Οι τεχνικές τους, τα πνεύματα και η σύνδεση του ωκεάνιου νερού με το αίμα του ανθρώπου
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΤΩΝΑΚΗ
Οι τεχνικές τους, τα πνεύματα και η σύνδεση του ωκεάνιου νερού με το αίμα του ανθρώπου
Οι φυλές των Ινδιάνων, οι οποίοι κάποτε κατοικούσαν στη γη που τώρα ονομάζουμε Αμερική, ανέπτυξαν εκπληκτικά αποτελεσματικούς τρόπους θεραπείας.
Αν και η ιατρική και οι θεραπευτικές παραδόσεις των Ινδιάνων είναι ποικίλες, πολλές από τις θεμελιώδεις πτυχές τους είναι παρόμοιες. Ολες οι παραδόσεις υπογραμμίζουν τη σημασία μιας πολυδιάστατης κατανόησης της ζωής και της φύσης.
Για τους πρώτους κατοίκους της Αμερικής κάθε φυτό, ζώο και πέτρα, ανεξαρτήτως από το πόσο όρατο ή μικρό ήταν, διέθετε ένα είδος πνεύματος. Κάθε πνεύμα ήταν μοναδικό και ξεχωριστό, και όλες οι μορφές ζωής λάμβαναν την οφειλόμενη τιμή και εκτίμηση. Θεωρούσαν το δικό τους πνεύμα και το σώμα ως μοναδική έκφραση και επέκταση του φυσικού κόσμου.
Χαρακτηριστική είναι μια διαχρονικά αναλλοίωτη παροιμία τους που λέει: «Οταν το αίμα στις φλέβες σας επιστρέψει στη θάλασσα και η γη στα οστά σας επιστρέψει στο έδαφος, ίσως τότε θα θυμηθείτε ότι αυτή η γη δεν σας ανήκει. Είστε εσείς που ανήκετε στη γη». Αν και οι γενικές θεραπευτικές ιδιότητες του θαλασσινού νερού έχουν αναγνωριστεί εδώ και χιλιετίες, αυτή η παροιμία δηλώνει ρητά ότι το ανθρώπινο αίμα «επιστρέφει» στη θάλασσα. Δείχνει έτσι την πίστη των Ινδιάνων στη συσχέτιση και στις ομοιότητες του αίματος και της θάλασσας.
Το 1897 ο Γάλλος γιατρός René Quinton έκανε μια αξιοσημείωτη ανακάλυψη, σημειώνοντας ότι το ανθρώπινο αίμα είναι κατά 98% όμοιο με το θαλασσινό νερό. Το ωκεάνιο νερό, το οποίο είναι εντελώς κορεσμένο και βρίθει από πολλές ανόργανες ουσίες, είναι παρόμοιο με το ανθρώπινο πλάσμα του αίματος ή το «υδατικό» μέρος του ανθρώπινου αίματος, για να είμαστε πιο ακριβείς.
Ενέσεις θαλασσινού νερού
Στο απόγειο της καριέρας του ο δρ Quinton είχε αναπτύξει μια μέθοδο χρήσης συγκεκριμένων ενέσεων θαλασσινού νερού για να θεραπεύσει πολλές ασθένειες. Δυστυχώς, η κληρονομιά των θεραπευτικών μεθόδων του τερματίστηκε τελικά από προσκείμενους στην τότε γαλλική κυβέρνηση, οι οποίοι είχαν επιφυλάξεις λόγω της μείωσης των πωλήσεων σκευασμάτων, που προέρχονταν από την εκκολαπτόμενη φαρμακευτική βιομηχανία τους.
Για τον σύγχρονο δυτικό στοχαστή, εκπαιδευμένο αμετάκλητα σε έναν γραμμικό τρόπο σκέψης που βασίστηκε αποκλειστικά στη λογική, τα γεγονότα αυτά έθεταν το εξής ερώτημα: Πώς θα μπορούσαν τα πρωτόγονα ινδιάνικα έθνη να γνωρίζουν τη σύνθετη και εκπληκτική χημεία του αίματός τους; Από τον ίδιο τον ωκεανό; Χωρίς μικροσκόπια ή εργαστηριακό εξοπλισμό, χωρίς καμία (προφανή) γνώση των ορυκτών ή των μορίων, πώς θα μπορούσαν να έχουν κατανοήσει την αιτία για κάτι που αφέθηκε στους κατοπινούς επιστημονικούς αιώνες να το «ανακαλύψουν»; Ηταν μια συμπτωματική εικασία ή ο δυτικός κόσμος έκανε ένα λάθος στην άποψή του σχετικά με το βάθος της γνώσης που κατείχαν οι ιθαγενείς Αμερικανοί;
