Ο Τάσος Παλαντζίδης μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τον Λάκη Λαζόπουλο και τον ρόλο του Σκαραβαίου.
Ο Τάσος Παλαντζίδης μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τον Λάκη Λαζόπουλο και τον ρόλο του Σκαραβαίου.
Το ραντεβού μας ήταν κλεισμένο για τις τρεις το μεσημέρι στο σπιτικό του στην Παλλήνη. Με το που μπαίνω στο διαμέρισμα, μυρωδιά από καλομαγειρεμένο φαγητό μου σπάει τη μύτη. Ο Τάσος Παλαντζίδης λέει στη γυναίκα του την Αθανασία να μου βάλει ένα πιάτο γιατί είμαι κουρασμένη. 
Ξαφνιάζομαι ευχάριστα, αλλά ντρέπομαι. Εκείνος διαισθάνεται τη συστολή μου.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
«Βρε, γυναίκα, εσύ όλο κάτι γλυκά δεν φτιάχνεις; Βάλε στην κοπελιά αυτό με το γιαούρτι και τον ανανά. Αυτό θα το δοκιμάσεις» μου λέει και μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι. Καλός άνθρωπος. Με όλη τη σημασία της λέξης.
Δεν είναι τυχαίο που ο Τάσος Παλαντζίδης έχει κερδίσει τις καρδιές των Ελλήνων. Πατάει πάνω σε καναπέδες για να ξεκρεμάσει φωτογραφίες από τον γάμο του, με τον Κώστα Λαζόπουλο κουμπάρο και τον Λάκη δίπλα του σε όλο το μυστήριο να του κάνει αστεία. Ενας γάμος που είχε για παρανυφάκια «σκαραβαίους», μικρά ναυτάκια με μουστάκια, έτσι όπως αγάπησαν οι τηλεθεατές τον ηθοποιό, από τον ρόλο του στους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Δεν αφήνει τίποτα όρθιο! Κατεβάζει φωτογραφικά άλμπουμ από βιβλιοθήκες και μου διηγείται πώς ο βραβευμένος σκηνοθέτης Τζον Μάντεν τον έπεισε να παίξει στο «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» δίπλα στον Νίκολας Κέιτζ ενώ δεν ήξερε λέξη αγγλικά. Συνεχώς γελάει, πειράζει τον γιο του, την κόρη του, δέχεται να φωτογραφηθεί παντού και είναι αεικίνητος. «Δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος.
Από μικρός έτρεχα. Λαχειοπώλης, κουλουρτζής, τσοπάνος, καπνεργάτης. Ετσι τη σέβεσαι τη ζωή. Και την ευχαριστώ που με έκανε ηθοποιό γιατί συνεχώς μαθαίνω νέα πράγματα. Σκέψου να ήμουν πίσω από ένα ταμείο» λέει.
Στην Αθήνα
Ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος δεν έψαχνε τη δημοσιότητα. Υστερα από 20 χρόνια ήρθε στην Αθήνα και ο Λάκης τον τσάκωσε και τον έκανε αναγνωρίσιμο μέσα από τον ρόλο του Σκαραβαίου. Ομως ο σημαντικός καλλιτέχνης, που περιοδεύει φέτος με τον Δημήτρη Πιατά στην κωμική παράσταση «Η Ασπίς και το Συμπόσιο», δεν κρατά αυτό από τον Λάκη. Κρατά τη φιλική τους σχέση, που έκανε τη μάνα του Λαζόπουλου να του πει: «Τάσο, εσύ είσαι άνθρωπος της οικογένειάς μας». Αυτή η φράση είναι, όπως ομολογεί, το βραβείο του.
