι λεγόμενοι «ανταρτόπληκτοι», είχαν βρει καταφύγιο στο άδειο σπίτι και ένα βράδυ έφυγαν κακήν κακώς από θόρυβο που έμοιαζε με… τρένο που περνά! Ενας άλλος μύθος αναφέρει ότι στο παρελθόν προσπάθησαν να το κατεδαφίσουν κάποιοι εργολάβοι, από τους οποίους ο ένας οδηγήθηκε στον θάνατο. Μια πιο… πεζή εκδοχή λέει ότι από το 1922 έως το 1926 που χτιζόταν το σπίτι οι εργάτες χτυπούσαν τις σιδερόβεργες και προκαλούσαν έναν απόκοσμο ήχο, ο οποίος όταν φυσούσε έφτανε χιλιόμετρα μακριά, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι ιστορίες που έλεγαν ότι το «στοιχειό» χτυπούσε τις βέργες.
