Η Μαίρη Ιγγλέση θυμάται τα πρώτα της θεατρικά βήματα, στιγμές από τη σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» που τη σημάδεψε, και μιλά για το θέατρό της Ελεύθερη Εκφραση
Μπαίνοντας στο θέατρο Ελεύθερη Εκφραση, στην Κυψέλη, νιώθουμε αμέσως μια γλυκιά θαλπωρή. Η καλή ενέργεια της Μαίρης Ιγγλέση απλώνεται γύρω μας, καθώς μας υποδέχεται φορώντας ένα μαύρο, σχεδόν θεατρικό, φόρεμα και το πιο γλυκό χαμόγελό της. Γοητευτική, επικοινωνιακή, ετοιμόλογη, με ιδιαίτερο στιλ και σπινθηροβόλο βλέμμα, η σπουδαία ηθοποιός μοιάζει να έχει κάνει την αισιοδοξία στάση ζωής.
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΗΛΙΑ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Νέο Ηράκλειο, από μητέρα Μικρασιάτισσα και πατέρα βέρο Αθηναίο, η Μαίρη έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στο σανίδι, κάνοντας συνεργασίες με το Εθνικό, το Θέατρο Τέχνης, άλλες σκηνές και μεγάλους πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες. Η ίδια πήρε την απόφαση πριν από 16 χρόνια να βάλει την προσωπική σφραγίδα της στον θεατρικό χάρτη της πρωτεύουσας, φτιάχνοντας το δικό της θέατρο, έπειτα από την παρότρυνση του συζύγου της, γνωστού ιατροδικαστή και λάτρη της τέχνης Φίλιππου Κουτσαύτη. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση για 20 χρόνια, τα τέσσερα από αυτά ως αντιδήμαρχος Πολιτισμού στο Νέο Ηράκλειο και τα υπόλοιπα από τη θέση της προέδρου του πολιτιστικού κέντρου της περιοχής.
Δωρεάν παροχές
Η Μαίρη, με κάθε ευκαιρία, υπογραμμίζει την έννοια της προσφοράς. «Στο θέατρο Ελεύθερη Εκφραση έχουμε πολλές δωρεάν παροχές για κοινωνικές ομάδες. Ισως μάλιστα θα έπρεπε να βάλουμε και περισσότερες» λέει στην αρχή της κουβέντας μας. Και συνεχίζει: «Οι άνεργοι δεν πληρώνουν τίποτα εδώ. Το μπαρ δεν πουλάει, κερνάει. Το αποφάσισα βλέποντας την ανισότητα. Λίγοι μπορούσαν να αγοράσουν, οι πολλοί δεν μπορούσαν. Κατ’ επέκταση, θα ήταν άχρηστο αν πουλούσε. Δεν πάω να βγάλω λεφτά. Δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ο φίλος που θα επιλέξει το δικό μας θέατρο, μπαίνοντας από την οδό Λέσβου στο αδιέξοδο της Απείρανθου, να μπορέσει να λασκάρει από τα χιλιάδες προβλήματα, από τον ΕΝΦΙΑ και όλα τα άλλα που πληρώνει συνεχώς. Θέλω να μπορούν να ξεφύγουν οι άνθρωποι, έστω για δύο ώρες, χωρίς να έχουν συνεχώς το χέρι στην τσέπη».
Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που έχετε από τα παιδικά χρόνια σας;
Τα ποιήματα! Ημουν πολύ μικρούλα, ούτε στο σχολείο δεν είχα πάει ακόμη. Κάθε φορά που έβλεπα κόσμο, πέντε με δέκα άτομα μαζεμένα, ήθελα να λέω ποιήματα. Ο πατέρας μου, ο Γιώργος, η μητέρα μου, η Ειρήνη, ακόμη και η γιαγιά μου, η Μαρία, λάτρευαν το θέατρο και έτσι δεν μου χαλούσαν χατίρι σ’ αυτό. Τους έλεγα «κανονίστε να πω ένα ποίημα» και εκείνοι δεν καταπίεζαν την καλλιτεχνική ανησυχία μου.
Ποιο σχολείο τελειώσατε;
Το Γυμνάσιο Αμαρουσίου. Πήγα εκεί επειδή το είχε βγάλει και η Βουγιουκλάκη. Τη θαύμαζα και ήθελα να πάω στο ίδιο σχολείο. Ολες τη θαυμάζαμε τότε. Η Αλίκη ήταν ανεπανάληπτη.
Ετυχε να τη γνωρίσετε στη συνέχεια;
Βέβαια. Της είχα πάρει και συνέντευξη. Εγώ, πέρα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, έχω τελειώσει και σχολή δημοσιογραφίας, τον Ομηρο. Επειτα μπήκα κατευθείαν στο δεύτερο έτος του Παντείου, αλλά δεν το τελείωσα. Ωσπου να ξεκινήσω να δουλεύω ως ηθοποιός δημοσιογραφούσα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, στην «Πρωινή», στο «Ντόμινο», στη «Μανίνα». Φυσικά, είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου: δουλεύω ως δημοσιογράφος για να μπορέσω να μπω στο θέατρο. Βλέπετε, δεν είχα γνωριμίες και έπρεπε να βρω μια λύση. Ηταν μια ιδέα της μάνας μου αυτή.
Με την Αλίκη δουλέψατε μετά και στο θέατρο;
Κάποια στιγμή μού έγινε μια πρόταση, αλλά δεν τη δέχτηκα. Ημουν μικρή και μου ζήτησε να παίξω τη θεία της. Σκέφτηκα ότι είχα χρόνια μπροστά μου για να παίξω τέτοιους ρόλους. Κατά τ’ άλλα, η Αλίκη ήταν καταπληκτική και κράτησα μαζί της μια καλή σχέση. Απλώς, εκείνη την εποχή δεν είχα ανάγκη να παίξω τη θεία κανενός.
Οι γονείς σας έφεραν αντιρρήσεις όταν τους είπατε ότι θα πάρετε τον καλλιτεχνικό δρόμο;
Μα αυτό θέλανε μόνο. Εκείνοι με σπρώξανε. Είχα ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι τα περισσότερα παιδιά. Συνήθως οι γονείς θέλουν ένα κανονικό επάγγελμα για το παιδί τους, λιγότερο ανασφαλές. Οι δικοί μου ήταν διαφορετικοί.
Ποια ήταν οι αντίδρασή τους όταν σας είδαν για πρώτη φορά στο θέατρο;
Ο πατέρας μου, δυστυχώς, δεν πρόλαβε να με δει. Πέθανε πολύ νέος. Ηταν μεγάλο πλήγμα για μένα, όπως άλλωστε για κάθε παιδί που χάνει τον πατέρα του. Δεν αναπληρώνονται αυτά τα κενά. Εφυγε την εποχή που ήμουν στη δραματική σχολή. Η μητέρα μου ήταν κάθε φορά από κάτω.
Ποια ήταν η πρώτη σας παράσταση;
Ηταν οι «Κλειδοκράτορες» του Κούντερα με τον Στέφανο Ληναίο και την Ελλη Φωτίου, στο θέατρο Αλφα. Δύο καταπληκτικοί άνθρωποι που με στήριξαν πολύ. Τρακ είχα και τότε, έχω και σήμερα. Κάθε φορά, ακόμη και όταν παίζω μόνο σε μια μικρή σκηνή, όπως συμβαίνει φέτος στον «Παπουτσωμένο γάτο», την παιδική παράσταση του θεάτρου μας, που υποδύομαι τη φοβερή «μάγισσα του Καραμπά».