Εχετε πολλά ένσημα στη ζωή σας, κύριε Παλαντζίδη;
Τόσα που δεν παίρνει άλλο. Εχω βγει πλέον και στη σύνταξη. Δούλευα από μικρό παιδί. Μέχρι και τα 15 μου έκανα αρκετές δουλειές. Από τσοπάνος μέχρι και εργάτης στη συλλογή των καπνών. Μεγάλη επιτυχία είχα ως κουλουρτζής. Η εξέλιξή μου ήταν να βρεθώ με δικό μου κασελάκι να πουλάω πασατέμπο και γρανίτα στα σινεμά. Στα πανηγύρια πουλούσα και αναψυκτικά. Επειτα έγινα λαχειοπώλης. Αφού τελείωσα το τριτάξιο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή. Ημουν 16 χρονών, δεν είχα τελειώσει το λύκειο. Αλλά τότε σε έπαιρναν αν είχες το χάρισμα, ως σπάνιο ταλέντο. Στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης είχα την ευκαιρία να πηγαίνω στα μαθήματα το βράδυ και το πρωί να δουλεύω σε ένα εμπορικό κατάστημα. Μέχρι που τελείωσα τη δραματική εργαζόμουν ταυτόχρονα. Ο πατέρας μου, άνθρωπος του μόχθου, με καταγωγή από τον Πόντο, πίστευε ότι τελικά θα άνοιγα δικό μου μαγαζί και θα μου περνούσε η τρέλα του θεάτρου. Τελικά έδωσα και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και με πήραν. Αν ήμουν κορίτσι και ήθελα να γίνω ηθοποιός, θα είχα άσχημα ξεμπερδέματα με τον πατέρα μου αλλά και με τη γειτονιά. Θα μου είχε βγει το όνομα. Ως άνδρας και με το κύρος του ΚΘΒΕ, οι γονείς μου μού έδωσαν την ευχή τους.
Πώς γίνατε ηθοποιός;
Ως πιτσιρίκι έπαιζα στο Ιδρυμα της Βασιλικής Πρόνοιας. Ηταν ένα δημιούργημα της βασίλισσας Φρειδερίκης. Ημασταν μια ομάδα παιδιών που έδινε παραστάσεις για φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσοκομεία, άρα είχε μπει ο «σπόρος». Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας το υπηρέτησα 17 χρόνια με τον μισθό δημοσίου υπαλλήλου. Εκεί είχα παίξει με ηθοποιούς που πλέον λείπουν, όπως η Δέσπω Διαμαντίδου -δεν θα την ξεχάσω στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ-, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο εξαίρετος Δημήτρης Παπαμιχαήλ, σε σκηνοθεσία Βολανάκη. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος ήταν μεγάλος δάσκαλος για μένα.
Πώς πήρατε την απόφαση ύστερα από 17 χρόνια να έρθετε στην Αθήνα;
Ηθελα να φύγω και πιο πριν, αλλά δεν το τολμούσα. Η υπέροχη Μαίρη Χρονοπούλου ήταν εκείνη που με πίεζε και με παρότρυνε να κατέβω στην Αθήνα. Είχε μιλήσει και σε θεατρικούς επιχειρηματίες αλλά εγώ δείλιαζα. «Ρε, Τάσο, σήκω και φύγε γιατί χαραμίζεσαι» έχω τη φωνή της στ’ 
αυτιά μου. Το ίδιο μου έλεγαν ο Κώστας Αρζόγλου αι ο Χάρρυ Κλυνν. Δεν μου αρέσει που έχει αποσυρθεί ο Χάρρυ, τον θέλω στις επάλξεις. Βέβαια τώρα τον χτύπησε βαριά η μοίρα. Ξέρετε, το πιο τραγικό είναι να χάνει ο πατέρας το παιδί, γιατί είναι κόντρα στη φύση. Και ο γιος του ήταν σπουδαίος.
Τι δεν σας άρεσε στην πρωτεύουσα;
Δεν μπορούσα το κλίμα της Αθήνας, ένιωθα ξενιτεμένος. Αυτός που με ώθησε να έρθω το 1990 ήταν τελικά ο Λάκης Λαζόπουλος. Είχε πληροφορίες και από τη Βέρα Κρούσκα και τον αδελφό του, τον Κώστα, που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, με παρακολουθούσε τακτικά και του άρεσα. Μετακόμισα για τον Λάκη. Η μεγάλη πλάκα ήταν ότι η παράσταση που είχε κλείσει «τσάκισε» κι εγώ έμεινα με το επίδομα ανεργίας. Ομως ευτυχώς ήμουν άνεργος για λίγο. Τότε ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση. Ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Ελένη Γερασιμίδου με κάλεσαν για τη σατιρική εκπομπή «Απίστευτα κι όμως ελληνικά». Υστερα από έναν χρόνο ο Λαζόπουλος ξεκίνησε τους «Δέκα μικρούς Μήτσους».
