«Θα δω τη Μέλπω. Θα δω τη Μέλπω ύστερα από τόσα χρόνια…» μονολογούσα συγκινημένη, καθώς περνούσα την πύλη του φιλόξενου Γηροκομείου Αθηνών.
Της Μαρίας Παππά
Θυμήθηκα την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ήταν πριν από κάμποσα χρόνια. Περπατούσα με την αγαπημένη μου μαμά στην Ομόνοια, και ξαφνικά τη βλέπουμε… Γρήγορο βήμα, ζωηρό κι ένα σακίδιο στον ώμο. «Μαμά, η Μέλπω!» της φωνάζω. Αγκαλιές, φιλιά. «Πάω στον εκδότη μου – πού πάτε, κορίτσια;» Πηγαίναμε σ’ έναν γιατρό με τη μαμά. Μιλήσαμε για δύο λεπτά, φύγαμε γρήγορα βιαστικές.
Η Μέλπω μας, η Μέλπω Ζαρόκωστα, η σπουδαία αυτή ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας, ήταν συμμαθήτρια της μαμάς μου στο περίφημο σχολείο του Τυχόπουλου, κάπου στην Αχαρνών. Ετσι, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη «δική μου Μέλπω» από πολύ νεαρή ηλικία στις συχνές πυκνές συναντήσεις των συμμαθητριών που διοργάνωνε η μητέρα μου στο σπίτι. Θυμάμαι, ήμουν παιδάκι γύρω στα 8-9, όταν ρωτούσα: «Μαμά, να κάτσω λίγο μαζί σας κι εγώ;» Κι εκείνη μου έγνεφε «ναι» με το κεφάλι.
Και τι δεν γινόταν σε εκείνες τις συναντήσεις! Γίνονταν εκ περιτροπής στο σπίτι καθεμιάς συμμαθήτριας μία φορά τον μήνα! Οταν ήταν η σειρά της μαμάς, όλο το σπίτι ήταν σε αναβρασμό! Η μαμά στην κουζίνα απ’ το πρωί, να φτιάχνει παντός είδους λιχουδιές, κι εμάς να μας τρέχουν τα σάλια. Από τις 11 το πρωί χτυπούσε το κουδούνι. Χαμός στο σπίτι! Η Γιόλα (Γιολάντα ντι Τάσο), που έβγαζε την πρώτη άρια, η Αλίκη, η Νανά, η Κατερίνα, δυο τρεις ακόμα που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους και τελευταία η Μέλπω. Πάντα τρεχάτη, πάντα βιαστική, πάντα ξεκλέβοντας λίγο χρόνο από τις υποχρεώσεις της.
Τι ιστορίες θες και δεν μας έλεγε! Για το θέατρο, τον αληθινό καβγά με την Αλίκη στο «Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», για τα γέλια και τις πλάκες με τον Κωνσταντάρα στη «Βίλα των οργίων», τις δυσκολίες, τις χαρές και την τεράστια αγάπη για το θέατρο.
«Το θέατρο είναι η ζωή μου» μου λέει λίγο αργότερα, καθώς έχω κάτσει κοντά της στο κρεβάτι και της χαϊδεύω τα μαλλιά. Ο χρόνος θαρρείς και δεν πέρασε από πάνω της. Η ίδια λάμψη στα μάτια, το ίδιο γέλιο, η ίδια τρυφερότητα. «Πρόσεχε μην κρυώσεις» μου λέει. «Τη θυμάσαι τη μαμά;» τη ρωτάω. Της έδειξα τη φωτογραφία της. «Θυμάμαι» μου λέει. «Θυμάμαι. Πόσο όμορφα χρόνια! Της μοιάζεις».
Θυμήθηκε τα νεανικά χρόνια, τη ζωή στην Αυστραλία μέχρι το 1958, τις σπουδές της στο MetropolitanTheatre και μετά τον γάμο και τη ζωή στο Λονδίνο. «Δύσκολα χρόνια. Αγώνας καθημερινός για να καταξιωθείς». Και με τι δεν καταπιάστηκε! Μεταφράσεις, διασκευή έργων για το θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ως και συγγραφή θεατρικών έργων. Κι ύστερα οι ταινίες με τον Κωνσταντάρα, τη Βουγιουκλάκη, τη Ζωή Λάσκαρη, και οι θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τη Νόρα Βαλσάμη και τον Νίκο Απέργη.
Ο γιος της, ο Αλέξανδρος, από τον δεύτερο γάμο της με τον Βίκτορα Παγουλάτο, βράχος δίπλα της. «Εχουμε περάσει πολλά μαζί» μου λέει. «Αλλά προχωράμε. Είναι δυνατή, έχει όρεξη για ζωή, είναι αγωνίστρια. Ήταν επιλογή της να έρθει εδώ. Περνάει καλά και τη φροντίζουν».
«Να προσέχεις» μου λέει λίγο πριν την αποχαιρετήσω. «Μην κάθεσαι στα ρεύματα και κρυώσεις». Ενας λυγμός μού ήρθε στον λαιμό, καθώς θυμήθηκα τη μάνα μου. Πόσο πολύ έμοιαζαν οι δυο τους! Αγαπημένες φίλες, συμμαθήτριες, με φινέτσα και την ίδια γαλλική μυτούλα!
Αχ, Μέλπω, έχεις κάτι απ’ τη μάνα μου…