Η Τέτη Σχοινάκη θυμάται με τρυφερότητα τη συνεργασία της με Βουγιουκλάκη, Κατράκη, Κωνσταντάρα, και αποκαλύπτει τον νεανικό γάμο της που έληξε σε έναν χρόνο
Αρχικά ήταν διστακτική γι’ αυτή τη συνέντευξη. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, η Τέτη Σχοινάκη προτιμά να μιλά επί σκηνής και, όταν τα φώτα σβήνουν, να αποσύρεται στη μοναξιά της, που τόσο αγαπά. Η συνάντησή μας έγινε στο Studio Κυψέλης, όπου παίζεται η παράσταση «Λεντς», στην οποία πρωταγωνιστεί. Ευδιάθετη και χαλαρή, ήταν πρόθυμη να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΡΝΕΛΗ
Η αγάπη και ο σεβασμός της στο θέατρο εκπέμπονται από τον τρόπο που μιλάει. Ηθοποιός με σπάνιο μέταλλο φωνής, γυναίκα ακέραιη, υπηρετεί την τέχνη της όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και ήθος. Οι επιλογές της αυστηρές, αν και, όπως εξομολογείται, δεν της βγήκαν πάντα σε καλό.
Σε αυτήν την αφήγηση ζωής θυμάται την πρώτη παράστασή της στο πλάι της αξέχαστης Αλίκης Βουγιουκλάκη, μας λέει πόσο γλυκός άνθρωπος ήταν ο Μάνος Κατράκης, αλλά και πόσο καλά της φέρθηκε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στα πρώτα βήματα της καριέρας της. Δεν διστάζει να αναφερθεί ακόμη και σε προσωπικές στιγμές της ζωής της, όπως στον νεανικό γάμο της, αλλά και στην επιλογή της να μην αποκτήσει παιδί.
Οι δύσκολες στιγμές
Παραδέχεται ότι η οικονομική κρίση την έχει αγγίξει προσωπικά και τολμά να αποκαλύψει ότι σε δύσκολες στιγμές στράφηκε σε άλλα επαγγέλματα, τα οποία για εκείνη δεν ήταν μόνο μια βιοποριστική λύση, αλλά και μια ευκαιρία να δει έναν άλλον κόσμο και να μάθει από τα λάθη της. Στο τέλος της συνομιλίας μας διαπίστωσα ότι η Τέτη Σχοινάκη εκπέμπει μια ακαταμάχητη γοητεία και αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η τρυφερότητα του ατσαλιού, με τη χάρη μιας εύθραυστης πορσελάνης.
Δεν ξέρουμε τίποτα για εσάς πέραν της δουλειάς σας…
Θα πρέπει να καταλάβατε από την πρώτη τηλεφωνική επαφή που είχαμε ότι δεν είμαι των συνεντεύξεων. Μου αρέσει η σκηνή και όχι τα γύρω γύρω. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Ακόμη και όταν ήμουν στο πικ της καριέρας μου, το οποίο κράτησε πολλά χρόνια. Τις έκανα, βέβαια, γιατί έπρεπε. Δεν νομίζω ότι δούλεψα πολύ υπέρ του εαυτού μου με τις απόψεις που είχα. Εχω πει και «όχι» που δεν έπρεπε. Τώρα πια δεν βρίσκω νόημα στο να προβάλλομαι, με την έννοια ότι ο κύκλος έχει σχεδόν ολοκληρωθεί – αν και ο ηθοποιός δεν βάζει τελεία. Είμαι λίγο απόλυτη στα πράγματα και αυτό δεν μου βγήκε πάντα σε καλό.
Σήμερα, όλοι στηρίζονται κατά βάση στην εικόνα…
Παρ’ όλα αυτά, έχω αρνηθεί και τηλεοπτικές εκπομπές των οποίων το στιλ δεν μου αρέσει. Αν σκεφτόμουν έξυπνα, ίσως έλεγα: «Βγες, βρε παιδί μου». Γιατί κάθε άνθρωπος μπορεί να εμφανιστεί σε μια εκπομπή που να μην είναι της αισθητικής του, αλλά, από την άλλη, η προσωπικότητά του θα φανεί και θα διαφοροποιήσει το περιεχόμενο.