Σας τη χρωστούσε, λοιπόν, τη συνεργασία!
Οχι, στους «Μήτσους» συμπτωματικά πήγα. Ο Λάκης με ζήτησε για να κάνουμε ένα γύρισμα στην Αίγυπτο. Σάββατο ταξιδεύαμε, Πέμπτη μου το είπε, Παρασκευή βγήκε το διαβατήριό μου. Πήγαμε στις Πυραμίδες, ανέβηκα στην καμήλα κι έγινε χαμός. Αν δεν συμφωνούσες να σε βγάλει ο καμηλιέρης φωτογραφία με τη δική του μηχανή και να τον πληρώσεις, δεν σε κατέβαζε. Ο Λάκης έκανε τα δικά του, δεν έδινε τα χρήματα και εξελίχθηκε το γύρισμα σε… σόου. Από τότε με τον Λάκη γίναμε ένα. Εχω συμμετάσχει σε σχεδόν όλες τις εκπομπές των «Δέκα μικρών Μήτσων», αλλά και του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ».
Πώς δημιουργήθηκε ο ρόλος του Σκαραβαίου;
Ο Λαζόπουλος ήθελε στους «Δέκα μικρούς Μήτσους» έναν τύπο μούτσου, ναύτη που να τα ξέρει όλα. Μου τον περιέγραψε. Κλείστηκα με τη μακιγιέζ και την ενδυματολόγο στο καμαρίνι βρήκα την περούκα, τα φρύδια, το καπέλο και τον «έστησα» στο μυαλό μου. Επειδή είμαι τελειομανής, ήθελα να πέσω μέσα στη σκέψη του Λάκη. Τον ρωτάω, όταν τον βρήκα και ως στιλ μέσα μου: «Αυτός είναι;» Και μου απαντά: «Αυτός είναι!» Επίσης στις αρχές των «Μήτσων» έκανα τον Θόδωρο, τον μάγειρα του Καραμανλή, και έπαιξα και τον ρόλο του «πρώτου». Αυτός ο τύπος δεν είχε όνομα, απλά ήταν ο άνθρωπος που φώναζε στην Αστυνομία πάντα ο διοικητής για να πει τα παράπονά του με τη φράση «να περάσει ο πρώτος».
Τι θυμάστε από τους «Μήτσους»;
Οποιος έχει συνεργαστεί με τον Λάκη ξέρει ότι δίνει στους ηθοποιούς του τα κείμενα την τελευταία στιγμή γιατί τα αλλάζει διαρκώς. Γράφει γρήγορα, με βάση την επικαιρότητα, και δεν καταλαβαίνεις και τα γράμματα. Ευτυχώς μετά τα έγραφε στο κομπιούτερ. Αναγκαζόμουν, λοιπόν, εγώ που είμαι λίγο δύσκολος με τον λόγο, έχω μια ανασφάλεια με τα σημεία στίξης, να κολλάω το χαρτί του ρόλου πίσω από τη θέση του οδηγού. Ο Λάκης οδηγούσε το ταξί κι εγώ διάβαζα σελίδες πίσω από την πλάτη του. Του έλεγα: «Μην κουνιέσαι». Τα γυρίσματα ήταν σε τρία συνεχόμενα 24ωρα. Κοιμόταν για λίγο εκείνος, ξυπνούσε και μετά έπαιρνε κάθε ηθοποιό και του έλεγε: «Σε δυο ώρες να είσαι στο στούντιο».
Στο δρόμο τι σας λέει κόσμος;
Στη ζωή του ηθοποιού ένας ρόλος θα τον στιγματίσει. Εμένα έτυχε ο Σκαραβαίος. Ο κόσμος σε ταυτίζει με το όνομα του ήρωα από τον οποίο γίνεσαι δημοφιλής.
