Ο ορθοπεδικός Αλκης Καλλιακμάνης μιλάει για την ΑΕΚ.
Στα 42 του χρόνια ο Αλκης Καλλιακμάνης βιώνει στην ΑΕΚ μια όμορφη επαγγελματική εμπειρία, δίπλα σε ανθρώπους που για εκείνον είναι μύθοι (Μπάγεβιτς, Δέλλας, Λυμπερόπουλος) και ινδάλματα (Νικολάου, Πανταζής). Ο διακεκριμένος ορθοπεδικός (ειδικευμένος στις αθλητικές κακώσεις) και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, μίλησε στην «Espresso» για το πώς είναι να βρίσκεται στον πάγκο της Ενωσης, για τον Μιχάλη Παυλή, ενώ θυμήθηκε και τους Σκόκο, Ντιόπ, Γκούντγιονσεν.
– Η ΑΕΚ ήταν η πρώτη ομάδα στην οποία δουλέψατε;
Ναι, η πρώτη και μπορεί να είναι και η μοναδική.
– Είναι ενδιαφέρον να βρίσκεστε στο γήπεδο;
Εξαιρετικά. Θα πρέπει βέβαια να το αγαπάς αυτό και να αφιερώνεις πολλές ώρες από τη ζωή σου.
– Πόσο εύκολο είναι και ψυχολογικά να προσεγγίσει ένας γιατρός μιας ομάδας περιπτώσεις όπως αυτή του Μιχάλη Παυλή;
Στον Μιχάλη ήμουν ο πρώτος που έβγαλε τη διάγνωση, με τη βοήθεια συναδέλφων μου. Πρώτοι που το υποψιαστήκαμε. Το πιο δύσκολο είναι πώς να μπορέσεις να εξηγήσεις σε ένα νέο παιδί το πόσο σοβαρό είναι το θέμα που αντιμετωπίζει. Ο Μιχάλης ήταν ένα παιδί ερχόμενο από νησί, μόνο του στην Αθήνα, ήθελε προσοχή η μεταχείρισή του. Ηθελε ψυχολογική στήριξη. Αλλά είχε μεγάλη θέληση ψυχής.
-Τι τον έχετε συμβουλέψει;
Του είχα ζητήσει να μην το βάλει σε καμία περίπτωση κάτω.
– Ποια είναι η πιο ευχάριστη στιγμή σας στην ΑΕΚ;
Οταν πρωτοπήγα στην ομάδα. Γιατί γνώρισα από κοντά ανθρώπους που τους είχα μύθους. Τους έβλεπα στο γήπεδο σαν φίλαθλος. Εχω προλάβει τον Μπάγεβιτς ως παίκτη. Συνεργάστηκα με Δέλλα, Λυμπερόπουλο, Καφέ. Είναι πραγματικά αυτό που λέμε επαγγελματίες. Εχουν κάνει τρόπο ζωής το ποδόσφαιρο. Τα νεότερα παιδιά πρέπει να τα διδάξεις και λίγο ήθος και λίγο επαγγελματισμό, έτσι ώστε να καταλάβουν ότι αυτό το επάγγελμα ναι μεν έχει φώτα και δημοσιότητα και είναι ωραίο, αλλά είναι και αυτό από το οποίο ζούνε και πρέπει να σέβονται το σώμα τους. Την προπόνηση, τη διατροφή τους. Να ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν έναν τραυματισμό. Το δύσκολο επίσης είναι να καταφέρεις να εξασφαλίσεις την υγεία ενός αθλητή και ταυτόχρονα να έχεις ικανοποιημένη και την ομάδα που πάντα θέλει έναν τραυματία παίκτη της να επιστρέψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτά τα δύο πολλές φορές δεν συμβαδίζουν. Πρέπει να βρεις μια ισορροπία. Αλλά όταν κάνεις τη δουλειά σου επιστημονικά και εξηγήσεις τεκμηριωμένα τη θέση σου, στο τέλος βγαίνουν κερδισμένοι όλοι.
– Υπάρχουν παίκτες με τους οποίους έχετε δεθεί περισσότερο;
Σε προσωπικό επίπεδο, αν εξαιρέσεις τους Δέλλα, Λυμπερόπουλο, Καφέ, που ήταν απόλαυση να συζητάς μαζί τους, ξεχωρίζω επίσης τον Παυλή λόγω της όλης πορείας που είχαμε μαζί αυτά τα χρόνια και από τους ξένους τον Σκόκο, που ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί. Θυμάμαι επίσης τους Ντιόπ και Γκούντγιονσεν. Ηταν εντυπωσιακό το πόσο επαγγελματικά συνεργάζονταν. Τον Γκούντγιονσεν άλλωστε τον χειρουργήσαμε κιόλας και θυμάμαι πως όταν πήγε στην Εθνική Ισλανδίας μάς έστειλε συγχαρητήρια ο γιατρός της ομάδας λέγοντάς μας πως κάναμε εξαιρετική δουλειά.
– Από προπονητές;
Με τον Μπάγεβιτς. Ενας πραγματικός κύριος. Εξαιρετικό ήθος στον τρόπο που σε αντιμετώπιζε. Καλή επαφή έχω και με τον Δέλλα, που τον γνώριζα άλλωστε ως ποδοσφαιριστή. Είναι γνώστης και κατανοεί αυτό που θέλω να του εξηγήσω.
– Η συνεργασία με τον Λάκη Νικολάου;
Οταν ήμουν ειδικευόμενος τον παρακολουθούσα στα συνέδριά του. Είναι ο κορυφαίος αυτήν τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο. Τώρα είμαι οκτώ χρόνια μαζί του. Νιώθω μεγάλη τιμή και τύχη. Εχω μάθει πάρα πολλά κοντά του. Οπως μεγάλος δάσκαλος είναι και ο Πανταζής. Κουβαλάει πείρα δεκαετιών και κάνει πολύ πιο εύκολο το έργο μου.
Info
Οικογενειακή κατάσταση: «Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά. Η σύζυγός μου είναι γιατρός και δείχνει απεριόριστη κατανόηση για το ωράριό μου».
Χόμπι: «Καταδύσεις και διάβασμα».
Μουσική: «Είμαι της γενιάς των Doors και των Pink Floyd».
Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω: «Δεν νομίζω ότι περνάει κάτι άλλο από το μυαλό μου έπειτα από 20 χρόνια που ασχολούμαι με την ιατρική».
Ομάδα: «ΑΕΚ».
Αθλητικό ίνδαλμα: «Εντυπωσιάζομαι με τους ανθρώπους που έχουν επαγγελματισμό, πίστη και αφοσίωση. Και πιστεύω πολύ στην καλοσύνη».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΑΖΙΩΤΗΣ