Ο Σταύρος Μαυρίδης ξέφυγε από τον εφιάλτη του αλκοόλ και μιλά στην «Espresso» για το «άσχημο όνειρο» που έζησε! Τα οικονομικά του προβλήματα, το εξιτήριο από την κλινική και το βιβλίο που έγραψε
Ενα άσχημο όνειρο ήταν και πάει! Ο Σταύρος Μαυρίδης, ο οποίος τον περασμένο Δεκέμβριο αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας και εισήχθη σε νευρολογική κλινική, αισθάνεται πλέον πολύ καλύτερα κι ετοιμάζεται να παρουσιάσει το βιβλίο του με τίτλο «Μέθεξη ονείρων».
ΑΠO ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
«Εδώ και λίγες εβδομάδες έχω πάρει εξιτήριο, είμαι κοντά σε μια οικογένεια και περνάω καλά» εξηγεί στην «Espresso» ο ηθοποιός, ο οποίος με τη δημοσιοποίηση της περιπέτειάς του συγκίνησε πλήθος κόσμου, που θέλησε να τον βοηθήσει και να του συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο.
Ο αγαπημένος «Φωτάρας» της σειράς «Τα εγκλήματα» δεν θέλει να γυρίζει ούτε με τη σκέψη του πίσω στις άσχημες στιγμές που βίωσε, καθώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όπως τονίζει ο ίδιος. Προτιμάει να αναφέρεται στο νέο ξεκίνημά του και στο βιβλίο του, που σε λίγο καιρό θα παρουσιάσει στο κοινό. «Στο ποτό ήταν το πρόβλημα, αλλά τώρα είμαι καλά. Οταν επιστρέψω στην Αθήνα, θα ασχοληθώ με την παρουσίαση του βιβλίου μου, που λέγεται “Μέθεξη ονείρων” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οστρια. Πρόκειται για ένα ποιητικό διήγημα για την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Σαλαμίνα» μας λέει.
Να θυμίσουμε ότι ο ηθοποιός, που έχει συνδέσει το όνομά του με ποιοτικές δουλειές στο θέατρο αλλά και στο σίριαλ «Κάτω Παρτάλι», όπου έκανε την τελευταία τηλεοπτική εμφάνισή του, είχε «εξαφανιστεί» τον περασμένο Δεκέμβριο για πέντε μέρες από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον του βυθισμένος σε μαύρες σκέψεις και κάνοντας τους πάντες να φοβούνται για το χειρότερο πιθανό σενάριο. Τελικά, έπειτα από έντονη κινητοποίηση συναδέλφων του, αλλά και μιας τηλεοπτικής εκπομπής που τον αναζητούσε live, βρέθηκε σε άθλια ψυχολογική κατάσταση κλεισμένος στο διαμέρισμά του, στην Κυψέλη. Το θρίλερ της εξαφάνισης του ηθοποιού, μάλιστα, έγινε αφορμή ν’ αποκαλυφθεί και το δράμα του!
Ο Σταύρος αντιμετώπιζε προβλήματα τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά κι έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει. Μεταξύ άλλων, εργάστηκε ως σερβιτόρος σε σουβλατζίδικο, ενώ μοίραζε και φυλλάδια στον ηλεκτρικό σταθμό του Νέου Ηρακλείου. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι πάλευε με την κατάθλιψη.
Κύμα αγάπης
«Ηταν τόσο δύσκολη η φάση της ανεργίας, που με έφερε στα όρια της κατάθλιψης. Εργαζόμουν ως ιδιωτικός υπάλληλος και κάποια στιγμή ακόμα κι αυτό σταμάτησε, λόγω περικοπών. Οι απολύσεις στην Ελλάδα είναι καθημερινό φαινόμενο. Ετσι, λοιπόν, έγινα προσωρινά γκαρσόνι, κάτι που με έσωσε από μια πιθανή αυτοκτονία» είχε πει χαρακτηριστικά, για ν’ αποκαλύψει στη συνέχεια ότι βρέθηκε πολύ κοντά στο απονενοημένο διάβημα. «Είχα ένα μαχαίρι και λέω “δεν κόβω τις φλέβες μου;” Μόλις όμως είδα ότι έβγαινε λίγο αίμα, ταρακουνήθηκα και είπα: Θα ζήσω. Ξαναείδα το ηλιοβασίλεμα και το ανοιχτό πέλαγος και είπα ότι δεν αξίζει ο κόπος να πεθάνεις για 3.000-4.000 ευρώ» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στην ίδια συνέντευξή του.
Σημειώνεται ότι με το που έγινε γνωστό το πρόβλημά του ο Σταύρος δέχτηκε ένα τεράστιο κύμα αγάπης και συμπαράστασης από απλούς ανθρώπους, αλλά και γιατρούς και νοσοκόμες, οι οποίοι ήθελαν να του προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Ο Σπύρος Μπιμπίλας, που συγκαταλέγεται σε εκείνους τους συναδέλφους του οι οποίοι βρέθηκαν στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή και του συμπαραστάθηκαν με κάθε τρόπο, είχε μιλήσει τότε στην «Espresso». «Ο Σταύρος είναι ένα μεγάλο θύμα της κρίσης. Καλά θα κάνει η σημερινή αριστερή κυβέρνηση να πάρει είδηση ότι οι ηθοποιοί πεινάνε και δεν είναι εμπόρευμα για απέραντη εκμετάλλευση» είχε πει.
Το συγγραφικό ταξίδι του στη Σαλαμίνα του 2030 μ.Χ.
Το θέμα του βιβλίου του Σταύρου Μαυρίδη, που αποτελεί μια πολιτιστική πρόταση για τη Σαλαμίνα του 2030 μ.Χ., αναφέρεται σε έναν δήμαρχο, ο οποίος αποχαιρετά το έργο του. Για να πάρει το αναγνωστικό κοινό μας μια γεύση από αυτό, ο ηθοποιός μάς παραχώρησε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το έργο του: «Βρίσκομαι εδώ. Εδώ απ’ όπου ξεκίνησα για το μεγάλο θαυμαστό ταξίδι στη χώρα των ονείρων μου. Βρίσκομαι εδώ. Στο χώμα που λάτρεψα και στην αλμύρα που γεύτηκα. Στέκομαι σαν βράχος ορθός. Κανένας ποιητής δεν μπορεί να υμνήσει στα ποιήματά του αυτό το ηλιοβασίλεμα που χαϊδεύει τη Σαλαμίνα, ούτε να γράψει για εκείνη την τριήρη που σκίζει τα νερά, κάνοντάς με να θυμάμαι γιατί βρίσκομαι εδώ. Μια σκέψη ακόμα, όμως, ταλανίζει το μυαλό μου. Μια σκέψη: Οτι επιτέλους δεν υπάρχει πια νοσταλγία για τη Σαλαμίνα. Υπάρχει μόνο πόνος. Ενας πόνος ολόδικός μου, προσωπικός, σαν καιόμενη βάτος. Αποχαιρετώ τη Σαλαμίνα έπειτα από την τέλεση των μεγάλων καθηκόντων μου. Συγχωρέστε με, τελώ και πάλι υπό την επήρεια των φλεγόμενων ονείρων μου, μόνο που αυτή τη φορά είναι πράξεις τετελεσμένες».
