Η εξομολόγηση του μοντέλου που έλαμψε στα καλλιστεία το 1988 και η νόσος Bell που το καθήλωσε σε καροτσάκι
Δύναμη ψυχής και μαθήματα ζωής από τη «Μις Ελλάς 1988» Σύλβια Αντωνάρου. Η πρώην εστεμμένη, που παραμορφώθηκε από τη νόσο του Bell (πάρεση) και καθηλώθηκε για έναν χρόνο σε αναπηρικό καροτσάκι, μιλά σήμερα για πρώτη φορά στην «Espresso» για τον «γολγοθά» που ανέβηκε, τις δραματικές στιγμές που βίωσε, την πίστη που έδειξε στον Θεό παρακαλώντας να γίνει καλά και το θαύμα που έγινε με αποτέλεσμα να σταθεί και πάλι όρθια στα πόδια της.
ΑΠΟ ΤΗ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ
Δεκαπέντε χρόνια μετά τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας της, το μοντέλο ετοιμάζεται να υλοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της λίγο πριν μπει στο χειρουργείο: να πραγματοποιεί τα όνειρα αδύναμων κινητικά συνανθρώπων της. Γι’ αυτό, στις 15 Μαΐου διοργανώνει μια διαφορετική φιλανθρωπική επίδειξη μόδας, με ΑμεΑ σε ρόλο μοντέλων!
Ψηλόλιγνη, σεμνή, με μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και λαμπερό χαμόγελο, όταν στέφθηκε «Μις Ελλάς» στα Πανελλήνια Καλλιστεία του 1988, πετούσε ψηλά στον ουρανό από χαρά! Ηταν μόλις 15 χρόνων, αλλά δήλωνε 17, λέγοντας έτσι ένα μικρό ψεματάκι προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό ομορφιάς! Επιλέχθηκε στην τελική 20άδα, ανάμεσα από 300 υποψήφιες, και μετά την κατάκτηση του τίτλου ξεκίνησε μια δυνατή καριέρα στον χώρο της μόδας, φορώντας ρούχα διάσημων σχεδιαστών της εποχής, όπως οι Μιχάλης Ασλάνης, Μάκης Τσέλιος, Φιλήμονας, Θοδωρής Τρανούλης, Μάικ Νικολάτος, αλλά και σημαντικών designers του εξωτερικού.
Η ζωή τής χαμογελούσε και της προσέφερε μόνο χαρές! Εκανε εξώφυλλα, έβγαζε χρήματα, ήταν περιζήτητη στις πασαρέλες. Το 1993, η Σύλβια Αντωνάρου παντρεύτηκε τον γόνο καλής οικογένειας Νίκο Πιπέρογλου, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Κατερίνα, όμως λίγα χρόνια μετά πήραν διαζύγιο. Αργότερα, το όμορφο μοντέλο έκανε τον δεύτερο γάμο του, με τον επιχειρηματία Αργύρη Οικονόμου. Ολα ήταν υπέροχα και η ευτυχία τους μεγάλη, όταν η 29χρονη τότε Σύλβια έμεινε έγκυος! Στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης της άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Ενιωθε δυνατούς πόνους στην πλάτη και έβλεπε το σώμα της να παίρνει μια κλίση προς τα δεξιά. Οι θεράποντες γιατροί που την εξέτασαν διέγνωσαν «πάρεση» και προχώρησαν άμεσα σε αναγκαστική διακοπή της κύησης. Της πήραν το μωρό για να σώσουν τη σπονδυλική στήλη, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι όσα θα ακολουθούσαν θα ήταν χειρότερα. «Πάρεση. Ηταν μια άγνωστη λέξη για μένα. “Αφορά τη μερική ή πλήρη απώλεια της εκούσιας κίνησης της αντίστοιχης μυϊκής ομάδας που καλύπτει το νεύρο” μου εξήγησαν στο νοσοκομείο. Αντε να καταλάβω τι ήθελαν να πουν» ξεκινάει τη δραματική εξομολόγησή της στην «Espresso».
Ο γολγοθάς
«Αναγκάστηκα να μείνω στο κρεβάτι, στην αρχή για λίγες μέρες, μετά για πολλές, χάνοντας την καθημερινότητά μου και τις στιγμές με την κόρη μου. Δεν την πήγαινα σχολείο, δεν της μαγείρευα, δεν την έντυνα, δεν της χτένιζα τα μαλλιά. Η μικρή ήταν επτά χρόνων, έτρωγε και διάβαζε δίπλα μου στο κρεβάτι, και με κοίταζε με απορία και με ένα “γιατί;”. Ακίνητη, απελπισμένη και με φρικτούς πόνους, δεν μπορούσα ούτε να την αγκαλιάσω. Μόνο της έλεγα γλυκόλογα και πόσο την αγαπούσα. Το πρόσωπό μου είχε πια στραβώσει, είχε πάρει κλίση προς τα δεξιά και το κορμί μου έγερνε επικίνδυνα. Μετατοπίστηκε η λεκάνη μου και μέσα σε λίγες εβδομάδες παρέλυσε ολόκληρη η πλευρά» περιγράφει φανερά συγκινημένη η Σύλβια, η οποία σήμερα εργάζεται ως direct sell manager οργανώνοντας εκδηλώσεις.