Τι σημαίνει η οικογένεια Λαζόπουλου για εσάς;
Πρώτα απ’ όλα ο αδερλφός του Λάκη, ο Κώστας, με έχει στεφανώσει και έχει βαφτίσει τον γιο μου. Είναι κουμπάρος μου και νονός του παιδιού μου. Ο Κώστας για μένα είναι παραπάνω από αδελφός. Κάποτε η μάνα τους μου είπε, όταν άρχισαν να μιλάνε για τα πιο προσωπικά τους θέματα, όπως σε κάθε σπιτικό: «Τάσο, γιατί φεύγεις από το τραπέζι; Εσύ είσαι μέλος της οικογένειάς μας». Είχε εισπράξει η γυναίκα τη σχέση που είχα με τους γιους της. Οσο για τον Λάκη, τι να πω; Είναι ό,τι καλύτερο έτυχε στην πορεία της καριέρας μου. Ο βασικός λόγος δεν είναι η αναγνωρισιμότητα, ποτέ δεν ήμουν ψώνιο. Είναι το ότι εκείνος με άφησε να δημιουργήσω ελεύθερα. Μου δίνει ακόμη και τώρα γενναιόδωρα βήμα, χώρο για να δράσω. Μαζί του δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις στη δουλειά μου. Κάνω αυτό που θέλω και ξέρω ότι με στηρίζει. Αλλά κι εκείνος ξέρει την ψυχολογία μου και το αποτέλεσμα μας δικαιώνει και τους δύο. Ο Λάκης δημιουργεί μια κατάσταση κεφιού με τους ανθρώπους που επικοινωνεί και, όταν μας πιάνουν τα γέλια στη σκηνή, είναι στ’ αλήθεια.
Πώς νιώθουν οι γονείς σας για αυτή την πορεία σας;
Ο πατέρας μου δεν ζει. Μου λείπει. Ενας τίμιος άνθρωπος, εμπιστοσύνης, δουλευταράς, με το τρίκυκλό του. Αγιος. Η μάνα χαίρεται πολύ όταν ακούει σχόλια θετικά σε προσωπικό επίπεδο για το πρόσωπό μου από τον κόσμο· ότι με θεωρεί δικό του άνθρωπο. Μια κυρία στην περιοδεία που κάνουμε φέτος με τον Δημήτρη Πιατά στην παράσταση «Η Ασπίς και το Συμπόσιο» ήρθε με φόρα πάνω μου για να με φιλήσει και ένας κύριος δίπλα της λέει: «Επειδή ο Παλαντζίδης κάνει κωμωδία δεν σημαίνει ότι δεν είναι σοβαρός άνθρωπος». Εκείνη του απάντησε: «Μα εγώ τον σέβομαι, απλά έχω έναν ενθουσιασμό». Γελάσαμε και οι τρεις.
Με τη γυναίκα σας είστε χρόνια μαζί;
Ναι. Με την Αθανασία γνωριστήκαμε τη δεκαετία του ’80, αλλά παντρευτήκαμε το 1996 όταν αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια. Εκείνη ως εκπαιδευτικός αγαπά πολύ τα παιδιά. Ο Θεός μάς έδωσε τον Γιώργο μας, είναι 18 χρονών και θέλει να ασχοληθεί με την αθλητική δημοσιογραφία, και την Αννα μας, που τελείωσε την α΄ γυμνασίου. Είμαστε 20 χρόνια με τη σύζυγό μου και είναι πραγματικά ο άνθρωπός μου. Για τη γυναίκα μου και τα δυο παιδιά μου ξεπερνάω όλες τις δυσκολίες που θα μου φέρει η ζωή. Η χαρά μου είναι ο γιος και η κόρη μου και η ελπίδα για τη χώρα μου είναι η παιδεία και η γνώση. Με τα θέατρα οικοδομείς μια άλλη κοινωνία, αυτήν της ευγένειας. Με τα σκυλάδικα διατηρείς τη βλακεία, την άγνοια, το άγχος της χλιδής που μας έχει χρεωθεί και ουσιαστικά δεν μας ανήκει.
