Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Το δυσβάσταχτο κόστος για τις σειρές οδηγεί τα τηλεοπτικά κανάλια στις… πρόχειρες...

Τέλος εποχής για την πανάκριβη και ποιοτική εγχώρια μυθοπλασία,...

«Next please» μόνο τα Σαββατοκύριακα

Τέλος η Αννίτα Πάνια τις καθημερινές από το ψυχαγωγικό...

Η Ναταλία ετοιμάζει εκπλήξεις για το «Secret song»

H Ναταλία θα δείξει τη δύναμή της! Ονόματα πρώτης...

Η χλιδάτη απόδραση της Σκορδά, την ώρα που το τηλεοπτικό μέλλον της...

Η Φαίη στο Ντουμπάι και οι τηλεοπτικοί μνηστήρες αναστενάζουν!...

«Εφτασα στο μηδέν και για να σηκωθώ έκανα αγώνα»

Ο Δημήτρης Πιατάς θυμάται τα παιδικά του χρόνια, την πρώτη εμπειρία (ως μαθητής) σε θεατρική παράσταση και εξομολογείται ότι οι Ελληνες λόγω κρίσης ζουν με όρους ενός τηλεπαιχνιδιού

Ο Δημήτρης Πιατάς είναι σαν ένα μεγάλο παιδί: Θα πει τα αστεία του, θα βροντοφωνάξει τις πιο σκληρές αλήθειες του, θα σου εκμυστηρευτεί τα μυστικά του, θα μοιραστεί τις χαρές του και τις αποτυχίες του. «Θα θέλαμε να μας αποκαλύψετε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχετε πει» του είπαμε και εκείνος έκλεισε συνωμοτικά το μάτι και άρχισε!

ΑΠΟ ΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

«Καταρχάς, το επίθετό μου είναι το παρατσούκλι της οικογένειάς μου. Στην Κωνσταντινούπολη μας έλεγαν “οι Πιατάδες”, γιατί οι παππούδες μου έκαναν εμπόριο πιάτων. Ετσι, μας έμεινε ως επίθετο» απάντησε, σπάζοντας τον πάγο σε δευτερόλεπτα.

Ο ταλαντούχος ηθοποιός, λοιπόν, ξετυλίγει το νήμα της ζωής του, που μοιάζει με μυθιστόρημα. Μιλάει στην «Espresso» για το 8ο Γυμνάσιο της Πατησίων, όπου ήταν συμμαθητής με τον -μετέπειτα μεγαλοεπιχειρηματία- Γιώργο Κοσκωτά, και για τα χρόνια της Χούντας, όταν ως μαθητής πήρε από τον Δημήτρη Ψαθά τα δικαιώματα για το απαγορευμένο έργο «Ζητείται ψεύτης». Στον λογοκριτή υποστήριξε ότι σκοπός του ήταν να καυτηριάσει τους παλιούς πολιτικούς και να εξάρει το έργο των Απριλιανών. Εκείνος του έδωσε το «πράσινο φως» και η σατιρική παράσταση που ανέβηκε έκανε πάταγο. Ο ηθοποιός του 34e3etrg 1Εθνικού Θεάτρου, που βρέθηκε να υπηρετεί τρία χρόνια στον Στρατό γιατί έπεσε πάνω στην απόβαση του «Αττίλα» στην Κύπρο, μετρούσε τις ημέρες για να ανεβεί στη σκηνή με τον Θανάση Βέγγο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, και η ζωή τον δικαίωσε. Ο ίδιος έγινε και θιασάρχης, αλλά παραλίγο να χρεοκοπήσει, όταν ανέβασε το παιδικό του όνειρο, τον «Μικρό Ηρωα», και το μόνο που κατάφερε ήταν να σώσει το σπίτι του.

Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί

Κάνοντας την αυτοκριτική του -γιατί, σαν την… Ελλάδα, έκανε περισσότερα από όσα είχε τη δυνατότητα να πράξει-, θεωρεί ότι έφτασε η στιγμή που πρέπει να φωνάξουμε όλοι «αέρα», σαν το 1940. Παρομοιάζει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς με τον ομηρικό Κύκλωπα, αλλά η χώρα μας πρέπει να δράσει σαν τον Οδυσσέα. Λέει ότι η λύση για να βγούμε από την κρίση θα βρεθεί μόνο με αίμα και θυσία και μας καλεί όλους στη θεατρική παράσταση του καλοκαιριού «Η ασπίς και το συμπόσιο», για να «φιλοσοφήσουμε» γελώντας.

Από πού είναι η καταγωγή σας;
Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Τήνο και ήταν από καθολική οικογένεια, ο πατέρας μου από την Κωνσταντινούπολη, Φαναριώτης, έφυγε από την Πόλη και δεν θέλησε να ξαναπάει ποτέ. Χάθηκαν όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία. Εγώ πήγα για προσκύνημα στις ρίζες μου. Υπάρχουν ακόμη 3.000 Ελληνες στην Πόλη που αντιστέκονται.

Το πραγματικό σας όνομα είναι όντως Πιατάς;
Θα σας αποκαλύψω κάτι που δεν το έχω πει ποτέ: Το επίθετο της οικογένειας ήταν Κωσταντζόγλου, αλλά επειδή τα μέλη της ήταν μεγαλέμποροι πιάτων, πήραν αυτό το επώνυμο! Στην Ανατολή συνηθιζόταν το επάγγελμα που έκαναν οι άνδρες μιας οικογένειας να δίνει και το χαρακτηριστικό στο επίθετο. Δηλαδή, κάποιος που λεγόταν Παπουτσής είχε βιοτεχνία με παπούτσια. Ετσι, τον προπάππου μου τον φώναζαν «Πιατά», αυτό πέρασε στον παππού, στον πατέρα μου και σε εμένα. Δεν είναι το καλλιτεχνικό μου επίθετο, ήταν το παρατσούκλι μας στην Κωνσταντινούπολη, που σταδιακά κρατήθηκε, αφού έτσι μας ήξεραν όλοι.

Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Τον μπαμπά να δουλεύει ώρες ως λογιστής και τη μαμά σπίτι, νοικοκυρά, στον Λυκαβηττό. Ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός στα οικονομικά και βρεθήκαμε σ’ ένα σπίτι στην Πατησίων. Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, αν και ζούσαμε σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να συνέλθει από τον Εμφύλιο, μετά την Κατοχή. Στη Μιχαήλ Βόδα εγώ και ο αδερφός μου -πήρε και την ευρυμάθεια του πατέρα μου στα μαθηματικά και έγινε οικονομολόγος- πήγαμε στο ιστορικό 8ο Γυμνάσιο της Πατησίων, στο οποίο είχαν φοιτήσει από τον Αλέκο Σακελλάριο έως τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Στη γενιά μου σ’ αυτό το σχολείο σπούδαζαν ο Αντώνης Καφετζόπουλος και ο Γιάννης Ζουγανέλης. Το φοβερό είναι ότι σε μια εκδήλωση με είχε πλησιάσει ο επιχειρηματίας και τότε εκδότης Γιώργος Κοσκωτάς και μου είχε πει: «Βρε Δημήτρη, δεν θυμάσαι; Πηγαίναμε μαζί σχολείο. Ησουν από τότε πολύ ανήσυχο παιδί και εγώ πολύ ήσυχο». Πραγματικά, δεν το θυμόμουν και με είχε ξαφνιάσει τότε.

