Το επόμενο project που δουλεύω είναι… έκπληξη κάθε φορά και σε μένα την ίδια
■ Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Πατρίδα μου είναι τα παιδικά μου χρόνια. Ως παιδί έπαιζα σε διαμερίσματα, κήπους, αυλές, πιλοτές, πλατείες, πάρκα, παιδικές χαρές. Είχα μικρή επαφή με τη φύση, αλλά μεγάλη χαρά κάθε φορά που βρισκόμουν εκτός πόλης. Αγαπάω πολύ τη θάλασσα, τη μυρωδιά της, τη δροσιά της και την όψη της, και κάθε καλοκαίρι της ζωής μου την αποζητώ.
■ Σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εκανα ένα διατμηματικό Μεταπτυχιακό στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αμέσως μετά φοίτησα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
■ Η πρώτη επαφή με τον χώρο ήταν ο «Οδυσσεβάχ» στο Θέατρο Πόρτα. Κοίταζα μαγεμένη αυτό που ανοιγόταν στα μάτια μου και στο μυαλό μου. Από τότε ανυπομονούσα πότε θα ξαναπάμε στο θέατρο, να σβήσουν τα φώτα της πλατείας και στη σκηνή να αρχίσουν οι περιπέτειες.
■ Ο άνθρωπος που με ενέπνευσε ώστε να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν ένας καλός μου φίλος, που πάντα ήταν και είναι στήριγμα με τη στάση του απέναντι στη ζωή. Με παρότρυνε να ακολουθήσω αυτό που πραγματικά ήθελα μέσα μου. Χωρίς τη συμβουλή και τη συμβολή του η ζωή μου θα ήταν σίγουρα εντελώς διαφορετική.
■ Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για κάθε δουλειά που έχω κάνει, χωρίς να ξεχωρίζω κάποια -από τη μικρού μήκους «Cavo d’oro», τις παραστάσεις στο Τρένο στο Ρουφ, το «Room Service» στη Στέγη, το «Ολα όσα είναι δίπλα μου» στη Στοά Πεσμαζόγλου, τον «Ιππόλυτο» με το Εθνικό Θέατρο, μέχρι τις «Ηρωίδες» στην τηλεόραση, τα «Ταξίδια των Γκιουλ-Ιβέρ» στο Δημοτικό Πειραιά, το «Καθώς ψυχορραγώ»- όλες είναι τριβή με αυτό που αγαπάω.
■ Η πιο πρόσφατη δουλειά μου είναι το «Καθώς ψυχορραγώ» του Ουίλιαμ Φόκνερ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου μαζί με την ίδια, τον Κώστα Βασαρδάνη, τον Μιχάλη Καλιότσο, τον Μορφέα Παπουτσάκη, τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο και τον Μιχαήλ Ταμπακάκη. Ολοι μαζί ήμασταν η οικογένεια Μπάντρεν και ταξιδεύαμε, μαζί με τη νεκρή μας μάνα, για να εκπληρώσουμε την τελευταία της επιθυμία -να τη θάψουμε στον τόπο όπου γεννήθηκε- διασχίζοντας τον αμερικανικό Νότο.
■ Τρόμαξα όταν έγινε η επίθεση στη γέφυρα Westminster του Λονδίνου. Και πάλι τις προάλλες με το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα στη γέφυρα του Λονδίνου και τη γειτονιά του Μπόροου. Ενας μονάκριβός μου άνθρωπος ζει εκεί και η σκέψη μου καθημερινά ταξιδεύει στην Αγγλία.
■ Συγκινήθηκα όταν είδα την έκθεση φωτογραφίας «Μια άλλη ζωή: Ανθρώπινες ροές / Αγνωστες Οδύσσειες» του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, που φιλοξενείται στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, και αποτυπώνει τον ξεριζωμό, τον αγώνα και την προσμονή για έναν ασφαλέστερο τόπο.
■ Το χειρότερο σχόλιο σε κριτική δεν έχει υποπέσει (ακόμα;) στην αντίληψή μου. Η κριτική στη δουλειά μου είναι καλοδεχούμενη και εργαλείο βελτίωσης και εξέλιξης, όταν γίνεται σε αυτόν τον άξονα, καλοπροαίρετα και χωρίς σκοπιμότητες.
■ Στη δουλειά μου με «φτιάχνει» και με «χαλάει» το παροδικό, το εφήμερο κάθε συνεργασίας. Γιατί υπάρχoυν καθημερινή τριβή και δημιουργική διαδικασία και μετά το πέρας των παραστάσεων οι δρόμοι χωρίζουν και μένουν μόνο θραύσματα αναμνήσεων. Από την άλλη, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό είναι μια πρόκληση ανασύνταξης, αναπροσαρμογής και αναμέτρησης με το καινούργιο και το άγνωστο που φέρνει κάθε συνεργασία.
■ Το επόμενο project που δουλεύω είναι… έκπληξη κάθε φορά και σε μένα την ίδια. Δεν μπορώ να πω πολλά ακόμα, μόνο ότι θα είναι μια απαιτητική πρόκληση, που ανυπομονώ να ξεκινήσει.
■ Χαλαρώνω κάνοντας μια βόλτα με φίλους, διαβάζοντας ένα βιβλίο, μιλώντας στο τηλέφωνο με τον αδελφό μου. Κι όσο και να ακουστεί περίεργο, κάνοντας δουλειές του σπιτιού.
■ Η θέση του έρωτα στη ζωή μου είναι αυτή του καταφυγίου στη βροχή και τη λιακάδα.
■ Το μεγάλο μου όνειρο είναι κάτι που αλλάζει σχεδόν κάθε μέρα.
* Η Ελενα Μεγγρέλη είναι ηθοποιός
