Εχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από τότε που βρέθηκαν όλοι μαζί οι Κονιτοπουλαίοι στην ίδια μουσική σκηνή, στους ίδιους δίσκους, στις ίδιες συναυλίες, κάνοντας όλη την Ελλάδα να γλεντοκοπά με νησιώτικα ακούσματα.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Είναι εκείνοι που έκαναν μόδα το νησιώτικο τραγούδι και κατάφεραν να το εδραιώσουν σε όλα τα γλέντια όλες αυτές τις δεκαετίες. Η αλήθεια είναι πως η κρυστάλλινη φωνή της Ειρήνης Κονιτοπούλου-Λεγάκη και το μουσικό δαιμόνιο του Γιώργου Κονιτόπουλου, ο οποίος έφερε στην επιφάνεια παραδοσιακούς θησαυρούς, όπως είναι το «Αρμενάκι», ενώ έγραψε τα σπουδαία κομμάτια «Στην Πάρο και στη Νάξο», «Θα πάρω μια ψαρόβαρκα» και τον περίφημο «Ικαριώτικο», έκαναν τα νησιώτικα να έχουν τη σφραγίδα της οικογένειάς τους.
Στην όγδοη γενιά των Κονιτοπουλαίων ανήκουν η Στέλλα και ο βιολιστής Βασίλης Κλουβάτος (παιδιά της Αγγελικής Κονιτοπούλου), η Ελένη Λεγάκη (κόρη της Ειρήνης Κονιτοπούλου-Λεγάκη) και τα παιδιά της Ειρήνης, Γιάννης, Στέλιος Μανωλάς, η Νάσια (κόρη του αείμνηστου Γιώργου Κονιτόπουλου) και βέβαια οι δύο γιοι του Βαγγέλη, ο Μιχάλης και ο Μάριος–Γιάννης. Και φτάνοντας στο σήμερα, η μεγάλη είδηση για όσους αγαπούν την παράδοση είναι ότι «Οι Κονιτοπουλαίοι ξανασμίγουν».
Η Τρίτη 22 Ιουλίου είναι μια ημερομηνία ορόσημο για το νησιώτικο τραγούδι, καθώς είναι η μέρα που η ιστορική οικογένεια των Κονιτοπουλαίων επανενώνεται στη σκηνή, ξυπνώντας μνήμες και ξαναδίνοντας φωνή στη βαθιά ρίζα της νησιώτικης μουσικής παράδοσης. Με μια μοναδική συναυλία στο Αλσος Βεΐκου, «Οι Κονιτοπουλαίοι» θα ξυπνήσουν μνήμες. Οπως μνήμες μάς ξυπνά σήμερα μέσα από τις αφηγήσεις της στην «Espresso» η Ελένη Λεγάκη…
Για όσους αγαπούν το νησιώτικο τραγούδι, θα έλεγα ότι η 22α Ιουλίου θα μείνει ιστορική. Επανενώνεται το Κονιτοπουλέικο. Τίνος ιδέα ήταν;
Η ιδέα ανήκει στη Στέλλα Κονιτοπούλου. Εκείνη άρχισε να κινεί τα νήματα, μου έκανε την πρόταση, όπως και στα υπόλοιπα μέλη, και εγώ το δέχτηκα με πολλή χαρά και ενθουσιασμό. Κάποια στιγμή η Στέλλα είπε μέσα από μια εκπομπή ότι θα έπρεπε να επανενωθεί το Κονιτοπουλέικο και δεν ξέρω για ποιον λόγο χαθήκαμε. Ετσι, μόλις με πήρε τηλέφωνο, ανταποκρίθηκα θετικά, γιατί είναι ωραίο αυτό το νοσταλγικό ταξίδι που θα δει ο κόσμος.
Πόσα χρόνια είχατε να βρεθείτε;
Πολλά χρόνια. Σκέψου ότι ανοίξαμε το κέντρο Αρμενάκι το 1984 που τραγουδούσα με τη μάνα μου. Η συνεργασία όλων των Κονιτοπουλαίων πρέπει να σταμάτησε το 1980, όταν γέννησα τον γιο μου Στέλιο. Με τη Στέλλα είχαμε να βρεθούμε από τότε που έκανε την πολύ μεγάλη επιτυχία «Μα όπου και να πάω χάνομαι». Ολοι μαζί είχαμε να βρεθούμε από την εποχή που κάναμε δίσκους και ήμασταν σε συναυλίες. Ισως από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Τότε που μεσουρανούσε το νησιώτικο και ζούσαν και η μαμά μου η Ειρήνη αλλά και ο θείος μου ο Γιώργος Κονιτόπουλος. Δυστυχώς από αυτό το αντάμωμα θα λείπουν αυτά τα δύο αγαπημένα μας πρόσωπα. Αισθάνομαι λοιπόν πολύ όμορφα που θα βρεθούμε όλοι μαζί και ελπίζω να αρέσει στον κόσμο και να του θυμίσουμε τις παλιές καλές εποχές στο παραδοσιακό τραγούδι.
