Οι τηλεοπτικές άδειες στη λογική τού «τόσα δίνω, πόσα θες;», οι υποψήφιοι καναλάρχες και η «αριστερή» εφευρετικότητα
Οι τηλεοπτικές άδειες στη λογική τού «τόσα δίνω, πόσα θες;», οι υποψήφιοι καναλάρχες και η «αριστερή» εφευρετικότητα
Του
Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
Η «δεύτερη φορά Αριστερά» -να μην ξεχνάμε ότι πρώτη φορά Αριστερά ζήσαμε το 1981- κατορθώνει να κάνει ενδιαφέρον και το φετινό δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου.
Αυτή τη φορά στο επίκεντρο βρίσκονται οι τηλεοπτικές άδειες.
Ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς, έχοντας την πρόθεση να βάλει στην άκρη τη λεγόμενη διαπλοκή, που, είναι αλήθεια, δεν είχε φερθεί και με τον καλύτερο τρόπο στο κόμμα του αλλά και στον τόπο, καταλήγει σε έναν μάλλον ακατανόητο διαγωνισμό, με μοναδικό κριτήριο «την άδεια παίρνει όποιος δώσει τα περισσότερα».
Η πρώτη εικόνα των υποψήφιων καναλαρχών τού αύριο, μας οδηγεί στην εξής κατηγοριοποίηση: Καταρχάς, βλέπουμε τους περισσότερους από την πρώτη γενιά των καναλαρχών, που, όπως είναι λογικό, προσπαθούν να διαφυλάξουν τις δουλειές τους. Εστω και αν αυτό μπορεί να περιλαμβάνει για κάποιους δάνεια, χρέη, αλλά και για κάποιους άλλους επενδύσεις και εργαζομένους.
Στη συνέχεια βλέπουμε μία –πιο ολιγάριθμη, είναι αλήθεια– ομάδα καναλαρχών δεύτερης γενιάς. Αυτοί που σε μια νύχτα βρέθηκαν με συχνότητα μέσα από εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες. Και, τέλος, τρεις επιχειρηματίες τελείως διαφορετικής προελεύσεως. Ο ένας, συνομιλητής (μόνο;) του υπ’ αριθμόν ένα Ελληνα κακοποιού, είναι, κατά τα άλλα, ένας παραδοσιακός εργολάβος δημόσιων έργων –πάλι τα ίδια δηλαδή-, ο οποίος έχει στην κατοχή του, διά παν ενδεχόμενο, και μια εταιρία δημοσκοπήσεων. Ο δεύτερος, ένας δυναμικός επιχειρηματίας, θα τον χαρακτηρίζαμε Ελληνα της διασποράς, ο οποίος έχοντας επενδύσει δεκάδες εκατομμύρια στη Β. Ελλάδα αντιλήφθηκε ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σε αυτόν τον «ευλογημένο» τόπο, αν δεν έχεις media. Βέβαια, η χώρα προέλευσης των βασικών δραστηριοτήτων αλλά και του πλούτου του γεννά πολλά ερωτήματα του κατά πόσο θα μπορέσει να ξεπεράσει το γνωστό «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Και, τέλος, ένας εφοπλιστής δεύτερης γενιάς, που μάλλον χρησιμοποιεί την αγαπημένη ομάδα του για να κυριαρχήσει στα ελληνικά δρώμενα και τα τελευταία χρόνια έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον όλων, αλλά κυρίως των δικαστικών Αρχών. Ο τελευταίος θα μπορούσε εύκολα να είναι «ο γιος τού πάρ’ τα όλα», αφού οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί αλλά και η εν γένει στάση ζωής του είναι «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου και πρέπει με οποιονδήποτε τρόπο να υποταχθεί».
Αυτή λοιπόν η παρέα υποψηφίων πρέπει να διαγωνισθεί με μοναδικό ουσιαστικό κριτήριο ποιος θα δώσει τα πιο πολλά. Οχι και πολύ αριστερό, θα μου πείτε. Αλλά, βέβαια, τι αριστερό έχουμε δει από τη νυν κυβέρνηση;
Είπατε τίποτα για πολιτισμό, παιδεία, ποιοτικές προδιαγραφές, διαμόρφωση προγράμματος, εθνική αντίληψη, προστασία των θεμελιωδών αρχών του Ελληνισμού και άλλα τέτοια ρομαντικά; Δυστυχώς η πρώτη περίοδος της κυβέρνησης, που έδωσε ελπίδες για μια καλύτερη διαχείριση του εθνικού πλούτου των τηλεοπτικών συχνοτήτων, παραχώρησε τη θέση της στη γνωστή λαϊκή ρήση «μία από τα ίδια».
Ομως, όπως κάθε καλός συριζαίος πολιτικός που θέλει να σέβεται την προϊστορία του, έτσι και οι αρμόδιοι των επί της επικοινωνίας θεμάτων, λίγο προτού επανασυστήσουν το τηλεοπτικό τοπίο, είχαν kinder-έκπληξη, που λέει και η διαφήμιση.
Με μία σοβιετικής εμπνεύσεως ρύθμιση έβαλαν στο τραπέζι μία νέα, πιο διαφανή (sic) μέθοδο ρύθμισης της τηλεοπτικής διαφήμισης. Αλλο και τούτο πάλι.
Ενώ δηλαδή κάποιοι επιχειρηματίες, υποθέτουμε, σταθμίζοντας το υπάρχον οικονομοτεχνικό περιβάλλον, υπέβαλαν τις προτάσεις τους για να συνεχίσουν ή να αρχίσουν τη δραστηριοποίησή τους στην τηλεοπτική αγορά, οι πολιτικοί ηγέτες ρυθμιστές του χώρου θέλησαν να υπενθυμίσουν «ποιος θα είναι πάλι το αφεντικό». Δυστυχώς αυτός ο τόπος εξακολουθεί να ταλανίζεται από μαθητευόμενους μάγους, τους οποίους πάντα πληρώνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Είναι δε εντυπωσιακή η ομολογία μιας κυβέρνησης ότι, αφού δεν μπορεί (ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις) να δομήσει και να λειτουργήσει σωστούς εποπτικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς, νομοθετεί για να βάλει πλαίσιο το οποίο δεν θα μπορεί πάλι να εφαρμόσει. Δεν υποτιμούμε το εισπρακτικό μέρος, αλλά είναι βέβαιο, όπως ξεδιπλώνεται η διαδικασία, ότι δεν ήταν και η πρώτη προτεραιότητα…
Καλά να είμαστε, σε καμπόσα χρόνια που θα βιώσουμε την «τρίτη φορά Αριστερά», κάποιος θα ξανασκεφθεί να δημιουργήσει μια νέα γενιά καναλαρχών με εξίσου απίθανο τρόπο. Ισως και πιο απίθανο. Γιατί η ελληνική εφευρετικότητα, ειδικά αν αυτοαποκαλείται αριστερή, είναι απαράμιλλη!