Έφυγε από την Ελλάδα για το Ντουμπάι για ένα καλύτερο αύριο και έγινε ξαφνικά ο μικρός «ήρωας» ενός χωριού της μακρινής Ζανζιβάρης.
Εκεί, στο σύμπλεγμα νησιών της αφρικανικής ηπείρου, ο Ρένος Φουντουλάκης, ένας Ελληνας που «χτυπήθηκε» από τον θάνατο του αδελφού του, ζει τη δική του «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» και ψάχνει τη δική του πυξίδα ανθρωπιάς. Η συνάντησή μας σε εκείνη τη μικρή γωνιά της μαύρης ηπείρου δεν ήταν μόνο μια κατάθεση ψυχής, αλλά και ένα μάθημα ζωής για όλους εκείνους που πέφτουν και σηκώνονται με πυγμή και θέληση ξανά στα πόδια τους.
Ρένο, πώς βρέθηκες σε αυτό το γραφικό ψαροχώρι της Ζανζιβάρης;
Τον Ιούλιο του 2016, ο αδερφός μου οργάνωσε ένα ταξίδι εδώ τη Ζανζιβάρη, στο οποίο συμμετείχαν η σύζυγός μου, τρεις φίλοι κι εγώ. Η πρώτη μας ημέρα ήταν ξέγνοιαστη, μακριά από το στρες και τη ρουτίνα της πόλης. Την επόμενη, όμως, ημέρα επισκεφτήκαμε ένα χωριό στο βορειοανατολικό μέρος του νησιού, κοντά στην περιοχή Ματέμγουε, όπου οι εικόνες ήταν πολύ σκληρές. Ετοιμόρροπες παράγκες που στέγαζαν από εφτά έως δέκα ανθρώπους «εξιστορούσαν» τον πόνο τους. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε και αναλογίστηκα πόσο τυχερός είμαι για όλα αυτά που η ζωή μού είχε δώσει απλόχερα.
Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, όπως ένα αξιοπρεπές σπίτι, εργασία και παιδεία, δυστυχώς εκεί φαντάζουν ουτοπικά. Αποφάσισα να βοηθήσω τα μικρά παιδιά του χωριού. Στην αρχή σκέφτηκα να τους προσφέρω χρήματα, αλλά συνειδητοποίησα πως η κίνηση αυτή δεν θα άλλαζε κάτι ουσιαστικά στη ζωή τους. Ξαφνικά, στον νου μού ήρθαν τα λόγια του Νέλσον Μαντέλα «η εκπαίδευση είναι το ισχυρότερο όπλο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αλλάξεις τον κόσμο».
Όταν βρέθηκα σε ένα χωριό που λέγεται Κιζιμκάζι μπήκα σε ένα μαγαζί με σουβενίρ. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, ο κ. Κασιάνο, με «έπεισε» να αγοράσω μερικά σουβενίρ, ώστε να τα μεταπουλήσω στο Ντουμπάι (ο τόπος κατοικίας μου) για να βγάλουμε χρήματα! Αποδέχτηκα την πρότασή του υπό έναν όρο. Ο όρος αυτός ήταν ότι εάν κατάφερνα να βγάλω λεφτά από αυτήν την ενέργεια θα ήθελα το μερίδιό μου να δοθεί σε έναν δάσκαλο, με σκοπό να μάθει αγγλικά στα παιδιά του χωριού δωρεάν. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού συγκινημένος προθυμοποιήθηκε να προσφέρει και το δικό του μερίδιο για τον ίδιο σκοπό. Επέστρεψα στο Ντουμπάι, αλλά δεν προσπάθησα (καν) να μεταπουλήσω τους πίνακες που είχα αγοράσει ως δείγματα από το μαγαζί του. Αντίθετα, οι πίνακές του είχαν καταλήξει στον τοίχο του σπιτιού ενός φίλου μου.