Το νησιώτικο τραγούδι από τους κατεξοχήν νησιώτες, όπως είναι οι Κονιτοπουλαίοι, έχει εκλείψει. Εσύ γιατί έχεις χαθεί;
Καταρχάς θα σου πω ότι έχει αλλάξει πολύ η εποχή. Κάποτε όλους εμάς που υπηρετούσαμε το γνήσιο παραδοσιακό τραγούδι μάς φώναζαν σε εκπομπές, κάναμε δίσκους. Γενικά μας είχε το «σύστημα» μέσα στα πράγματα. Οσο περνάνε τα χρόνια, δυστυχώς αλλάζουν τα πάντα. Εγώ έχω παράπονο από όλο αυτό που γίνεται. Δεν έχω μάνατζερ, δεν μου αρέσει να παρακαλάω και να παίρνω συνέχεια τηλέφωνα για να είμαι στην επικαιρότητα. Στα social είμαι μέσα και μάλιστα κάθε φορά που ανεβάζω κάτι, γίνεται χαμός. Ομως γενικά δεν έχω προτάσεις για live και μου κάνει εντύπωση, αλλά και με στενοχωρεί όλο αυτό. Θέλω και να δουλέψω και έχω και τη δύναμη. Αλλά τι να σου πω, γενικά έχω χάσει τον μπούσουλα με όλα όσα γίνονται και στο τραγούδι και στην κοινωνία! Πάντως μέσα από τη συνέντευξη αυτή θέλω να πληροφορήσω τον κόσμο ότι είμαι παρούσα!
Εχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που «έφυγε» η μάνα σου, η τεράστια Ειρήνη Κονιτοπούλου – Λεγάκη. Σου λείπει;
Μην το συζητάς καθόλου. Κάθε μέρα τη φέρνω στο μυαλό μου και σκέφτομαι πόσο όμορφα περνούσαμε. Η μάνα μου ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος, χωρίς βεντετισμούς, χωρίς δήθεν. Ο,τι ήθελε να σου πει σ’ το έλεγε. Από τότε που χάσαμε τον πρώτο μου αδερφό, τον Κώστα, και η μάνα μου ήταν 80 ετών γίναμε κολλητές. Η μία στήριζε την άλλη. Μην ξεχνάς ότι μέσα σε λίγο διάστημα χάσαμε και τον δεύτερο αδερφό μου. Το πλήγμα ήταν τεράστιο για όλη την οικογένεια. Και έπρεπε να σταθούμε η μία στην άλλη. Τα τελευταία χρόνια μέναμε μαζί στο σπίτι μου. Εγώ την πρόσεχα, σαν μωρό. Ομως και από πιτσιρίκι, λόγω της δουλειάς, ήμουν δίπλα της. Στα κέντρα, στα πανηγύρια παντού μαζί. Οταν αποσύρθηκε εκείνη, εγώ συνέχισα να εργάζομαι και να τη συμβουλεύομαι για τις κινήσεις μου. Ηταν τα πάντα η μάνα μου για μένα.
«Εφυγε» με παράπονο για όλα όσα της έτυχαν τελευταία με τους θανάτους των δύο γιων της;
Δεν το έδειχνε δημόσια. Πότε πότε την έπιανα να λέει χαμηλόφωνα «μνήσθητί μου, Κύριε. Μα και τα δυο;» Δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει ότι της πέθαναν δύο παιδιά μέσα σε σύντομο διάστημα.