Το μετανιώσατε ποτέ που γίνατε ηθοποιός;
Με τίποτα. Δόξα τω Θεώ. Σκεφτείτε να ήμουν πίσω από ένα ταμείο ή ένα γραφείο και κάθε μέρα να έκανα τα ίδια και τα ίδια; Με κάθε ρόλο μου μαθαίνω καινούργια πράγματα και εντρυφώ πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η δουλειά μου με κάνει να σκέφτομαι. Εχω παίξει σε 54 θεατρικές 
παραστάσεις στις κρατικές σκηνές. Αλλά τη μεγάλη επιτυχία στο θέατρο πάλι την εισέπραξα με τον Λάκη στην «Κυριακή των παπουτσιών», που πήγε τρεις σεζόν, αλλά και στο έργο «Πού πάει αυτό το λεωφορείο». Και το ελεύθερο θέατρο, όμως, μου έχει δώσει μεγάλες χαρές γιατί έπαιξα με τον Κώστα Βουτσά, τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Αυτή η γενιά των ηθοποιών ήταν διαφορετική. Πώς να το παρομοιάσω; Δεν έκαναν… καπέλα της μηχανής, αλλά χειροποίητα. «Κεντούσαν» πάνω στην τέχνη τους. Δούλευαν έτσι και στο θέατρο και στο σινεμά. Το χειροποίητο δεν εξαφανίζεται πλέον μόνο από τις δουλειές μας αλλά και από τις ψυχές μας. Αυτό είναι το κακό. Οι ηθοποιοί αυτοί έβγαζαν την γκριμάτσα από την ψυχή τους. Εγώ, για να παίξω έναν ρόλο, δανείζομαι χαρακτήρες που συνάντησα στη γειτονιά μου. Αυτή είναι η πρώτη ύλη μου, το καλούπι μου. Οταν θέλω να «ξεσηκώσω» έναν ρόλο, γυρνάω τα καφενεία της Θεσσαλονίκης.
Με την ταινία το «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» πώς μπλέξατε;
Με φώναξε ο σκηνοθέτης Τζον Μάντεν, θεωρώντας ότι ξέρω να μιλώ αγγλικά. Εγώ ξέρω μόνο ποντιακά κι ελληνικά. Του είπα, λοιπόν, «δεν μπορώ να εκφραστώ σε ξένη γλώσσα». Εκείνος όμως επέμενε. «Θα υποδυθείς έναν Ελληνα που μιλάει σπαστά αγγλικά, γιατί αγχώνεσαι; Εγώ αυτό θέλω» μου απάντησε. Επαιξα στα ελληνικά και του άρεσα. «Θα το μάθεις το κείμενο θέλεις δεν θέλεις» είπε στο τέλος. Ετσι, έπαιξα τον γραμματέα του δημοτικού συμβουλίου της Κεφαλλονιάς, που έδινε στον Ιταλό υπολοχαγό την ανακοίνωση στην οποία δεν συναινούσαν να του παραδώσουν το νησί.
Τι διαφορά έχει το Χόλιγουντ για τους Έλληνες ηθοποιούς με τα εγχώρια δεδομένα;
Αυτό το διάστημα περιοδεύω με το έργο «Η Ασπίς και το Συμπόσιο» και κουβαλάω μόνος μου τα ρούχα της παράστασης και τα προσέχω πώς και πώς, να μη χάσω τίποτα και να τα συντηρήσω άψογα. Στο γύρισμα του «Μαντολίνου» κάποια ενδυματολόγος μού διόρθωνε το πουκάμισο και μια κοπέλα έφτιαχνε κάτι στα παπούτσια μου. Ρωτάω την ενδυματολόγο: «Τι κάνει αυτή εκεί κάτω;» Και μου απαντά: «Ξεσκονίζει τα υποδήματά σας». Τρελάθηκα. Στο Χόλιγουντ ενδιαφέρονται όλοι οι συντελεστές για τα πάντα που αφορούν τον ηθοποιό κι εκείνος μόνο για τον ρόλο του.
Ο Νίκολας Κέιτζ πώς ήταν; Με αυτόν δεν είχατε τη σκηνή σας;
Ναι. Τρεις μέρες κάθισα στα γυρίσματα και ένιωσα ότι ήταν κάπως απόμακρος. Οι σταρ του μεγέθους του νιώθω ότι δεν μπορούν τον πολύ κόσμο. Στη σκηνή που το ιταλικό τάγμα παρέδιδε το νησί στους Γερμανούς στρατιώτες υπήρχαν χιλιάδες κομπάρσοι. Ανακάλυψα τότε ότι όλοι πάνω τους είχαν μια φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίσουν το πλάνο με τον Κέιτζ και το συνταρακτικό είναι ότι το ίδιο έκανα κι εγώ. Σκεφτείτε και τον κόσμο που παρακολουθούσε το γύρισμα. Εκείνη τη στιγμή αυτός κρατούσε επίτηδες αποστάσεις για να μπορεί να δουλέψει. Δεν γίνεται να είσαι «ανοιχτός» με τους θαυμαστές σου, γιατί θα αρχίσουν να σε φωνάζουν για να σου πουν κάτι κι εσύ θα αποσυντονιστείς, με αποτέλεσμα η σκηνή να πάει ξανά από την αρχή.
