Φυλάσσονται βαλσαμωμένες στο εκκλησάκι της οδού Στησιχόρου όπου προσκυνητής είναι και ο Αντώνης Σαμαράς.
Οταν περνάς από την οδό Στησιχόρου στο Κολωνάκι, τον δρόμο με τα ακριβότερα ακίνητα στην Ελλάδα, το βλέμμα σου θα σταθεί στον αριθμό 6, όπου υπάρχει ένας μικρός ναός. Το παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου Θηλέων που λειτουργεί από το 1857 μέχρι σήμερα. Το παλαιό οικοτροφείο δεν υπάρχει πλέον (κατεδαφίστηκε το 1957 και εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι), αλλά παρέμεινε στο οικόπεδο των περίπου 600 τ.μ. το αρχικό εκκλησάκι κι εκεί εκκλησιάζονται πλέον όχι μόνο κάτοικοι της περιοχής, αλλά και άλλων περιοχών, αφού αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς πιστούς. Ο ναός ανήκει στον ενοριακό ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου. Περνώντας στο προαύλιο, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι πολύ μακριά από την Αττική. Με έναν μοναδικό τρόπο, μπαίνοντας στον κυρίως ναό η βοή της Αθήνας γίνεται σιωπή, γίνεται γαλήνη.
Λιτή και απέριττη εκκλησία, αλλά η φροντίδα του εφημερίου π. Στυλιανού Μαρκαντώνη και της διαχειριστικής επιτροπής του ναού την αναδεικνύουν σε έναν μεγαλοπρεπή για την ψυχή και το πνεύμα ναό. Ο ναός των Ταξιαρχών βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Μέγαρο Μαξίμου και κάποιες φορές προσκυνητές έχουν δει τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να εισέρχεται με ευλάβεια εντός αυτού μόνος, να προσκυνά τις εικόνες και να ανάβει ένα κερί. Οι παλαιότεροι θυμούνται και την Αλίκη Βουγιουκλάκη να εκκλησιάζεται σε αυτόν τον ναό, αφού το σπίτι της βρισκόταν στην οδό Στησιχόρου 18. Τον συγκεκριμένο ναό επιλέγουν και πολλοί επώνυμοι για τον γάμο τους ή την βάπτιση του παιδιού τους.
Οι βαλσαμωμένες καρδιές του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκ των πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και του αδελφού του, Γεωργίου Υψηλάντη, «χτυπούν» πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου, στον ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Μέσα σε ειδική προθήκη που βρίσκεται αριστερά του δεσποτικού θρόνου και σε υψηλό σημείο βρίσκονται δύο λήκυθοι.
Στον επάργυρο βρίσκεται η καρδιά του μεγάλου ηγέτη της Φιλικής Eταιρείας και αρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες Αλέξανδρου Υψηλάντη και στον επίχρυσο η καρδιά του αδελφού του Γεωργίου. Πώς όμως έφτασαν σε προθήκη του ιερού ναού οι δύο καρδιές; Το 1843 ο Γεώργιος Υψηλάντης υπέβαλε αίτημα στον βασιλιά Oθωνα να φέρει την καρδιά του αδελφού του, Αλέξανδρου στην Ελλάδα, εκπληρώνοντας την επιθυμία του τελευταίου. Να σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη ήταν της μόδας η ταρίχευση των καρδιών, κάτι που φυσικά δεν αποδέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία.
O Oθωνας λοιπόν συγκατατέθηκε αμέσως και στις 3/4/1843 η καρδιά τοποθετήθηκε με επίσημη τελετή στην τότε Μητρόπολη Αγία Ειρήνη. Το 1854, έτος της μεγάλης επιδημίας χολέρας στην Αττική, η Μαρία Υψηλάντη, σύζυγος του Γεωργίου, το γένος Μουρούζη, πρωτοστάτησε μαζί με τη βασίλισσα Αμαλία στην ανέγερση ορφανοτροφείου για τα ορφανά της επιδημίας. Το οικοτροφείο τελικά χτίστηκε επί της συμβολής των οδών Λυκείου και Στησιχόρου λαμβάνοντας το όνομα της βασίλισσας. Δίπλα του ακριβώς χτίστηκε το μικρό εκκλησάκι των Ταξιαρχών, στο οποίο μεταφέρθηκε η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη και αργότερα η καρδιά του αδελφού του, Γεωργίου.
Γιατί η Μαρία (σύζυγος του Γεωργίου) τις ήθελε σε κρύπτη
Η «ESPRESSO» αποκαλύπτει μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας της μεταφοράς των δύο καρδιών στον ιερό ναό. Φημολογείται ότι υπάρχει επιστολή, σύμφωνα με την οποία η Μαρία Υψηλάντη, σύζυγος του Γεωργίου, δεν επιθυμούσε οι καρδιές των δύο αδελφών να βρίσκονται σε κοινή θέα στον ναό, και αυτό διότι «το έθνος εφέρθη αγνώμονα προς αυτούς»!
Ετσι τις εμπιστεύτηκε στον ιερέα του ναού, ο οποίος τις έκρυψε εντός του ιερού, πιθανότατα κοντά στην Αγία Πρόθεση. Υστερα από χρόνια κάποιος άλλος εφημέριος ανακάλυψε την κρύπτη με τις δύο καρδιές και αποφασίστηκε να τοποθετηθούν σε χώρο εντός του κυρίου ναού. Από τότε βρίσκονται ως εθνικό κειμήλιο στην ειδική προθήκη του ιερού ναού της οδού Στησιχόρου. Οι βαλσαμωμένες καρδιές τον περασμένο Αύγουστο είχαν μεταφερθεί στο προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, στις 14 και 15 Αυγούστου, που πραγματοποιήθηκε ο πανηγυρικός εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που οι καρδιές εγκατέλειπαν τον ναό.
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