Το συγκλονιστικό βίντεο με το «αντίο»

Ο αποχαιρετισμός του προς όλους μέσα από ένα σημείωμα που διάβασε ο ίδιος! «Αγάπη μου, καλό σου ταξίδι» το μήνυμα της συζύγου του

Το τελευταίο αντίο. Αυτό που τόσο δύσκολα μπορεί κάποιος να πει με τα χείλη, ο Αλέξανδρος Βέλιος θέλησε να το εκφράσει μέσα από ένα σημείωμα με τίτλο «Το αντίο μου». Είχε μάλιστα το σθένος να το διαβάσει ο ίδιος, να το ηχογραφήσει με τη βοήθεια ενός φίλου του και να το αναρτήσει στο διαδίκτυο.

Φαίνεται πως μέχρι και την τελευταία στιγμή έδειχνε απόλυτα συνειδητοποιημένος για την επιλογή του και αποφασισμένος να μην κάνει πίσω. Καθώς είχε πλήρη επίγνωση των συνεπειών που θα μπορούσε να έχει σε τρίτους μια τέτοια απόφαση, δεν το αποτύπωσε στην ψυχρή οθόνη κάποιου υπολογιστή, αλλά το έγραψε ιδιοχείρως.

Ραγδαία επιδείνωση

«Η τελευταία μου νοσηλεία στο νοσοκομείο πιστοποίησε τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας μου. Είναι, πλέον, θέμα λίγων εβδομάδων. Αναστοχαζόμενος την εμπειρία των πρόσφατων μηνών και μπροστά στο φάσμα της περαιτέρω σωματικής και πνευματικής φθοράς μου, αποφάσισα απόψε να δώσω μόνος μου, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, το τέλος που μου ταιριάζει. Να φύγω εν ειρήνη και εν συνειδήσει. Εζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια επέλεξα να πεθάνω. Αποχαιρετώ με αγάπη όλους εκείνους που δεν πρόλαβαν να με αποχαιρετήσουν και ζητώ κατανόηση από τους δικούς μου ανθρώπους, στους οποίους δεν έδωσα την ευκαιρία να μου κλείσουν τα μάτια. Εζησα δημιουργικά και, εν πολλοίς, ασυμβίβαστα. Φεύγω πλήρης».

Στις 15 Ιουλίου ο Αλέξανδρος Βέλιος είχε παραδώσει ακόμη μία χειρόγραφη επιστολή σε φίλο του, στην οποία του έδινε γραπτές οδηγίες για την κηδεία του. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, ο ίδιος είχε φροντίσει να κλείσει το γραφείο τελετών, να κανονίσει όλα τα διαδικαστικά και να πληρώσει τα έξοδα. Στην επιστολή αυτή έγραφε συγκεκριμένα: «Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη. Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα να χαραχθεί η εξής φράση: «Ευ ζην, ευ θνήσκειν». Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου, σε λιτή κορνίζα. Οχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί».

Παράλληλα, με τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου, τις τελευταίες μέρες και ώρες της ζωής του τραβήχτηκαν πλάνα από έναν κινηματογραφιστή, που προορίζονται για ένα ντοκιμαντέρ. Οι τελευταίες στιγμές του δημοσιογράφου αλλά και το πώς διαχειρίστηκε τη φυγή του θα είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ, που προορίζεται να προβληθεί σε φεστιβάλ του εξωτερικού.

Η σύζυγος του Αλέξανδρου Βέλιου, η Νάντια Γερολυμάτου, αντιμετωπίζει με μεγάλη δύναμη ψυχής τον θάνατο του αγαπημένου της συντρόφου. Το δικό της «αντίο» στον σύντροφο της ζωής της θα το πει σήμερα, στις 15.00, στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας. Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Χθες, λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, ανέβασε φωτογραφίες στην προσωπική σελίδα της στο facebook από την εποχή που εκείνη και ο αγαπημένος της ήταν ξέγνοιαστοι, πριν ακόμη η ασθένεια κάνει την εμφάνισή της. «Αγάπη μου, καλό σου ταξίδι. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου!» έγραψε.

Οι σπουδές στο Παρίσι, η καριέρα, οι τρεις γάμοι και τα δύο παιδιά!

Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, ο Αλέξανδρος Βέλιος, γόνος αστικής και εύπορης οικογένειας, γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1953. Σπούδασε Λογοτεχνία και Φιλοσοφία στο Παρίσι τη δεκαετία του 1970. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, το 1978, ξεκινά συνεργασία με το «Βήμα». Από την πόλη του φωτός δεν έρχεται μόνος: έχει κάνει ήδη τον πρώτο από τους συνολικά τρεις γάμους του.

Ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα στο «Βήμα» (1978), όπου θα μείνει έως το 1980, οπότε δράττεται της ευκαιρίας που του δίνει ο μέντοράς του στη συνέχεια Παναγιώτης Λαμπρίας με την έκδοση τότε της «Μεσημβρινής».

Η πορεία του στην εφημερίδα θα ανακοπεί το 1986. Εναν χρόνο μετά συμμετέχει στην ίδρυση του Καναλιού 1, του οποίου γίνεται ο πρώτος διευθυντής. Δεν μένει για πολύ σε αυτό. Σύντομα μετακομίζει στο Κανάλι 15 του Ρούσσου Κούνδουρου. Από το 1990 ξεκινά να παρουσιάζει τη δική του εκπομπή στο Κανάλι 29 όσο και στις διάδοχες μορφές του σταθμού (Κανάλι 5, Extra, Alter), όπου δίνει το δικό του στίγμα. Οι καθημερινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις πολλές φορές θυμίζουν μονόπρακτο με συναρπαστικούς μονολόγους. Συχνά είναι όρθιος και κάνει βόλτες στο στούντιο καπνίζοντας μονίμως πίπα, ενώ άλλοτε φοράει αποκριάτικες μάσκες.

Παρά τα καυστικά σχόλια, που απέδιδαν αυτές τις κινήσεις σε επιδειξιμανία, ο Αλέξανδρος Βέλιος επιχειρεί να κάνει ένα είδος «αντι-τηλεόρασης».

Αισθάνεται, κατά κύριο λόγο, ποιητής και λογοτέχνης. Γι’ αυτό το 1995 θα ξεκινήσει τη συνεργασία του με τις εκδόσεις Ροές ως διευθυντής της σειράς microMEGA, έχοντας επιμεληθεί, μεταφράσει και προλογίσει περισσότερα από 25 έργα.

Το 2005 γίνεται σύμβουλος του Αναστάση Παπαληγούρα στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Φεύγει αμέσως μετά την έξοδο του υπουργού, στον ανασχηματισμό του 2006. Τότε είναι που αποφασίζει να συνεργαστεί ως σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού με τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλο (2006-2014).

Οι προσωπικές επιλογές του κατά την τελευταία δεκαετία ήταν στον αντίποδα μιας συμβατικής διαδρομής. Τολμά τρίτο γάμο με τη Νάντια Γερολυμάτου, με την οποία έκανε μία κόρη, την 8χρονη Αιμιλία, ενώ από τον δεύτερο γάμο του έχει και έναν 20χρονο σήμερα γιο, τον Νικόλα (φωτό), φοιτητή της Νομικής.

Ολο το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

«Εζησα όσα ήθελα; Τουλάχιστον έζησα όπως ήθελα. Αυτή είναι η ουσία» είχε πει στην τελευταία συνέντευξή του στην «Espresso», με αφοπλιστική ειλικρίνεια και δύναμη ψυχής, ο Αλέξανδρος Βέλιος. Η εξομολόγησή του είχε συγκλονίσει. Με γενναιότητα είχε αντιμετωπίσει την είδηση της αρρώστιας του τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν έμαθε ότι είχε καρκίνο σε τελικό στάδιο. Η απροσδόκητη αλλά και πρωτόγνωρη δημόσια παραδοχή του ότι είχε μόνο λίγους μήνες ζωής και ότι κίνησε τις διαδικασίες προκειμένου να μεταβεί σε ίδρυμα της Ελβετίας για ευθανασία σόκαρε. Αντικομφορμιστής από τη φύση του, αιρετικός καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, έκλεισε προκλητικά το μάτι στον θάνατο, θέλοντας ο ίδιος να έχει, όπως και στη δημοσιογραφική πορεία του, ελευθερία έκφρασης σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, αυτό που επιθυμούσε περισσότερο ήταν να επαναφέρει ένα φλέγον θέμα «ταμπού» σε ένα σύστημα που αρνείται την ελεύθερη επιλογή καθενός να καθορίσει το τέλος του, όταν αυτό είναι βέβαιο και αναπόφευκτο, με την υποβοηθούμενη ευθανασία.