Σου λείπει η εποχή που έζησες τα γνήσια παραδοσιακά γλέντια;
Είμαι ευτυχισμένη που έζησα τα πολύ καλά χρόνια αυτής της δουλειάς. Τότε που δεν ήταν εμπόριο αλλά πραγματικό γλέντι. Τότε που πήγαινε κάθε άνθρωπος που γλεντούσε και ζητούσε το αγαπημένο του τραγούδι στους τραγουδιστές. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή που τα πράγματα ήταν πιο αυστηρά και δεν προχωρούσε οποιοσδήποτε στη μουσική, αν δεν είχε φωνή. Ευτυχώς την πρόλαβα την αυστηρότητα αυτή. Εκείνη την εποχή που ζούσαν όλοι οι κορυφαίοι του τραγουδιού δεν μπορούσες να μπεις ούτε στο στούντιο ούτε στο πάλκο, αν δεν άξιζες. Δοξάζω τον θεό για αυτές τις στιγμές που έζησα. Εκείνη η εποχή ήταν πιο ρομαντική, πιο ανθρώπινη!
Τι θυμάσαι από την περίοδο που μεσουρανούσατε ως Κονιτοπουλαίοι;
Καταρχάς ζούσαν οι πρωτοπόροι, που ήταν ο θείος μου ο Γιώργος και η μάνα μου η Ειρήνη. Επειτα θυμάμαι ότι έζησα την εποχή της εσωτερικής μετανάστευσης, όταν παιδιά από τα νησιά έρχονταν στην Αθήνα για να δουλέψουν και έψαχναν τα στέκια και τις πίστες που τραγουδούσαμε εμείς, για να διασκεδάσουν. Και η διασκέδαση ήταν εβδομαδιαία.
Αν η δική σου γενιά αποσυρθεί, έχεις σκεφτεί πού θα δώσετε τη σκυτάλη; Υπάρχει υπόβαθρο;
Τι να σου πω! Εμένα τα παιδιά μου είναι στο νησιώτικο. Δεν ξέρω όμως αν αυτό που ζήσαμε εμείς και υπηρετήσαμε μπορεί να το ξαναζήσουν οι νέες γενιές. Εμείς ζήσαμε πανηγύρια και γλέντια να τραγουδάνε και να παίζουν για μέρες και να μην κουραζόμαστε. Η μάνα μου και ο θείος μου τα ίδια έλεγαν. Ηταν άλλη η εποχή εκείνη, άλλη η σημερινή! Το κακό στη σημερινή εποχή είναι ότι οι νέοι δεν έχουν ακούσματα!
Ηταν απωθημένο για τη μαμά σου να ξαναβρεθεί στη σκηνή με όλους τους Κονιτοπουλαίους;
Η μαμά μου από τη στιγμή που βγήκε στη σύνταξη θεώρησε ότι δεν πρέπει να δουλεύει άλλο. Πίστευε πως κάθε ηλικία έχει και έναν σκοπό. Θεώρησε πως έπρεπε να δώσει τόπο στα νιάτα. Το ίδιο έλεγε και για μένα. Η μάνα μου ένιωθε ευγνωμοσύνη για τον κόσμο που την είχε αγαπήσει τόσο πολύ. Εφυγε με το χαμόγελο στα χείλη. Και τελευταία που είχε μιλήσει κάπου αυτό έλεγε: «Να έχετε την ευχή μου που με θυμάστε».
Η μάνα σου τελευταία δημόσια εμφάνιση έκανε στο «Αλ τσαντίρι» και στον Λάκη Λαζόπουλο…
Εντελώς τυχαία έγινε αυτή η εμφάνιση. Τα γυρίσματα της εκπομπής του Λάκη γίνονταν στου Ρέντη, δύο στενά μακριά από το σπίτι μας. Μια μέρα λοιπόν λέει σε μένα: «Δεν πάμε στα γυρίσματα του Λάκη να γελάσουμε κιόλας και να τον δούμε από κοντά;» Μια γυναίκα λοιπόν που μας έκανε τις δουλειές στο σπίτι έκανε δουλειές και σε έναν συγγενή του Λάκη. Μας έκλεισε λοιπόν τις θέσεις και μόλις το μαθαίνει ο Λαζόπουλος, δίνει εντολή ότι η κυρα-Ειρήνη πρέπει να ανέβει στη σκηνή. Και ανέβηκε η μάνα μου με πολύ μεγάλη πρεμούρα. Και το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ. Το έλεγε μέχρι που πέθανε. Αν δεις την εκπομπή στο YouΤube, το πρόσωπό της λάμπει από ευχαρίστηση!
Πώς θέλεις να σε θυμάται ο κόσμος μέσα από το νησιώτικο τραγούδι;
Ως μια γνήσια νησιώτισσα τραγουδίστρια με βαθιές ρίζες στην παράδοση. Νομίζω έτσι θα ήθελε και η μάνα μου η κυρα – Ρηνιώ!
