Η ορμόνη εψιδίνη αποδυναμώνει το βακτήριο της ύπουλης ασθένειας
Η ορμόνη εψιδίνη αποδυναμώνει το βακτήριο της ύπουλης ασθένειας
Από τη στιγμή που τα βακτήρια έγιναν εξαιρετικά ανθεκτικά στα αντιβιοτικά, οι επιστήμονες άρχισαν να αναζητούν εναλλακτικές μεθόδους για την αντιμετώπισή τους και μία από αυτές είναι να τα… πεθαίνουν στην πείνα.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Virginia ανακάλυψαν ότι αυξάνοντας την έκκριση μιας ορμόνης -της εψιδίνης- που συμμετέχει στον μεταβολισμό του σιδήρου το βακτήριο που προκαλεί την πνευμονία «λιμοκτονεί» και έτσι δεν προλαβαίνει να εξαπλωθεί στον οργανισμό του ασθενούς, ώστε να αναπτυχθεί επικίνδυνα απειλώντας συχνά τη ζωή του.
Η εψιδίνη κρύβει τα μόρια σιδήρου στο αίμα από τα επιθετικά βακτήρια και έτσι αυτά δεν μπορούν να τραφούν, να αναπτυχθούν και να εξαπλωθούν.
Σε πειράματά τους σε ποντίκια οι ερευνητές απέδειξαν μάλιστα ότι η απουσία της ορμόνης (που προκάλεσαν με γενετική τροποποίηση των πειραματόζωων) πέραν του ότι τα καθιστούσε εξαιρετικά ευάλωτα σε προσβολή από το βακτήριο της πνευμονίας (σχεδόν όλα τα πειραματόζωα νόσησαν) επέφερε επίσης την ταχεία εξάπλωση του βακτηρίου από τον πνεύμονα στην κυκλοφορία του αίματος, σκοτώνοντάς τα. Αυτή η έλλειψη της εψιδίνης προσομοιάζει με διαταραχή που καταγράφεται και σε ανθρώπους που είτε πάσχουν από ηπατικές νόσους -η ορμόνη παράγεται στο ήπαρ- είτε από διαταραχές υπερφόρτωσης σιδήρου (που εμφανίζεται, για παράδειγμα, σε πάσχοντες από κληρονομικές μορφές αναιμίας), με αποτέλεσμα να μην την παράγουν με φυσιολογικούς ρυθμούς.
Ο οργανισμός
Συνεπώς, όπως υποστηρίζουν στη σχετική δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό «JCI Insight», ενισχύοντας την παραγωγή της εψιδίνης σε άτομα που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου ή έχουν προσβληθεί από το βακτήριο βοηθούν τον οργανισμό τους να το χτυπήσει αποτελεσματικά.
Οπως εξηγεί η επικεφαλής της μελέτης Kathryn Michels η έλλειψη της ορμόνης παρατηρείται συχνά στον άνθρωπο κυρίως εξαιτίας γενετικών προβλημάτων, όπως και παθήσεων του ήπατος. Σημειώνει, επίσης, ότι ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η ανάπτυξη φαρμακευτικών σκευασμάτων που μιμούνται τη δράση της εψιδίνης μειώνοντας τα επίπεδα σιδήρου στο αίμα, τα οποία προορίζονταν αρχικά για ασθενείς με χρόνια υπερφόρτωση σιδήρου, όπως άτομα με κληρονομική αιμοχρωμάτωση.
