Ο αξέχαστος τραγουδιστής με τα αμέτρητα σουξέ και η τραγική ιστορία με το ατύχημα στο αριστερό χέρι του, όταν ήταν μόλις 13 ετών
«Αλήτη σαν κι εμένανε δεν θα ξαναγαπήσεις…», «Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα», «Ολες είσαστε ίδιες», «Με λεν μπερμπάντη και μπεκρή», «Ενας κούκλος και μια κούκλα», «Πάρτε, κύριε, λαχεία», «Εγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Σήμερα πάλι με δύο κρασιά» και, βέβαια, το θρυλικό τραγούδι «Προσευχή», το οποίο έχει μείνει στην ιστορία των απελπισμένων ερωτευμένων με τη φράση στο ρεφρέν «έφαγα τη γη να σ’ αναζητάω, σκίζω τα βουνά και παντού ρωτάω “ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω”» είναι μερικά από τα μεγάλα λαϊκά σουξέ του Σπύρου Ζαγοραίου, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο διπλό CD «Είναι ωραίος ο Ζαγοραίος», που θα κυκλοφορήσει αυτό το Σαββατοκύριακο με την «Espresso» και δεν πρέπει να χάσετε!
Ο αξέχαστος «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ» (έτσι αποκαλούσαν τον Ζαγοραίο στην «πιάτσα» του λαϊκού τραγουδιού, από το ομώνυμο σουξέ γραμμένο από τον ίδιο, σε μια δική του μάγκικη γλώσσα, που σημαίνει «Ο μάγκας του Βοτανικού») γεννήθηκε το 1928 στο Παγκράτι και στα 13 του έχασε σε ατύχημα το αριστερό χέρι από χειροβομβίδα, που τη μάζεψε από ένα χωράφι γιατί νόμιζε ότι ήταν μελανοδοχείο.
«Ενα πρωί παίρνω την τσάντα μου να πάω για χόρτα. Και βρίσκω ένα πράγμα στρογγυλό, μ’ ένα καρφάκι, έτσι, απάνω. Κι η σκέψη μου έτρεξε στο μελανοδοχείο. Γιατί μελανοδοχείο δεν είχα. Το ‘βαλα στην τσάντα, το πήρα στο σπίτι. Και του δίνω μια με το σκεπάρνι σ’ εκείνο το κεφαλάκι. Κι έσκασε. Και μου ‘φαγε τα χέρια…» έχει πει ο ίδιος για το πώς συνέβη το ατύχημα.
Αυτό το τραγικό γεγονός τον σημάδεψε σε όλη τη ζωή του, και ειδικά στην καλλιτεχνική διαδρομή του, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον αντιμετώπιζαν με προκατάληψη.
«Ενιωσα στο πετσί μου τον ρατσισμό από συναδέλφους μου λόγω του κομμένου χεριού μου. Πολλοί έλεγαν “τον κουλό θα πάρουμε;”» είχε δηλώσει με πόνο ψυχής, προσθέτοντας ότι η Καίτη Γκρέυ και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν οι δύο καλλιτέχνες που του συμπεριφέρθηκαν με αγάπη και τον βοήθησαν στη μουσική σταδιοδρομία του.
«Οταν κάποτε ένας μαγαζάτορας με έδιωξε και κράτησε μόνο του τον Μπιθικώτση, εκείνος τον έπιασε και του είπε: “Θα κόψεις απ’ το δικό μου μεροκάματο και θα πάρεις πάλι τον Ζαγοραίο…”» είχε πει για τον σπουδαίο τραγουδιστή.
Λαμπρή καριέρα
Πάντως, ο Σπύρος Ζαγοραίος, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπισε λόγω του κομμένου χεριού του -από το 1952, όταν ξεκίνησε την καριέρα του, μέχρι που το Πάρκινσον τον καθήλωσε στο σπίτι του και το 2014 έφυγε από τη ζωή-, έκανε λαμπρή καριέρα στο λαϊκό τραγούδι, γράφοντας ο ίδιος αρκετά από τα μεγάλα σουξέ του.
Με τα κατάλευκα μαλλιά του και φορώντας πάντα τα χαρακτηριστικά γυαλιά του εμφανιζόταν για αρκετά χρόνια σε ένα δικό του λαϊκό στέκι με το όνομα «Εντελαμαγκέν», που είχε φτιάξει κάτω από το σπίτι όπου έμενε, στο Αιγάλεω.
Ηταν παντρεμένος με την τραγουδίστρια Ζωή Μοσχονησιώτη, η οποία έγινε παρτενέρ του, και ο γάμος τους κράτησε περισσότερο από 50 χρόνια.
Δυστυχώς, το αγαπημένο ζευγάρι χτυπήθηκε από τη μοίρα, όταν το 2007 έχασε τον μοναχογιό του Γιώργο, ο οποίος νικήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία 49 χρόνων.