Ποιος είχε καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια;
Ο νονός μου, ο Μανώλης Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ζωγράφιζε τις μεγάλες αφίσες για τον κινηματογράφο και με έκανε να ονειρεύομαι όλους τους μεγάλους μύθους του σινεμά. Εφηβος στη Χούντα, με τον συμμαθητή μου στο σχολείο τον Αλέκο Λειβαδά, τον γιο του θεατρικού επιχειρηματία Βαγγέλη Λειβαδά, που είχε μητριά τη Σμαρούλα Γιούλη, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε στο θέατρο Αμιράλ την παράσταση «Ζητείται ψεύτης». Εγώ θα τη σκηνοθετούσα, αλλά και θα έπαιζα. Δεκαέξι ετών πήγαμε με τον Αλέκο στον Δημήτρη Ψαθά για να του ζητήσουμε τα δικαιώματα του έργου. «Παιδιά μου, η λογοκρισία δεν θα σας αφήσει να το ανεβάσετε, γιατί είναι στα απαγορευμένα έργα» μας απάντησε. Τελικά, αφού πήραμε την ευχή του, συναντηθήκαμε με τον λογοκριτή και του είπαμε ότι εμείς θέλαμε να ανεβάσουμε αυτό το έργο για να δείξουμε το πόσο ψεύτες ήταν οι πολιτικοί μας, που ευτυχώς ήρθε το νέο καθεστώς, η Απριλιανή Επανάσταση, και μας έσωσε από τη διαφθορά τους. Ο λογοκριτής ενθουσιάστηκε και μας έβαλε τη σφραγίδα. Φτιάξαμε, λοιπόν, τότε μια σάτιρα που έγινε στο θέατρο χαμός! Το σώσε! Οι καθηγητές από τότε είχαν καταλάβει ότι ήμουν έτοιμος ηθοποιός, και μάλιστα με είχαν απαλλάξει και από το πολύ διάβασμα των άλλων μαθημάτων, με την προϋπόθεση ότι θα πήγαινα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Τους κάνατε τη χάρη;
Αν και θα ήθελα να είχα πάει στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, η οικογένεια περνούσε πλέον δύσκολα οικονομικά και δεν μπορούσα να φοιτήσω. Ετσι μπήκα στο Εθνικό, με μέντορές μου και δασκάλους τον λογοτέχνη Αγγελο Τερζάκη, τη χορογράφο Μαρία Χορς, τις ηθοποιούς Μαίρη Αρώνη και Μιράντα Μυράτ. Οι προηγούμενες και οι επόμενες χρονιές από τη δική μου έβγαλαν ηθοποιούς όπως ο Σταμάτης Φασουλής, η Αννα Παναγιωτοπούλου, ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Τάσος Χαλκιάς, η Μαρία Αλιφέρη, ο Γιώργος Παρτσαλάκης, ο Χρήστος Βαλαβανίδης.

Με το που τελειώσατε το Εθνικό ανεβήκατε αμέσως στο σανίδι;
Υπηρετούσα την πατρίδα από το 1972 έως το 1974. Τρία χρόνια στον Στρατό, στο πεζικό, στα σύνορα. Οταν πήγα να απολυθώ, έγινε επιστράτευση για την Κύπρο. Πολύ άσχημες εποχές, με τεράστιες ευθύνες από τις πολιτικές ηγεσίες. Αυτό που μου στοίχισε ήταν ότι τη βραδιά του Πολυτεχνείου ήμουν με άδεια στην Αθήνα και δεν μπορούσα ως στρατιώτης να βρεθώ δίπλα στους φοιτητές, αφού την άλλη μέρα το πρωί θα έπρεπε να παρουσιαστώ. Αν με έπιαναν ως φαντάρο, θα περνούσα στρατοδικεία, ήταν πολύ επικίνδυνο.

Με τη γυναίκα σας πόσα χρόνια είστε παντρεμένοι;
Σαράντα χρόνια. Η Ελένη μου μου έχει χαρίσει δύο εξαιρετικές κόρες, την Αννα μου, που σπούδασε Γλωσσολογία και πλέον εργάζεται στην Ελβετία, και την Ιωάννα μου, που έγινε κι εκείνη ηθοποιός. Οι γυναίκες της ζωής μου.

