Ο Μπάμπης Βελισσάριος είναι ένας από τους σπουδαιότερους λυρικούς καλλιτέχνες που διαθέτει η χώρα μας. Σπούδασε υποκριτική στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στη δραματική σχολή Μαίρης Τράγκα-Βογιατζή, έκανε μαθήματα μονωδίας με τον Γιώργο Ζερβάνο και τη Μαρίνα Κρίλοβιτς, πήρε δίπλωμα μονωδίας με τον Γιώργο Σαμαρτζή, ενώ πραγματοποίησε masterclass με την Ελίζαμπεθ Χάγκεντορν στη Βιένη.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα εμφανίστηκε πλάι στους Θανάση Πολυκανδριώτη, Μίμη Πλέσσα και Βίκυ Μοσχολιού. Από το 2001 είναι μέλος της χορωδίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στην οποία έχει βιώσει, όπως παραδέχεται στη σημερινή «Espresso», καλές και κακές στιγμές. Το βιογραφικό του, μεγάλο και εντυπωσιακό: ως σολίστ το 2003 πραγματοποίησε περιοδεία στη Γαλλία σε συνεργασία με τον Ζακ Λακαριέρ. Το 2014 έδωσε ρεσιτάλ τραγουδιού στη Βαρκελώνη (συνοδεία και επιμέλεια Αναστάσιου Στρίκου), ενώ το 2016 εμφανίστηκε στην Αίθουσα Φίλων Μουσικής Βιένης με την Ορχήστρα Νέων Κύπρου.
Το 2017 εμφανίστηκε στο Καλλιμάρμαρο υπό τη διεύθυνση του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που διηύθυνε ο αξέχαστος συνθέτης μας, τον οποίο ο Μπάμπης Βελισσάριος χαρακτηρίζει «μια θεϊκή μορφή με ανθρώπινη υπόσταση». Το 2019 άρχισε η συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου με το τραγούδι «Οταν όλα περάσουν» (ποίηση Αναγνωστάκη), ενώ συμμετείχε ως «Καπετάνιος Αχαάβ» στην παραγωγή «Moby Dick» του Ιδρύματος Ωνάση. Το 2022 τραγούδησε για πρώτη φορά στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης συγκεντρώνοντας αποθεωτικά σχόλια. Την περασμένη τηλεοπτική σεζόν πήρε μέρος στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Η Μαρία που έγινε Κάλλας» υποδυόμενος τον θείο της αξέχαστης ντίβας της όπερας. Οσο για φέτος, κυκλοφόρησε πρόσφατα μια δισκογραφική δουλειά-θησαυρό με 10 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σας από τα παιδικά σας χρόνια;
Το σπίτι του παππού Χαράλαμπου στον Περισσό, το «Αξιον Εστί» σε βινύλιο, υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον συνθέτη, να παίζει στο πικάπ Marantz, ταυτόχρονα εγώ να παίζω το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, όλα τα αυτοκινητάκια στη σειρά, σιγανό ψιθύρισμα «ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή», ξανά και ξανά και ξανά..
Κεφάλαιο εφηβεία. Ηρεμη δύναμη ή… επαναστάτης;
Στο πρώτο μισό της εφηβείας, λίγα πράγματα, κυρίως μπάσκετ. Από τα 14 και μετά όμως μπαίνει στο παιχνίδι η μουσική και το θέατρο – ας είναι καλά οι καθηγητές και οι συμμαθητές μου που μου άναψαν τη… φωτιά που καίει μέχρι και σήμερα. Διάκριση σε πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό θεάτρου και οι πρώτες μουσικές παρέες με όργανα στα χέρια, ο Παναγιώτης, ο Πανούλης, ο Διονύσης.
Ποιους καλλιτέχνες και τι μουσικές περιλάμβανε το… soundtrack της πρώτης νιότης σας;
Μετά το «σποράκι» που ρίζωσε βαθιά ο παππούς με τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη στην παιδική μου ηλικία, κατά την εφηβεία μπήκα για τα καλά στον κόσμο του Νίκου Παπάζογλου παράλληλα με αυτόν των Metallica.
