Η ηθοποιός Σοφία Αλεξανιάν, που σκορπά γέλιο στο «Μάλιστα, σεφ!», τα έχει ζήσει όλα στον πόλεμο της Αμπχαζίας
Ενας πόλεμος, ξυλοδαρμοί, σκληρή δουλειά στα καπνά, πείνα και άλλα δεινά που έζησε δεν κατάφεραν να «λυγίσουν» τη θέληση για ζωή και την αγάπη της Σοφίας Αλεξανιάν για το θέατρο.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
Φωτό: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Η λαντζέρισσα της κωμικής σειράς του Mega «Mάλιστα, σεφ!», η εργασιομανής Ρωσίδα Ιβάνκα, δεν είναι απλή περίπτωση ανθρώπου. Η ηθοποιός, που την υποδύεται με μεγάλη επιτυχία, έχει ζήσει τη δική της… οδύσσεια, καθώς κρυβόταν ακόμη και σε ένα λαγούμι κάτω από τη γη για να προστατευτεί από τις οβίδες.
Ωστόσο επιβίωσε και έγινε αυτό που ήθελε περισσότερο: καλλιτέχνιδα!
Τη συναντήσαμε στο σπίτι της, μια παλιά μονοκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, με νεραντζιές για να νιώθει -όπως μας είπε- πως βρίσκεται κοντά στη φύση. Μας τράταρε γλυκά και σανγκρία, συνοδεύοντας ιδανικά τη διήγηση της ιστορίας της ζωής της, που κάλλιστα θα γινόταν σενάριο ταινίας!
Η όμορφη Σοφία, με ποντιακή καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της, βίωσε στο πετσί της τον πόλεμο της Αμπχαζίας (όπου ζούσε) με τη Γεωργία, σε ηλικία δέκα ετών. Χωρίστηκε από την Αρμένισσα μαμά της πάνω στους βομβαρδισμούς, νομίζοντας μάλιστα πως εκείνη είχε χαθεί στα συντρίμμια.
Εναν χρόνο μετά μαζί με την αδερφή της και τον γαμπρό της άφησαν το αγαπημένο τους Σουχούμι (πρωτεύουσα της Αμπαχαζίας), μπήκαν στο πλοίο ως πρόσφυγες και έφυγαν αρχικά για την Τουρκία.
Σκοπός τους ήταν να περάσουν στην πατρίδα Ελλάδα. Και το κατάφεραν.
«Ετρωγα ξύλο»
«Ημουν κοριτσάκι και δούλευα στην Ξάνθη, στα καπνά. Περνούσα έξω από την αυλή του σχολείου, κρατούσα τα κάγκελα και έκλαιγα, καθώς από την οικογένεια έτρωγα καθημερινά ξύλο όταν ζητούσα να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Δάσκαλοι που με έβλεπαν να δακρύζω στα σκαλιά του σχολείου αποφάσισαν να μιλήσουν στην αδερφή μου και να φροντίσουν για την ανατροφή μου. Βρήκαν, όμως, τους δικούς μου αντίθετους.
“Αφήστε ήσυχη τη Σοφία, είμαστε φτωχοί άνθρωποι, θέλουμε χέρια για να δουλέψουν, προκειμένου να συντηρήσουν το σπιτικό μας”.
Τελικά δέχθηκαν, γιατί θα ήμουν η μόνη από τη φαμίλια που θα μάθαινε να γράφει καλά ελληνικά, και αυτό τους βόλευε» λέει η Σοφία με δάκρυα στα μάτια στην «Espresso», δείχνοντάς μας ταυτόχρονα φωτογραφίες από τα παιδικά της χρόνια, με τη μητέρα, τη γιαγιά και τον παππού της, που πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Ημουν άριστη μαθήτρια»
Το βλέμμα της πέφτει στις φωτογραφίες του γιου της, παίρνει δύναμη και συνεχίζει: «Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα: Πήγα στο σχολείο, ήμουν άριστη μαθήτρια και έφτασα να περάσω σε ΤΕΙ για σχέδιο μόδας. Πήρα το πτυχίο μου, αλλά η καρδιά μου από μικρό κορίτσι ήταν δοσμένη στο θέατρο. Ηρθα στην Αθήνα. Ομως, ο σύντροφός μου και οι δικοί μου με έδιωξαν από το σπίτι, όταν τους εξομολογήθηκα ότι θέλω να περάσω στο Εθνικό Θέατρο. “Τι θα γίνεις”, μου είπαν, “γυναίκα ελευθέρων ηθών;” Τόσο συντηρητικοί άνθρωποι. Κοιμήθηκα στα παγκάκια, πείνασα, τιμωρήθηκα, γιατί ήθελα να περάσω στο Εθνικό. Ελεγα από μέσα μου: “Θα δείτε, θα τα καταφέρω”. Δυστυχώς, όμως, το Εθνικό δεν με δέχθηκε, γιατί ήμουν πάνω από 25 ετών. Σπάραξε η καρδιά μου. Αρχισα να κοπανάω τις πόρτες και τα παράθυρα οργισμένη. Με είδε ο θυρωρός και μου είπε: “Κορίτσι μου, αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός, μπορείς κι αλλιώς, από ιδιωτική σχολή”. Κάπως έτσι βρέθηκα στη Σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα».
