Εζησε από κοντά μεγάλες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ με Αρη και με Εθνική. Στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο κι ανεξίτηλες σε κάθε μπασκετικό φίλαθλο.
- Aπό τον Θοδωρή Λινάρδο
Ο 60χρονος σήμερα Μιχάλης Ρωμανίδης, παλαίμαχος διεθνής φόργουορντ, μιλά για την πορεία του, αναλύει μέσω της «Espresso Σαββατοκύριακο» στιγμές της καριέρας του, αναπολεί εικόνες, εξιστορεί γεγονότα και δίνει απαντήσεις σε πολλά.
Μιχάλη, πού σε βρίσκουμε; Με τι ασχολείσαι σήμερα;
Μένω στην Αθήνα. Κύρια δουλειά μου είναι στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Μπασκετικά, δουλεύω ως γενικός αρχηγός στον Πρωτέα Βούλας. Εχω περάσει από αρκετές ομάδες σε διάφορα πόστα, αλλά όχι προπονητικά. Κυρίως ως σύμβουλος ή μάνατζερ. Η προπονητική δεν είναι ότι δεν με ενδιέφερε ποτέ -κάθε άλλο-, απλώς δεν βγήκαν οι συγκυρίες ίσως. Αλλά με γεμίζει να μαθαίνω στα μικρά παιδιά μέσα από τις εμπειρίες μου στο μπάσκετ, όποτε μου δίνεται η δυνατότητα. Εγώ έπαιξα στον Αρη για χρόνια και στο τέλος, αν και μικρός ηλικιακά, αναγκάστηκα να σταματήσω, αφού προσπάθησα να ξαναβρώ τα πατήματά μου σε Παγκράτι και Παπάγου, αλλά οι τραυματισμοί μού κόστισαν.
Ο Αρης και η Εθνική είναι τα δύο μεγάλα κεφάλαια στην μπασκετική σου ζωή. Φέρνεις στον νου στιγμές του παρελθόντος με νοσταλγία;
Πάντα θυμάμαι τα παλιά. Κοιτάζω τα βίντεο. Κάθομαι, βλέπω τα παλιά και σκέφτομαι πολλά. Εβλεπα ένα ματς Αρης – Πανιώνιος το 1986-1987. Τα έχω ξεχάσει. Πρέπει να φρεσκάρω τη μνήμη. Βλέπω πολλές φορές τα ματς της τότε Εθνικής. Βλέπω όλα τα παιδιά που ήμασταν μαζί. Νιώθεις νοσταλγία. Μεγάλες στιγμές. Ωραίες εποχές. Σου λείπουν πολλά. Εχω κρατήσει επαφή με πολλούς – με τον Νίκο Λινάρδο, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου. Με τον Νίκο Λινάρδο κάναμε στο Αττικό Αλσος ένα πρόγραμμα υπό τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού σε συνεργασία με την Περιφέρεια και αφορούσε ακαδημίες μπάσκετ και μαζικό αθλητισμό. Μαθαίναμε 15 χρόνια μπάσκετ σε παιδιά εντελώς δωρεάν. Ηταν πολύ σημαντικό για μας όλο αυτό. Με Λυπηρίδη και Δοξάκη μιλάω από τις εποχές του Αρη. Κρατάμε και με τον Γκάλη επαφή. Ζήσαμε πολλά όλοι μας. Ο Αρης είχε μεγάλη ομάδα και μεγάλους παίκτες – μην ξεχνάμε κι άλλους, π.χ. τον Σούμποτιτς.
Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου συμπαίκτες και προπονητές; Κόντρες υπήρχαν;
Αγαπημένοι πολλοί. Στον Αρη σχεδόν όλοι! Περάσαμε απίστευτες στιγμές. Με τον Γκάλη ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Ημασταν μια ωραία παρέα. Στην Εθνική με Φασούλα, Σταυρόπουλο ήμασταν αντίπαλοι στα Αρης – ΠΑΟΚ, αλλά πάντα φίλοι. Ειδικά με τον «Μάτζικ» ήμασταν πολύ φίλοι. Ο πιο πλακατζής ήταν πάντα ο Φιλίππου. Ο Φάνης, εγώ και ο Καρατζάς ήμασταν το ’87 οι μικρότεροι της Εθνικής. Βλέπω πολλές φορές ματς που μάρκαρα τον Φάνη σε ματς με τον Πανιώνιο. Σούπερ παίκτης. Είχε την ευχέρεια να τα κάνει όλα στο παρκέ. Σε όλες τις θέσεις. Και κόντρες και διαφωνίες να προέκυπταν κάποιες φορές με κάποιους, πάντα αυτά δεν κρατούσαν, και όλοι κάναμε τη δουλειά μας στο γήπεδο.
Τα παρατσούκλια πότε βγήκαν;
Αρχισαν τα περισσότερα να βγαίνουν στα 80s, περίπου το 1986 για τους περισσότερους. Εγώ ήμουν ο «αρκούδος». Ο «μπέμπης» (Φάνης Χριστοδούλου), ο «τάρανδος» (Καμπούρης), ο «καρχαρίας» Νίκος Λινάρδος, ο «γκάνγκστερ» Γκάλης, ο «μαυροκέφαλος» ή μάλλον «δράκος» (Γιαννάκης), ο Μέμος Ιωάννου ο «φιλόσοφος» (αν και τον έλεγαν και «Βοσκόπουλο»), ο «Μπέρι» ο Λιβέρης Ανδρίτσος κ.λπ.
