Το παιδί-θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του όσα είδε και γνώρισε σε 30 χρόνια.
Ηταν το αδελφάκι της Μανταλένας, ο μικρός Αργύρης στην «Κυρά μας τη μαμή», ο πιτσιρικάς που έκλαιγε με τη Μάρθα Βούρτση και τον Νίκο Ξανθόπουλο, ο πονεμένος γιος της Μπεάτας Ασημακοπούλου, της Αντιγόνης Βαλάκου και της Γκέλυς Μαυροπούλου, ο λιλιπούτειος μπελάς του «Πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη» Βέγγου και φυσικά ο ανεπανάληπτος «Λουστράκος».
Ο Βασίλης Καΐλας έγραψε τη δική του ιστορία ως το παιδί-θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου και ήρθε η ώρα να την αφηγηθεί με το νι και με το σίγμα στη βιογραφία που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Τίτλος αυτής «Ενα παιδί μετράει τα πλάνα», εμπνευστής του τίτλου, ο καλός του φίλος Αργύρης Παυλίδης.
«Σαν τον μικρό ήρωα του Λουντέμη μέτραγα τα άστρα στη δική μου περιπλάνηση, 30 ολόκληρα χρόνια. Ενα οδοιπορικό μνήμης που προσδοκά να κρατήσει ζωντανές εικόνες, γεγονότα, πρόσωπα, μια εποχή όλο ρομαντισμό και αθωότητα» γράφει στον πρόλογό του ο Βασίλης Καΐλας, που ως ενήλικος ηθοποιός ασχολήθηκε πολύ και με τις μεταγλωττίσεις, σημειώνοντας κι εκεί μια πετυχημένη διαδρομή.
Ξεκίνημα χάρη στην Ελλη Λαμπέτη
Ο πιο διάσημος πιτσιρικάς του ελληνικού σινεμά γεννήθηκε στον Πειραιά την Πρωτομαγιά του 1953.«Ο Γιάννης και η Μαρία, οι γονείς μου, εκείνα τα χρόνια τα έφερναν δύσκολα, όπως κι ο περισσότερος κόσμος. Ετσι λοιπόν, μετά τον ερχομό μου στη ζωή, το πρώτο πράγμα που αναζήτησαν ήταν μια στέγη. Μη φανταστείτε ότι ήθελαν να αγοράσουν σπίτι. Πού να βρουν τα λεφτά! Εκείνη την εποχή στις πολυκατοικίες των μεγαλοαστικών συνοικιών ζητούσαν θυρωρούς. Ετσι, άρπαξε την ευκαιρία ο Γιάννης και βρήκαμε σπίτι. Στο Σύνταγμα, παρακαλώ: οδός Βουλής 38».
Σε εκείνη την πολυκατοικία ζούσε η Ελλη Λαμπέτη, η οποία ζήτησε από τον πατέρα του να τον αφήσει να παίξει μαζί της στην ταινία «Το τελευταίο ψέμα», μια παραγωγή της Φίνος Φιλμ που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης. Το πρώτο γύρισμα έγινε στην Αράχοβα και ήταν επεισοδιακό. «Με πήγαν σ’ έναν γκρεμό και μου είπαν να πιαστώ από ένα θάμνο και να αρπάξω ένα κόκαλο από μπριζόλα που μου είχαν πετάξει κάποιοι πλούσιοι για να το φάω (…). Ομως ο θάμνος από τον οποίο πήγα να πιαστώ ήταν ξεριζωμένος. Κι έτσι βρέθηκα στο κενό και μετά κουτρουβάλησα πάνω σε κάτι κουβέρτες που κρατούσαν οι τεχνικοί για να μη χτυπήσω. Τρόμαξα, αλλά φαίνεται πως ήμουν αρκετά πειστικός και δεν χρειάστηκε να ξαναγίνει το πλάνο».
