Γράφει μέσα από το κελί για «μαύρο Δεκέμβρη» και θυμάται τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
Οσα διαδραματίστηκαν, σε λίγα λεπτά, στα Εξάρχεια τη μοιραία νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 περιγράφει για πρώτη φορά ο έγκλειστος Κορυδαλλού Νίκος Ρωμανός. Στο νέο κείμενό του («κατάθεση ψυχής») καλεί και πάλι σε «Μαύρο Δεκέμβρη», με αφορμή τη συμπλήρωση επτά ετών από τη δολοφονία του φίλου του.
Ο Ρωμανός αναφέρεται στη φιλία του με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και έπειτα περιγράφει όσα έζησε την «καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου»: «Καθόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και κάποια άλλα παιδιά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Μετά από λίγη ώρα ήρθε ένας σύντροφος και μας πρότεινε να πάμε στη Χαριλάου Τρικούπη να περιμένουμε να περάσει κάποιο περιπολικό για να του πετάξουμε κάτι πέτρες που είχε μαζέψει. (…) Χωρίς να το ξέρω, το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα.
»Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε τη στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό (σ.σ.: του Επαμεινώνδα Κορκονέα)… Γυρίσαμε και καθίσαμε στον πεζόδρομο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ ο Κορκονέας με τον Σαραλιώτη πέρασαν με το περιπολικό από τη Ζωοδόχου Πηγής για να δουν ποιοι τους επιτέθηκαν. Εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα.
»Αφού λοιπόν είδαν την παρέα μας, πήγαν πάρκαραν το περιπολικό στη διμοιρία των ΜΑΤ που φυλούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκαν πεζοί στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής. Μόλις είδαμε τους μπάτσους, σηκωθήκαμε για να φύγουμε, καθώς πιστέψαμε ότι μαζί με αυτούς θα είχε έρθει και η διμοιρία των ΜΑΤ. (…) Ο Αλέξανδρος είχε πάει πιο μπροστά, τους πέταξε κάτι μπουκάλια μπίρας από αυτά που πίναμε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ο Κορκονέας έβγαλε το όπλο του. (…)
»Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης, που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος».
Κοινή πορεία
Ο νεαρός αναφέρει ότι ακολούθησαν κοινή πορεία με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο: «Σιχαινόταν τους καθωσπρεπισμούς και την υποκρισία που επικρατούσε στο σχολικό μας περιβάλλον… Γύρω στα 14 είχαμε την πρώτη μας επαφή με τους αναρχικούς, μας άρεσε όταν βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, ήταν κάτι που με τις άγουρες αντιλήψεις μας θεωρούσαμε ως έναν τρόπο αντίστασης στην καθημερινή αδικία των κοινωνικών ανισοτήτων».
Η πρώτη τους συμμετοχή σε πορεία διαμαρτυρίας ήταν τον Νοέμβριο του 2007: «Είχαμε δει τους μπάτσους να ξεφτιλίζουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, είχαμε δει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόντουσαν στους τοξικο-εξαρτημένους και στους άστεγους. (…) Η αντίφαση που βιώναμε, όμως, ήταν όταν τους βλέπαμε να υποκλίνονται και να γλύφουν τους πλούσιους εκεί που μέναμε». Και καταλήγει για τον Αλέξανδρο: «Εζησε αυθεντικά, ήταν ένας νεαρός εξεγερμένος γοητευμένος με την ιδέα της αναρχίας».