Ποια είναι η άποψή σας για τις γυναίκες;
Ο κόσμος είναι παγιδευμένος στην αντίληψη ότι η κοινωνία μας έχει φύλο, και αυτό είναι το αρσενικό. Κι όμως, στις μέρες μας διαπιστώνουμε ότι ο άντρας συναντά -αργά ή γρήγορα- το αδιέξοδο της κυριαρχίας του. Για μένα, και το πιστεύω ακράδαντα, το μέλλον είναι γένους θηλυκού. Οι γυναίκες αγαπάνε την ανθρώπινη ύπαρξη, την κουβαλάνε μέσα τους, άρα, αν είχαν την εξουσία, ίσως τα πράγματα σ’ αυτήν τη Γη να ήταν πιο δίκαια.

«Θα αποκαλύψω κάτι που δεν το έχω πει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια: Το επίθετο της οικογένειας ήταν Κωσταντζόγλου, αλλά, επειδή τα μέλη της ήταν μεγαλέμποροι πιάτων, πήραν αυτό το επώνυμο!

14f46yheruy

Την πρώτη ευκαιρία στο θέατρο ποιος σας την έδωσε;
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Γιάννης Φέρτης, σε ένα έργο του Πιραντέλο. Η Ξένια μάς θυμόταν από τις εξετάσεις του Εθνικού και μας επέλεξε εμένα και τον Χρήστο Βαλαβανίδη ως παιδιά της. Τότε με είδε ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος και μαζί με τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Δημήτρη Καταλειφό γίναμε ιδρυτικά μέλη του Αμφιθεάτρου. Με τον Ευαγγελάτο βρέθηκα πρώτη φορά στην Επίδαυρο -ήταν εμπειρία ζωής!-, αλλά και στα μεγαλύτερα θέατρα του εξωτερικού. Του χρωστάω πάρα πολλά.

Και μετά σας κάλεσε το Ελεύθερο Θέατρο;
Ναι, η Ελεύθερη Σκηνή. Εκεί έπαιξα με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τον Σταμάτη Φασουλή, τον Γιώργο Κιμούλη, τον Λάκη Λαζόπουλο. Τα πρώτα μου βήματα στην επιθεώρηση με έφεραν πλέον κοντά στους μύθους. Στα επιθεωρησιακά σχήματα Ορφέας, Αλσος, Παρκ, Δελφινάριο πάτησα το ίδιο σανίδι με τον Θανάση Βέγγο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Τους «ρουφούσα» σαν σφουγγάρι. Αυτοί οι ηθοποιοί μεγάλωσαν γενιές και δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά. Ηταν μια σχολή από μόνοι τους, και μάλιστα πολύ γενναιόδωρη.

Η μεγάλη σας επιτυχία ήταν το έργο «Λα νόνα» (1997), το οποίο παρακολούθησε μέχρι και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος.
Αυτή η γιαγιά από την Αργεντινή που τρώει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και την οικογένειά της, χωρίς να μπορεί να τιθασεύσει την πείνα και την απληστία της, μας θυμίζει πολλά. Το «Λα νόνα» είναι τόσο φρέσκο έργο, σαν να έχει γραφτεί σήμερα.

Τότε αποφασίσατε να γίνετε θιασάρχης;
Ναι. Τη δεκαετία του ’90 ανέβαζα δικές μου παραγωγές, όπως «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ», και γινόταν χαμός. Η μία επιτυχία ερχόταν μετά την άλλη. Τότε αποφασίζω να κάνω ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα: Ανέβασα τον «Μικρό ήρωα» (2001) στον Λυκαβηττό με 17 ηθοποιούς. Υποδυόμουν τον Σπίθα, όμως αποδείχτηκε πως όταν πήρα τα δικαιώματα υπέγραψα την καταδίκη μου. Είναι ευχής έργον που έσωσα το σπίτι μου. Ξόδεψα περισσότερα από ό,τι είχε η τσέπη μου. Ηταν μια προσωπική μου επιλογή, που στοίχισε και στην οικογένειά μου, καθώς έφτασα στο μηδέν και μετά, για να σηκωθώ, έκανα τεράστιο αγώνα με μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Αλλά πάτησα ξανά στα πόδια μου, έπαιζα συνεχώς στο θέατρο μέχρι να ορθοποδήσω.

