Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης έκανε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στη διαδικτυακή εκπομπή της Μαντώς Γαστεράτου στο YouTube.
«Είμαι ένα άνθρωπος που φύτρωσα να πω; Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα πέντε, νωρίτερα δεν έχω καμία μνήμη. Στα πέντε που πήγα νηπιαγωγεία, εκεί γεννήθηκα, πριν δεν έχω καμία απολύτως μνήμη γιατί -μέσα από τη θεραπεία το εξήγησα – είχα μια τραυματική εμπειρία πολύ μικρότερος, όταν ήμουν δυο χρονών και έσβησα όλα μου τα χρόνια μέχρι τα πέντε. Στα πέντε άρχισα να έχω μια συνειδητότητα, ότι υπάρχω.
Έχασα τον αδελφό μου, έχω ακόμη δύο αδελφές που ήρθαν αργότερα. Είχαμε έναν χρόνο διαφορά, εγώ ήμουν 2,5. Μοιραία ήρθε η στεναχώρια, η μαυρίλα, τα πήγαινέ-έλα στο νεκροταφείο. Η ξαφνική εξαφάνιση του αδελφού με τον οποίο συνυπήρχα, έπαιζα… Δεν ξέρω αν τα παιδιά έχουν μηχανισμούς που απωθούν μνήμες, αλλά εγώ είναι σαν να ξύπνησα μια μέρα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου νιώθοντας ενοχές, ότι δε μου αξίζουν πολλά πράγματα, μη διεκδικώντας πράγματα.
Όταν κατακτούσα κάτι με την αξία και τη δουλειά μου, ένιωθα ότι δε μου άνηκε. Δεν τον θυμάμαι τον αδελφό μου, δεν έχω καμία μνήμη. Έχω φωτογραφίες. Απλά όλο αυτό σε ένα παιδικό μυαλό λειτουργεί πολύ περίεργα. Από διηγήσεις των γονιών μου ξέρω ότι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου ζήλεψα πολύ και 1-2 φορές τον είχα σπρώξει, και όλο αυτό μέσα μου λειτούργησε κάπως περίεργα, και μέσα από την ψυχοθεραπεία ανακάλυψα ότι πίστευα ασυνείδητα ότι εγώ είχα κάνει.
Είμαι 45 και νιώθω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι ήταν στα 20. Νιώθω ότι σημασία και ουσία έχει τελικά ο καθένας να κάνει και να ζει αυτή τη ζωή όπως θέλει. Πολλές φορές νιώθω ότι είναι μάταια όσα κάνω και σκέφτομαι γιατί δεν έχω ένα παιδί, μετά σκέφτομαι ότι αυτή η φωνή μέσα μου δεν είναι δική μου. Πιστεύω ότι αν ήταν δική μου αυτή η φωνή θα την άκουγα».
