Στα θρανία των παιδικών της χρόνων, εκεί όπου μαθήτευσε, στο κέντρο του Ηρακλείου, βρέθηκε η παντοτινή σταρ της Κρήτης Ρίκα Διαλυνά. Η γυναίκα-μύθος, που συνέδεσε το όνομά της με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ αλλά και του ιταλικού κινηματογράφου, έπειτα από 70 ολόκληρα χρόνια αποφάσισε να περπατήσει στα σοκάκια της παλιάς της γειτονιάς και να πάει στα σχολεία όπου πήρε τα πρώτα μαθήματα προτού ταξιδέψει από την Κρήτη στην Αθήνα και από εκεί στα στούντιο των χολιγουντιανών παραγωγών.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
«Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνα τα χρόνια. Το μόνο που έκανα ήταν όνειρα. Και τα όνειρα αυτά πολλές φορές τα έγραφα σε γράμματα και τα ταχυδρομούσα σε διάσημους συγγραφείς της εποχής. Και όλα εκείνα τα όνειρα τελικά βγήκαν στη μετέπειτα ζωή μου» είναι τα πρώτα λόγια της απαστράπτουσας σταρ, η οποία εδώ και δυόμισι χρόνια αποφάσισε να εγκαταλείψει για πάντα την Αθήνα και να μετακομίσει στο Ηράκλειο της Κρήτης, έχοντας κοντά της τη μονάκριβη κόρη της και τον εγγονό της, ο οποίος πριν από λίγους μήνες ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας.
Ακόμα σε λειτουργία
Με την κάμερα της εκπομπής «Αλήθειες με τη Ζήνα», η Ρίκα Διαλυνά αποφάσισε πρώτη φορά να κάνει ένα οδοιπορικό στα χρόνια της αθωότητας, όταν ακόμα η ίδια παιδί πήγαινε στο σχολείο, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Τίτου. «Στο παραδίπλα στενάκι ήταν το εργοστάσιο του πατέρα μου. Στα διαλείμματα πήγαινα στην πόρτα και ο μπαμπάς μού έδινε το κουλούρι για να φάω. Τα πάντα έχουν αλλάξει και με στενοχωρεί αφάνταστα το ότι δεν αναγνωρίζω τίποτα από εκείνες τις ωραίες εικόνες που είχα στο μυαλό μου» μας λέει συγκινημένη. Αν και το 44ο Δημοτικό Σχολείο όπου φοίτησε είναι ακόμα σε λειτουργία, ωστόσο δεν ήταν έτσι και με το γυμνάσιο όπου μαθήτευσε, καθώς το μόνο που έχει απομείνει είναι η πρόσοψη του κτιρίου.
«Από τότε που έφυγα από το Ηράκλειο και πήγα στην Αμερική δεν ξαναπέρασα από αυτές τις γειτονιές. Αν και τις αγαπάω, μου προκαλούν τεράστια συγκίνηση και μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις που με πονάνε. Δεν έχει μείνει σχεδόν κανένας δικός μου άνθρωπος από εκείνη τη γενιά. Ακόμα και οι συμμαθήτριές μου έφυγαν φέτος για το μακρύ ταξίδι» λέει με παράπονο στην «Espresso». Τη ρωτάμε αν ήταν καλή μαθήτρια: «Καλή ήμουν, όμως πάντα είχα ένα όνειρο: να πάω στην Αμερική. Σκεφτείτε πως ακόμα και το όνομά μου προέρχεται από το Αμέρικα, που το έκοψα και το έκανα Ρίκα. Πορεύτηκα με αυτό το όνειρο, έκανα όσα έκανα και στο τέλος απέμειναν μόνο οι αναμνήσεις από όλη αυτή την πορεία».
Στα κάγκελα του μισογκρεμισμένου γυμνασίου της κοντοστέκεται και τα κρατάει με δύναμη. Σαν να θέλει να θυμηθεί ακόμα περισσότερα από εκείνη την εποχή. «Ηταν δύσκολη εποχή για όλη την Ελλάδα, όμως είχε μια αθωότητα, μια υπέροχη νοσταλγία και εικόνες που σε κάνουν να μην μπορείς να τις ξεχάσεις» λέει συγκινημένη, δείχνοντάς μας πόσο έχει αλλάξει η περιοχή. Στην πλατεία του Αγίου Τίτου κόσμος την περιμένει να την αγκαλιάσει και να φωτογραφηθεί μαζί της. «Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι μου χωρίς να είμαι καλοντυμένη και καλοφτιαγμένη. Ολοι οι Κρητικοί θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μου» μονολογεί, ενώ ευχαριστεί τους συμπατριώτες της που της δείχνουν τόση αγάπη. «Εγώ δεν είπα ποτέ ότι είμαι Ελληνίδα. Λέω πάντα ότι είμαι Κρητικιά. Ετσι έχω πει και στον εγγονό μου. Γιατί σαν την Κρήτη άλλη καμιά χώρα» μας λέει συγκινημένη και μας αποχαιρετά!