Φέτος το καλοκαίρι κάνετε μια μεγάλη περιοδεία με τον Τάσο Παλαντζίδη, τον Γιάννη Σιαμσιάρη, τον Γιάννη Παπαθύμιο και μια πλειάδα ηθοποιών, με την παράσταση «Η ασπίς και το συμπόσιο» των Μενάνδρου, Λουκιανού, σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή. Εχει αποδοχή το συγκεκριμένο έργο;
Η παράσταση ερμηνεύει τα σημερινά δεινά ως σύνδρομο των αρχαίων παθών μας. Είναι ένα έργο που σατιρίζει την ημιμάθεια, σαρκάζει τους ιμπεριαλιστές και όλους αυτούς που το παίζουν αφεντικά και θέλουν δούλους ή τους δήθεν φιλοσόφους.

Πιστεύετε ότι είμαστε μια κοινωνία σε κρίση;
Είμαστε μια κοινωνία που έχει χάσει την αλήθεια της. Μπορεί να με διαβάσουν οι αναγνώστες σας και να πουν ότι ο Πιατάς είναι γραφικός. Γραφικός, αλλά αληθινός.

Οι αμοιβές των ηθοποιών γιατί δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλές όσο των τραγουδιστών;
Μα, η Ελλάδα δεν είναι Χόλιγουντ. Οι Ελληνες ηθοποιοί δεν έχουν βίλες με πισίνες και μπάτλερ. Δεν έχουμε σκάφη και δεν ζούμε μέσα στα χρυσά συμβόλαια. Εγώ έχω θυσιάσει σαράντα συνεχόμενα καλοκαίρια από τη ζωή μου. Είμαι από τους προνομιούχους, θα μου πείτε, που έχουν δουλειά. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά δεν είχα ποτέ το προνόμιο της άδειας που διαθέτει ένας εργαζόμενος. Το τίμημα της δουλειάς μου είναι ηθικό. Η απολαβή μου είναι το χειροκρότημα και το «να είστε καλά, κύριε Πιατά, μας κάνατε και γελάσαμε».

Οι Ελληνες βλέπουν θέατρο;
Εκατό χιλιάδες άτομα είναι αυτά που κάνουν βόλτα στα θέατρα της Αθήνας, από τα 5.000.000 που υπάρχουν στο λεκανοπέδιο.

Αρα, με το θέατρο ο Ελληνας δεν τα έχει καλά;
Γιατί, τα έχουν καλά οι ξένοι; Ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικανοί είναι κουλτουριάρηδες. Απλώς αριθμητικά, αν ζεις στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι, που έχουν μεγαλύτερο πληθυσμό, θα πάνε και περισσότεροι άνθρωποι στις παραστάσεις. Το θέατρο θέλει παιδεία. Θυμάμαι στον Στρατό ο λοχίας μου με είχε ρωτήσει τι δουλειά κάνω. Του λέω: «Ηθοποιός». «Ωραία, δηλαδή πού τραγουδάς;» μου απάντησε. Αυτή είναι η εικόνα του κοινού για τον καλλιτέχνη. Το πιο τραγικό, όμως, είναι η τελευταία ερώτηση που κάνουν οι νέοι. «Είστε ηθοποιός»; Τους απαντάς: «Ναι». Και συνεχίζουν: «Σε ποια σειρά παίζετε;» Δηλαδή, η δουλειά μου δεν είναι το θέατρο, αλλά ένα σίριαλ στην τηλεόραση. Μα, αυτό είναι το συμπλήρωμα.

Είστε άνθρωπος της τέχνης. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μέλλον αυτού του τόπου;
Πιστεύω ότι δεν ανήκει σε εμάς. Οι ξένες δυνάμεις ξέρουν. Αυτούς ρωτήστε τι θέλουν να κάνουν με την Ελλάδα. Ποιος είναι ο σκοπός τους. Οι ξένοι είναι η ευτυχία μας και η δυστυχία μας. Μου αρέσει να διαβάζω Ιστορία, η οποία σαν φάρσα επαναλαμβάνεται, αλλά έχει και σοφία. Δεν είναι κάτι εύκολο. Μακάρι να της αφιερώναμε λίγο χρόνο. Η Ελλάδα, όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, «είναι το ωραιότερο κομμάτι του κόσμου, αλλά δεν το ξέρουμε, γιατί σ’ αυτό ζούμε».

