Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην διαδικτυακή εκπομπή «Δεν παίζει άγχος». Ο γνωστός τραγουδιστής, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στα πρώτα βήματα της καριέρας του, στις φιλίες που χάθηκαν όταν βίωσε την επιτυχία, αλλά και στο πώς διαχειρίζεται τις δυσκολίες που έρχονται στη ζωή του.
«Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία, αλλά είναι και δοκιμασία. Είναι ένας προβολέας με πολύ δυνατό φως, ο οποίος πέφτει πάνω σου, σε τυφλώνει και πολλές φορές δε βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Αυτό είναι ένα τίμημα γιατί, μέσα σε αυτή την ασάφεια, μέσα σε αυτό τον φρενήρη θυμό, χάνεις φίλους, οι σχέσεις παραπέουν, χάνεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή γιατί εσένα το όνειρο και ο στόχος, είναι όλο και πιο πάνω» ανέφερε αρχικά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Στη συνέχεια, ο γνωστός τραγουδιστής πρόσθεσε: «Δεν το λέω ως το ιδανικό αυτό, απλά όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έγινε. Πόσω μάλλον όταν είσαι ένα παιδί, όπως εγώ, που ξεκίνησα πολύ νωρίς, στα 19 μου. Αν βάλω και τη μουσική μου δραστηριότητα στην Κύπρο που ήταν έντονη και δισκογραφικά – αυτή αποτέλεσε και εφαλτήριο για να έρθω στην Ελλάδα – ε, ένα παιδί στα 19-20 το να ζει αυτό το τρελό πανηγύρι, δε νομίζω ότι μπορεί εύκολα να το τιθασεύσει».
«Υπήρχαν στιγμές νηφαλιότητας – ευτυχώς – που νομίζω ότι ήταν θέμα πολύ εσωτερικό που ανάγεται στην πρότερη ηλικία, και με βοηθούσε να το φρενάρω. Ήταν ένα αιφνιδιαστικά εκτοξευτικό πράγμα αυτό που συνέβη. Κι αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσα να σου απαντήσω τι γίνεται. Όλοι οι υπόλοιπο γύρω μου το ζούσαν με τρέλα, αλλά εγώ το διασκέδαζα γιατί έκανα αυτό που αγαπώ. Οπότε αυτά τα “celebrity” και “superstar”, εντάξει. Ωραίες είναι οι λέξεις αλλά θα ήταν πιο ωραίο να τις λέμε για τους παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες. Να δεχτώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει και αυτή η κοινότητα, σε πολύ μικρότερο βαθμό, αλλά για μένα σημασία είχε μόνο να βγω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Ποιο παιδί έχει την ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπά, να βιοπορίζεται από αυτό, να είναι τόσο ανεξάρτητο; Ήταν ένα δώρο Θεού όλο αυτό» ανέφερε σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Όσο για τις φιλίες που έχασε για χάρη της καριέρας του ο γνωστός τραγουδιστής εξομολογήθηκε: «Όσο όμορφα, δημιουργικά και πετυχημένα ήταν αυτά τα χρόνια, άλλα τόσο δύσκολο ήταν να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν με αγαπούσαν και τους αγαπούσα αλλά, μέσα σε αυτή τη δύνη δεν είχα απόλυτα καθαρό κεφάλι. Ιδανικά θα ήθελα να είχα καλούς φίλους, ανθρώπους που μιλούν ειλικρινά με την καρδιά τους, αλλά η πορεία ήταν τέτοια που αυτά τα πράγματα έμειναν πίσω. Δε μπορείς όμως να τα έχεις όλα. Και τι θα μπορούσα να κάνω; Δεν είναι όλα στο χέρι σου…Ήταν ένα μοιραίο, προεξοφλημένο και καρμικό πράγμα…Ευτυχώς ή δυστυχώς οι άνθρωποι που έχουν ένα ταλέντο και τους δίνεται ο χώρος να αναπτυχθούν, διανύουν αυτό το μονοπάτι με υψηλές ταχύτητες, δε μπορούν να μείνουν αλλού. Είναι ευχή και κατάρα… Έρχεται όμως και μια στιγμή, που θα έχεις ηρεμήσει, θα έχεις χορτάσει από την επιτυχία, που μπορείς να δεις τα πράγματα και διαφορετικά, ανθρώπινα…».
«Ας το παραδεχτούμε, για τα στελέχη των δισκογραφικών – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι – οι καλλιτέχνες είμαστε “προϊόντα”… Το βλέπω λογικό αυτό. Ναι, ένα προϊόν είσαι…Ωστόσο, δεν είχα ποτέ πίεση από τις εταιρείες για να βγάλω καινούργιο τραγούδι. Τα είχα ήδη έτοιμα. Εγώ έγραφα πάρα πολύ έτσι κι αλλιώς. Έγραφα πολύ στις μεγάλες συναυλίες του καλοκαιριού, στις μεγάλες διαδρομές. Στα τουρ έγραψα τους περισσότερους δίσκους» σχολίασε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Στο τέλος ο γνωστός τραγουδιστής αναφέρθηκε στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες στη ζωή του: «Όπως ήρθαν τα καλά, κάποια στιγμή ξεκίνησαν να έρχονται και τα κακά. Δε τα προκάλεσα εγώ… Νομίζω ότι από τη φύση μου έχω έναν μηχανισμό που δε με αφήνει να πέσω… Το θέμα δεν είναι να μην πέσεις, αλλά να μπορέσεις να ξανασηκωθείς…Στη δική μου ζωή υπήρχε πάντα ένα φως, η μουσική, που στη ζωή με έβαζε σε ένα όμορφο συννεφάκι και με ξεκούραζε για λίγο στα δύσκολα. Όταν πέφτω όμως, ξανασηκώνομαι και γίνομαι δυο φορές πιο διεκδικητικός. Το 2011-12 έφτασα ένα βήμα πριν το burn out. Είχε προηγηθεί μια 12ετια που ήμουν συνέχεια σε τουρ, 100αδες συναυλίες, όλα. Όταν είσαι καλλιτέχνης δεν πρέπει να φτάσεις να καείς. Είναι σημαντικό να κρατήσεις την οργανική σου κατάσταση και τον ψυχισμό σου σε ένα επίπεδο που να μπορεί να αναπλαθεί» .