Παράλληλα με την ηθοποιία κάνατε και ραδιόφωνο;
Εκανα για δύο χρονιές την πρώτη ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή που μεταδόθηκε από την ΕΡΤ, το «Κάθε μέρα παντού». Ηταν 7-9 κάθε πρωί. Την πρώτη χρονιά ήμουν με τον Κωνσταντίνο Τζούμα και τη δεύτερη με τον Κυριάκο Ντούμο. Με επέλεξε ο Μάνος Χατζιδάκις, που την εποχή εκείνη ήταν γενικός διευθυντής στο Δεύτερο και το Τρίτο Πρόγραμμα. Είχε ζητήσει να ακούσει γυναικείες φωνές ώστε να βρεθεί εκείνη που θα πλαισίωνε τον Τζούμα. Με άκουσε και με διάλεξε. Στο διπλανό στούντιο από το δικό μας εκφωνούσε τις ειδήσεις η Λιάνα Κανέλλη.
Είχε επιτυχία η εκπομπή;
Μεγάλη. Είχαμε πολλούς fans. Μας πετούσαν σοκολάτες από τα περίπτερα, στα περισσότερα ταξί δεν πληρώναμε, ήταν φοβερή η κατάσταση με τον κόσμο.
Πώς πήρατε την απόφαση να ιδρύσετε το δικό σας θέατρο;
Ηταν μια τρέλα. Δεν ήξερα. Δεν φτάνει η επιθυμία, πρέπει να ξέρεις πώς είναι τα πράγματα και από μέσα. Είναι μεγάλη απόφαση να ασχοληθεί κάποιος με το θέατρο. Θέλει αφοσίωση. Είναι πολύ σοβαρή δουλειά, πόσο μάλλον να έχεις έναν χώρο, ο οποίος λειτουργεί όπως ένα καράβι. Εσύ είσαι ο καπετάνιος και στις φουρτούνες πρέπει να μπορείς να το κουμαντάρεις σωστά για να μη βουλιάξει. Για να τα καταφέρεις πρέπει να έχεις εμπειρία πριν.
Και εσείς δεν είχατε;
Είχα μεγάλη εμπειρία πάνω στη σκηνή, όχι όμως πίσω από αυτήν. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Εγώ δεν είχα ταλαιπωρηθεί ποτέ για να πληρώσω κανέναν. Επαιζα και με πλήρωναν άλλοι. Από το θέατρό μου δεν έχω βγάλει ούτε έναν μισθό έως σήμερα.
Το συντηρείτε όμως. Υπάρχει…
Βεβαίως. Και το συντηρώ χωρίς διαφήμιση. Λίγες εφημερίδες μάς προβάλλουν. Κάποιες δεν βάζουν τις παραστάσεις μας ούτε στα θεάματα. Το θέατρο Ελεύθερη Εκφραση κρατιέται από στόμα σε στόμα. Ερχεται ο γιος και στέλνει και τους γονείς. Εκείνοι στέλνουν τους φίλους τους και πάει λέγοντας. Ετσι πορευόμαστε. Δεν έχω πάρει ποτέ καμία επιχορήγηση. Δεν στεναχωρήθηκα όμως γι’ αυτό. Εγώ ήθελα τον κόσμο, όπως όταν ήμουν μικρή και έλεγα τα ποιήματα. Ο άντρας μου φαγώθηκε να φτιάξω το θέατρο. Είναι ο Φίλιππος Κουτσαύτης, ιατροδικαστής και λάτρης της τέχνης. Εκείνος με έβαλε στη διαδικασία. Και εγώ το ήθελα, αλλά το φοβόμουν.
Τι ήταν εδώ προτού γίνει το θέατρο Ελεύθερη Εκφραση;
Μια ταβέρνα λυρικών καλλιτεχνών, ο Μένης. Νωρίτερα υπήρχε ένα σπίτι, από τα ωραία νεοκλασικά της Κυψέλης, που το γκρέμισε κάποιος και το έκανε ταβέρνα. Δεν είχε καμία σχέση με θέατρο ο χώρος. Ομως, όταν τον είδα είπα «αυτό θέλω». Ρίξαμε πολλή δουλειά. Τα περισσότερα πράγματα που υπάρχουν εδώ τα έχω πάρει από τα σκουπίδια και τα έχω φτιάξει. Με τις καρέκλες, ειδικά, έχω μανία. Ολες, εδώ μέσα, είναι διαφορετικές.