Κραυγή αγωνίας

Κι έγραψε γι’ αυτό. «Εγώ και ο θάνατός μου. Το δικαίωμα στην ευθανασία» είναι ο τίτλος του βιβλίου που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Σε αυτό ο Αλέξανδρος Βέλιος αποτύπωσε την κραυγή αγωνίας του. «Δεν θέλω να με βλέπουν οι δικοί μου να λιώνω σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι χωρίς τη δύναμη να επικοινωνήσω ή σε κωματώδη κατάσταση. Αποκομμένο ήδη απ’ τη ζωή, τυπικά ζωντανό ακόμα. Ποια ηθική, ποια δεοντολογία, ποιος νόμος με υποχρεώνει να πιω, κόντρα στη θέλησή μου, ένα τέτοιο πικρό ποτήρι;» ανέφερε.

Ατένιζε την… έλευση του θανάτου με σθένος, δεν άντεχε στην προοπτική του πόνου, στη ραγδαία σωματική κατάπτωση και την ανημπόρια.

Δεν είναι ότι δεν αγαπούσε τη ζωή. Το αντίθετο, μάλιστα. Στη συνέντευξή του στην «Espresso», στις 22 του περασμένου Ιουλίου, είχε περιγράψει πώς αισθανόταν για το τέλος που ήταν κοντά: «Συνειδητοποιώ, μέσα σ’ όλα αυτά, ότι οδεύω προς το τέλος της ζωής μου χωρίς μεγάλες ανεκπλήρωτες επιθυμίες, χωρίς καταπιεσμένες ματαιοδοξίες, χωρίς ανοιχτούς λογαριασμούς με τους ανθρώπους. Εζησα, εν πολλοίς, δημιουργικά, με τους όρους και τις προδιαγραφές που εγώ είχα θέσει. Η δεξαμενή μου από μνήμες και παραστάσεις είναι πλήρης. Ναι, αισθάνομαι ότι θα είχα πράγματα να κάνω, να προσφέρω αν διέθετα κι άλλους μήνες, κι άλλα χρόνια ζωής. Αλλά δεν υπήρξα ποτέ πλεονέκτης». Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατό του είχε αποκαλύψει ότι το τέλος ήταν κοντά. Μόνο που δεν θα πήγαινε στη Ζυρίχη για να είναι κοντά στην οικογένειά του. «Τελικά δεν θα πάω για ευθανασία στο εξωτερικό για δικούς μου προσωπικούς λόγους. Νομίζω, όμως, ότι θα πετύχω να φύγω με τους δικούς μου όρους και στο δικό μου πλαίσιο αξιοπρέπειας». Δεν αθέτησε τον λόγο που είχε δώσει στον εαυτό του. Εμεινε ανατρεπτικός μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του.

ΣΤ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΗΤΑΝ ΤΟΛΜΗΡΟΣ

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ένας από τους ανθρώπους που ο Αλέξανδρος Βέλιος αναζήτησε λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Και δεν το έκανε τυχαία. Μέχρι την τελευταία στιγμή ο επικείμενος θάνατός του ήταν ένας αγώνας. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, στη χθεσινή ραδιοφωνική συνέντευξή του στον Αθήνα 9,84 αποκάλυψε: «Κατά μία συνωμοσία της τύχης χθες το απόγευμα συνομίλησα με τον Αλέξανδρο, καθώς βρέθηκα με έναν κοινό μας φίλο, ο οποίος μου ανέφερε ότι με ψάχνει. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι υπολογίζει να “φύγει” σε καμιά βδομάδα, ότι θέλει να το κάνει αξιοπρεπώς, ότι νιώθει πλήρης και ευτυχισμένος και μου ζήτησε να μην κάνω πίσω σε αυτό που και ο ίδιος ζητάει, στο να πάρουμε δηλαδή μια πολιτική πρωτοβουλία για το δικαίωμα των ανθρώπων να φεύγουν με αξιοπρέπεια. Του υποσχέθηκα ότι αυτό θα γίνει. Αλλωστε, τις τελευταίες ημέρες συνεργαζόταν με έναν βουλευτή μας για την ύπαρξη ενός νομοθετικού πλαισίου, μιας νομοθετικής πρότασης και είναι κάτι που θα το κάνουμε. Είπαμε ότι θα βρεθούμε από κοντά τις επόμενες μέρες, κάτι που πλέον δεν είναι δυνατό. Τον αποχαιρετώ και θα τον θυμάμαι σαν ένα τολμηρό, αξιοπρεπή και ασυμβίβαστο άνθρωπο».