Η Εξεταστική Επιτροπή ζητεί χαλάρωση της λιτότητας.
«Καταπέλτη» για την τρόικα και τον ρόλο της στις χώρες -όπως η Ελλάδα- που «τρέχουν» προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής αποτελεί το προσχέδιο της έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που κατατέθηκε στην αρμόδια Επιτροπή Οικονομικών του Ε.Κ. Το προσχέδιο κατατέθηκε από τους επικεφαλής της ομάδας που ανέλαβε να διενεργήσει τη σχετική έρευνα Οτμαρ Κάρας (ΕΛΚ, Αυστρία) και Λιέμ Χοάνγκ Νγκοκ (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, Γαλλία).
Παρά τις ήπιες εκφράσεις, είναι σαφές από το πόρισμα ότι το συνολικό έργο της τρόικας δεν κρίνεται επιτυχημένο. Αντίθετα, διαπιστώνονται προβλήματα στη διαμόρφωση της πολιτικής, αστοχίες στην εφαρμογή τους και αποκλίνουσες στρατηγικές και προτεραιότητες μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για την τελευταία ειδικά το πόρισμα διαπιστώνει ότι «μπερδεύτηκε», αφού από τη μία έπρεπε να λειτουργεί ως μέλος της τρόικας και από την άλλη ως τοποτηρητής των ευρωπαϊκών συνθηκών. Εξάλλου, διαπιστώνεται ότι εκ του αποτελέσματος τα Μνημόνια οδήγησαν σε μεγάλη ύφεση, έκρηξη της ανεργίας και τελικά σε αύξηση του χρέους των κρατών-μελών που τα εφάρμοσαν.
Ειδικά για την Ελλάδα το πόρισμα επισημαίνει:
1. Υστερα από πέντε αναθεωρήσεις του Μνημονίου και εξαιτίας των ανεπαρκών αποτελεσμάτων χρειάστηκε και δεύτερο πρόγραμμα.
2. Εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη προόδου, παρά τον άνευ προηγουμένου όγκο μεταρρυθμίσεων που τέθηκαν σε εφαρμογή.
3. Αν και ο στόχος των προγραμμάτων ήταν να αποτραπεί η χρεοκοπία, αυτό δεν επιτεύχθηκε στην περίπτωση της χώρας μας. Επίσης η οικονομική βοήθεια δεν εξασφάλισε ότι μακροπρόθεσμα δεν θα υπάρξει έξοδος κάποιας χώρας από το ευρώ.
Το πόρισμα μεταξύ άλλων προτείνει:
1. Η τρόικα να διαμορφώνει πολιτικές με βάση τα τελευταία εμπειρικά δεδομένα για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές, δηλαδή την επίπτωση των δημοσιονομικών μέτρων στην ύφεση. Επί της ουσίας ζητεί τη χαλάρωση της λιτότητας.
2. Τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, στο πρότυπο του ΔΝΤ.
3. Την επαναξιολόγηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων στο Eurogroup σε ό,τι αφορά τα Μνημόνια, ώστε να υπάρχει «δημοκρατική λογοδοσία» σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.