Οι ηθοποιοί δεν είναι χομπίστες αλλά εργαζόμενοι, που κάνουν ένα σκληρό και απαιτητικό επάγγελμα
Από την
Ελισσάβετ Κυρίτση
■ Γεννήθηκα τον Μάρτιο του 1988 στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Γλυφάδα. Το ζώδιο του Ιχθύ ορίζει κάθε κίνησή μου.
■ Τελείωσα το Αρσάκειο Ψυχικού, σπούδασα Χρηματοοικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, αλλά τα πάντα πήραν τον δρόμο τους όταν μπήκα στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, από την οποία αποφοίτησα το 2014.
■ Aπό τη σχολή ήδη συμμετείχα σε παραστάσεις και ήμουν βοηθός σκηνοθέτη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ωστόσο η πρώτη επαγγελματική δουλειά μου ήταν αμέσως μετά την αποφοίτηση στον «Ματωμένο γάμο» που σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου στο Φεστιβάλ Αθηνών και είχα έναν μικρό ρόλο.
■ Δεν θυμάμαι πότε ακούστηκε το όνομά μου για πρώτη φορά, δεν ξέρω καν αν ακούστηκε ποτέ, αλλά οι «Περσινές βροχές», ο μονόλογος που είχα γράψει και σκηνοθετήσει αρχικά στο Θέατρο 104 και εν συνεχεία στο θέατρο Θησείον ήταν η αρχή όλης της πορείας μου.
■ Η πιο πρόσφατη δουλειά μου ήταν η «Lolita Reversed», μια επιθετική διασκευή της «Λολίτας» του Ναμπόκοφ, που σκηνοθέτησα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου πριν από λίγες ημέρες. Ηταν η πιο δύσκολη και απαιτητική σκηνοθεσία, λόγω αριθμού ηθοποιών και κύρους θεάτρου, που έχω έως τώρα κάνει.
■ Τρόμαξα όταν σε μια παράσταση που έπαιζα πριν από κάνα δυο χρόνια τη μία μέρα το θέατρο ήταν γεμάτο, την επομένη άδειο και τη μεθεπόμενη ξανά γεμάτο, και συνειδητοποίησα ότι το θέατρο και η δουλειά του καλλιτέχνη γενικώς είναι γεμάτα άγχος και δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα.
■ Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό στο θέατρο από τη στιγμή της υπόκλισης. Από οποιοδήποτε πόστο κι αν υπηρετείς μια παράσταση, η στιγμή που ανάβουν τα φώτα μετά το τελευταίο σκοτάδι και ακούγεται το χειροκρότημα του κόσμου είναι κάτι μαγικό.
■ Προσπαθώ να μη δίνω σημασία στις κριτικές, αλλά μία που μου έκανε εντύπωση αφορούσε τη «Lolita Reversed» στο Εθνικό και έγραφε: «Ας σταματήσει επιτέλους ο Καρασαββίδης να κάνει επίδειξη σκηνοθεσίας. Είναι ταλαντούχος, το καταλάβαμε».
■ Αυτό που με φτιάχνει στη δουλειά μου, ειδικά στον τομέα της σκηνοθεσίας, είναι ότι έχω το ελεύθερο να δημιουργήσω κάτι από το μηδέν, να προτείνω πράγματα που μόνο το θέατρο τα κάνει να μοιάζουν λογικά, να σχηματιστεί μια ομάδα σε κάθε παράσταση που μπορεί να παραμυθιάσει και να παραμυθιαστεί.
■ Εκείνο που με χαλάει είναι να αντιμετωπίζουν τους ηθοποιούς, αλλά και συλλήβδην τους καλλιτέχνες του χώρου ως χομπίστες και όχι ως επαγγελματίες που κάνουν ένα σκληρό και απαιτητικό επάγγελμα, και δυστυχώς πληρώνονται ελάχιστα γι’ αυτό.
■ Χαλαρώνω βγαίνοντας για ποτά στο Frau στα Εξάρχεια και στην Quinta στο Θησείο, για καφέ στην Αρχελάου στο Παγκράτι κοντά στο σπίτι μου, διαβάζοντας πολιτικές εφημερίδες και ποστάροντας στο facebook.
■ Ο έρωτας αποτελεί τεράστιο κομμάτι στη ζωή, μας καθορίζει και μας εμπνέει όσο τίποτα. Ετσι κι αλλιώς, όλη μου η τέχνη οφείλεται στα κορίτσια της ζωής μου που με στιγμάτισαν με πάθος και χάθηκαν ένα πρωί σαν θλιμμένα αερικά.
■ Το μεγάλο μου όνειρο είναι να καταφέρω να κάνω το θέατρο που ονειρεύομαι, όπως ακριβώς το θέλω, με τους ανθρώπους και τις δυνατότητες που το φαντάζομαι και να μη δίνω αναφορά σε κανέναν παρά μόνο στο κοινό. Και πέρα από οτιδήποτε, να αλλάξουν οι καιροί και σε κάθε τομέα να εμπιστευτούμε τη νέα γενιά που είναι ταλαντούχα και τολμηρή, τη δική μου γενιά.
*Ο Χρήστος Καρασαββίδης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης
ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ
Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό στο θέατρο από τη στιγμή της υπόκλισης. Από οποιοδήποτε πόστο κι αν υπηρετείς μια παράσταση, η στιγμή που ανάβουν τα φώτα μετά το τελευταίο σκοτάδι και ακούγεται το χειροκρότημα του κόσμου είναι κάτι μαγικό.