Πώς σας φαίνεται η ελληνική τηλεόραση;
Χαίρομαι που, επιτέλους, φέτος μίλησε… ελληνικά. Ηταν όνειδος και ντροπή να μονοπωλούν την ψυχαγωγία μας στην ελληνική μικρή οθόνη οι τουρκικές παραγωγές. Τα ελληνικά σίριαλ είναι πολύ καλύτερα. Θα πρέπει οι Ελληνες να ενισχύσουμε τον πολιτισμό μας, αυτή είναι η «βαριά βιομηχανία» μας.

«Το 2001 ανέβασα τον “Μικρό ήρωα” με 17 ηθοποιούς, όμως αποδείχτηκε πως, όταν απέκτησα τα δικαιώματα, υπέγραψα την καταδίκη μου. Είναι ευχής έργον που έσωσα το σπίτι μου»

15g245y32fg75


Πώς θα χαρακτηρίζατε την ανθρωπότητα σήμερα;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα παγκοσμίως είναι τόσο ζοφερό και αισχρό! Εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στα όρια της φτώχειας, που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα φρίξουν. Οι μέρες που περνάμε θα ήθελα να σβηστούν, να ξεχαστούν, γιατί είναι τραγικές, αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως δράμα.

Με τι σας μοιάζουν η τρόικα, η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ; Εχουν τα χαρακτηριστικά μυθικών τεράτων;
Η χώρα μου κατακλύζεται από μονόφθαλμους ανθρώπους, που την κανιβαλίζουν! Δεν θα σταματήσουν, αν δεν μας φάνε όλους, όπως ο Κύκλωπας τους συντρόφους του Οδυσσέα. Πιστεύω, όμως, στο ελληνικό πνεύμα ή ελπίζω να βρεθεί ο πολυμήχανος Οδυσσέας, που θα τυφλώσει το τέρας και θα του πει ότι τον τύφλωσε ο Κανένας. Αυτό το ευφυολόγημα του Οδυσσέα, της άρνησης της ταυτότητάς του, το βρίσκω μοναδικό. Οταν ρωτάνε τον Πολύφημο ποιος τον τύφλωσε και αυτός απαντά «ο Κανένας», για μένα, εκεί γεννιέται η ελπίδα. Το ελληνικό πνεύμα είναι δαιμόνιο. Οτι νίκησε ο Οδυσσέας, για μένα, είναι παρήγορο. Και αυτό είναι μια άμεση απάντηση στο ερώτημά σας.

Τι μας κρατάει ακόμα ζωντανούς, ύστερα απ’ όλη αυτή τη λαίλαπα;
Θέλω να πιστεύω ότι η επιβίωση είναι ένα ισχυρό κίνητρο για τον γεωγραφικό μας χώρο. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Θεωρώ ότι κάποιοι ισχυροί, που ορίζουν τις τύχες του κόσμου, έχουν επιλέξει τη χώρα μας για πειραματόζωο και μας παρακολουθούν. Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα ερχόταν η στιγμή που η Ελλάδα θα βρισκόταν σε επίπεδο… ριάλιτι και ότι οι πολίτες της θα ζούσαν με όρους τηλεπαιχνιδιού. Πού να φανταστώ ότι θα γινόμασταν «Big Brother», πειραματόζωα μιας ζωής αληθινής;

