Ο Αριστείδης Αλαφούζος άφησε (σε ηλικία 93 ετών) την τελευταία του πνοή
Ο Αριστείδης Αλαφούζος άφησε (σε ηλικία 93 ετών) την τελευταία του πνοή
Ο εφοπλιστής και εκδότης Αριστείδης Αλαφούζος, ο οποίος επί σειρά ετών κυριάρχησε στον χώρο των κατασκευών και συνέδεσε όσο λίγοι το όνομά του με την ελληνική ναυτιλία έφυγε από τη ζωή!
Ο πολυσχιδής και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 χρόνων, γεννήθηκε στην Οία της Σαντορίνης στις 9 Μαρτίου του 1924. Υστερα από ένα σύντομο «πέρασμα» από μία εταιρία υλοτομίας, όπου εργάστηκε για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, πέρασε στον χώρο των κατασκευών, της ναυτιλίας και αργότερα στον Τύπο, όπου άφησε το δικό του στίγμα.
Οσο υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του επέβλεπε τις εργασίες στο εργοστάσιο λιπασμάτων του Πειραιά, ενώ στα τέλη του 1953 ανέλαβε την κατασκευή του συγκροτήματος νικελίου στη Λάρυμνα. Ως τον Αύγουστο του 1954 ο νεαρός πολιτικός μηχανικός είχε καταφέρει να μαζέψει χρήματα και μπορούσε πια να αναλαμβάνει έργα κατασκευής κατοικιών, ενώ έπειτα από δύο χρόνια εξασφάλισε άδεια η οποία του επέτρεπε να υποβάλει προσφορές για μεγάλα δημόσια έργα.
Το 1956 ίδρυσε την τεχνική εταιρία «Αριστείδης Αλαφούζος», η οποία μετονομάστηκε σε ΑΤΕ ΕΡΓΩΝ Α.Ε. και διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της χώρας. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα που ανέλαβε ήταν η πρώτη μονάδα παραγωγής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, το ξενοδοχείο «Mont Parnes», το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρα στη Βουλιαγμένη και βασικά, υδραυλικά και οδικά έργα υποδομής στις κοιλάδες του Νέστου και του Αξιού.
Η εταιρία σταμάτησε τη λειτουργία της στα τέλη του 1960, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Αριστείδης Αλαφούζος δεν ανέλαβε κανένα έργο και έφυγε από την Ελλάδα.
Αγόρασε 16 πετρελαιοφόρα
Η ενασχόλησή του με τη ναυτιλία άρχισε το 1964, ενώ ο χώρος διερχόταν σοβαρή κρίση. Εναν χρόνο αργότερα αγόρασε το πρώτο μεταχειρισμένο πλοίο του και έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80 κατείχε 42 νεόκτιστα φορτηγά, κατασκευασμένα κυρίως στην Ιαπωνία.
Την ίδια περίοδο ίδρυσε την Glafki (Hellas) Maritime Company και την Kyklades Maritime Corporation, οι οποίες είναι μεταξύ των μεγαλύτερων ελληνικών ναυτιλιακών εταιριών.
Η είσοδός του στην αγορά των πετρελαιοφόρων έγινε το 1985, όταν αγόρασε σε χαμηλό κόστος 16 πετρελαιοφόρα, ηλικίας 3-10 ετών. Μερικά χρόνια αργότερα άρχισε να παραγγέλνει καινούργια, προσθέτοντας στον στόλο του ακόμη 17 πετρελαιοφόρα. Το 1988 επιχείρησε το μεγάλο άλμα στον Τύπο, αγοράζοντας την εφημερίδα «Καθημερινή», την οποία μετέτρεψε σε μια από τις ηγετικές εφημερίδες της χώρας.
Με τη σύζυγό του Ελένη απέκτησε δύο γιους, τον Ιωάννη και τον Θεμιστοκλή, οι οποίοι ασχολούνται με τα ΜΜΕ και τη ναυτιλία, και έγινε παππούς επτά εγγονιών. Με τον τόπο καταγωγής του, την Οία, τον συνέδεαν πάντοτε άρρηκτοι δεσμοί. Το 1992 δώρισε ένα εργοστάσιο αφαλάτωσης, που καλύπτει τις ανάγκες του χωριού σε νερό, ενώ υποστήριξε τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι και συνέβαλε στην κατασκευή του μοντέρνου νοσοκομείου στο νησί. Πρόσφερε ουσιαστική συνεισφορά όταν έδωσε τα κεφάλαια για τη δημιουργία μιας εξωτερικής ογκολογικής κλινικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Σωτηρία».
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στις 12 σήμερα το μεσημέρι στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι, ενώ η κηδεία του θα τελεστεί αύριο στη Σαντορίνη.
Πρωταθλητής σε όλους τους «στίβους»
Η ζωή «σαν παραμύθι» του πρωτοπόρου εφοπλιστή πέρασε από πολλά κύματα. Κατάφερε ωστόσο να αναδειχτεί πρωταθλητής σε όλους τους «στίβους», αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν χαρίζεται και ότι όλα είναι εφικτά με πολύ μόχθο.
Η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, το 1925, αποτέλεσε αφορμή για να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στον Πειραιά και κατόπιν στην Αθήνα.
Λίγο μετά την Κατοχή, τον Δεκέμβριο του 1941, πέθανε ο πατέρας του Ιωάννης Αλαφούζος, με αποτέλεσμα όλες οι ευθύνες της οικογένειας να πέσουν στους ώμους του.
Υστερα από αυτό ήταν θέμα χρόνου να πιάσει δουλειά. Η πρώτη του ήταν σε μία εταιρία υλοτομίας στη Μαλακάσα, όπου εργάστηκε έως την άνοιξη του 1943. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους πέρασε με υψηλή βαθμολογία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, λαμβάνοντας και υποτροφία.
Εξαιτίας του πολέμου, όμως, πήρε πτυχίο το 1949. Τα τελευταία δύο χρόνια των σπουδών του εργάστηκε σε γραφείο πολιτικού μηχανικού, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες.
Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε σε επιστολή προς έναν φίλο και συμφοιτητή του στην Αμερική: «Είναι δύο η ώρα τη νύχτα και έχω μόλις τελειώσει τη μελέτη που ανέλαβα. Επιστρέφω τώρα στη μελέτη για το Πολυτεχνείο».