Πώς σας φαίνονται οι σημερινοί νέοι καλλιτέχνες, οι οποίοι επιλέγουν πρωτίστως να εκτίθενται και μετά να δρουν πάνω στη σκηνή;
Οταν ξεκινάς ως μαθήτρια του Εθνικού Θεάτρου και γνωρίζεις τη Μαίρη Αρώνη, τον Μάνο Κατράκη, την Αντιγόνη Βαλάκου, να μη αναφέρω όλους αυτούς τους τεράστιους θεατρανθρώπους, φτιάχνεις μέσα σου έναν σεβασμό για το θέατρο. Οι νέοι, δυστυχώς, ξεκινούν διαφορετικά. Πρώτα τηλεόραση και μετά θέατρο. Δεν μπορεί να έχουν την ίδια δομή θεατρικής προσωπικότητας που είχαν οι πιο παλιοί ηθοποιοί.
Πού γεννηθήκατε;
Επειδή ο μπαμπάς μου ήταν αξιωματικός του Στρατού, γεννήθηκα στο Κιλκίς. Εφυγα από εκεί μωρό, δύο μηνών, καθώς πήρε μετάθεση για την Κρήτη. Η καταγωγή μου είναι από το Ρέθυμνο και μεγάλωσα στο Ηράκλειο μέχρι τα οκτώ μου χρόνια. Μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Ο πατέρας μου συνέχισε να παίρνει μεταθέσεις, αλλά εμείς είχαμε αρχίσει αγγλικά και γαλλικά με τον αδελφό μου, και αναγκαστικά χώρισαν οι δρόμοι μας. Στην πορεία ξαναενώθηκαν.
Ησασταν καλή μαθήτρια;
Ναι, αν και δεν μελετούσα πολύ. Διάβαζα όμως πολλά εξωσχολικά βιβλία από μικρή. Ισως αυτό με βοήθησε να αποκτήσω ένα πλούσιο λεξιλόγιο με το οποίο… ξεγελούσα. Πάντως, έβγαλα με πολύ καλό βαθμό και το γυμνάσιο και το λύκειο. Δεν κουράστηκα. Τον πρώτο χρόνο έδωσα εξετάσεις για να μπω στην Αρχιτεκτονική χωρίς να έχω κάνει καθόλου φροντιστήριο, έτσι, για να πάρω το κολάι. Κανονικά θα έδινα τον δεύτερο χρόνο για να μπω. Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, πήγα στη Δραματική Σχολή.
Πώς προέκυψε αυτή η ξαφνική ανατροπή στη ζωή σας;
Είχα γνωρίσει κάποιον κύριο. Είχαμε ανεβάσει την «Αντιγόνη» στο σχολείο και μας την είχε σκηνοθετήσει. Τον παντρεύτηκα κιόλας. Εκείνη τη χρονιά έδωσα εξετάσεις στην Αρχιτεκτονική, στη Δραματική Σχολή, και παντρεύτηκα.
Τόσο μικρή;
Τα έκανα όλα σε ένα καλοκαίρι, για να τελειώνω, και σε έναν χρόνο χώρισα. Εκείνος ήταν ηθοποιός. Επαψε να είναι, γι’ αυτό δεν αναφέρω το όνομά του. Εμεινα πολύ λίγο παντρεμένη. Δεν έφταιγε ο άνθρωπος. Απλά εμένα δεν μου πάει αυτό το σχήμα και γι’ αυτό δεν ξαναπαντρεύτηκα. Μου αρέσει να ζω μόνη μου.
