Κραυγή αγωνίας για τα θέατρα!
Ο κλάδος των ηθοποιών υποφέρει. Αυτό το μήνυμα θέλουν να περάσουν τα μέλη του ΤΑΣΕΗ μαζί με το Θέατρο Σταθμός μέσα από μικρά βίντεο στα οποία κορυφαίοι ηθοποιοί μιλούν για την ανάγκη να επιστρέψει το θέατρο στη ζωή των Ελλήνων.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Κατερίνα Χέλμη (δύο ιερά τέρατα του σινεμά και του θεάτρου) μίλησαν με δάκρυα στα μάτια για την πανδημία που έχει φέρει τον κλάδο των ηθοποιών σε απόγνωση!
Η δε σπουδαία ηθοποιός Κατερίνα Χέλμη (η οποία μέσα από το βίντεο κάνει την πρώτη δημόσια εμφάνισή της μετά τον θάνατο του συζύγου της Κωνσταντίνου Σβολόπουλου τον Αύγουστο του 2019) συγκλονίζει: «Το θέατρο για μένα ήταν πάντα η ζωή μου. Όπως λέει και ο Τενεσί Ουίλιαμς, “ο καλλιτέχνης εργάζεται μέσα από τη ζωή του. Και η τέχνη είναι η ζωή του”. Από μικρό κορίτσι με έψαχνα μέσα στα τραγούδια, στη μίμηση, στην τέχνη. Πάντα αυτούς που αγαπούσα ήθελα να τους μιμηθώ. Έτσι ξεκίνησε αυτό το χτυποκάρδι για μένα. Μέχρι που ολοκλήρωσα στο Θέατρο Σταθμός, όπου έκανα μια γιαγιά Σμυρνιά. Και το χάρηκα. Αυτή είμαι εγώ. Πάντοτε στηρίχθηκα στην καλοσύνη των άλλων. Νομίζω πως δεν μου λείπει, γιατί και με τη ματαιοδοξία μου τα πήγα πολύ καλά. Θέλω να έρθει ο καιρός, το πλήρωμα του χρόνου, και να ξαναδουλέψουν οι νέοι άνθρωποι. Να φύγει αυτό το μικρόβιο. Θα φύγει; Θέλω να αγαπιόμαστε για το 2021 περισσότερο από πρωτύτερα. Πρέπει αυτή η πανδημία να μας έδωσε περισσότερα παραδείγματα. Γιατί οι Έλληνες είμαστε λίγο… δεν καθόμαστε φρόνιμα. Θέλω να είμαστε καλά και να γλιτώσουμε από αυτόν τον εχθρό»!
Νέες γενιές
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ανοίγει την καρδιά του περνώντας ένα ξεχωριστό μήνυμα στις νέες γενιές: «Με ρωτάνε τι είναι το θέατρο. Το θέατρο δεν είναι ένα, είναι πολλά μαζί. Είναι δημιουργία, ψυχική εκτόνωση, είναι χαρά, είναι βάλσαμο. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα αρχαία χρόνια ήταν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Είναι ένα όμορφο παραμύθι, που χάνεται στα βάθη των αιώνων και δεν θα χαθεί, γιατί το έχουμε ανάγκη και εμείς πάνω στη σκηνή και οι αιώνιες γενιές. Ακόμα και οι τυραννίες δεν κατάφεραν να το εξαλείψουν. Και εκεί, στην άκρη του κόσμου, όσο ο θεατής θα περιμένει, το θέατρο θα είναι εκεί, στην άκρη, για να δώσει το δικό του οξυγόνο που τόσο έχει ανάγκη το ανθρώπινο γένος. Το θέατρο μας λείπει. Για εμάς τους ηθοποιούς είναι ανάγκη ζωής, όσο και αν φαίνεται παράξενο. Είναι ταυτόσημο με εμάς. Είναι σαν να αφαίρεσαν τη φωνή από έναν τραγουδιστή, την έμπνευση από έναν συνθέτη. Οι αυλαίες μπορεί να έκλεισαν, αλλά η ελπίδα μας είναι ανοιχτή. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Στα μετερίζια μας σκαρφαλωμένοι περιμένουμε και πάλι να ανταμώσουμε την αγάπη του κόσμου. Και είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει να έρθει αυτή η μέρα».
