Ο (τρίτης γενιάς) πατριώτης μας Δαυίδ Παυλίδης αποφασισμένος να λύσει το μεγάλο μυστήριο με τον θρύλο του τρομερού Μεγαλοπόδαρου!
Οταν ακούς το όνομά του, δεν σου λέει τίποτε: Ντέιβιντ Πολάιντες το προφέρει. Αμερικανός, θα πει κάποιος… Οταν το δει γραμμένο όμως, καταλαβαίνει ότι είναι ελληνικό: Paulides το γράφει και φυσικά είναι «Παυλίδης»! Πράγματι, ο συνταξιούχος αστυνομικός που εδώ και χρόνια κάνει τεράστιες καμπάνιες προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο του Μεγαλοπόδαρου, αλλά και να εξηγήσει πού οφείλονται χιλιάδες μυστηριώδεις εξαφανίσεις κάθε χρόνο στα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ, είναι Ελληνας.
Τρίτης γενιάς βέβαια και -όπως παραδέχεται- δεν μιλά καθόλου ελληνικά. Εχει χάσει τις ρίζες του στο πέρασμα των χρόνων και δεν έχει απομείνει στη μακρινή πατρίδα κάποιος συγγενής του. Γι’ αυτό άλλωστε δεν έμαθαν ελληνικά ούτε τα παιδιά του που τώρα αγωνίζονται στα πρωταθλήματα της D-1 κατηγορίας στο χόκεϊ. «Η χώρα σας είναι υπέροχη. Θα ήθελα πολύ να την επισκεφτώ, αν και μου είναι αδύνατον αυτή τη στιγμή» λέει στην επικοινωνία μας.
Ο Δαυίδ Παυλίδης αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο και σε ένα από τα τμήματα της πόλης ξεκίνησε την καριέρα του ως αστυνομικού το 1977. Τρία χρόνια αργότερα μετατέθηκε στο Σαν Χοσέ, μια από τις πόλεις με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπηρέτησε 20 χρόνια και έφτασε να γίνει ντετέκτιβ, αφού πέρασε από τις περιπολίες στους δρόμους, τη Δίωξη Ναρκωτικών και τη SWAT, την αντίστοιχη ΕΚΑΜ των ΗΠΑ!
Σαν τον Γέτι
Με τη συνταξιοδότησή του αποφάσισε να ασχοληθεί με τον θρύλο του Sasquatch, όπως αποκαλούν οι Αμερικανοί το πανύψηλο πλάσμα-θρύλο, γνωστό και ως Μεγαλοπόδαρος, που μοιάζει με το επίσης θρυλικό Γέτι των Ιμαλαΐων. Αιτία ήταν μια εμπειρία θέασης του αμφιλεγόμενου όντος, που είχε στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν εξερευνούσε ένα δάσος στην Καλιφόρνια μαζί με τον πατέρα του.
Ο Παυλίδης έζησε δύο χρόνια κοντά στα μέλη της ινδιάνικης φυλής των Χούπα, που εκατοντάδες χρόνια τώρα στόλιζαν τις σπηλιές στα βορειοδυτικά δάση -κυρίως το Bluff Creek της Καλιφόρνιας- με σχέδια που απεικόνιζαν το πλάσμα με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Την έρευνά του και τις απομαγνητοφωνήσεις από τις ιστορίες που του είπαν τις κατέγραψε στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «The Hoopa Project», στη μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ για τον Μεγαλοπόδαρο και περιλάμβανε την εξέταση εκατοντάδων δειγμάτων DNA από 30 διαφορετικά εργαστήρια!
Οι αμέτρητες εξαφανίσεις τον έκαναν να γράψει βιβλίο
Αυτό όμως που έκανε γνωστό σε όλο τον πλανήτη τον ομογενή πρώην αστυνομικό είναι η τεράστια έρευνα για τις χιλιάδες μυστηριώδεις εξαφανίσεις ατόμων κάθε ηλικίας από τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ. Κι όταν λέμε «εθνικά πάρκα», αναφερόμαστε σε δασικές και όχι μόνο περιοχές με έκταση όση η… Μακεδονία!