Ο πατέρας σας ήταν αυστηρός;
Καθόλου. Παρότι ήταν Κρητικός και στρατιωτικός, ήταν λόγιος άνθρωπος. Καταρχάς, έμαθα να διαβάζω, γιατί οι γονείς μου έκαναν το ίδιο. Θυμάμαι ότι ο τσακωμός μας στην εφηβεία μου ήταν: «Γιατί διαβάζεις Κορδάτο ή Κορνάρο και δεν διαβάζεις απλή λογοτεχνία;». Είχε ένα επίπεδο η λογομαχία μας. Δεν ήταν: «Γιατί φοράς κοντή φούστα;» Η μητέρα μου ήταν κι αυτή ένας άνθρωπος που διάβαζε πολύ. Είχε καλλιέργεια.
Την απόφασή σας να ασχοληθείτε με την υποκριτική πώς τη δέχτηκαν;
Ισως είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και δεν μου έφεραν αντίρρηση. Γενικότερα, δεν παρενέβησαν ποτέ στη ζωή μου. Ούτε στον πολύ νεανικό γάμο που έκανα, ούτε στο πολύ γρήγορο διαζύγιο.
Ηταν μάλλον καρμική αυτή η συνάντηση, για να βρείτε τον δρόμο σας…
Τελικά όλα στη ζωή γίνονται για έναν λόγο. Ο πρώην σύζυγός μου ήταν εκείνος που επέμενε να πάω στη Δραματική Σχολή.
Τα χρόνια της φοίτησης σε αυτόν τον νέο κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά σας πώς ήταν;
Μου ήρθαν πολύ εύκολα τα πράγματα. Τα χρόνια της σχολής τα δούλεψα. Τα καλοκαίρια ήμουν στον χορό του Εθνικού. Μας έκανε μάθημα η Ζουζού Νικολούδη, μια πολύ αξιόλογη χορογράφος, η οποία είχε ένα δικό της τμήμα που μελωποιούσε τα χορικά των τραγωδιών και τα πήγαινε περιοδεία ανά την Ελλάδα. Επειδή της άρεσε η κίνησή μου, με πήρε μαζί της. Και πληρωνόμουν, και μάθαινα, και ταξίδεψα. Είχα πάει Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο, Βουλγαρία.
Η πρώτη παράστασή σας ήταν δίπλα στην αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη…
Ετσι είναι. Μόλις είχα πάρει την 20ήμερη άδειά μου. Χτυπάει το τηλέφωνό μου στο σπίτι. Είναι μια κυρία και μου λέει: «Σας θέλει η κυρία Βουγιουκλάκη». Εγώ έμενα στο Παγκράτι τότε και, ως γνωστόν, η Αλίκη στη Στησιχόρου. Λέω «έρχομαι». Ανοίγει η πόρτα. Μια κυρία με βάζει στο σαλόνι και βλέπω μια πολύ γλυκιά κοπέλα με ένα άσπρο μπουρνούζι, η οποία ήταν η Αλίκη. Σαν νεαρό κορίτσι φαινόταν. Μου λέει:
«Εχω ακούσει πολλά για σένα». Μου ζητάει να κάνω την κόρη της Μπουμπουλίνας, γιατί το έργο ήταν η «Μαντώ Μαυρογένους». Οταν άρχισα να μιλάω με τη βαριά φωνή, μου λέει: «Παιδί μου, εσύ την Μπουμπουλίνα πρέπει να κάνεις». Και όντως έπαιξα την κόρη της. Στις πρόβες πάλι μου έλεγε: «Μπράβο σου, δεν έχεις καθόλου τρακ». Και τη μέρα της πρεμιέρας ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαινα μόνη στη σκηνή. Κατά την είσοδό μου, η Αννα Παϊταζή έλεγε «καλώς την ομορφιά μου» κι έμπαινα εγώ. Και, προς στιγμήν, με πιάνει ένα άγχος και λέω «δεν βγαίνω». Στην παράσταση έπαιζε και ο Μάνος Κατράκης. Και μου δίνει μια σπρωξιά λέγοντας: «Βγες, βρε μωρό, θα τα καταφέρεις». Βγαίνω, και μάλιστα ωραία, με ένταση. Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο σανίδι όλα πήγαν μια χαρά.