«Την πρώτη μέρα που πήγα στο κέντρο αποκατάστασης, σοκαρίστηκα! Κάθε μέρα, ένας αγώνας! Νεύρα, ένταση, 19 φάρμακα τη μέρα, αναπηρικό καροτσάκι. Το τελευταίο με διέλυσε. Αρνήθηκα πολλές φορές να καθίσω σε αυτό (σ.σ.: δεν θέλει να αναφέρει τη λέξη). Τα χέρια του πατέρα μου, αλλά και του άνδρα μου είχαν γίνει τα… πόδια μου. Με έπαιρναν αγκαλιά και με μετέφεραν όπου έπρεπε». Η Σύλβια κάνει μια παύση στην αφήγησή της. Τώρα, τα δάκρυά της τρέχουν ασταμάτητα. Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν, αλλά δεν ξέχασε ούτε μια λεπτομέρεια.
«Στη ζωή μου πίστευα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα μόνη μου. Πίστευα, πίστευα… μόνο πίστευα, μέχρι που αρρώστησα και τελικά δεν ήμουν τίποτα» χαμογελά με πόνο και συνεχίζει: «Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν δραματικοί. Είχα κουραστεί να πονάω, είχα κουραστεί να βασανίζω τους δικούς μου ανθρώπους. Αθελά μου! Το έκανα, όμως! Εκείνοι ήλπιζαν, εγώ όχι. Υστερα από έναν χρόνο αποτυχημένων προσπαθειών να επανέλθω, μίλησα στους γιατρούς για το επόμενο στάδιο, το χειρουργείο. Πενήντα πενήντα οι πιθανότητες να πετύχει. Ηθελα, όμως, να ζήσω, όχι να πεθάνω. Κι αν ήταν να ζω καθηλωμένη στο καροτσάκι, αλλά ζωντανή, θα το δεχόμουν» καταλήγει το μοντέλο.
Το χειρουργείο πήγε καλά. «Επρεπε, όμως, να μάθω να περπατάω από την αρχή. Στάθηκα όρθια ύστερα από έναν χρόνο» εξομολογείται.
«Είμαι όρθια και περπατώ»
Αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό της Σύλβιας Αντωνάρου, που κράτησε για 15 χρόνια μέσα της και σήμερα αποκαλύπτει στην «Espresso», επιθυμώντας, όπως λέει, να δώσει δύναμη και κουράγιο σε ασθενείς, αλλά και να προσφέρει όπου και όπως μπορεί σε ιδρύματα και κλινικές. «Μία μέρα πριν από το χειρουργείο, παρακάλεσα τον Θεό να με προσέχει. Του ζήτησα να βάλει το χέρι Του και να με ευλογήσει. Και το θαύμα 
έγινε! Σήμερα είμαι όρθια και περπατώ. Νίκησα με τη βοήθειά Του τη ζωή. Υποσχέθηκα τότε στον εαυτό μου να μείνω με τη σειρά μου κοντά σε ανθρώπους που με χρειάζονται, να βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ και να στέκομαι δίπλα τους» λέει η πρώην εστεμμένη.
Δύο χρόνια μετά την περιπέτεια της υγείας της, η Σύλβια και ο σύζυγός της Αργύρης απέκτησαν έναν γιο, τον 13χρονο σήμερα Αντώνη, και εκείνη «έταξε» τον εαυτό της στο καλό. Το ζευγάρι χώρισε αργότερα, αλλά η Σύλβια έχει να θυμάται μόνο τα καλύτερα από τον δεύτερο σύζυγό της.
Στο πλευρό των παιδιών ΑμεΑ
H ίδια αποκαλύπτει στην «Espresso» τη θέλησή της να προσφέρει όπου και όπως μπορεί σε ιδρύματα και κλινικές. «Τον Μάιο θα κάνω ένα όνειρο παιδιών ΑμεΑ πραγματικότητα. Ηθελαν να κάνουν πασαρέλα και θα την κάνουν! Η πασαρέλα δεν είναι μόνο για τα μοντέλα, είναι για όλα τα “Μοντέλα Ζωής”». Οι συμμετέχοντες στην επίδειξη μόδας θα είναι ηλικίας 18 και άνω, και ήδη κάνουν πρόβες! Πρόσφατα, η πρώην «Μις Ελλάς» βραβεύτηκε μαζί με την Κατερίνα Παναγοπούλου (πρόεδρος της «Καλλιπάτειρας») και την εικαστικό Σούλα Κοκολέτσου για τη φιλανθρωπική προσφορά τους από τον όμιλο UNESCO Νοτίων Προαστίων.
Δείτε παρακάτω τις φωτογραφίες:
