Η μοναδική ιστορία του «Παλίνουρου» που παραμένει στην πρώτη γραμμή
Πριν από πολλά χρόνια στο κατάστρωμά του σπαρταρούσαν μπακαλιάροι που Γάλλοι ψαράδες έβγαζαν από τα άγρια νερά του Ατλαντικού. Σήμερα κατακλύζεται από αξιωματικούς με καλοσιδερωμένες στολές, αλλά και πλήθος κόσμου που θέλει να δει από κοντά τη ναυτική τεχνολογία του παρελθόντος. Ο λόγος για το ιστιοφόρο «Παλίνουρος», που πριν από μερικές ημέρες πέρασε καμαρωτό τον ισθμό της Κορίνθου αιχμαλωτίζοντας τα βλέμματα με την «παλιομοδίτικη» ομορφιά του. Η τρικάταρτη σκούνα, που πριν από λίγες ημέρες μαγνήτισε όσους την είδαν, είναι ένα από τα παλαιότερα εν ενεργεία πολεμικά πλοία στον κόσμο. Φέτος έκλεισε αισίως τα 80 του χρόνια και συνεχίζει να υπηρετεί το ιταλικό πολεμικό ναυτικό, στο οποίο ανήκει. Προφανώς δεν προορίζεται για… ναυμαχίες αλλά για την εκπαίδευση των δοκίμων του Ιταλικού ΠΝ, ενώ συχνά υποδέχεται μαθητές, ιστιοπλόους και απλούς πολίτες, στο πλαίσιο επιμορφωτικώναθλητικών και άλλων εκδηλώσεων. Ωστόσο, ο καλογυαλισμένος σήμερα «Παλίνουρος» ξεκίνησε τη θαλάσσια καριέρα του από τα «χαμηλά». Για την ακρίβεια, πριν από 80 χρόνια δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι το τότε νεότευκτο αλιευτικό θα εξελισσόταν σε πλοίο-βιτρίνα του ιταλικού Π.Ν.
«Λουί Ρισάρ»
Ο «Παλίνουρος» καθελκύστηκε το 1934 από τα γαλλικά ναυπηγεία Ανσιέν Σαντιέ Ντουμπιζόν. Η πρώτη του ονομασία ήταν «Λουί Ρισάρ» και το είχε παραγγείλει ο Γάλλος επιχειρηματίας Ζοζέφ Μπριάν. Σκοπός του πρώτου πλοιοκτήτη ήταν να το χρησιμοποιήσει ως φορτηγό, όμως τα σχέδιά του έμειναν στα χαρτιά. Η κατασκευή τόσο του «Λουί Ρισάρ» όσο και του αδελφού πλοίου «Ρενέ Γκιγιόν» παραλίγο να μην ολοκληρωθεί ποτέ, καθώς ο Μπριάν δεν άντεξε το υψηλό κόστος και καταστράφηκε οικονομικά. Ετσι το «Λουί Ρισάρ» πέρασε στα χέρια Γάλλων ψαράδων και συγκεκριμένα της εταιρίας Πεσερί ντι Λαμπραντόρ. Οι νέοι ιδιοκτήτες κράτησαν το αρχικό όνομα, αλλά έκαναν ορισμένες τροποποιήσεις στο υπό κατασκευή πλοίο, καθώς το προόριζαν για αλιεία μπακαλιάρου.
Εγινε ψαράδικο
Τελικά η κατασκευή του «Λουί Ρισάρ» ολοκληρώθηκε και τον Μάρτιο του 1934 το νεότευκτο ιστιοφόρο έβαλε πλώρη για τον Ατλαντικό, όπου έμελλε να αρμενίζει ως ψαράδικο επί 14 χρόνια. Το 1948 οι Γάλλοι ψαράδες αποφάσισαν να το πουλήσουν σε έναν συμπατριώτη του πλοιοκτήτη, ονόματι Μπονίν. Εκείνος του έκανε μερικές μετατροπές, το βάφτισε «Ζαν-Μαρκ Αλίν» και το έστειλε για ψάρεμα στην άλλη άκρη του κόσμου, στον νότιο Ινδικό ωκεανό. Τα χρόνια όμως είχαν περάσει και η αλιεία με ένα αργό ιστιοφόρο ήταν πλέον μη συμφέρουσα. Ετσι και ο τρίτος ιδιοκτήτης έβαλε πωλητήριο.
Η νέα του ζωή
Για καλή τύχη του ταλαιπωρημένου ψαράδικου, ο ενδιαφερόμενος αγοραστής ήταν το ιταλικό ΠΝ, που το 1949 είχε πουλήσει το τότε εκπαιδευτικό πλοίο του «Χριστόφορος Κολόμβος» στη Σοβιετική Ενωση και έψαχνε για τον αντικαταστάτη του. Ετσι το 1950 το «Ζαν-Μαρκ Αλίν» μετονομάστηκε σε «Παλίνουρο» και μπήκε στη δεξαμενή ιταλικού ναυπηγείου, όπου ανακατασκευάστηκε πλήρως. Υστερα από πέντε χρόνια δουλειάς, τον Ιούλιο του 1955, το πάλαι ποτέ ταπεινό αλιευτικό είχε γίνει μέλος του ιταλικού στόλου και ξεκινούσε τη νέα του ζωή. Από τότε έως και σήμερα το τρικάταρτο ιστιοφόρο υπηρετεί ως το πρώτο σκαρί πάνω στο οποίο εκπαιδεύονται οι δόκιμοι αξιωματικοί της γειτονικής χώρας. Για παράδειγμα, η επίσκεψη του ιστορικού πλοίου στην Ελλάδα γίνεται στο πλαίσιο του καθιερωμένου θερινού εκπαιδευτικού πλου (ΘΕΠ) της Ιταλικής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Επιπλέον ο «Παλίνουρος» αποτελεί διεθνώς τον πρεσβευτή της ιταλικής ναυτικής παράδοσης. Χάρη στην τακτική και προσεκτική συντήρηση στην οποία υποβάλλεται, διατηρείται σε άριστη κατάσταση και έχει ήδη διανύσει περισσότερα από 263.000 ναυτικά μίλια.
Το όνομα
Αξίζει να σημειωθεί ότι το σκάφος φέρει το όνομα του Παλίνουρου (Palinurus) που, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν ο ικανότατος πηδαλιούχος του Αινεία κατά τη διαφυγή του μετά την πτώση της Τροίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Παλίνουρος πνίγηκε στη Μεσόγειο θάλασσα και ενταφιάστηκε στην Κάτω Ιταλία, σε ακρωτήριο το οποίο έκτοτε φέρει το όνομά του.