Πώς ήταν η Αλίκη ως συνεργάτιδα;
Πολύ καλή. Δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Με ξεχώρισε.
Συνεργαστήκατε ξανά;
Οχι. Μου ζήτησε να πάω μαζί της σε μια περιοδεία στο εξωτερικό κι εγώ ήθελα να πάω στο Αμφιθέατρο του Εθνικού Θεάτρου. Να ένα από τα λάθος «όχι» που είπα. Ηταν χαζό να μην πάω να παίξω έναν μεγάλο ρόλο δίπλα της και να συνεργαστώ για άλλη μια χρονιά με το Εθνικό. Μετά δεν έτυχε ξανά να δουλέψουμε μαζί.
Ο Μάνος Κατράκης τι άνθρωπος ήταν;
Απίστευτος. Τον έζησα μια σεζόν μόνο, αλλά τι να πω για το παράστημά του, τη φωνή του, την προστατευτικότητα που έδειχνε στα νέα παιδιά! Ανθρωποι που δεν τους ξεχνάς. Θυμάμαι, είχα πάθει τότε ένα διάστρεμμα στο πόδι. Εμενα με τους γονείς μου και ήρθε στο σπίτι να με δει, και μου έφερε και δώρο μια μικρή λατέρνα. Δεν έχω καμία κακή ανάμνηση. Μου έχουν φερθεί όλοι πολύ γλυκά.
Ποιες από τις σειρές στις οποίες έχετε πρωταγωνιστήσει είναι οι αγαπημένες σας;
Δεν έχω κάνει πολλά πράγματα στην ιδιωτική τηλεόραση. Στην κρατική ήταν το «Εκείνες κι εγώ» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Με βοήθησε πολύ.
Λένε ότι ήταν δύσκολος άνθρωπος…
Με μένα καθόλου. Αυτόν τον ρόλο στο σίριαλ τον σκέφτομαι με πολλή αγάπη. Ηταν καλοκαίρι. Δύο χρόνια αφότου είχα βγάλει τη σχολή. Ημουν τελευταία στη σειρά, δεν με ήξερε κανένας. Δεν θυμάμαι πώς, βρέθηκα σε μια κωμωδία που ανέβαζε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, σε ένα καμαρίνι με άλλα δώδεκα κορίτσια. Το σίριαλ είχε αρχίσει τότε. Στη γενική δοκιμή ήταν και ο Κώστας Πρετεντέρης με τον Δημήτρη Νικολαΐδη. Κάτι μου είπε τότε ο Λάμπρος, αλλά όχι προσβλητικό. Κι εγώ τσατίστηκα και του είπα: «Εάν μου το πείτε αυτό αύριο στην πρεμιέρα, εγώ θα φύγω από τη σκηνή».
Προσωπικά δεν είχα κανέναν πανικό. Ούτε ήμουν αγενής. Απλά με ενόχλησε και το είπα. Ολοι πανικοβλήθηκαν. Η απάντηση η δική του, λοιπόν, ήταν: «Ωραία, αφού δεν θέλεις, δεν θα το πω». Εκπληξη. Γιατί ήταν αρκετά αθυρόστομος. Αργότερα, χτυπάει η πόρτα του καμαρινιού και ακούω μια φωνή: «Η κοπελίτσα που προηγουμένως είπε αυτό μήπως μπορεί να βγει;» Ηταν ο Κώστας Πρετεντέρης και μου λέει: «Μπορείς να έρθεις να κάνεις ένα επεισόδιο στο σίριαλ;». Ο ρόλος ήταν μιας φοιτήτριας που δεν σήκωνε επίσης μύγα στο σπαθί της. Πήγα, έκανα ένα επεισόδιο και τελικά έμεινα δύο χρόνια. Οσο διήρκεσε και η σειρά. Λέω καμιά φορά πως μια φράση μπορεί να σου καθορίσει τουλάχιστον κάποια χρόνια στη ζωή σου. Μια φράση η οποία ήταν και παρακινδυνευμένη. Βέβαια ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, και πριν συμβεί το γεγονός, στις πρόβες, ποτέ δεν μου είπε κάτι άσχημο. Δεν ήταν τόσο αθυρόστομος όσο λέγεται. Απλά έκανε πολλές πλάκες.
Αλλη δουλειά που έχετε αγαπήσει πολύ;
Το «Πάρκινγκ» σε σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου. Με το ζόρι πήγα. Είχαμε περάσει πολύ καλά και είχε ανέλπιστη επιτυχία, καθώς ήταν για την εποχή μεταμοντέρνα κωμωδία. Αλλη δουλειά που θυμάμαι, πάλι στην κρατική, ήταν το «Εγκλημα στο Ψυχικό» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη. Εντελώς διαφορετική δουλειά, εποχής.
Κάνατε και αρκετές βιντεοκασέτες…
Οχι. Ο «Τελευταίος άνδρας» με τον Κώστα Βουτσά, που έχει παιχτεί δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές στην τηλεόραση, δεν ήταν κασέτα, αλλά ταινία. Την προηγούμενη χρονιά ήταν θεατρικό έργο με τίτλο «Ενα αγκάθι στο κρεβάτι μου», που το είχε παίξει ο Βουτσάς με άλλο θίασο. Στο φιλμ πήρα εγώ τον ρόλο, γιατί η Μαρία Ευαγγέλου, που έκανε τη φεμινίστρια, ήταν έγκυος. Ηταν δοκιμασμένα τα αστεία. Απλά ενσωματώθηκε ακόμη ένας άνθρωπος, εγώ, σε ένα σύνολο, γιατί ήταν ίδιοι οι συντελεστές. Γι’ αυτό ήταν και τόσο επιτυχημένη. Ηταν η πρώτη ταινία μου. Μάλιστα, θυμάμαι, στο παρθενικό μου γύρισμα στήθηκα μπροστά στην κάμερα, η οποία ήταν ακριβώς πίσω μου. Πάντως είναι απίστευτο πόσο διαχρονικό είναι.
Ζήσατε, φαντάζομαι, μεγάλες στιγμές θαυμασμού…
Και ζω ακόμη. Σας την έφερα τώρα. Κάθε ηλικία έχει τα δικά της. Μεγαλώνοντας, κερδίζεις άλλα πράγματα. Δεν μπορείς στα 50 και στα 60 να έχεις το κορμί που είχες στα 25, αναμφίβολα. Αυτό που θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η γοητεία που μπορεί να εκπέμπει ο καθένας. Αυτό δεν αλλάζει με τα χρόνια. Εχω γνωρίσει άτομα που έχουν φτάσει στα 80 και είναι το ίδιο γοητευτικά, με άλλα, βέβαια, μέτρα και σταθμά. Ισως είναι το μόνο αγέραστο πράγμα στον άνθρωπο, γιατί πηγάζει από μέσα του.
Δεν βλέπετε τον κύριο Βουτσά; Εγινε μπαμπάς!
Δεν μπορώ να κρίνω τις επιλογές κανενός. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι έχει κουράγιο και όρεξη για ζωή. Ηταν και παραμένει ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος, που δεν θέλει να παραιτηθεί. Παράδειγμα προς μίμηση.
Δεν έχετε παιδιά…
Το θεώρησα μεγάλη ευθύνη. Μπορεί να είναι αρκετά εγωκεντρικό αυτό που θα πω. Δεν ήθελα ένα παιδί. Ηξερα ότι, από τη στιγμή που θα το κάνω, θα πρέπει να αφιερωθώ εξ ολοκλήρου σε αυτό. Ηταν και ασταθής η δουλειά μου, και δεν ήθελα να παντρευτώ. Το να αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί μόνη το θαυμάζω, αλλά εγώ δεν θα το έκανα.