«Οι Αμερικανοί μάθαιναν στο σχολείο για τους εξερευνητές που “όργωναν” τη χώρα και ήθελαν πάντα να τους μιμηθούν. Εκαναν πρακτική τους να ταξιδεύουν σε όλη τη βόρεια Αμερική και να επισκέπτονται τα εθνικά πάρκα. Ομως κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει εκεί» λέει ο Ντέιβιντ Παυλίδης.
Οι εξαφανίσεις από τα εθνικά πάρκα είναι χιλιάδες. Ομως η αρμόδια κεντρική αστυνομική υπηρεσία δεν κατηγοριοποιεί τις υποθέσεις για να μην πιστέψει ο κόσμος ότι τα εθνικά πάρκα, για τα οποία διατίθενται δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, δεν είναι ασφαλή!
«Αυτό που χρειάζεται είναι ένα laptop στην κεντρική υπηρεσία για να περνούν οι καταχωρίσεις από κάθε τοπική αρχή: ονόματα, περιγραφές, χρόνος της εξαφάνισης, ακριβής τοποθεσία. Δεν είναι δύσκολο να γίνει… Αλλά δεν γίνεται! Πώς θα ξέρουν ποια είναι τα επικίνδυνα σημεία; Πώς θα καταλάβουν αν δρα ένας serial killer;» αναρωτιέται ο έμπειρος πρώην αστυνομικός.
Εκείνο που τον έκανε να ξεκινήσει την πολυετή του έρευνα ήταν μια επίσκεψη από δύο φύλακες πάρκου εκτός υπηρεσίας. Είχαν δει πολύ κόσμο να εξαφανίζεται και οι προσπάθειές να τους βρουν σταματούσαν πάντα ύστερα από δέκα ημέρες.
Επεσε σε… τοίχο
«Τους είχε κάνει εντύπωση ότι ενώ σε όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες υπάρχουν φωτογραφίες εξαφανισμένων και στοιχεία γι’ αυτούς, δεν υπάρχει το παραμικρό για όσους έχουν εξαφανιστεί στα εθνικά πάρκα! Μου ζήτησαν να ερευνήσω αυτές τις μυστηριώδεις υποθέσεις εξαφάνισης και το έκανα» λέει ο Ντέιβιντ Παυλίδης.
Στην έρευνά του συνάντησε «τοίχο». Η NPS (Ασφάλεια Εθνικών Πάρκων) του απάντησε ότι μόνο για στοιχεία εξαφανίσεων από το πάρκο Yosemite θα έπρεπε ο εκδότης των βιβλίων του να πληρώσει 34.000 δολάρια κι αν ήθελαν στοιχεία από το κεντρικό σύστημα για εξαφανίσεις από 183 τοποθεσίες σε εθνικό επίπεδο… 1.400.000 δολάρια!
Ετσι άρχισε να ερευνά μόνος του ξεχωριστά κάθε γεωγραφική περιοχή. Τα στοιχεία που συνέλεξε περιέχονται σε τρία βιβλία του με τίτλους «Missing 411», το ένα για τις βόρειες ΗΠΑ και τον Καναδά, και τα άλλα δύο για τις ανατολικές και δυτικές πολιτείες. Η πολύτιμη ως αρχείο καταγραφή στην οποία κατέληξε η ομάδα συνταξιούχων αστυνομικών CanAm, της οποίας ηγείται, έδειξε απίστευτες λεπτομέρειες που συχνά αγγίζουν τη σφαίρα του ανεξήγητου ή του μεταφυσικού! Ωστόσο ο Παυλίδης απλώς παραθέτει γεγονότα χωρίς σχολιασμό:
«Δεν θα κάνουμε σχόλια, ώσπου να βρούμε αδιάσειστα σημεία για τις αιτίες των εξαφανίσεων. Αποφύγαμε ακόμη και να μιλήσουμε με θύματα τα οποία βρέθηκαν ζωντανά, επειδή δεν θέλαμε να νιώσουν ότι θυματοποιούνται δεύτερη φορά» εξηγεί. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι επιζήσαντες παρουσιάζουν κενά μνήμης σχετικά με ό,τι τους συνέβη ή είναι πολύ μικρής ηλικίας για να το εξηγήσουν.