Είστε τραγουδιστής (τενόρος), ηθοποιός και μουσικός. Ποιος από αυτούς τους τρεις καλλιτεχνικούς δρόμους ήταν ο πιο δύσκολος;
Η αλήθεια είναι κανένας από τους τρεις. Το δύσκολο κομμάτι ήταν μέχρι να συνειδητοποιήσω για καθεμία από τις τρεις ιδιότητες το πόσο απαιτείται από μένα σκληρή, καθημερινή και μεθοδική δουλειά. Διαφορετικά το βόλεμα στο όποιο ταλέντο είναι μια τρύπα στο νερό και ευκαιριακά μπράβο. Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους όταν μπήκα στο ωδείο για κλασικό τραγούδι (μονωδία) και μετά την πρώτη «σφαλιάρα» σε συμμετοχή μου στον διαγωνισμό υποτροφιών Μαρία Κάλλας το 2003.
Στα πρώτα σας βήματα δουλέψατε με την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού. Τι θυμάστε από εκείνη;
Ημουν 19 χρονών όταν συνέβη αυτό. Ηταν ένα τεράστιο και σπάνιο δώρο αυτό για μένα, όμως δεν ήμουν έτοιμος να το ανοίξω. Κέρδισα τον πρώτο αριθμό του λαχείου, αλλά με έναν όρο, να τον εξαργυρώνω σιγά σιγά μέχρι και σήμερα.
Συνεργάζεστε πάνω από δύο δεκαετίες με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Τι σας έχει προσφέρει αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι;
Σπουδές διαρκείας μετ’ αποδοχών και καθημερινή τριβή με συνθέτες, αρχιμουσικούς, σκηνοθέτες και συναδέλφους μονωδούς από όλο τον κόσμο. Αξία ανεκτίμητη.
Πώς είναι τα πράγματα στα παρασκήνια ενός πολιτιστικού οργανισμού όπως η ΕΛΣ; Υπάρχουν κι εκεί αντιζηλίες και ίντριγκες, όπως ακούμε συχνά γα τα backstage των θεάτρων και των νυχτερινών κέντρων;
Τα κουτσομπολιά είναι για τους κουτσομπόληδες, όποιος ασχολείται με αυτά θα μείνει με αυτά. Στο μοναδικό λυρικό θέατρο της χώρας όσοι λίγοι έχουμε την τύχη και εργαζόμαστε κάνουμε την ομορφότερη δουλειά απ’ όλες, με τις καλές και τις κακές στιγμές μας.
Ζούμε στην εποχή του #MeToo. Εχετε γίνει ποτέ αποδέκτης ή μάρτυρας κακοποιητικής συμπεριφοράς σε δουλειά σας;
Θα το είχα σίγουρα καταγγείλει αν είχε υποπέσει οτιδήποτε παράτυπο στην αντίληψή μου.
Πέρυσι σας απολαύσαμε στο σίριαλ «Η Μαρία που έγινε Κάλλας». Τι γεύση σας άφησε αυτή η συνεργασία;
Πρωτόγνωρη εμπειρία και κάπως απρόσμενη. Το χάρηκα ολοκληρωτικά τόσο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όσο κι από το αποτέλεσμα.
Ηταν η Ελλάδα πολύ… μικρή τελικά για να «χωρέσει» το ταλέντο της Μαρίας Κάλλας;
Το αντίθετο. Τράβηξε πίσω τη σπουδαία ντίβα για να της δώσει φόρα να εκτοξευτεί στ’ αστέρια της παγκόσμιας μουσικής της όπερας. Αυτό είναι η Ελλάδα. Το λιμάνι που δεν θέλει να κρατήσει κανένα πλοίο. Πόσα πλοία όμως είναι ικανά για μεγάλα ταξίδια;
Η τηλεόραση είναι γενικά μέσα στα ενδιαφέροντά σας; Υπάρχει κάποιος ηθοποιός ή σκηνοθέτης με τον οποίο θα θέλατε πολύ να συνεργαστείτε;
Τηλεόραση δεν παρακολουθώ. Ευκαιρίας δοθείσης κι αναλόγως την πρόταση, πάντως, θα το ξανάκανα ευχαρίστως.
Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε αυτή την εποχή δισκογραφικά;
Κυκλοφόρησα πρόσφατα την πρώτη μου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με 10 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη (κι ένα ορχηστρικό) σε παραγωγή και ενορχήστρωση του Βαγγέλη Μαχαίρα με τίτλο «Από τη γειτονιά των αγγέλων στις γειτονιές του κόσμου», από την FM Records. Μια δουλειά για την οποία είμαι πολύ περήφανος.
Εκτός από την Ελλάδα, έχετε τραγουδήσει σε Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Αμερική… Ποια στιγμή σας επί σκηνής εκτός συνόρων ήταν η πιο όμορφη και ποια η πιο δύσκολη ή παράξενη;
Το Carnegie Hall είναι αληθινά εμβληματικός χώρος, δέος για όποιον ανεβαίνει στη σκηνή, τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού ή το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το αρχαίο θέατρο του Δίου, των Φιλίππων, της Δωδώνης.
Τον Ιούνιο του 2017 ως σολίστ στο Καλλιμάρμαρο σας διηύθυνε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης. Τι σημαίνει για τον Μπάμπη Βελισσάριο ο εμβληματικός συνθέτης μας;
Δάσκαλος, μια θεϊκή μορφή με ανθρώπινη υπόσταση, ένας πολύ απλός και δοτικός άνθρωπος. Ηταν η τελευταία φορά που διηύθυνε. Σαν το μικρό παιδί με μάτια γεμάτα θέληση, προσμονή, ενθουσιασμό και αγάπη, να παίξει μαζί μας, να τραγουδήσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί για ακόμα μία φορά.
Διανύουμε την εποχή της πολιτικής ορθότητας. Νιώθετε να σας περιορίζει αυτό με κάποιον τρόπο, είτε στην τέχνη είτε στην καθημερινότητα σας;
Οταν υπάρχει μέτρο και σεβασμός (και τα δύο ξεκινούν από εμάς τους ίδιους), δεν περιορίζεται ούτε η τέχνη ούτε η καθημερινότητα.
Εχετε κάνει πολύ σημαντικά πράγματα, όπως ότι ερμηνεύσατε τον «Ολυμπιόνικο» στο Καλλιμάρμαρο, στην τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας. Πώς ήταν αυτό σαν εμπειρία;
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου με έχει τιμήσει πολλές φορές με την εμπιστοσύνη του. Να τραγουδήσω για έναν τόσο σπουδαίο σκοπό ένα εμβληματικό ποίημα του Πινδάρου, μελοποιημένο από τον Δημήτρη, ο οποίος το διηύθυνε κιόλας στο Καλλιμάρμαρο και αργότερα στο κτίριο της UNESCO στο Παρίσι, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και όμορφη εμπειρία.
Κάποιοι λένε ότι το Παναθηναϊκό Στάδιο δεν θα πρέπει να διατίθεται τόσο συχνά για συναυλίες και να μετατρέπεται έτσι τη μια σε μπουζούκια και την άλλη σε ντισκοτέκ. Συμφωνείτε;
Δεν είναι μεμπτό, άλλωστε σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις χρησιμοποιούν αρένες, ρωμαϊκά στάδια ή αρχαία θέατρα για συναυλίες, αρκεί να υπάρχουν προδιαγραφές και οι συμφωνίες να τηρούνται με σαφείς όρους και σεβασμό από τις εκάστοτε εταιρείες παραγωγής. Κάπου όμως, στον βωμό του κέρδους, έχουμε εξισώσει τα γήπεδα με τα ρωμαϊκά στάδια, τα αρχαία θέατρα και τους αρχαιολογικούς χώρους. Χρειάζονται μέτρο και σεβασμός, γιατί δεν είναι όλα το ίδιο.
Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη για εσάς;
Καθόλου. Μόνο χάσιμο χρόνου. Δεν βάζω τίποτα πιο πάνω από τη φιλία, τη συντροφικότητα και την προσφορά, αυτά αποτελούν για μένα κινητήριο δύναμη.
Εσείς μέχρι πού έχετε φτάσει (ή θα φτάνατε) για έναν μεγάλο έρωτα;
Εξω από τα όρια και με μεγάλη δόση ρίσκου. Κάποτε. Επαθα. Εμαθα.