Παρασυρθήκατε ποτέ από τα φώτα και τη λάμψη του χώρου;
Οχι. Ακόμη και την εποχή που ήμουν στα πολύ πάνω μου, πάταγα γερά στα πόδια μου. Ημουν πολύ προσγειωμένη.
Είναι πολύ δύσκολο…
Ιδίως όταν είσαι πολύ νέος. Ηρθε πολύ γρήγορα όλο αυτό. Ημουν 22 χρονών. Ελεγα: «Γιατί κάνουν έτσι; Μια δουλειά κάνω, η οποία τυχαίνει να έχει δημοσιότητα». Δεν πίστεψα ποτέ ότι οι ηθοποιοί είμαστε κάτι παραπάνω από τους άλλους ανθρώπους. Κι αυτό που σιχαίνομαι είναι η έπαρση, η οποία στον χώρο μας υπάρχει σε μεγάλο βαθμό.
Φέτος πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Λεντς» στο Studio Κυψέλης…
Είναι έργο διαχρονικό και σύγχρονο, ένα ψυχογράφημα. Παρόλο που ακούγεται βαρύ, δεν είναι. Καταρχάς, πρόκειται για πραγματική ιστορία. Είναι η ζωή του Γιάκομπ Λεντς, που ήταν ένας ιδιοφυέστατος συγγραφέας της Γερμανίας στην εποχή του, αλλά είχε τους δαίμονές του, όπως όλοι οι άνθρωποι, αυτός σε έναν βαθμό παραπάνω. Και σιγά σιγά οδηγήθηκε στην τρέλα. Αποφασίζει, λοιπόν, να καταλύσει σε ένα φιλόξενο οικογενειακό περιβάλλον, στο σπίτι του πάστορα και της γυναίκας του, για να ηρεμήσει. Αντ’ αυτού, εισβάλλει σαν καταλύτης και βάζει έναν καθρέφτη μπροστά τους και όλοι αναγνωρίζουν τις δικές τους ανασφάλειες. Η παράσταση έχει και χιούμορ, γιατί με αυτό μπορείς να πεις πολλά πράγματα. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Λιβανού (με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί και στα έργα «Τί απέγινε η Νόρα» του Ιπσεν και «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» του Οσκαρ Γουάιλντ), σε ελεύθερη θεατρική απόδοση της Ροζίτας Σώκου, ενώ πρωταγωνιστούν ακόμη ο Ζαχαρίας Ρόχας, ο Μιχάλης Αλικάκος, ο Νίκος Καραγιώργης, ο Νίκος Χαλατζίδης και η Ειρήνη Καρπούζη. Η παράσταση παίζεται κάθε Παρασκευή (21.00) και κάθε Σάββατο (19.00).
Εχετε απογοητευτεί ποτέ από την τέχνη σας; Εχει πολλά σκαμπανεβάσματα κατά περιόδους. Για ολόκληρες σεζόν μπορεί να μη χτυπήσει το τηλέφωνο…
Ετσι είναι, όπως το λέτε. Δεν θέλω να πω ότι είναι αχάριστο επάγγελμα. Εγώ δεν είμαι του να κυνηγήσω δουλειές. Δεν έμαθα να το κάνω από παλιά, όταν ήταν πιο εύκολο, δεν μπορώ να το κάνω τώρα. Και το θέατρο πια θέλει κυνηγητό. Δεν μιλάω για τα οικονομικά, γιατί, όπως σε όλες τις δουλειές, δεν πληρώνεσαι ούτε κατά διάνοια όπως στο παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, όποιος αγαπάει αυτό που κάνει το υπηρετεί και με πολύ λιγότερα.
Η κρίση σάς έχει αγγίξει;
Ασφαλώς. Πολύ.
Από το παρελθόν έχει φροντίσει να έχετε κάποιες οικονομίες;
Καθόλου. Εχω πολύ κακή σχέση με το χρήμα. Πολλά οικονομικά λάθη.
