Μέλη της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών της Αρχιεπισκοπής χαρίζουν χαμόγελα και ελπίδα σε παιδάκια και ενηλίκους.
Σε μια σκληρή εποχή κατά την οποία η ανθρωπιά του καθενός μας δοκιμάζεται καθημερινά και ενώ χιλιάδες συνάνθρωποί μας δίνουν τη δική τους μοναχική μάχη μέσα σε θαλάμους νοσοκομείων, μια χούφτα εθελοντών επιμένει να προσφέρει αγάπη και ελπίδα, στηρίζοντας εγκαταλειμμένους ασθενείς κάθε ηλικίας και εθνικότητας.
Ο λόγος για τα μέλη της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων (ΕΔΑΝΙ) της Ιεράς αρχιεπισκοπής Αθηνών που προσφέρουν λίγο από τον χρόνο τους για να σταθούν στο πλευρό ανήμπορων ηλικιωμένων αλλά και ανήλικων παιδιών που μεγαλώνουν χωρίς τους γονείς τους μέσα σε νοσοκομεία.
Εχοντας ως στόχο την ψυχολογική και πνευματική συμπαράσταση των νοσηλευομένων και με μοναδικό στήριγμα τις χορηγίες πιστών, οι εθελοντές της Διακονίας Ασθενών χαρίζουν χαμόγελα και θυμίζουν σε όλους πως όταν θες να προσφέρεις, τίποτα δεν είναι ικανό να σε σταματήσει.
Η δημιουργία
Τα πρώτα βήματα για τη «γέννηση» της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών έγιναν το 1986 από τον πατέρα Βασίλειο Κοντογιάννη που επισκεπτόταν ασθενείς στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. «Περνούσα από τους θαλάμους και τους έλεγα μια καλημέρα. Ημουν όμως μόνος μου και ήταν αδύνατο να τους συναντώ όλους» δηλώνει ο ίδιος και θυμάται: «Το 2002 πρότεινα στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο τη δημιουργία της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών. Εναν χρόνο αργότερα αρχίσαμε να συγκροτούμε την ομάδα και στις 22 Φεβρουαρίου 2003 ξεκινήσαμε επίσημα τη λειτουργία μας. Σήμερα η ομάδα μετράει περίπου 400 εθελοντές, ενώ το 80% της δραστηριότητάς μας αφορά παιδιά που είναι εγκαταλειμμένα και μεγαλώνουν σε νοσοκομεία».
Πρώτιστη φροντίδα της ΕΔΑΝΙ είναι οι εθελοντές να γνωρίζουν καλά τα νοσοκομεία και τους χώρους νοσηλείας με τις ιδιαιτερότητές τους, αλλά και να κατανοήσουν την υπευθυνότητα και την προσοχή που απαιτεί η παρουσία τους στους χώρους αυτούς. Για τον λόγο αυτό διοργανώνονται δίμηνα προγράμματα ειδικών εισηγήσεων, στα οποία η συμμετοχή για όλους τους νέους εθελοντές είναι υποχρεωτική. Αφού ολοκληρώσουν με επιτυχία το σεμινάριο, οι εθελοντές είναι πλέον έτοιμοι να προσφέρουν τη βοήθειά τους.
«Συνεργαζόμαστε με περίπου 20 νοσοκομεία σε όλη την Αττική. Οι διοικήσεις γνωρίζουν το έργο μας και υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Οταν φιλοξενούν έναν νοσηλευόμενο που δεν έχει στήριξη από το κοινωνικό και οικογενειακό του περιβάλλον μας ενημερώνουν και στη συνέχεια οι κοινωνικοί μας λειτουργοί επισκέπτονται τον ασθενή, προκειμένου να έχουν μια πρώτη επαφή μαζί του. Τα παιδιά που είναι μόνα τους και μεγαλώνουν μέσα σε νοσοκομεία είναι η προτεραιότητά μας.
Κύριο μέλημα μας είναι να τους κρατήσουμε συντροφιά, να τους χαρίσουμε ένα χαμόγελο και ένα χάδι. Αλλωστε, αυτό που τους λείπει περισσότερο είναι το αίσθημα της ασφάλειας. Είμαστε κοντά τους για να δώσουμε αγάπη και τίποτα άλλο. Εδώ δεν κάνουμε ποτέ διακρίσεις. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι ή άθεοι. Για εμάς είναι όλοι ψυχούλες και παιδιά του Θεού. Επιπλέον, δεν κάνουμε κάτι σπουδαίο. Αλίμονο αν πιστέψουμε πως οι τρεις που διαθέτουμε για να κάνουμε συντροφιά σε μοναχικούς ασθενείς είναι κάτι σοβαρό» τονίζει ο πατέρας Βασίλειος.
