Η διερμηνέας του δελτίου ειδήσεων του Alpha για τους κωφούς Σοφία Ρομπόλη μιλά για τις στιγμές που λύγισε μπροστά στην κάμερα
Είναι στιγμές που ακόμη και οι επαγγελματίες, οι οποίοι έχουν το χρέος να μας ενημερώσουν για όσα -καλά ή άσχημα- συμβαίνουν στο κόσμο, λυγίζουν. «Σπάνε» μπροστά σε εικόνες που δεν τις χωρά ανθρώπινος νους. Κάτι τέτοιο συνέβη πριν από λίγες μέρες στη διερμηνέα του νοηματικού δελτίου ειδήσεων του Alpha για τα κωφά άτομα Σοφία Ρομπόλη.
ΑΠΟ ΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Το αυθόρμητο ξέσπασμά της στον «αέρα», όταν περιέγραφε τον γολγοθά των μικρών προσφυγόπουλων, συγκλόνισε τους τηλεθεατές. Η Σοφία ξέσπασε σε λυγμούς, βλέποντας το μικρό αγοράκι να σέρνει την τσαντούλα του στην εθνική οδό, τη στιγμή που η μάνα του είχε στηθεί στην ουρά για συσσίτιο!
Είδηση
«Πραγματικά δεν είμαι εγώ η είδηση. “Η διερμηνέας που δάκρυσε”. Στο διπλανό παράθυρο είναι η είδηση, με τα παιδιά που σέρνονται στους δρόμους μέσα στο κρύο, χωρίς γάλα και νερό εν έτει 2016. Παρουσιάζω 18 χρόνια το νοηματικό δελτίο στον Alpha και έχω περιγράψει σε 30.000 Ελληνες με προβλήματα ακοής -αν και δεν υπάρχει επίσημη απογραφή από το κράτος- πολύ άσχημα γεγονότα, όπως πολέμους και φυσικές καταστροφές. Αλλά όταν είδα το παιδάκι να σέρνει αποκαμωμένο τον σάκο του, στο οποίο είχε μέσα όλες τις μυρωδιές από το σπίτι του στη Δαμασκό, από την πατρίδα του, μπορεί ένα παιχνίδι, μια κουβέρτα, τα ρούχα στο συρτάρι του, λύγισα» λέει στην «Espresso» η Σοφία Ρομπόλη, της οποίας η δυναμική προσωπικότητα γίνεται αμέσως αντιληπτή. «Κάποιοι δεν άντεξαν που με είδαν να κλαίω. Λοιπόν, εγώ δεν θέλω ολιγόψυχους τηλεθεατές. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η ζωή. Ποιος είπε ότι ο βίος μας θα είναι ανθόσπαρτος και χαρούμενος για πάντα; Μας έχει υπογράψει κανείς πιστοποιητικό μόνιμης κατοικίας, αρτιμέλειας, εργασίας;
Είμαστε όλοι μας δυνάμει πρόσφυγες, μετανάστες, χωρίς πιστοποιητικά για οικονομική εξασφάλιση, για προσωπική ευτυχία ή περισσότερο για αιώνια υγεία. Οταν είδα τον παππού από τη Συρία να έχει στους ώμους του τον εγγονό του κι εκείνος να χτυπά παλαμάκια τα χεράκια του, ενώ ο ηλικιωμένος άνδρας τραβούσε για τα σύνορα φανερά εξαντλημένος, πώς να μη φύγουν δάκρυα από τα μάτια μου; Μπορεί να στενοχώρησα κάποιους, αλλά δεν είμαι ρομπότ, όταν ξέρω ότι το βλέμμα αυτού του παιδιού έχει δει διαμελισμένα πτώματα και η ακοή του έχει καταγράψει βομβαρδισμούς. Και όχι, δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά όλα τα παιδιά του κόσμου είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και η αθωότητα. Ντρέπομαι γι’ αυτήν την Ευρώπη, που θα κρατήσει τα πιο δυνατά άτομα για εργατικό προσωπικό και τα άλλα θα τα “βουλιάξει”» αναφέρει.
Η διερμηνέας, η οποία έχει σπουδάσει Ψυχολογία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κόσμο των κωφών μέσω της ψυχοθεραπείας. Γι’ αυτό και αφιέρωσε έξι χρόνια για να μάθει τη νοηματική γλώσσα μέσω του Ιδρύματος 
Κωφών, ενώ βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με τους συλλόγους τους, καθώς η γλώσσα τους εξελίσσεται με νέες λέξεις της επικαιρότητας.
Περιστατικά
«Μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά ένα από τα πιο παράξενα περιστατικά που έπρεπε να περιγράψω ήταν η κηδεία του Παντελή Παντελίδη. Για τους κωφούς που δεν ακούν μουσική ή τραγούδια δεν ήταν κατανοητό γιατί ένας καλλιτέχνης έγινε τόσο αγαπητός και στην κηδεία του πήγαν χιλιάδες άτομα.
Αυτό που έκανα, λοιπόν, ήταν να τους μεταφέρω τους στίχους των τραγουδιών του. Να “νιώσουν” πώς αυτό το 32χρονο λαϊκό παιδί έγραφε με μαεστρία για τον ερωτικό πόνο, την απόρριψη, την αγάπη, το πάθος κι έτσι να καταλάβουν τη λαοθάλασσα στην κηδεία του» εξηγεί η Σοφία και συνεχίζει: «Η περιγραφή τραγικών γεγονότων, όπως η δολοφονία του τραγουδιστή Παναγιώτη Φύσσα, με τη μάνα του και τον πατέρα του να μιλούν για το παιδί τους, ήταν μια συνταρακτική στιγμή. Επρεπε να περιγράψω στους κωφούς τη χροιά της φωνής των γονέων που έτρεμε».
Υπάρχουν και χαρούμενες στιγμές, βέβαια, στην καριέρα της Σοφίας, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, όπου η νοηματική γλώσσα ήταν επίσημη κι εκείνη περιέγραφε σε δικό της στούντιο όλα τα αθλήματα.
«Πολλοί μου ζητούν να τους βοηθήσω»
Το δελτίο τελειώνει, η Σοφία φορά και πάλι το ρολόι της, τα δαχτυλίδια της, καθώς στα δάχτυλά της δεν πρέπει να υπάρχει κάτι που να αποσπά την προσοχή από τις έντονες κινήσεις της και τους μορφασμούς της.
«Για εμένα η επαφή μου με τα κωφά άτομα δεν εξαντλείται στο στούντιο του Alpha. Στο κινητό μου λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που θέλουν να τους βοηθήσω στα δικαστήρια, αφού το κράτος δεν τους παρέχει δωρεάν διερμηνείς ή να τους συνοδεύσω σε γιατρούς.
Πριν από λίγες ημέρες είπα σε κωφή κοπέλα ότι η μητέρα της θα πεθάνει σε λίγους μήνες από καρκίνο. Ηταν ένα σοκ γι’ αυτήν, κάτι που θα άλλαζε άρδην τη ζωή της.
Πριν από μια εβδομάδα, όμως, είπα σε μια άλλη γυναίκα ότι είναι έγκυος και την αισθάνθηκα να μ’ αγκαλιάζει με όλο της το είναι. Σε οργανικές θέσεις του Δημοσίου δεν υπάρχουν διερμηνείς για κωφά άτομα. Αν πληρώσουν οι σύλλογοι κωφών, στους οποίους ανήκουν, ίσως έχουν μια βοήθεια. Αν δεν πληρώσουν όμως; Το κράτος είναι για πολίτες δύο ταχυτήτων» καταλήγει η Σοφία.