Και ψαράς και… «λουστράκος»
Μεταξύ των 117 ταινιών που έκανε ήταν και η «Μανταλένα», η οποία γυρίστηκε στην Αντίπαρο. Εκεί στον ελεύθερο χρόνο του ψάρευε με τον Παντελή Ζερβό, ο οποίος έπαιζε τον παπά, που ήταν φανατικός με το ψάρεμα. «Πήρα κλωστή και βελόνα που την τσάκισα, ψωμί και τυράκι που τα ζύμωσα για δόλωμα και την άλλη μέρα ναι ‘μαι πρώτος και καλύτερος στον μόλο. Οταν κατέφθασε ο Ζερβός με τα ράσα του να ανεμίζουν και το σκαμνάκι του στο χέρι, με ρώτησε “Τι κάνεις εκεί, ρε ζαγάρι;”, “Τι να κάνω; Ψαρεύω” του είπα με καμάρι. Εβαλε τα γέλια όταν αντιλήφθηκε με τι ψάρευα. Ελα, όμως, που τα γέλια του βγήκαν ξινά, γιατί μέχρι να ρίξει την πετονιά του αυτός, εγώ είχα ανεβάσει με την κλωστή και τη βελόνα έναν τεράστιο κέφαλο!»
Η ταινία που τον σημάδεψε ήταν ο «Λουστράκος». Για τον ρόλο του χρειάστηκε φυσικά να μάθει να γυαλίζει παπούτσια. «Είχα και το κασελάκι μου μαζί γιατί έπρεπε να μάθω να χειρίζομαι τις βούρτσες. Ετσι, όποιον έβρισκα στην είσοδο της πολυκατοικίας -συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα μου φυσικά- του ζητούσα να του γυαλίσω κι εκείνου τα παπούτσια. Στην οδό Νίκης, λίγο πιο κάτω από το σπίτι του παππού μου, υπήρχαν πάντα τρεις – τέσσερις λούστροι στον δρόμο πολύ πρόθυμοι να μου διδάξουν την τέχνη τους. Σ’ αυτούς χρωστάω τα πρώτα μου μαθήματα».
Η ξέφρενη πορεία του αλόγου και τα νυχτοπερπατήματα με τον Μπάρκουλη
Στα γυρίσματα της «Λαφίνας» όλα πήγαιναν ρολόι, μέχρι που χρειάστηκε να κινηματογραφήσουν μια δύσκολη σκηνή χωρίς κασκαντέρ. «Σύμφωνα με το σενάριο, οι κάτοικοι του χωριού έπρεπε να με πιάσουν και να με δέσουν πάνω σε ένα άλογο προκειμένου να εκβιάσουν την Μπεάτα (σ.σ.: Ασημακοπούλου), που κατηγορούνταν για φόνο, να παραδοθεί στις Αρχές. Το άλογο στη σέλα του οποίου ήμουν δεμένος τυφλώθηκε από τα ρεφλεκτέρ, αφηνίασε και άρχισε να καλπάζει ξέφρενα. Οταν οι τεχνικοί κατάφεραν να το σταματήσουν, διαπίστωσαν ότι, αν και έντρομος, δεν είχα πάθει τίποτα».
Αντίθετα, τα γυρίσματα της ταινίας «Μια σφαίρα για μένα», που έγιναν στην Κύπρο, έκρυβαν… μυστικά. «Η πρωταγωνίστρια ήταν φίλη με την κυρία που είχε τότε σχέση ο Ανδρέας (σ.σ.: Μπάρκουλης), άρα ό,τι έπεφτε στην αντίληψή της το επόμενο λεπτό μεταφερόταν χαρτί και καλαμάρι. Ο γάτος, όμως, τι έκανε; Από την πρώτη στιγμή, όπου ήθελε να πάει έλεγε “θα πάω με τον Βασίλη και τον πατέρα του για καφέ, για μπιλιάρδο”. Πού να πάει το μυαλό της ότι στην ηλικία μου θα μπορούσα να βρεθώ ακόμη και σε καμπαρέ και μάλιστα με τη συνοδεία του πατέρα μου. Προχωρημένα πράγματα για την εποχή».
ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