Σχεδόν τρεις μήνες μετά ο μαγαζάτορας μου έστειλε μήνυμα για να δει εάν έχω καταφέρει τελικά να πουλήσω τους πίνακες. Ντράπηκα να του πω ότι δεν τα κατάφερα, όμως του είπα πως εξακολουθώ να θέλω να βοηθήσω τα παιδιά της Ζανζιβάρης. Και τότε μου απάντησε: «Έχω ένα οικόπεδο στη διάθεσή μου. Είναι το μόνο που έχω. Εάν θες, μπορώ να στο δωρίσω και να χτίσεις ένα σχολείο». Και έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η διαδρομή του CR Hope Foundation!
Ξαφνικά όμως η μοίρα παίζει άσχημο παιχνίδι με τον θάνατο του αδελφού σου, του Γιάννη…
Μου είναι δύσκολο να βρω λόγια για να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου. Ήταν ένα συνταρακτικά θλιβερό γεγονός, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να με οδηγήσει στην κατάθλιψη. Ωστόσο, η επιθυμία μου να τον κάνω περήφανο εκεί που βρίσκεται μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω το έργο μου στη Ζανζιβάρη και να το αφιερώσω στη μνήμη του.
Ένιωσες κάποια στιγμή να πεις τα παρατάω;
Δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ να χτίσω το σχολείο. Το έκανα στη μνήμη του αδερφού μου – πράγμα που με πείσμωνε να τα καταφέρω. Ο αδελφός μου είναι ο «άγγελός μου». Νιώθω ότι πάντα είναι δίπλα μου.
Ζεις και δραστηριοποιείσαι στο Ντουμπάι με μεγάλη επιτυχία. Πόσο εύκολο ήταν να κάνεις τη Ζανζιβάρη δεύτερο σπίτι σου;
Οπωσδήποτε το να ζεις ανάμεσα σε δύο χώρες δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η φυσική μου παρουσία είναι εξίσου απαραίτητη τόσο στο Ντουμπάι όσο και στη Ζανζιβάρη. Ομολογώ πως εάν δεν είχα τη στήριξη της γυναίκας μου δεν θα τα είχα καταφέρει σε αυτόν τον βαθμό. Οι δυσκολίες όσον αφορά το σχολείο ήταν πάρα πολλές! Αρχικά, το γεγονός ότι είμαι χριστιανός και εκείνοι είναι μουσουλμάνοι τούς έκανε να πιστεύουν ότι έχω σκοπό να τους προσηλυτίσω. Πίστευαν ότι θα έχτιζα εκκλησία δίπλα στο σχολείο κ.λπ. Καμία σχέση όμως! Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια μέχρι να τους πείσω για τις προθέσεις μου.
Οι δύο κόσμοι που ζεις είναι εντελώς διαφορετικοί. Από τη μία το Ντουμπάι της ανάπτυξης και από την άλλη η Ζανζιβάρη της φτώχειας.
Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψω την καθημερινότητα σε μια τέτοια επαρχία της Αφρικής είναι να τη συγκρίνω με τη μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα. Όλοι έχουμε ακούσει από δικά μας πρόσωπα ιστορίες σχετικά με τη φτώχεια, την πείνα και την έλλειψη βασικών αγαθών. Η Αφρική, δυστυχώς, βιώνει μια ανάλογη πραγματικότητα.
Γνωρίζω ότι έπειτα από τη δημιουργία του σχολείου, θέλεις να επεκτείνεις το φιλανθρωπικό σου έργο.
Το όραμά μου για τα επόμενα χρόνια είναι να επεκτείνω το σχολείο και να προσφέρω εκπαίδευση σε άτομα κάθε ηλικίας πέραν των παιδιών. Θέλω να βοηθήσω τις μητέρες. Για τον λόγο αυτό έχω αρχίσει ήδη το νέο μου έργο στην Κένυα, το «United For Green», το οποίο δίνει εφόδια στις γυναίκες-μητέρες στο να παράγουν βιο-κάρβουνο (κάρβουνα φτιαγμένο από αγροτικά απόβλητα, αντί για ξύλο) και να το πουλάνε στα γύρω χωριά. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύουμε το περιβάλλον από την αποψίλωση και την καταστροφή των δασών και επίσης βοηθάμε τις τοπικές κοινότητες να αναπτυχθούν οικονομικά, ανεβάζοντας τόσο το βιοτικό όσο και το μορφωτικό επίπεδο.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΜΠΙΔΑΚΗΣ