Η Ελένη Φιλίνη θυμάται τα παιδικά της χρόνια και τα πρώτα της βήματα, μιλά για όσους τη βοήθησαν και όσους την πίκραναν και αποκαλύπτει τη σχέση της με τον χρόνο αλλά και τη μοναξιά
Το νεαρό κορίτσι με τα μαύρα μακριά μαλλιά μπήκε έφηβη ακόμη στον χώρο της σοουμπίζ, αρχικά ως χορεύτρια και έπειτα ως ηθοποιός. Μέχρι σήμερα η Ελένη Φιλίνη συνεχίζει, με την ίδια ακριβώς εμφάνιση (σαν να έχει πέσει σε κάποιο φίλτρο νεότητας και έχει ξεχαστεί από τον χρόνο), να πρωταγωνιστεί στα καλλιτεχνικά πράγματα. «Εκανα ένα παιδί και είναι σαν έχω κάνει δέκα» έλεγε η μητέρα της για τη μικρή Ελένη που ήθελε να γίνει θεατρίνα από πιτσιρίκα.
Από τον
Αλκίνοο Μπουνιά
Και συνήθως ό,τι ήθελε το έπαιρνε. Το όνειρο των παιδικών της χρόνων πραγματοποιήθηκε και η τύχη έφερε στον δρόμο της τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου.
«Αντράκι» αλλά και «τσαμπουκαλού», όπως την αποκαλούν, δεν παντρεύτηκε ποτέ έως τώρα, αν και έφτασε στα πρόθυρα του γάμου τρεις φορές, αφού, όπως λέει, δεν βρέθηκε εκείνος ο άντρας που θα την έπειθε πως μπορεί να ζήσει μαζί του μια ζωή. Ωστόσο δηλώνει χορτασμένη τόσο στην καριέρα όσο και στη ζωή της, έχοντας κάνει, όπως λέει, τον χρόνο τον καλύτερο φίλο της. Το ανδρικό φύλο υποκλίνεται -κυριολεκτικά- στα πόδια της, καθώς, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει, κάποιοι θαυμαστές στέκονται προσοχή μπροστά της, όταν περνάει, ή γονατίζουν προσφέροντάς της λουλούδια! Πάντως δεν κρύβει πως δεν θα έλεγε «όχι» σε μία σχέση με έναν μικρότερο από εκείνη άνδρα. «Με τον χρόνο δεν έχω περιορισμούς, δεν κοιτάζω την ταυτότητα του άλλου, αρκεί να ταιριάζουμε. Βλέπω και στα ζευγάρια που είναι συνομήλικα πόσο σωστή είναι η σχέση τους και πόσα διαζύγια έχουν πάρει!» δηλώνει με νόημα.
Η ωραία Ελένη του θεάτρου, του σινεμά, ακόμη και του τραγουδιού, με το οποίο ασχολείται παράλληλα, είναι περήφανη που είναι κάτοχος μαύρης ζώνης στο καράτε, το οποίο όμως σταμάτησε γιατί τραυματιζόταν συχνά στις προπονήσεις και αναγκαζόταν να βγαίνει… μπανταρισμένη στη σκηνή. Λέει, μάλιστα, πως έχει παίξει με τα χέρια της δεμένα, αφού τα είχε τραυματίσει.
Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έχει ένα γεμάτο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με θέατρο και ζωντανές εμφανίσεις ως τραγουδίστρια σε μουσικές σκηνές.
«Θα παίξω σε ένα αστυνομικό θρίλερ των Τάσου Μπαγλατζή και Βαγγέλη Πανταζή, που θα ανέβει στις 16 Δεκεμβρίου στο θέατρο Ελυζέ. Επίσης θα συμμετάσχω και στο “Prison Break No 3”, τη γνωστή μουσικοθεατρική παράσταση του Γιώργου Μακρή, η οποία θα αρχίσει περιοδεία στις αρχές Δεκεμβρίου. Από τον Ιανουάριο, μάλιστα, θα παίζεται κι αυτό το έργο στο Ελυζέ» μας λέει και προσθέτει πως ετοιμάζει την ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Οστρια.
Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια:
Ελένη, πού γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στην Κόρινθο και είμαι μοναχοπαίδι. Στα πέντε μου χρόνια ήρθαμε στην Αθήνα, στα Πατήσια, στη γειτονιά όπου μένω μέχρι σήμερα. Ο μπαμπάς μου υπέστη οικονομική καταστροφή και αναγκάστηκε να πάει μετανάστης στον Παναμά, όπου βρισκόταν και ο αδελφός του. Τότε ήμουν επτά ετών και θα πρέπει να πω ότι μου έλειψε η παρουσία του, αν και ο άνθρωπος, όποτε μπορούσε, ερχόταν και μας έβλεπε, αφού τότε δεν ήταν εύκολα τα ταξίδια.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Από μικρή έβλεπα πολύ κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση, την οποία παρακολουθούσα μέχρι να κλείσει. Είχα μαγευτεί από το «γυαλί» και δεν πήγαινα για ύπνο αν δεν έφταναν μεσάνυχτα, όταν τελείωνε το πρόγραμμα. Την είχα σκάσει τη μανούλα μου. Μου έλεγε «πήγαινε, παιδί μου, να κοιμηθείς, αύριο έχεις σχολείο» κι εγώ της απαντούσα πως η τηλεόραση είναι το σχολείο μου. Παρ’ όλα αυτά ήμουν πρώτη μαθήτρια.
Να υποθέσω πως από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός.
Ακριβώς. Εκανα χορό από εννιά χρονών και στα δεκαπέντε μου άρχισα να δουλεύω ως χορεύτρια, αλλά και ως μανεκέν σε επιδείξεις μόδας και διαφημίσεις. Το πρωί ήμουν με την ποδιά στο σχολείο και το βράδυ χόρευα στον Ζυγό μαζί με τη δασκάλα, την Κέι Χόλντεν. Ενώ ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο, δούλευα ως ηθοποιός σε ταινίες.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, προτού πάω στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη, ο τότε κινηματογραφικός παραγωγός Μιχάλης Λεφάκης μού έκλεισε πενταετές συμβόλαιο και έπαιξα σε διάφορες ταινίες, όπως «Ο σεξοκυνηγός» και «Οι φανταρίνες». Στο θέατρο συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, αυτόν τον τόσο σημαντικό καλλιτέχνη και άνθρωπο, για τον οποίο έχω να πω τα καλύτερα λόγια. Ολη η ευγένεια του κόσμου συσσωρευμένη πάνω του.
Τον πατούσες και σου ζητούσε συγγνώμη. Από κει και πέρα έπαιξα στο σανίδι και με άλλα μεγάλα ονόματα, όπως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ο Χρήστος Πάρλας, η Μαρία Αλιφέρη, ο Κώστας Βουτσάς, ο Γιάννης Μόρτζος, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Πάνος Σκουρολιάκος.
Συνάντησες δυσκολίες στην πορεία σου ως ηθοποιός;
Πάρα πολλές, αλλά τις προσπερνούσα. Θυμάμαι κάποτε -που ήμουν κοριτσάκι κι ακόμη δεν ήξεραν το όνομά μου και με αποκαλούσαν «αυτή η μελαχρινή»- δούλευα σε μια επιθεώρηση και χόρευα ένα φλαμένκο. Εκεί, λοιπόν, μου χαμήλωναν τη μουσική για να μην μπορώ να χορέψω καλά στη σκηνή.
Ξέρεις, ο ισπανικός χορός δεν χορεύεται με μουσική στα… τάρταρα και, επειδή είχα επιτυχία, κάποια ηθοποιός είχε βάλει το… χεράκι της στον ηχολήπτη. Εφτασα να πάω σε ωτορινολαρυγγολόγο γιατί τους ρωτούσα τι συμβαίνει και μου έλεγαν πως κάτι έχουν τα αυτιά μου και δεν ακούω καλά. Κάποια στιγμή με λυπήθηκε η ηχολήπτρια και μου έσκασε το μυστικό: μια πρωταγωνίστρια του θιάσου την έβαζε να μου χαμηλώνει τον ήχο!
Στα πικρόχολα σχόλια πώς αντιδράς;
Αδιαφορώ, κοιτάζω αυτούς που με αγαπούν. Αλλωστε δεν αρέσουμε σε όλους και ξέρω καλά ότι, και καλόγρια να ήμουν, αυτοί που έχουν να πουν μόνο κακά για τους άλλους θα με κακολογούσαν. Δεν με αφορούν αυτοί που με αμφισβητούν και λένε άσχημα πράγματα για μένα.
Κλαις εύκολα;
Και κλαίω και γελάω, τα συναισθήματά μου είναι έντονα. Μπορεί να κλάψω και με μια ταινία, αλλά πλάνταζα στο κλάμα κάθε φορά που έχανα ένα δικό μου πρόσωπο. Για τους γονείς μου, για τους θείους μου, ακόμη και για τα ζωάκια μου, που με έχουν συντροφεύσει στη ζωή μου. Η τελευταία φορά που έκλαψα για ζωάκι μου ήταν το καλοκαίρι, όταν
«έφυγε» από τη ζωή ο Κυριάκος, ένα κανίς το οποίο είχα κοντά μου για
δεκαοκτώ χρόνια.
Η τελευταία φορά που έκλαψες από χαρά πότε ήταν;
Α, πάνε πολλά χρόνια (γέλια).
Εχει τύχει ποτέ να σηκώσεις το χέρι σου σε άντρα;
Ε…
Πότε και πώς έγινε;
Ασ’ το τώρα…
Πάντως βγάζεις κάτι το άγριο, γι’ αυτό σε αποκαλούν «τσαμπουκαλού» και «αντράκι».
Είναι το καράτε που έχω κάνει πολλά χρόνια (γέλια).
Και στο οποίο έχεις πάρει μαύρη ζώνη…
Ναι, και θα συνέχιζα αν δεν τραυματιζόμουν στις προπονήσεις και έπρεπε μετά να βγαίνω μπανταρισμένη στη σκηνή. Αμα είσαι ηθοποιός, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Εχω παίξει την Εύα με… δεμένα χέρια.
Εχεις κάνει χρήση του καράτε για κάποια προσωπική σου υπόθεση;
Είμαι ενάντια σε κάθε μορφή βίας και με το καράτε δεν ασχολήθηκα για να παίζω ξύλο στον δρόμο ή οπουδήποτε αλλού, αλλά γιατί μου αρέσει ως είδος άθλησης. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω νιώσει φόβο ή αντιμετωπίσει κάποιο άσχημο συμβάν στον δρόμο, όταν κυκλοφορώ μόνη μου, και εύχομαι αυτό να μη συμβεί ποτέ. Αλλά τώρα πια οι άνθρωποι δεν έχουν την εντιμότητα να τσακώνονται με τα χέρια…
Στον δρόμο σού κάνουν κομπλιμέντα και… πεσίματα οι άντρες;
Υπάρχει ένας σεβασμός και μια αγάπη απέναντί μου από άντρες και γυναίκες. Με νιώθουν σαν δικό τους άνθρωπο και μου μιλάνε όμορφα.
Μου έτυχε να προχωράω στον δρόμο κι ένας άντρας να σταθεί μπροστά μου σε στάση προσοχής, κάποιος άλλος που κρατούσε λουλούδια μόλις με είδε μου τα πρόσφερε κι ένας τρίτος έπεσε στα γόνατα στη μέση του δρόμου και υποκλίθηκε. Τέτοια ωραία πράγματα!
Επίσης κάποιοι έχει τύχει να μου πουν ότι κάποτε ήταν ερωτευμένοι μαζί μου και ντρέπονταν να μου το πουν. Κι εγώ τους απαντάω: «Και τώρα που έχεις γυναίκα και παιδιά τι μου το λες;» (γέλια).
Με ποιον τρόπο θα ήθελες να σου δείχνει ένας άντρας τον έρωτά του;
Δεν έχω κλισέ, όμως θέλω ο άντρας να είναι αυθεντικός. Για μένα δεν είναι ευγένεια το να σου ανοίγει την πόρτα κάποιος. Η ευγένεια της ψυχής του με νοιάζει. Πάντως, να ξέρεις πως μετράω τις πράξεις και όχι τα λόγια των ανθρώπων γενικότερα.
Το χρήμα τι ρόλο παίζει στο να προσεγγίσεις έναν άνθρωπο και ειδικά έναν άντρα;
Αυτό που με ενδιαφέρει στους ανθρώπους δεν είναι τα χρήματά τους, αλλά τι έχουν να μου προσφέρουν ως προσωπικότητα. Για μένα εκεί είναι η ουσία. Οσα χρήματα και να έχεις, δεν αγοράζονται πράγματα που έχουν πραγματική αξία, όπως ο σεβασμός, η εκτίμηση, ο έρωτας και η αγάπη. Για μένα αυτά έχουν αξία για να είμαι ευτυχισμένη. Είτε τρως με χρυσά είτε με πλαστικά κουτάλια, το φαγητό έχει την ίδια γεύση. Στον εγκέφαλό τους είναι το πρόβλημα όλων εκείνων που θέλουν τα χρυσά μαχαιροπίρουνα.
Ετυχε να φτάσεις ποτέ με κάποιον άντρα στα πρόθυρα του γάμου;
Τρεις φορές, αλλά προφανώς για να μην το κάνω δεν βρέθηκε αυτός που θα με έπειθε ότι μπορώ να ζήσω μια ζωή μαζί του.
Πάντως, δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου, αφού δεν αντέχω την καταπίεση. Μπορεί κατά βάθος και να μη θέλω να παντρευτώ. Αλλωστε δεν είναι δύσκολο να κάνεις έναν γάμο και μετά να χωρίσεις, όπως συνήθως συμβαίνει. Μόνο που αυτοί οι γάμοι είναι… για τα πανηγύρια.
Πότε φτάνεις στο τέλος με έναν άντρα;
Οταν χάνεται ο σεβασμός, χάνεται και η σχέση. Είναι αυτό που λέμε «παραγνωριστήκαμε».
Αν παντρευόσουν, θα φορούσες νυφικό και θα έκανες γάμο με νταούλια ή κλειστό και μυστικό;
Μάλλον το δεύτερο.
Θα έκανες σχέση με άντρα μικρότερό σου, ας πούμε με έναν 25χρονο;
Εντάξει, το… παραπήγες εσύ (γέλια)! Με τον χρόνο δεν έχω περιορισμούς, δεν κοιτάζω την ταυτότητα του άλλου, αρκεί να ταιριάζουμε. Βλέπω και στα ζευγάρια που είναι συνομήλικα πόσο σωστή είναι η σχέση τους και πόσα διαζύγια έχουν πάρει!
Ενα παιδί δεν σου λείπει;
Στο παρελθόν σκέφτηκα να υιοθετήσω ένα κακοποιημένο αγοράκι, αλλά το θέμα «σκόνταψε» στη νομοθεσία που δεν επιτρέπει τις υιοθεσίες σε ανύπαντρες μητέρες. Εν πάση περιπτώσει, δεν μου λείπει, ίσως γιατί το παιδί που δεν απέκτησα είμαι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου αισθάνομαι παιδί.
Με τη μοναξιά πώς τα πας;
Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Επειδή είμαι μοναχοπαίδι έχω μάθει από μικρή να είμαι μόνη μου και να τα περνάω καλά. Κάποιοι παντρεύονται επειδή φοβούνται τη μοναξιά και για να έχουν συντροφιά στα γεράματά τους, αλλά δεν ξέρεις τι σου φέρνει ο χρόνος. Μου λέγανε «αχ, να παντρευτείς για να μη μείνεις μόνη σου» και ρίχνοντας μια ματιά στο σόι μου είδα ότι όλες οι γυναίκες ήταν χήρες. Από την άλλη, πάλι, είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι που είναι στο γηροκομείο είναι άνθρωποι που έχουν παιδιά.
Ποιο είναι το μυστικό σου και ο χρόνος που περνάει από πάνω σου δεν αφήνει τα σημάδια του;
Είναι που χαίρομαι την κάθε μέρα και δεν σκέφτομαι το αύριο. Ζω το σήμερα και την κάθε στιγμή.
Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη διατροφή;
Επειδή ασχολούμαι με τα ζώα, δεν θέλω να τρώω πολύ κρέας. Κατά τα άλλα τρώω σαλάτες, ξηρούς καρπούς και είμαι πολύ γλυκατζού.
«Θυμάμαι κάποτε δούλευα σε επιθεώρηση και χόρευα φλαμένκο! Μια πρωταγωνίστρια του θιάσου έβαζε τον ηχολήπτη να μου χαμηλώνει τον ήχο για να μην είμαι καλή πάνω στη σκηνή»
Παραμένεις σταθερή στο μαύρο μαλλί. Λένε ότι τα ξανθά είναι πιο σέξι…
Εχω φορέσει ξανθές περούκες για διάφορους ρόλους μου και δεν πιστεύω πως το χρώμα της τρίχας μάς κάνει σέξι.
Γιατί δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για την ιδιωτική σου ζωή;
Αμα θέλεις, δεν κρεμάς τη ζωή σου στα μανταλάκια.
Κι εγώ θέλω την προσωπική μου ζωή να την κρατάω μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Εχεις κάνει τατουάζ;
Οχι, γιατί δεν μου αρέσει να με τρυπάνε με τις βελόνες. Πάντως κι αυτοί που γίνονται εμπριμέ με τόσα τατουάζ δεν μου αρέσουν.
Εχεις δικό σου σπίτι;
Ναι, και δεν χρωστάω σε κανέναν. Ετσι μπορώ να αντιμετωπίσω καλύτερα την κρίση που περνάμε όλοι μας.
Πόσα ζώα έχεις σήμερα;
Τώρα έχω μόνο γατούλες. Για μένα τα ζώα είναι ζωή και σου προσφέρουν την πιο ειλικρινή αγάπη.
Δεν σε πικραίνουν ποτέ, τα λατρεύω!
Ποια είναι τα πιο δικά σου πρόσωπα;
Ο ξάδελφός μου, ο ανιψιός μου, κάτι άλλα ξαδέλφια μου. Επίσης έχω καλούς φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Δόξα τω Θεώ, είμαι γεμάτη.
Είσαι ευχαριστημένη με την καριέρα σου και από τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του θεάματος;
Σου θυμίζω ότι έχω παίξει στην υπερπαραγωγή τύπου Χόλιγουντ «Ο άρχοντας των Βαλκανίων» αλλά και σε δύο ακόμη πολύ καλές ταινίες που έχουν πάρει και οι δύο βραβείο στην Αμερική -στο διεθνές φεστιβάλ στο Χιούστον- κι εδώ το θέμα το έχουν περάσει στα ψιλά… Μιλάω για τη «Μέδουσα», με σκηνοθέτη τον Γιώργο Λαζόπουλο, που κέρδισε το τρίτο βραβείο ανάμεσα σε 4.500 ταινίες, και για την «Αποπληρωμή» του Αλέξανδρου Λεονταρίτη, που απέσπασε το δεύτερο βραβείο και στην Ελλάδα παίχτηκε σε κάποιον κινηματογράφο για μία εβδομάδα κι αυτό ήταν… Εν πάση περιπτώσει, θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ χορτασμένη και στην καριέρα μου και στη ζωή μου!
Θα σε ενδιέφερε να παίξεις στην Επίδαυρο όπως ο Σάκης Ρουβάς;
Ασε με εμένα εκεί που είμαι, είμαι πολύ καλά σε αυτά που κάνω. Αλλά καμιά φορά και στην Επίδαυρο βλέπουμε παραστάσεις που δεν είναι τόσο καλές από σκηνοθετικής και σκηνογραφικής πλευράς.
Συμμετείχες με επιτυχία στην τουρκική σειρά «Δύο όχθες, ένας Ισμαήλ». Τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστές τις τουρκικές παραγωγές και σαρώνουν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες;
Πρόκειται για πολύ μεγάλες δουλειές, χολιγουντιανού επιπέδου θα έλεγα, που απευθύνονται πλέον στη διεθνή αγορά. Εμείς δουλεύαμε με 53 άτομα συνεργείο. Ολοι επαγγελματίες που δεν είχαν ωράριο και σου έδειχναν ότι αγαπάνε πολύ τη δουλειά τους.
Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; Εχεις δηλώσει πως είσαι άλλοτε γατούλα και άλλοτε πανθηράκι.
Είμαι πολύπλοκος άνθρωπος. Για να καταλάβεις, η μητέρα μου έλεγε για μένα «έκανα ένα παιδί, αλλά είναι σαν να έχω κάνει δέκα». Δηλαδή είμαι από τα βιβλία που έχουν πολλές σελίδες!
Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Το «γηράσκω αεί διδασκόμενος» ή, αν θέλεις, το «όσο ζω, γνωρίζω».