Τα βίαια εφηβικά χρόνια του Λου Ριντ, τα ηλεκτροσόκ των ψυχιάτρων και η μεγάλη φιλία με τον Αντι Γουόρχολ.
Η ταραγμένη ζωή του Λου Ριντ, του θρύλου της ροκ που έφυγε στα 71 του χρόνια από κίρρωση του ήπατος, του καλλιτέχνη που αγαπούσε να φτάνει στα άκρα, αποτυπωνόταν στα τραγούδια του. «Απαίσιος» στις συνεντεύξεις (σχεδόν ποτέ δεν τις ολοκλήρωνε, έλεγε ψέματα και ήταν συνήθως μεθυσμένος), προτιμούσε να μιλά μέσα από τους στίχους του φτιάχνοντας μικρές ιστορίες που συγκέντρωναν σε λίγες αλλά καίριες λέξεις όσα τον πλήγωναν, τον θύμωναν, τον γλύκαιναν ή τον σημάδευαν: από τα ηλεκτροσόκ που του έκαναν οι γονείς του για να «θεραπευτεί» από την ομοφυλοφιλία έως τη βουτιά στα ναρκωτικά και από τη σχέση του με τον Αντι Γουόρχολ έως την περιστασιακή του προσπάθειά να γίνει «καλό παιδί».
Εφηβος στο Μπρούκλιν του ’60, ο Λιούις Αλεν Ραμπίνοβιτς -όπως είναι το πραγματικό του όνομα- αναζητεί ερωτικό προσανατολισμό εκφράζοντας τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Οι Εβραίοι γονείς του το αντιλαμβάνονται και αντιδρούν σαρωτικά: τον σέρνουν σε ψυχίατρο που κάνει διάγνωση «της ασθένειας της ομοφυλοφιλίας». Οι γονείς του δίνουν την άδεια στον ψυχίατρο να υποβάλει τον έφηβο γιο τους σε ηλεκτροσόκ για να τον «θεραπεύσει». Ο Λου υποφέρει τα ηλεκτροσόκ για έξι ολόκληρους μήνες τρεις φορές την εβδομάδα και αναγκάζεται να πάρει ψυχοφάρμακα με τις χούφτες. Τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα και αργότερα ο τραγουδοποιός -και ακόμα επαναστάτης, παρά τα ηλεκτροσόκ- γράφει το τραγούδι «Kill your sons».
Το 1972, αφού έχει αποχωρήσει από το θρυλικό συγκρότημα The Velvet Underground και έχει δοκιμάσει να δουλέψει για ένα χρόνο στο χρηματιστηριακό γραφείο του πατέρα του, ο στιχουργός, τραγουδοποιός, κιθαρίστας και φωτογράφος Λου ξεκινά σόλο καριέρα γράφοντας -μεταξύ άλλων- το αμφιλεγόμενο, παράξενο και συμβολικό τραγούδι του «Τake a walk on the wild side» (Πήγαινε μια βόλτα στην άγρια πλευρά σου). Εχει βουτήξει στον σκοτεινό χώρο του υποκόσμου της Νέας Υόρκης και έχει ακούσει χιλιάδες φορές αυτή τη φράση που φώναζαν οι τρανσέξουαλ του δρόμου για να «ψαρέψουν» τους υποψήφιους πελάτες τους. Με φωνή χαλαρή μιλά για τη σεξουαλική απελευθέρωση και καταφέρνει να περάσει από τη λογοκρισία σεξουαλικές φράσεις της αμερικάνικης αργκό.
Είναι η εποχή που το αλκοόλ ρέει συνεχώς στο αίμα του και ο ίδιος μεταμορφώνεται σε έναν ακροβάτη της μουσικής και των στίχων επιστρατεύοντας το πικρό χιούμορ. Ο Αντι Γουόρχολ παραμένει πιστή παρέα του και δοκιμάζει μονίμως να τον επηρεάζει. «Γιατί δεν γράφεις ένα τραγούδι με τίτλο “Βίαιος” (Vicious), με ρωτά ο Αντι κι εγώ του απαντώ: Εντάξει, αλλά τι είδους βίας; “Ξέρεις, για παράδειγμα, σε χτυπάω με ένα λουλούδι” μου απαντά. Κι έτσι έγραψα ένα τραγούδι για το μίσος…
Είναι φυσικό… Πίνω συνέχεια και έχω κουραστεί από τα οινοπνευματώδη, γιατί δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να μου φαίνεται δυνατό» θα πει ο ίδιος σε μία από τις συνεντεύξεις του για το τραγούδι που αποτέλεσε τον προπομπό για τα πιο περίεργα και «ακροβατικά» τραγούδια που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια. Για τον Αντι εξάλλου θα γράψει αργότερα, αφού ο φίλος του είχε πεθάνει, ένα ολόκληρο άλμπουμ, το «Songs for Drella» – ψευδώνυμο του Γουόρχολ, από τον συνδυασμό των λέξεων «Dracula» (Δράκουλας) και «Cinderella» (Σταχτοπούτα).
Ατάκες-ψυχογράφημα
«Είμαι καλλιτέχνης και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να είμαι τόσο εγωιστής όσο εγώ θέλω!»
«Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 άρχισα να ψάχνω για τον τέλειο ήχο – ποιος μπορούσε, άραγε, να είναι. Πριν από αυτό κυρίως με ενδιέφεραν τα ναρκωτικά, η τρέλα και ο ροκ εν ρολ τρόπος ζωής».
«Προσπαθώ να σταματήσω τα ναρκωτικά πίνοντας αλκοόλ».
«Στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου άλμπουμ μου. Απλώς ξέρω σίγουρα πως θα κάνω επόμενο άλμπουμ».