Η μεγαλύτερη χαρά της Σοφίας ήταν όταν, επί δύο χρόνια, σπούδαζε στη δραματική σχολή και νόμιζε ότι βρισκόταν κοντά στα πνευματικά αδέρφια της. «Ετσι θεωρώ τους καλλιτέχνες, αδερφούς μου. Για πρώτη φορά βρήκα τον εαυτό μου. Εφυγα κι έκανα και μεταπτυχιακό στη Μόσχα πάνω στο θέατρο. Η ζωή μου έφτιαχνε. Μετά γύρισα στην Ελλάδα και πήρα σβάρνα τις ακροάσεις. Εγινα γνωστή στο κοινό μέσα από την “Πολυκατοικία”, τις “Επτά θανάσιμες πεθερές”. Πέσαμε πάνω στην οικονομική κρίση ενώ ήμουν έγκυος. Δεν το έβαλα κάτω.
Πήγα στην Ακτή Πειραιώς και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αείμνηστο Σάκη Μπουλά, που μου έδωσε τη δουλειά της ενδυματολόγου. Δεν μπορούσα τότε να χορέψω ή να παίξω, αλλά είχα ένα ακόμη “χρυσό βραχιόλι” στο χέρι μου: το πτυχίο ενδυματολογίας. Αγωνίζομαι μια ζωή. Και τώρα, στα 32 μου χρόνια, ο Θεός μού έφερε τον ρόλο της Ιβάνκα στο “Μάλιστα, σεφ!”, 
και πάλι μέσα από αλλεπάλληλες οντισιόν. Με ρωτάνε από πού ξεπατίκωσα τη Ρωσίδα λαντζέρισσα. Από τη μάνα μου! Τόσο σκληρή, καθαρή, οργανωτική, εργατική, ντόμπρα και οικονόμα ήταν. Μια ζωή καθάριζε, έπλενε με πάθος, για να λάμπουν όλα. “Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά” μας έλεγε, κι έτσι είναι».
Η συνέντευξη τελειώνει και, φεύγοντας από το σπίτι της, η Σοφία μας αποχαιρετά με «ζεστά» λόγια. «Πρέπει να ελπίζουμε. Να ξεκαθαρίζουμε από το παρελθόν και να ζητάμε συγκεκριμένα πράγματα από το μέλλον. Να τα γράφουμε σ’ ένα χαρτί και το σύμπαν θα μας τα φέρει. Οταν δεν είχα δουλειά, έλεγα στο λεωφορείο: “Σοφία, έχεις ντυθεί και πας για γύρισμα”. Και η Ιβάνκα μου ήρθε! Οταν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, αυτό θα μας φέρει ζωή. Ζητήστε το και θα το λάβετε» λέει.
«Βρισκόμουν έαν μήνα σε λαγούμι για να γλιτώσω από τις οβίδες»
Η Σοφία αποφάσισε να μοιραστεί όσα έζησε στην Αμπχαζία, με τους νεκρούς να κείτονται μπροστά της και τη Ρωσία να προσπαθεί να τους βοηθήσει, γράφοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Σουχούμι», το οποίο θα εκδοθεί τους επόμενους μήνες. «Το Σουχούμι είναι η πρωτεύουσα της Αμπχαζίας. Είναι στην περιοχή του Καυκάσου, δίπλα στη Μαύρη θάλασσα. Ανηκε στη Σοβιετική Ενωση. Οι Ελληνες του Πόντου ήταν πολλοί στην Αμπχαζία. Είχαμε τα χωράφια μας, τα σπίτια μας, τις εκκλησιές μας, τους πολιτιστικούς συλλόγους, τα σχολεία.
Το 1992 γίναμε ανεξάρτητο κράτος, μετά τη διάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά η Γεωργία ήθελε πάντα τα εδάφη μας. Ετσι, ξέσπασε πόλεμος, το 1993. Εγώ έζησα έναν μήνα σε λαγούμι κάτω από τη γη, ουσιαστικά για να αποφύγω τις οβίδες. Βιώσαμε την προσφυγιά σ’ όλο της το μεγαλείο. Ξεριζωθήκαμε 1.500 Ελληνες και 400 έμειναν πίσω. Οι πατριώτες μας, μάς έφεραν στην πατρίδα με την επιχείρηση “Χρυσόμαλλο Δέρας”.
Για χρόνια πίστευα ότι είχα χάσει τη μητέρα μου στον πόλεμο. Γι’ αυτό κράτησα στην επαγγελματική μου ζωή το επίθετό της, για να τη θυμάμαι. Και μια ημέρα, ενώ ήμουν στην Ελλάδα, βρέθηκα πάλι μαζί της σαν από θαύμα. Εζησε από τον πόλεμο, πέρασε πολλά και έψαχνε μια ζωή να μας βρει. Βοήθησε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Τελικά, μας χώρισε ο καρκίνος, την “έφαγε” αυτή η αρρώστια».
Δώρο ζωής ο γιος της
«Σήμερα ζω μόνη μου τον τετράχρονο γιο μου, τον Κωνσταντίνο, χωρίς να έχω παντρευτεί -αν κι ο πατέρας του, ηθοποιός και αυτός, βοηθά στη φροντίδα του-, και δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή πώς θα τα καταφέρω. Γιατί τα παιδιά όταν έρχονται στη ζωή μαζί τους κουβαλάνε και δώρα για μας. Και το δώρο είναι η μεγάλη ενέργεια και δύναμη που δίνουν στους γονείς για ένα διαφορετικό ξημέρωμα».
Δείτε παρακάτω τις φωτογραφίες:
