Η Έλντα Πανοπούλου φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Πρωινό Σουσού». Η σπουδαία ηθοποιός αναφέρθηκε στην περίοδο που παρουσίαζε πρωινή εκπομπή αλλά και για τις εμφανίσεις της με τον Γιώργο Αλκαίο στο «4711».
«Ήταν μια καταπληκτική συντροφιά, περνάγαμε καλά, αυτό που σου λέω, της παρέας. Την ιστορία, οι παρέες τη γράφουν. Εμείς δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να πουλήσουμε. Υπήρχαν κάποια πράγματα, αλλά ο παρουσιαστής όπως και ο αρχισυντάκτης και η δημοσιογραφική ομάδα, είχαν το δικαίωμα της επιλογής. Είχαμε την ελευθερία να δημιουργήσουμε σύμφωνα με αυτό που ζούσε και που ζει η κοινωνία. Όσο πιο πολύ αποστασιοποιούμαστε από τα προβλήματα της κοινωνίας, τόσο μεγαλώνει η απόσταση από το κοινό. Το κοινό θέλει να ακούει αυτά που το αφορούν και δεν το αφορούν όλα τα πληρωμένα.
Και δεν μπορούμε να ψήσουμε τον κόσμο ότι όλα τα πληρωμένα είναι καλά. Υπήρχε ανταγωνισμός, εγώ ήμουν απέναντι από την Ελένη. Δεν τα ζητούσα ποτέ τα νούμερα, πηγαίναμε πάρα πολύ καλά και γενικώς πήγαινε καλά η τηλεόραση. Τα νούμερα ήταν άλλα τότε, εδώ πανηγυρίζουν με το 14% κι εμείς αν πέφταμε κάτω από το 32% κλαίγαμε. Μια εκπομπή σαν τότε, αν ζούσε ακόμα ο Χάρρυ Κλυνν. Έχουν αρχίσει και εκλείπουν οι προσωπικότητες.
Υπάρχουν προσωπικότητες που είναι αναντικατάστατες. Είχαμε την ελευθερία να επιλέξουμε τους ανθρώπους εμείς. Η ελληνική μυθοπλασία δημιουργεί ωραία πράγματα, η κωμωδία λείπει γιατί δεν υπάρχουν πραγματικοί χαρακτήρες. Η Χαρούλα ήταν ένας τύπος γυναίκας που εγώ τη γνώριζα. Ήταν αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, τώρα είναι κάποιοι τύποι ανθρώπων που δεν τους ξέρουμε. Δεν είναι ούτε η θεία μου, ούτε η ξαδέρφη μου, ούτε η φίλη μου. Δεν μπορεί ο κόσμος ούτε να ταυτιστεί, ούτε να γελάσει».
Και συνέχισε μιλώντας για τη συνεργασία της με τον Γιώργο Αλκαίο: «Τραγουδάμε, δεν έχουμε stand up, απλώς εγώ έχω ένα κακό συνήθειο, κάθε φορά που συναντιέμαι με το κοινό, επιλέγω έναν άνθρωπο και τον βασανίζω. Αυτό το ξέρουν και τους αρέσει, έχω μάλιστα και εθελοντές, σηκώνουν το χέρι τους. Είναι μουσικό το υπερθέαμα. Είναι λάθος να είναι ο καλλιτέχνης στη σκηνή και το κοινό από κάτω, πρέπει να γίνουμε μια παρέα, όλοι μαζί.
Αυτό το μαζί έχει λείψει πολύ στις μέρες μας και αυτό που επιδιώκουμε με τον Γιώργο φέτος, είναι να δημιουργήσουμε στον κόσμο την αίσθηση ότι είναι στο σπίτι του, έχει καλέσει τους φίλους του και κάνουν ένα πάρτι. Αυτό κάνουμε. Μαζί χορεύουμε, μαζί τραγουδάμε. Ο Γιώργος είναι καλλιτέχνης με την πολύ καλή έννοια του όρου. Είναι καλό παιδί, δεν έχει αντιζηλίες, αντιδικίες, τι θα πει αυτός, τι θα φορέσει ο άλλος, πόσα τραγούδια λέει εκείνος, τα μικρόφωνά μου, νοιάζεται περισσότερο για όλους τους υπόλοιπους που βρίσκονται στη σκηνή, παρά για τον εαυτό του. Αυτό δεν το έχουμε συναντήσει πολλές φορές στη ζωή μας».