Περιπτώσεις που θυμίζουν τα «X-Files»
Είναι εκατοντάδες οι υποθέσεις ατόμων που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκαν χωρίς να μπορούν να διευκρινίσουν πού βρίσκονταν. Το 2010 ένα αγόρι τριών χρόνων εξαφανίστηκε στο εθνικό πάρκο του Μάντσεστερ, στην Καλιφόρνια. Πέντε ώρες αργότερα βρέθηκε σώο και είπε στη γιαγιά του ότι είδε τη δίδυμη αδελφή της σε μια σπηλιά μέσα σε ένα λαμπερό φως, η οποία τον πήγε στο σημείο όπου βρέθηκε!
Ενα 11χρονο αγόρι με κινητικά προβλήματα βρέθηκε τον Οκτώβριο του ’90 σχεδόν 40 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο από όπου είχε εξαφανιστεί 48 ώρες πριν! Ενα άλλο παιδί τη δεκαετία του ’50 είχε βρεθεί έπειτα από 48 ώρες σε μεγάλη απόσταση από εκεί από όπου χάθηκε και είπε ότι «κρυβόταν από τους ανθρώπους». Οχι όμως αυτούς που τον έψαχναν… Μια γυναίκα δήλωσε ότι περπατούσε σε μια άγνωστη περιοχή και έβλεπε ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να τη δουν! Δύο αδέλφια δήλωσαν ότι περπατούσαν στο πατρικό τους αγρόκτημα, αλλά δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος και το γύρω περιβάλλον ήταν διαφορετικό.
Βρήκαν τα παπούτσια
Ενα άλλο μυστήριο αφορά τις συνθήκες θανάτου κάποιων που εξαφανίστηκαν. Πολλά πτώματα έχουν βρεθεί χωρίς παπούτσια ή ρούχα σε μέρη όπου δεν θα μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς αυτά. Σε άλλες περιπτώσεις έχουν βρεθεί τα παπούτσια και τα ρούχα σε σειρά, λες και κάποιος τα τοποθέτησε σκόπιμα, αλλά όχι και το θύμα.
Το 2010 ένας 57χρονος ορειβάτης με διεθνή εμπειρία άφησε πίσω του το σχοινί που τον έδενε με τους υπόλοιπους και τον εξοπλισμό του, και εξαφανίστηκε χωρίς να βρεθεί ποτέ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ένα 14χρονο κορίτσι είπε στον πατέρα του και άλλα έξι άτομα ότι θα πήγαινε 50 μέτρα πιο πέρα να βγάλει φωτογραφίες. Εψαχναν δέκα ημέρες, αλλά βρήκαν μόνο ένα κάλυμμα φακού. Τα τελευταία χρόνια πέντε αγόρια κάτω των 14 ετών έχουν εξαφανιστεί στην περιοχή μιας λίμνης με βάθος 700 μέτρα, στο πάρκο του Ορεγκον. Το 2011 μια 53χρονη γυναίκα εξαφανίστηκε μαζί με τον σκύλο της στο πάρκο Cummings του Ορεγκον, που που γνώριζε σαν την παλάμη της. Το σκυλί βρέθηκε, όχι όμως κάποιο ίχνος από την ίδια.
«Ολες οι περιπτώσεις εξαφάνισης μας δείχνουν πόσο εύκολα μπορεί να εξαφανιστεί κάποιος σε ένα μέρος που θεωρείται ασφαλές, την ώρα μάλιστα που οι δικοί του νομίζουν ότι τους ακολουθεί» λέει ο Ντέιβιντ Παυλίδης και προσθέτει: «Η μελέτη των λεπτομερειών ελπίζουμε ότι θα μας δώσει τη γνώση».
ΜΑΝΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗΣ