Ο δημοσιογράφος «έσβησε» (από ανακοπή) στο σπίτι του στον Γέρακα στις 3 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας! Πώς και με ποιους πέρασε την τελευταία Κυριακή του
Ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε από τη ζωή στις 3 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, από ανακοπή, διαχειριζόμενος ο ίδιος την τύχη του, μέσα στο πλαίσιο που του όρισε το παιχνίδι της μοίρας. Είχε δηλώσει δημόσια ότι θα έκανε ευθανασία στη Ζιρίχη προτού τον συνθλίψει κυριολεκτικά ο καρκίνος. Τελικά κατέφυγε στη λύση της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας, στο σπίτι του, στον Γέρακα, κυρίως για οικονομικούς λόγους.
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΡΝΕΛΗ
Το πρωινό της προηγούμενης (τελευταίας όπως αποδείχτηκε) ημέρας του θύμιζε μια συνηθισμένη Κυριακή. Ημέρα ξεκούρασης και μάζωξης όλης της οικογένειας γύρω από το τραπέζι. Αλλωστε δεν είχε περάσει ούτε ένα 24ωρο από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είχε επιστρέψει στην αγκαλιά των οικείων του μετά το εξιτήριο που πήρε από ιδιωτικό θεραπευτήριο, στο οποίο είχε κάνει εισαγωγή την προηγούμενη Τρίτη για εξετάσεις και ενδυνάμωση. Μια όμορφη ημέρα.
Ο ήλιος άπλωνε τις ακτίνες του, που τρύπωναν όπου έβρισκαν χαραμάδα και παράθυρο ανοιχτό. Στο σπίτι του Αλέξανδρου Βέλιου τίποτα δεν πρόδιδε ότι αυτή θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα. Εκείνος μαζί με τα δύο παιδιά του, την 8χρονη Αιμιλία και τον 20χρονο Νικόλα, φοιτητή της Νομικής, βρίσκονταν στο σαλόνι. Η μικρή χάζευε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση την ώρα που η σύζυγός του Νάντια ετοίμαζε το καθιερωμένο κυριακάτικο φαγητό. Η οικογένεια το μεσημεράκι κάθισε γύρω από το τραπέζι και κατά τη διάρκεια του γεύματος οι συζητήσεις έδωσαν και πήραν. Στην παρέα βρέθηκε λίγο μετά και ο Δημήτρης Ριζούλης, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «δημοκρατία», φίλος και παλιός συνεργάτης του Αλέξανδρου Βέλιου. «Ο Αλέξανδρος συζητούσε με τον γιο του και του έλεγε ιστορίες τις οποίες δεν του είχε αναφέρει ξανά για τις εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση. Γελούσαν, αστειεύονταν και το κλίμα ήταν πολύ καλό. Σαφώς ήταν αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από την ασθένεια, όμως δεν έχασε ούτε το κέφι του ούτε την καλή του διάθεση. Δεν έφαγε πολύ, δεν μπορούσε, άλλωστε, τσιμπολόγησε 2-3 σοκολατάκια, αλλά παρέμεινε στο οικογενειακό τραπέζι για την παρέα».
Διαβάστε επίσης:
Ο αποχαιρετισμός του προς όλους μέσα από ένα σημείωμα που διάβασε ο ίδιος! «Αγάπη μου, καλό σου ταξίδι» το μήνυμα της συζύγου του
Ο δημοσιογράφος μετά το φαγητό κατευθύνθηκε στο γραφείο του, όπου και κάθισε αρκετή ώρα διορθώνοντας κάποια κείμενα. Ωστόσο, όπως φάνηκε αργότερα, είχε πάρει τις αποφάσεις του. Η μέρα του κύλησε γλυκά και ήσυχα σαν μια συνηθισμένη Κυριακή.
Καληνύχτισε τη γυναίκα του
Αργά το βράδυ καληνύχτισε τη γυναίκα του και τα παιδιά του – ή, καλύτερα, τους αποχαιρέτησε για πάντα. Το αντίο ήταν συναισθηματικά έντονο, κάτι που οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή δεν αντιλήφθηκαν, θεώρησαν ότι επρόκειτο για συγκίνηση της στιγμής.
Κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει αυτό που είχε, απ’ ό,τι φάνηκε, προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια από καιρό. Αν και είχε πει ότι θα ταξιδέψει ως την Ελβετία, προκειμένου να υποβληθεί σε ευθανασία, προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα, κοντά στους αγαπημένους του και να μην τους αποχωριστεί έως το τέλος του. Το είχε γράψει, άλλωστε, και για όλους όσους δεν πρόλαβε να δει και να χαιρετήσει σε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, το οποίο είχε εσωκλείσει σε έναν φάκελο με τίτλο «Το αντίο μου». Τον άφησε ανοιχτό πάνω στο κομοδίνο του…
Δ. Ριζούλης: Τι μου είπε πριν «φύγει»
Ολα έμοιαζαν φυσιολογικά στο σπίτι του Αλέξανδρου λίγες ώρες προτού βάλει τέλος στη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμούσε. Η επιβάρυνση της υγείας του ήταν εμφανής, όμως συνέχιζε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί κανονικά.
Πέρασα δύο ώρες μαζί του την Κυριακή το μεσημέρι. Σε κλίμα οικογενειακής θαλπωρής, η μικρή κόρη του έπαιζε και τραγουδούσε, ενώ ο εικοσάχρονος γιος του ήθελε να μάθει παλιές δημοσιογραφικές ιστορίες. Δίπλα του, η σύζυγός του Νάντια, ο ορισμός της αξιοπρέπειας.
Ο Αλέξανδρος, καθισμένος στο γραφείο, διόρθωνε ένα κείμενο που ήθελε να μου δώσει, συζητούσε και δεν έχανε ευκαιρία να αστειευτεί. Πνευματικά ακμαίος έως την τελευταία ανάσα.
Ο αποχαιρετισμός μας και η έντονη συγκίνησή του μου έδωσαν να καταλάβω ότι «κάτι» θα συμβεί πολύ σύντομα. Πρώτη φορά τον είδα να «λυγίζει». «Φρόντισέ με! Η μνήμη μου είναι στα χέρια τα δικά σου και άλλων δύο τριών φίλων» μου είπε. Αυτή, όπως αποδείχτηκε, ήταν η τελευταία επιθυμία του. Η ζωή, το έργο του (άγνωστο στους περισσοτέρους) και κυρίως ο τρόπος που επέλεξε να πεθάνει δύσκολα θα ξεχαστούν. «Εφυγε» ασυμβίβαστος. Σαν Βέλιος!
