Ενα σπουδαίο επίτευγμα, έναν πραγματικό άθλο, κατάφερε να ολοκληρώσει ο Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος τερμάτισε στον αγώνα 500 χιλιομέτρων στην Αρκτική, ύστερα από συγκλονιστική προσπάθεια οκτώ ημερών.
Ο 29χρονος με καταγωγή από τη Δράμα έδωσε σκληρή μάχη με το κρύο και με τις αντοχές του και τελικά βγήκε νικητής σε μία από τις πιο σκληρές δοκιμασίες της ζωής του.
Σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκανε κατάθεση ψυχής, περιγράφοντας τις δύσκολες στιγμές που βίωσε σε αυτό το πολύ δύσκολο ταξίδι στην άκρη του κόσμου. Οπως λέει ο ίδιος, ωστόσο, τα κατάφερε κι αυτό το οφείλει στα χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και στην ελληνική σημαία που πάντα κουβαλάει σε κάθε νέα περιπέτειά του. Άλλωστε, όπως εξηγεί, αυτά τα δύο στοιχεία (η σημαία και η αγάπη του κόσμου) ήταν η πηγή έμπνευσής του.
«Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την ψυχή μου να βγαίνει έξω από το σώμα μου. Υπήρξε ένα σημείο του αγώνα όπου για να συνεχίσω την προσπάθεια έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου να μην σκέφτεται σαν άνθρωπος. Σαν άνθρωπος που πονάει, κλαίει, απογοητεύεται και υποφέρει. Επρεπε να εξαλείψω κάθε αδυναμία. Πολλές φορές τα κατάφερνα και άλλες φορές ερχόταν η σωματική και κυρίως η εσωτερική συντριβή από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Ολα κυλούσαν πολύ αργά εκεί έξω, μαρτυρικά αργά. Είδα αθλητές να καταρρέουν, είδα εμένα να καταρρέω και να προσπαθώ να πιαστώ από κάπου. Το έλκηθρο ένιωθα να μου ξεριζώνει την πλάτη κάθε μέρα λίγο λίγο και οι υποθερμίες μέσα στον αγώνα αμέτρητες. Τρόμαξα όταν κατάλαβα τι μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος» γράφει ο Μάριος Γιαννάκου σε ανάρτησή του και συνεχίζει:
«Με ρωτάτε ποσό βαρύ ήταν το έλκηθρο. Το μεγαλύτερο βάρος το είχε η ελληνική σημαία, η οποία αποτέλεσε μαζί με τα δικά σας μηνύματα το μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίζω. Θέλω να ξέρετε ότι το καταφέραμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πει ποτέ ότι δεν μπορείτε να καταφέρετε κάτι, γιατί είστε φτιαγμένοι για να καταφέρνετε τα ΠΑΝΤΑ. Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήσασταν δίπλα μου πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα και όλους εσάς που μου δίνατε τόση αγάπη και δύναμη μέσα από τα μηνύματά σας. Ευχαριστώ όσους δεν πίστεψαν σε μένα, μου έμαθαν να μετακινώ βουνά, ευχαριστώ όσους πίστεψαν σε μένα που με βοήθησαν να τα ανεβαίνω».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μάριος Γιαννάκου έτρεχε σ’ έναν υπερμαραθώνιο κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Είχε δοκιμάσει τις αντοχές του στο παρελθόν -και πάλι με επιτυχία- σε έναν άλλο αγώνα στην Αρκτική, στην έρημο και τη ζούγκλα. Ο συγκεκριμένος αγώνας, ωστόσο, ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός, γι’ αυτό και η προετοιμασία ήταν μακρόχρονη.
«Είναι ένα “ταξίδι” που ξεκινάει πολλά χρόνια νωρίτερα. Προετοιμαζόμουν πολλά χρόνια γι’ αυτόν τον αγώνα, ένας αγώνας τον οποίον σκεφτόμουν καθημερινά: πότε θα έρθει, πότε θα βρεθώ στην εκκίνηση… Οπότε, κάθε μέρα εδώ και χρόνια το ζούσα καθημερινά. Τώρα απλώς ήταν αυτή η στιγμή που έπρεπε να μπω μέσα και να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω» αναφέρει.
Τα συναισθήματα του Δραμινού αθλητή, τώρα που ολοκληρώθηκε ο αγώνας, είναι πολύ έντονα, ανάμεικτα, όπως λέει.
«Αρχίζουν και φεύγουν η ταλαιπωρία και η κούραση, φεύγουν οι αρνητικές σκέψεις και έχω ένα συναίσθημα χαρμολύπης γιατί νιώθω ότι αποχωρίζομαι ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Γυρνάω πίσω στην καθημερινότητα μετά απ’ αυτή την προσπάθεια πάρα πολύ αλλαγμένος ως άνθρωπος, πολύ διαφορετικός. Πιστεύω πως ένα μεγάλο κομμάτι μου έχει μείνει στην Αρκτική» τονίζει. Τέλος, δεν παραλείπει να ευχαριστήσει έναν έναν όλους όσοι στήριξαν με διάφορους τρόπους την προσπάθειά του και να αφιερώσει την επιτυχία του σε όλη την Ελλάδα και τους Ελληνες.