Είχατε ασχοληθεί με τον χώρο του βιβλίου;
Ναι, ως μάνατζερ σε εκδοτικό οίκο. Εχω δουλέψει σε αρκετές δουλειές. Ακόμη και σε χρηματιστηριακή, την εποχή του χρηματιστηρίου. Επειδή είχα μάθει κομπιούτερ από πολύ νωρίς, μόνη μου -το πρώτο μου κομπιούτερ το πήρα το 1996-, βρέθηκα να κάνω και αυτή τη δουλειά. Η υποκριτική δεν σταματάει ποτέ, αλλά όταν δεν μπορείς να βρεις εργασία στρέφεσαι κι αλλού.
Δεν διστάσατε. Αλλοι συνάδελφοί σας παθαίνουν κατάθλιψη…
Δεν είμαι της κατάθλιψης. Είμαι ένας άνθρωπος που θα βρω τη λύση, αλλά και τα καλά της κακής κατάστασης. Και, από την άλλη, έρχεται και μια στιγμή που λες γιατί να μη συμβούν και σε εσένα δυσκολίες; Ποιος είσαι; Ολοι στη ζωή τους περνούν καλές και κακές στιγμές, κάνουν λάθη, τα πληρώνουν, γιατί έχω πληρώσει τα λάθη μου και τα πληρώνω. Δεν σου λέει κανείς ότι θα είσαι πάντα σε μια μόνιμη κατάσταση. Ηρθαν και οι άσχημες στιγμές στη ζωή. Και τι έγινε; Ανακαλύπτεις ότι έχεις μέσα σου στοιχεία που πιθανόν, αν δεν σου συνέβαιναν αυτά, να μην τα έβλεπες κιόλας.
Τηλεοπτικά, τα τελευταία χρόνια σάς έχουν γίνει προτάσεις;
Επαιξα στον «Λάκη τον γλυκούλη» και στη «Μαρία την άσχημη», αλλά όχι σε κάποιους μόνιμους ρόλους. Γενικώς, η ιδιωτική τηλεόραση δεν μου έχει πολλή αδυναμία. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν της κλείσατε όμως και λίγο το μάτι.
Οχι. Τσαχπινιές δεν κάνω. Ακόμη και οι φίλοι μου είναι εκτός θεάτρου.
Σας αρέσει η μοναξιά σας;
Ναι, πολύ. Τα πάω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Εχω πολλά ενδιαφέροντα. Δεν τη θυσίασα στα 20. Καταλαβαίνετε, έχω μάθει να ζω έτσι. Και δεν πλήττω καθόλου με μένα. Οχι ότι νιώθω πολύ ενδιαφέρουσα. Κάθε άλλο. Απλά έχω βρει πλείστους τρόπους να περνάω τον χρόνο μου. Ενας φίλος μού έλεγε: «Είσαι ο λύκος της στέπας» – από το έργο του Χέρμαν Εσε. Πάντως, όποτε θέλω, είμαι ταυτόχρονα και πολύ κοινωνική. Απλά θέλω τον χώρο και τον χρόνο μου δικό μου, εγωιστικά. Αλλά τον διαθέτω και σε φίλους. Δεν είμαι μόνη. Είμαι μοναχικός άνθρωπος.
Ποιο είναι το μότο σας;
Να προσέχουμε τις λέξεις μας, γιατί οι λέξεις γίνονται πράξεις, οι πράξεις γίνονται χαρακτήρας και ο χαρακτήρας γίνεται τελικά πεπρωμένο. Αυτό δεν το έχω πει εγώ. Το έχω διαβάσει. Το πιστεύω. Τους άλλους τους νικάς. Πότε χάνεις, πότε κερδίζεις. Τον χαρακτήρα μας, όμως, είναι πολύ δύσκολο να τον νικήσουμε. Το εγώ μας. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι θέσει καλοί και όχι φύσει, αυτό που έλεγε ο Νίκος Καρούζος «μεταξωτοί άνθρωποι».