Το έργο «Η Ασπίς και το Συμπόσιο» έχει ενθουσιάσει το κοινό αυτό το καλοκαίρι. Πόσο επίκαιρο είναι;
Πρόκειται για μια αρχαία κωμωδία ύφους, ήθους και σαρκασμού του Ελληνισμού και των Ελλήνων που, αν και γνωρίζουν το καλό, πράττουν το ανάποδο – κατά τον Σωκράτη. Η παράσταση ερμηνεύει τα σημερινά δεινά ως σύνδρομο των αρχαίων παθών μας. Είναι ένα έργο αντιπολεμικό. Ο ιμπεριαλισμός είναι στοιχείο της ανθρώπινης ψυχολογίας. Για μένα όμως η παράσταση είναι σημαντική για έναν ιδιαίτερο λόγο. Για πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα υπάρχει υποδομή από την παραγωγή έτσι ώστε σε όλα τα αρχαία θέατρα που θα παρουσιαστεί να μπορούν να την παρακολουθήσουν ΑμεΑ. Δηλαδή θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική για κωφούς, υπότιτλοι και ειδική ακουστική περιγραφή για τυφλούς. Επειδή ο πολιτισμός ανήκει σε όλους και έχουν δικαίωμα σε αυτόν όλοι οι συμπολίτες μας.
Πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα;
Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει σύνορα, δεν είναι διακρατικός. Δεν έχει επεκτατικές βλέψεις μόνο η Γερμανία. Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω μας. Απλά αυτή τη στιγμή ζούμε έναν άλλου είδους πόλεμο. Ποιος μεγαλοκαρχαρίας θα φάει ποιον. Τους φτωχούς τους έχουν κατασπαράξει. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτά. Για να αντιδράσουμε στην Ελλάδα πρέπει να γίνει κάτι μαζικά, αλλά πλέον δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός να εμπνεύσει τον λαό, γιατί όλοι είναι ύποπτοι. Δεν μπορείς ποια να πιστέψεις σε κανέναν. Εγώ έχω πάψει να ψηφίζω από το 1990. Δεν με νοιάζει αν η ψήφος μου πάει στο πρώτο κόμμα. Μα σε όποιο κι αν πάει, τι διαφορά θα έχει; Οι πολιτικοί αποφασίζουν και ο λαός πληρώνει. Εχουμε προδοθεί. Ολα είναι στημένα, τι από τη Δεξιά, τι από την Αριστερά. Αυτοί κατευθύνουν μάζες και η μάζα είναι επικίνδυνη, δημιουργεί φανατισμό. Εγώ είμαι ΠΑΟΚ. Επιασα τον εαυτό μου στο γήπεδο να φανατίζεται, στο ποδόσφαιρο.
Για μένα οι νέοι μας είναι ήρωες. Παίρνουν ελάχιστη πνευματική τροφή και πληροφόρηση, ωστόσο έχουν αντιστάσεις και καταλαβαίνουν.
Τον χειμώνα πού θα σας δούμε;
Θα κάνω μια περιοδεία με την παράσταση «Sex and the grexit», την οποία έχω γράψει με βάση τα παράλογα που έχουν γίνει σήμερα. Ζούμε την εποχή της παράνοιας και της αλληγορίας. Δεν χρειάζεται πια να γράψουμε θέατρο του παραλόγου, αλλά για τον κοινό νου. Αν κάνεις κάτι που είναι σωστό, σε λένε τρελό. Δεν βρίσκεις άκρη.
Και ποιο είναι το θετικό σας μήνυμα;
Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, όσο καλύτερα μπορώ και ως μονάδα.
Θα γίνει ξανά το «Αλ Τσαντίρι»;
Δεν ξέρω, το γνωρίζει μόνο το μυαλό του Λάκη. Αλλά νομίζω πως ναι.
