Ενας «ύμνος» στη Χαρούλα Αλεξίου από τη Δέσποινα Βανδή. Με αφορμή την απόφαση που πήρε πρόσφατα η μεγάλη Ελληνίδα ερμηνεύτρια, Χαρούλα Αλεξίου, να εγκαταλείψει το τραγούδι, η νεότερη συνάδελφός της έγραψε στα προσωπικά της social media όλα όσα αισθάνεται για εκείνη, συγκινώντας τους followers της, ενδεχομένως και την ίδια τη Χαρούλα.
«Καβάλα, 1979… Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες! Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοΐζου! “Ολα σε θυμίζουν”… Αν και δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου!» αναφέρει η Δέσποινα Βανδή στην αρχή της ανάρτησής της, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο.
«Θεσσαλονίκη… Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο, στο Θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη, θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της! Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε, καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα ‘θελα να ακούσω! “Την μπαλάντα της Ιφιγένειας”! Δεν το είπε ποτέ! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!» σημειώνει στη συνέχεια η γνωστή τραγουδίστρια για την περίοδο των φοιτητικών χρόνων της.
«Αθήνα, 1995… Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι, έναν καναπέ, ένα τραπέζι και… τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη, όπου και οι δύο τρεις άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειές τους -μέρες που ήταν- και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω… με πήρε το παράπονο: “Πανσέληνος”, “Σε ένα μινοράκι”…
Τα χρόνια περνούσαν και, όσο κι αν απολάμβανα ή και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα, η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πώς πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνόταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!» συνεχίζει τη λογοτεχνική αφήγησή της η Δέσποινα και καταλήγει.
«Η Χαρούλα Αλεξίου, ερήμην της, χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτέ να τη γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επιδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών… 2020 ακόμα Αθήνα… Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρόνια τώρα… Άθελά σου… και ηθελημένα μου! Ετσι! Γιατί ήθελα μια μέρα να σ’ τα πω…»