Γκάλης και Γιαννάκης. Πώς ήταν η συνύπαρξη με τους δύο τοπ σταρ στον Αρη και στην Εθνική;
Εχουν ειπωθεί πολλά. Υπήρχαν πολλά χρόνια με αρμονική συνύπαρξη. Προέκυψαν εντάσεις, επεισόδια, όλα αυτά καμιά φορά είναι μέσα στο πρόγραμμα -τα λέει και ο Γιαννάκης στο βιβλίο του-, αλλά κάπου είχαν ένα τέλος. Ολα έληγαν όταν παίζονταν τα ματς. Μπορεί να «έσπασαν» προσωρινά οι σχέσεις τους, να μη μιλούσαν το ’87, αλλά συνεργάζονταν άψογα στο γήπεδο. Κανείς δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί. Ο Ιωαννίδης στον Αρη φρόντιζε να μη βγει τίποτα προς τα έξω. Οταν μιλούσε ο «ξανθός», όλα τελείωναν. Κρατούσε τα στεγανά. Πάντα σε μια οικογένεια υπάρχουν προστριβές, αλλά με την πάροδο του χρόνου όλα λύνονταν. Με αυτά και με αυτά, η ομάδα του Αρη και η Εθνική μεσουράνησαν. Οποιες διαφορές με την πάροδο του χρόνου εξομαλύνονταν. Κανείς δεν είχε να χωρίσει με κανέναν τίποτα.
Στην Εθνική του ’87 ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας; Πες μας μερικά από όσα λέγονταν στα αποδυτήρια τότε.
Ομοιογένεια. Ολοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο, ανεξαρτήτως ρόλου Από το 1986 ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια. Τίποτα δεν ήρθε τυχαία. Καθένας έκανε την δουλειά του, αυτό που του αναλογούσε και κάτι παραπάνω. Πολλοί παίζαμε με τραυματισμούς. Δίναμε τα πάντα. Εστω και για ένα δευτερόλεπτο. Είχαμε προβλήματα πολλοί από μας. Αλλά τα δίναμε όλα για τη φανέλα. Σφίγγαμε τα δόντια. Ξέραμε τους ρόλους μας. Ολοι χρησιμεύαμε σε κάτι.
Πώς βλέπεις τον νέο Αρη της εποχής Σιάο; Μπορεί να ξαναγίνει ο αυτοκράτορας στο ελληνικό μπάσκετ;
Περιμένουμε να δούμε. Βοηθούσα σχετικά πρόσφατα την ομάδα από κάποιον ρόλο, έστω από απόσταση. Ως σύμβουλος και φίλος των Παπαγεωργίου και Αρβανίτη. Ημουν κοντά. Και πάντα θα είμαι κοντά στον Αρη, τον έχω στην καρδιά μου. Λογικό να έχω αισθήματα για την ομάδα, έπαιξα στο αντρικό στα 15 μου! Το θέμα των χρεών είναι σημαντικό να σβήσει πρώτα από όλα. Προτιμώ να καθαρίσει η ομάδα. Να νοικοκυρευτεί και μετά ας έρθουν και οι μεγάλες μεταγραφές και οι τυμπανοκρουσίες. Πρώτη χρονιά με νέα δεδομένα, και χρειάζεται υπομονή. Ο Ζήσης είναι εγγύηση για τον σχεδιασμό. Βαδίζει σε σωστά μονοπάτια η ομάδα. Ελπίζω να δούμε κάτι καλό ξανά για τον Αρη. Χρειάζεται υπομονή από τον κόσμο. Ο ενθουσιασμός είναι καλό να υπάρχει, αλλά όλα θέλουν πλάνο και προγραμματισμό, για να ξαναζήσει μεγάλες στιγμές το «Αλεξάνδρειο». Τότε, τα ντέρμπι Αρης – ΠΑΟΚ καθήλωναν. Και ο Ηρακλής ήταν δυνατός. Πρέπει να είναι δυνατή η Θεσσαλονίκη αθλητικά.
Μπορεί να πετύχει κάτι καλό η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ που ξεκίνησε την Τετάρτη;
Δεν θέλω να λέμε μεγάλα λόγια. Εχουμε απουσίες σημαντικές. Βήμα βήμα, όσο ψηλότερα πάμε θα είναι το καλύτερο. Να έχουμε μια καλή εικόνα. Ολοι στηρίζουμε με πάθος την Εθνική. Εχουμε υλικό, είναι και οι παλιοί μέσα, μακάρι να τα πάμε καλά. Είμαι πάντα συγκρατημένος, δεν λέω πολλά για το γούρι. Τον εκτιμώ πολύ τον Σπανούλη. Και ως παίκτης ήταν τοπ και τον πιστεύω και προπονητικά. Μακάρι να τα καταφέρουμε και να δούμε ψηλά την ομάδα, όπως τη συνηθίσαμε οι παλαιότεροι.