Κάποτε μου το σχολίασε κάποιος αυτό με απορία. Μα, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Γιατί να κάθονται όλοι στην ίδια καρέκλα; Το κτίριο το αγοράσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά το θέατρο λειτούργησε λίγο πριν από το 2000. Από τότε τρέχω όπως ο Βέγγος στις ταινίες. Βεβαίως, κρατώ και τη γραμμή μου. (γέλια) Καμιά φορά μού λένε να γυμναστώ και να κάνω τζόκινγκ. Μα, σαν τζόκινγκ είναι η ενασχόλησή μου με το θέατρο, αφού τρέχω γι’ αυτό νυχθημερόν. Το πρώτο έργο που ανέβηκε εδώ ήταν η «Θυσία του Αβραάμ» του Βιτσέντζου Κορνάρου, σε σκηνοθεσία Ιάκωβου Ψαρρά.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε;
Μόνιμα το οικονομικό. Εβγαινα συνεχώς εκτός μπάτζετ γιατί οι παραγωγές είναι δικές μου. Βεβαίως, νοικιάζω τον χώρο τις μέρες που είναι ελεύθερος σε ανθρώπους που κάνουν σωστή δουλειά, αλλά αυτά που ανεβάζω εγώ είναι όλα δικές μου παραγωγές, τόσο στην κεντρική όσο και την παιδική σκηνή. Και κάτι ακόμα, δεν μου αρέσει να έχω εδώ μέσα κόσμο απλήρωτο και στεναχωρημένο. Διότι αν ο άλλος είναι στεναχωρημένος, δεν μπορώ να έχω και απαιτήσεις. Οπότε είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου απέναντι στους άλλους, αλλά όχι απέναντι σε μένα.
Τι γεύση σάς άφησε η 20χρονη ενασχόλησή σας με τα κοινά;
Κατάλαβα ότι δεν αξίζει να κάνεις τίποτε στον χώρο του πολιτισμού χωρίς προσφορά. Αλλωστε, αυτή είναι και η φιλοσοφία μου στο θέατρο: ελεύθερη έκφραση – προσφορά. Πολιτισμός είναι τα πάντα γύρω μας, αλλά πάνω απ’ όλα πολιτισμός είναι να προσφέρεις, όχι να δαγκώνεις και να λιντσάρεις τους άλλους. Αγάπη, ανθρωπιά και σωστή επικοινωνία. Αυτά είναι που λείπουν και τα έχει ανάγκη ο κόσμος.
Γιατί αφήσατε την Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Γιατί δεν μπορούσα πια να κουμαντάρω μαζί και το θέατρο. Βέβαια, την περίοδο που έφυγα η παράταξη είχε χωριστεί σε πολλά κομμάτια και γινόταν χαμός. Τους ανακοίνωσα λοιπόν «παιδιά, εγώ θα γίνω δημαρχίνα, έχετε γεια». Και έγινα η «Δημαρχίνα» του Σουρή, στο θέατρο, με μεγάλη επιτυχία.
«Πήγα στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου επειδή το είχε βγάλει και η Βουγιουκλάκη. Τη θαύμαζα και ήθελα να πάω στο ίδιο σχολείο με εκείνη. Η Αλίκη ήταν στα αλήθεια ανεπανάληπτη»
Πώς γνωρίσατε τον σύζυγό σας;
Με άκουγε στο «Κάθε μέρα παντού» και του άρεσα. Μια μέρα έτυχε να πάω στο Πεντάγωνο, όπου είχα μια δουλειά. Εκεί ο Φίλιππος υπηρετούσε τη θητεία του. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ ούτε και ξαναπήγα έκτοτε. Μια φορά στη ζωή μου έχω βρεθεί στο Πεντάγωνο. Τη δουλειά μου δεν την έκανα, αλλά γνώρισα τον άντρα μου.
