Η Λίλυ Παπαγιάννη ξεχώρισε και μέσα από τον ρόλο της στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής»
Αθηνάαααα, αναφωνούσε με το ιδιαίτερο γρέζι στη φωνή η Λίλα Βασιλείου (Τζένη Καρέζη) κάθε φορά που τα έβρισκε σκούρα με τον Αλέκο Σαμιωτάκη (Αλέκος Αλεξανδράκης) στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής»! Η αξέχαστη «Αθηνά» της ταινίας, η οποία έδινε συμβουλές ομορφιάς και… φλερτ στην άγαρμπη «ξαδέρφη» της, Τζένη Καρέζη, έφυγε από τη ζωή χθες το πρωί, σε ηλικία 80 ετών, σιωπηλά, όπως ακριβώς έζησε τα τελευταία 25 χρόνια.
Μόνο μια οικιακή βοηθός που φρόντιζε το σπίτι της την έβλεπε να «σβήνει» μέρα με τη μέρα στο ιδιόκτητο διαμέρισμά της στην Κυψέλη, όπου ζούσε αξιοπρεπώς με τη σύνταξη που έπαιρνε. Η κατάσταση της υγείας της το 2010 επιδεινώθηκε και την αποκάλυψη είχε κάνει η «Espresso». «Εχει κλειστεί πολύ στον εαυτό της. Και το κουδούνι να της χτυπήσεις, δεν θα σου ανοίξει. Δεν μπόρεσε να συμφιλιωθεί με τον χρόνο και αυτό την πληγώνει. Πάσχει από την “αρρώστια” από την οποία πάσχουν πολλές πρωταγωνίστριες που κάποτε υπήρξαν ωραίες και σήμερα έχουν μεγαλώσει» είχε δηλώσει συνάδελφός της.
Η κοκέτα Λίλυ Παπαγιάννη με τη διαχρονική ομορφιά, τα γατίσια μάτια και το κρεπαριστό καρέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σε ηλικία 24 χρόνων, απόφοιτη πλέον του Θεάτρου Τέχνης, έκανε το ντεμπούτο της στην ταινία «Νταντά με το ζόρι», με πρωταγωνιστές τον Μίμη Φωτόπουλο και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Οι δεύτεροι ρόλοι απογείωσαν την καριέρα της και γρήγορα βρέθηκε δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου, στην Τζένη Καρέζη, στον Αλέκο Αλεξανδράκη. Αφησε εποχή στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» (1964), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965). Η τελευταία κινηματογραφική συμμετοχή της ήταν στην ταινία «Η βαλίτσα του παπά» (1978) του Ντίμη Δαδήρα.
Σε αρχαία δράματα
Μετά τον γάμο της με τον Ανδρέα Φιλιππίδη, το 1957, το ζευγάρι δημιούργησε τον δικό του θίασο (1965). Στη συνέχεια της καριέρας της συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ και για έξι χρόνια με το Εθνικό Θέατρο, ενώ εμφανίστηκε σε αρχαία δράματα με τον θίασο του Δημήτρη Ποταμίτη. Το 1966 τιμήθηκε από την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών με το βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για τον ρόλο της «Ειρήνης» στην πολυβραβευμένη ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου «Η εκδρομή».
Βαριά ήταν η μέρα για την Ελενα Ακρίτα που με πόνο ψυχής αποχαιρέτησε την αγαπημένη θεία της. «Τη θυμάμαι, όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στη Φιλοθέη. Να με παίρνει αγκαλιά, να με γεμίζει φιλιά, χωρίς να τη νοιάζει αν θα τσαλακωθούν τα θεσπέσια μετάξια της» έγραψε στο διαδίκτυο. Η κηδεία της Λίλυς Παπαγιάννη θα γίνει αύριο Πέμπτη, στις 12.00, από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Δήμητρα Δάρδα
Παρέα με τη Διαμαντίδου αλλά και την Κώνστα στο ζουρ φιξ της Τρίτης
Οταν πέθανε ο άνδρας της, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, η Λίλυ Παπαγιάννη σκέπασε με λευκά σεντόνια τους καθρέφτες, έκλεισε το σπίτι της και σταμάτησε κάθε κοινωνική εκδήλωση που θα έδειχνε πως αντέχει να χαίρεται χωρίς εκείνον! Συνέχισε όμως να μετρά τον καιρό. Κάπνιζε πάντα με τη μακριά πίπα της τα αρωματικά τσιγάρα της. Φορούσε πλέον πάντα μεγάλα μαύρα γυαλιά. Τα υπέροχα μάτια της, τα κατοικημένα στο βλέμμα, τα όλα αισθήσεις, να βλέπουν, αλλά να μην τα θαυμάζει κανείς πια. Αλλες αρχές, άλλο ήθος, άλλες κυρίες από μετάξι και βελούδο. Κάποτε μου έλεγε η Ντίνα Κώνστα πως με τη Λίλυ και τη Δέσπω Διαμαντίδου βρίσκονταν πάντα στο σπίτι της τελευταίας για το ζουρ φιξ τους της Τρίτης.
«Τι είναι ζουρ φιξ;» είχα απορήσει, πολύ γέννημα συνοικίας εγώ. Ο κόσμος να χάλαγε, κάθε Τρίτη, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος οι τρεις τους θα συναντιόντουσαν! Το είχα βρει, θυμάμαι, τόσο ρομαντικό! Τηλεφωνιόντουσαν τις άλλες μέρες, τα βράδια, αργά, έως το πρωί. Σχολίαζαν τα νέα, τις εκπομπές με τις ειδήσεις στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο! Οταν συναντήσω τη Δέσπω, θα μάθω πως ο σύζυγος που πενθούσε η Λίλυ ήταν πρώην άνδρας της Διαμαντίδου. Τις ένωνε η αγάπη τους και ζούσαν με τέτοιο πολιτισμό μεταξύ τους, που μοιάζει σήμερα αδιανόητος. Το ζουρ φιξ της Τρίτης διαλύθηκε σαν αντίλαλος από γέλια σε μεγάλη αίθουσα. Πρώτα η Δέσπω… Τώρα και η Λίλυ με τα ζαφειρένια μάτια… Και πάει μια εποχή φινέτσας, κλάσης, καλλιέργειας…
Αλεξάνδρα Τσόλκα