Γιατί νομίζετε πως 2.000.000 άνεργοι, πεινασμένοι άνθρωποι, δεν έχουν βγει ακόμη στους δρόμους; Πώς ζουν;
Είναι νομοτελειακό ότι θα γίνει κάποια στιγμή, είναι θέμα χρόνου. Μέχρι τώρα δεν έχουν βγει στους δρόμους γιατί η χώρα μας είναι μικρή, δεν είναι γιγαντώσιμη. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Θα αφήσει ο αδερφός, ο θείος, ο φίλος, ο κουμπάρος, ο γείτονας τον άνεργο του στενού του περιβάλλοντος χωρίς ψωμί; Δεν έχουμε βγει στον δρόμο, γιατί υπάρχει αλληλεγγύη, υπάρχει φιλότιμο και ανθρωπιά. Το να έχεις πολλούς κουμπάρους ίσως και να είναι σωτήριο στις μέρες μας. Να φοβάστε όταν η αλληλεγγύη ρίξει αυλαία. Τότε θα αρχίσει το ουσιαστικό πρόβλημα. Και η λύση για όσα βιώνουμε τώρα θα βρεθεί μόνο με αίμα και θυσία. Δυστυχώς, το δίκιο και η Ιστορία γράφονται με αίμα.

Η κυβέρνηση σας φαντάζει ως μια άλλη «Λα νόνα», που ετοιμάζεται να μας πάρει και το πρώτο κεραμίδι;
Δεν είναι μόνο η καταπίεση της άγριας φορολογίας που καταθλίβει τον Ελληνα. Είναι η συνειδητοποίηση της πικρής αλήθειας ότι δεν ζει σε μια ελεύθερη, αυτόνομη χώρα, αλλά σε ένα μόρφωμα, που το διοικούν ξένες δυνάμεις. Ο πιο ύπουλος πόλεμος είναι ο οικονομικός.

Φως στο τούνελ βλέπετε;
Ναι. Από το τρένο που έρχεται να μας πατήσει (γέλια).

Τι εύχεστε;
Να ταράξουμε τα νερά και να φωνάξουμε όλοι μαζί «Αέρα», όπως το 1940. «Αέρα», να το πολεμήσουμε, να βγούμε ζωντανοί!

«Η Ασπίς και  το Συμπόσιο»

Αυτό το καλοκαίρι ο Δημήτρης Πιατάς συντροφιά με τον Τάσο Παλαντζίδη, τον Γιάννη Σιαμσιάρη καθώς και ακόμη πολλούς ηθοποιούς πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Ασπίς και το Συμπόσιο», η οποία περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Είναι μια παραγωγή της εταιρίας Ανθός – Πειραϊκό Θέατρο «Δημήτρης Ροντήρης» και είναι βασισμένη στο ανολοκλήρωτο έργο του Μενάνδρου «Ασπίς» και το «Συμπόσιο» του Λουκιανού. Ωστόσο, εκείνο που καθιστά μοναδική την παράσταση είναι ότι απευθύνεται και σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης και ακοής. Κατά την παρουσίασή της, δηλαδή υπάρχει ταυτόχρονη ερμηνεία στη νοηματική γλώσσα αλλά και ακουστική περιγραφή για εκείνους που βλέπουν μονάχα με τα μάτια της ψυχής τους… 

04.06 espr.weekend 260x160 630x388

{{-PCOUNT-}}41{{-PCOUNT-}}

Ακολουθήστε την Espresso στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Η γαλαζοαίματη Ολυμπία και η «χρυσή» κληρονόμος Ευγενία Νιάρχου έβαλαν στο μάτι τον ίδιο άντρα

Η πρόσφατη «γκράντε» εμφάνιση της πριγκίπισσας Ολυμπίας, κόρης του...

Η χλιδάτη απόδραση της Σκορδά, την ώρα που το τηλεοπτικό μέλλον της παραμένει αβέβαιο

Η Φαίη στο Ντουμπάι και οι τηλεοπτικοί μνηστήρες αναστενάζουν!...

Σάλος με τους «ΛΟΑΤΚΙ ήρωες» του 1821 – Ακυρώθηκε το πάρτι-παρωδία σε gay club της Αθήνας

Την ηρωίδα της Επανάστασης του 1821 Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα χλευάζει...

Φωτογράφος ήρθε μια ανάσα με τον φακό της με το φερόμενο ως τέρας του Λοχ Νες

Την πιο καθαρή και πιο κοντινή φωτογραφία από το...