Εκείνος ιατροδικαστής, εσείς ηθοποιός. Πώς συνυπάρχουν αυτοί οι δύο κόσμοι;
Είναι κόντρα πράγματα, αλλά συνυπάρχουν. Ψάχνουμε τη ζωή από άλλο πόστο. Οι ηθοποιοί την ψάχνουμε μέσα από χαρακτήρες και θέλουμε να βρούμε μια χαρά σε αυτήν. Ο Φίλιππος, με τη δουλειά του, ψάχνει τη ζωή μέσα από τον θάνατο. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλεπόμαστε πολύ. Εξαιτίας μου κυρίως, λόγω του θεάτρου, του δήμου κάποτε, και άλλων υποχρεώσεων… Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, αλλά έχουμε βρεθεί λίγο.
Μήπως αυτή είναι τελικά η συνταγή ενός πετυχημένου γάμου;
Μπορεί. Σε μας πάντως έχει λειτουργήσει καλά μέχρι στιγμής. Το κυριότερο είναι ότι έχουμε μια αξιοπρεπή σχέση. Σεβόμαστε ο ένας τον χώρο του άλλου. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν αρπακτικά στις σχέσεις. Για μένα όλα τα λύνει η αγάπη και το κακό πολεμιέται με το καλό.
Ως μητέρα πώς είστε;
Καψούρα. Είμαι καψούρα με τον γιο μου, τον Νίκο, και με την κόρη μου, την Ειρήνη. Ο Νίκος τελείωσε τις σπουδές του στη Φαρμακευτική και παρουσιάζεται σε λίγο καιρό στο Πολεμικό Ναυτικό. Θέλω να είναι ευτυχισμένος. Και τα δυο μου παιδιά. Γίνεται; Αυτό θέλω. Η κόρη μου είναι και αυτή ηθοποιός και δημοσιογράφος. Γράφει τα παιδικά έργα που ανεβάζουμε, κάνει μεταφράσεις και παίζει φυσικά. Δούλευε σε εφημερίδα, αλλά παραιτήθηκε όταν χρειάστηκα έναν άνθρωπο νυχθημερόν. Βέβαια, εδώ δεν πληρώνεται, στην εφημερίδα πληρωνόταν. (γέλια)
Ποιες έχετε καταγράψει ως τις κορυφαίες στιγμές σας στο θέατρο;
Υστερα από μεγάλες στιγμές, όπως το «Ζητείται ελπίς» του Σαμαράκη και τα «Δανεικά» του Πλούταρχου, μεταξύ άλλων, έρχομαι στην παράσταση που ανεβάζουμε φέτος, στην κεντρική σκηνή μας. Είναι ο «Φιλάργυρος» του Μολιέρου, σε δική μου σκηνοθεσία, ένα έργο που αρέσει πολύ στον κόσμο. Αυτή είναι για μένα η κορυφαία στιγμή μου έπειτα από 16 χρόνια στο θέατρο Ελεύθερη Εκφραση.
Στην τηλεόραση είχατε μια αξιόλογη πορεία, με εκλεκτές δουλειές, αλλά όχι πολλές. Γιατί;
Σε ό,τι αφορά την τηλεόραση, μπορεί να πω το βιογραφικό μου χωρίς να ντρέπομαι. Εκανα, ας πούμε, το «Λενιώ» στη σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Επειτα ήρθαν και άλλες σημαντικές σειρές, όπως οι «Πανθέοι», η «Αστροφεγγιά» και τελευταία ο «Καρυωτάκης». Η Ελβίρα Ράλλη της εταιρίας παραγωγής Αστήρ TV ήταν ένα άτομο που μου έδωσε μεγάλες ευκαιρίες. Τη γνώρισα από τον Μήτσο Λυγίζο, έναν καταπληκτικό σκηνοθέτη και συγγραφέα, ο οποίος με στήριξε στα πρώτα μου βήματα.