Αγάπη με σιωπή
Οι ενήλικες ασθενείς που αναλαμβάνει η ΕΔΑΝΙ είναι άνθρωποι που ζουν μόνοι και δεν έχουν κανέναν να τους στηρίξει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Μάλιστα ορισμένοι είναι εξασθενημένοι, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, και δεν έχουν διάθεση να μιλήσουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι εθελοντές στέκονται δίπλα τους με σιωπή. Ακόμα και όταν δεν επικοινωνούν λεκτικά μαζί τους, γνωρίζουν πως οι άρρωστοι νιώθουν παρηγοριά επειδή έχουν κάποιον στον πλευρό τους. Ωστόσο η πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά παιδιά που μεγαλώνουν σε νοσοκομεία είτε επειδή είναι εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους, που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να τα αναθρέψουν, είτε κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας. Ετσι, πολλά υγιέστατα παιδάκια μεγαλώνουν μέσα σε θαλάμους νοσοκομείων μέχρι να βρεθεί διαθέσιμο ίδρυμα για να τα φιλοξενήσει.
«Η πρώτη μου διακονία ήταν με ένα “αγγελάκι” οκτώ μηνών. Το μόνο που ήξερα για αυτό το αγοράκι ήταν πως νοσηλευόταν στο νοσοκομείο μόνο του, χωρίς τους γονείς του» δηλώνει η 36χρονη εθελόντρια Δανάη Παπαδοπούλου.
«Στις τρεις ώρες που ήμουν μαζί του το πήρα αγκαλιά, το τάισα, το πήγα βόλτα, το χάιδεψα και του διάβασα παραμύθια. Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν καλά.
Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Μόνο όσοι το ζουν μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ γεμίζει η ψυχή μέσα από τη διακονία. Νιώθω ότι παίρνω περισσότερα από όσα δίνω».
Μια αγκαλιά, παιχνίδια και πολλά τραγούδια στις κούνιες της αγωνίας
Μητέρα τεσσάρων παιδιών, η Αλεξάνδρα Γεωργακοπούλου ανήκει στις πλέον δραστήριες εθελόντριες και λατρεύει να βρίσκεται δίπλα στα παιδιά.
«Οταν ξεκινούσα, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν το πόσο θα επηρεαζόμουν ψυχολογικά από όσα θα αντιμετώπιζα. Μέσα από το σεμινάριο έμαθα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου και, παράλληλα, κατάλαβα πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή αυτών των παιδιών, αλλά μπορούμε να κάνουμε πιο όμορφες αυτές τις τρεις ώρες που θα είμαστε μαζί τους» αναφέρει η ίδια και συμπληρώνει:
«Κάποια από τα παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα με την υγεία τους, ενώ κάποια άλλα έχουν σταλεί σε νοσοκομεία με εισαγγελική εντολή επειδή υπάρχουν προβλήματα στο σπίτι τους. Τα παιδιά που είναι καλά στην υγεία τους προσεγγίζονται πιο εύκολα, αλλά είναι φοβισμένα.
Η έλλειψη της οικογένειας είναι εμφανής. Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλουν να παίξουν ούτε να βγουν από τον θάλαμο. Τους αρκεί να μένουν κουλουριασμένα στην αγκαλιά σου και να απολαμβάνουν χάδια.
Τα παιδιά που έχουν αναπηρίες είναι πιο εξοικειωμένα με το περιβάλλον του νοσοκομείου. Είχε τύχει να πάω σε ένα πολύ άρρωστο παιδάκι, που δύο μέρες αργότερα πέθανε. Φορούσε μάσκα παροχής οξυγόνου και στην κάθε του αναπνοή υπέφερε από φρικτούς πόνους. Ξεκίνησα να του τραγουδάω και το είδα να ανοίγει τα ματάκια του και να μου χαμογελάει.
Εκείνη τι στιγμή ένιωσα πως όλα είναι έργο Θεού. Οταν έφυγα δεν ήμουν στεναχωρημένη. Αντίθετα, ένιωθα ευτυχής γιατί ήξερα πως στις τρεις ώρες που ήμουν μαζί του αυτό το παιδί ένιωσε χαρά και ζεστασιά. Αυτό συμβαίνει έπειτα από κάθε επίσκεψη. Τα δικά μου προβλήματα δεν τα βλέπω πια μεγάλα. Φεύγω από το “εγώ” και δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. Αφήνω τα παιδιά στην προσευχή μου και στην αγκαλιά του Θεού».
Σε κάθε επίσκεψη ζουν από κοντά μια συγκλονιστική ιστορία
Υπεύθυνος της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών, ο πατέρας Βασίλειος έχει σταθεί στο πλευρό εκατοντάδων ηλικιωμένων αλλά και ανήλικων μοναχικών αρρώστων. Οταν του ζητάμε να μας διηγηθεί μερικά από τα περιστατικά που έμειναν βαθιά χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά του, ο ίδιος κομπιάζει και μας λέει: «Κάθε επίσκεψη είναι μοναδική.
Ομως δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό με μια ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η κόρη της, που τη φρόντιζε, μου είχε ζητήσει να την κοινωνήσω γιατί από στιγμή σε στιγμή θα κατέληγε. Καθώς ανέβαινα στον όροφο όπου βρισκόταν ο θάλαμός της συνάντησα έναν από τους γιατρούς της. Οταν όμως τον ρώτησα για την ασθενή, μου είπε πως δυστυχώς είχε φύγει από τη ζωή πριν από λίγη ώρα. Συνέχισα να ανεβαίνω και διασταυρώθηκα με έναν ακόμη γιατρό που μόλις με είδε μου είπε:
“Δυστυχώς, η γιαγιά πέθανε”. Μπήκα στον θάλαμο και έφτασα πάνω από το κρεβάτι της. Ακριβώς δίπλα βρισκόταν η κόρη της. Στάθηκα πάνω από το πρόσωπό της και της φώναξα:
“Στέλλα, είσαι εδώ;” Ξαφνικά, η γιαγιά άνοιξε τα μάτια της! Τη ρώτησα αν ήθελε να κοινωνήσει και μου έγνεψε το κεφάλι καταφατικά. Αμέσως έτρεξα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου και λίγα λεπτά αργότερα την κοινώνησα. Το ίδιο βράδυ η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν επρόκειτο για θαύμα. Για εμάς που πιστεύουμε στον Θεό είναι θαύμα. Ο καθένας, όμως, μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει».
Μιλώντας για τις αναμνήσεις του από τις συναντήσεις με ασθενείς κάθε ηλικίας και εθνικότητας, ο ίδιος θυμάται: «Είχα μπει σε έναν θάλαμο για να χαιρετήσω τους ασθενείς και να τους ευχηθώ περαστικά. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν κι ένας που μόλις με είδε, είπε: “Δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθες εδώ; Πού είναι ο θεός σου; Γιατί δεν με κάνει καλά; Μήπως δεν υπάρχει θεός;” Τον πλησίασα και του είπα: “Δεν ήρθα να σε κάνω καλά ούτε να σου πω ότι υπάρχει θεός. Αν πιστεύεις πως υπάρχει, αυτό είναι ευλογία για σένα. Αν δεν θες να πιστέψεις, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εγώ απλά ήρθα να σου πω μια καλησπέρα και να σου ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση”. Αμέσως μαλάκωσε, χαμογέλασε και πιάσαμε κουβέντα. Πρόσφατα όμως ταρακουνήθηκα πολύ με ένα παλικάρι που έπασχε από λευχαιμία. Είχε ξεκινήσει τη θεραπεία και όταν μπήκα στον θάλαμο τον είδα να σφαδάζει από τους φρικτούς πόνους. Ενας γίγαντας που έτρεμε από τον πόνο. Κόπηκαν τα πόδια μου! Αν αυτός ο άνθρωπος νιώσει πως δεν είναι μόνος του, πως έχει κάποιον δίπλα του, τότε θα μοιραστεί τον πόνο του, θα μοιραστεί το φορτίο που κουβαλάει. Αυτή είναι η αποστολή μας: να σταθούμε δίπλα τους στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους».
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΞΙΩΤΗΣ – Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