Τι θυμάστε από τα γυρίσματα της σειράς «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»;
Ηταν πολύ μεγάλη παραγωγή. Στον Παράδεισο Αμαρουσίου είχε στηθεί ένα ολόκληρο χωριό. Εκεί ερχόταν πολύς κόσμος και παρακολουθούσε τα γυρίσματα. Ο Βασίλης Γεωργιάδης, που έκανε τη σκηνοθεσία, με ήθελε εντελώς άβαφη στα γυρίσματα. Εγώ, όμως, σαν νέο κορίτσι που ήμουν τότε, ήθελα να βάφομαι λιγάκι. Τα κανόνιζα, λοιπόν, και μου κάνανε ένα πολύ ελαφρύ μακιγιάζ. Νόμιζα εγώ ότι θα μπορούσα να ξεγελάσω τον Γεωργιάδη. Με το που πήγαινα για γύρισμα φώναζε «πλύντε τη, δεν τη θέλω έτσι». Ηθελε το απόλυτα φυσικό. Γινόταν… ματς μεταξύ μας για το μακιγιάζ.
«Ο σύζυγός μου Φίλιππος Κουτσαύτης, που είναι ιατροδικαστής, INFO λατρεύει τις τέχνες! Εκείνος με ώθησε στο να δημιουργήσω το θέατρο Ελεύθερη Εκφραση όπου οι άνεργοι μπαίνουν δωρεάν»
Είναι αλήθεια ότι στα γυρίσματα γινόταν… χαλασμός από τις θαυμάστριες του Αλέξη Γκόλφη, που έπαιξε τον Χριστό;
Αλήθεια είναι. Οι γυναίκες ήθελαν τον Γκόλφη μέχρι λιποθυμίας. Εκείνος όμως ήταν αποστασιοποιημένος. Κάναμε πολύ παρέα με τον Αλέξη. Ημασταν φίλοι. Και εγώ φυσικά χαιρόμουν να έχω δίπλα μου ένα τόσο όμορφο πλάσμα. Με συνόδευε σε διάφορες εκδηλώσεις. Οπου ήθελα να γίνει πανικός έπαιρνα μαζί μου τον Γκόλφη. Ολοι οι ηθοποιοί της σειράς ήταν καταπληκτικοί. Είχαμε και τη Γεωργία Βασιλειάδου, η οποία πέθανε προτού ολοκληρωθούν τα γυρίσματα. Τολμώ να πω ότι με σημάδεψε αυτή η σειρά.
Πρέπει να σας σημάδεψε όμως και η είδηση του θανάτου του Γκόλφη…
Ναι, με άσχημο τρόπο. Μου το είπε ο άντρας μου, ο οποίος τον αναγνώρισε τυχαία στο νεκροτομείο. Εγώ είχα χρόνια να τον δω. Με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε. Ηταν πολύ γλυκό πλάσμα ο Αλέξης, σχεδόν απόκοσμο… Δεν ξέρω αν τον ακολουθούσε κατάρα, όπως λένε. Ομως, του συνέβησαν διάφορα μετά τη σειρά.
INFO
Στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Ελεύθερη Εκφραση παρουσιάζεται φέτος το έργο του Μολιέρου «Ο Φιλάργυρος», σε σκηνοθεσία Μαίρης Ιγγλέση, η οποία κρατάει και έναν από τους βασικούς ρόλους. Τη μετάφραση έχει κάνει η κόρη της Ειρήνη Κουτσαύτη, η οποία συμμετέχει επίσης. Τη μουσική επιμέλεια της παράστασης υπογράφει ο Φίλιππος Κουτσαύτης, τα κοστούμια η Πέννυ Αμπλά, τους φωτισμούς ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος, τα σκηνικά ο Louis Martin και τις χορογραφίες ο Γιάννης Αγριόμαλλος, που παίζει κιόλας. Τον θίασο συμπληρώνουν οι Τάσος Πολιτόπουλος, Τζένη Οικονόμου, Μιράντα Καπελέρη, Γιώργος Πασσάκος και Γιάννης Τσιώμου. Στην παιδική σκηνή ανεβαίνει το έργο «Παπουτσωμένος γάτος».