Ο πλαστικός χειρουργός Μ. Δασκαλάκης θυμάται τη φρίκη από την εξάχρονη θητεία του στο Ισραήλ
Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός αντιμετωπίζοντας περιστατικά πολέμου, αφού για έξι ολόκληρα χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Χαντάσα Εϊν Κέρεμ της Ιερουσαλήμ. Βίωσε από κοντά εμπόλεμες καταστάσεις και μάλιστα με την ιδιότητα του γιατρού στον οποίο «κατέφευγε ο πόνος και η απελπισία» για να βρει γιατρειά.
Κι όμως, αν και τα τελευταία χρόνια 12 χρόνια ζει και εργάζεται στην Κρήτη, εξακολουθεί να έρχεται αντιμέτωπος με τη φρίκη… Σοβαρές δυσμορφίες από τροχαία, τραυματισμοί από όπλα, αλλά και απόπειρες αυτοκτονιών φέρνουν στη μνήμη του σκληρές εικόνες από το παρελθόν. Ο λόγος για τον πλαστικό χειρουργό Μανώλη Δασκαλάκη, τον πρώτο Ελληνα που βρέθηκε το 1996 στο Ισραήλ και έγινε δεκτός για να κάνει πλήρη ειδικότητα.
Βαριά περιστατικά
«Δυστυχώς και εδώ, στην Κρήτη, υπάρχουν περιστατικά που θυμίζουν συνθήκες Ισραήλ. Εχω αντιμετωπίσει βαριά τροχαία, τραυματισμούς από όπλα, είτε εκούσιους είτε ακούσιους, απόπειρες αυτοκτονίας, καθώς και παραμελημένους καρκίνους» ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στην «Espresso» και συνέχισε: «Περιστατικά που σημειώνονται εν καιρώ ειρήνης. Και, δυστυχώς, λόγω και της κρίσης αυξάνονται… Οπως, για παράδειγμα, οι απόπειρες αυτοκτονιών. Επίσης με τον μεγάλο αριθμό των τροχαίων ατυχημάτων ζούμε έναν ιδιότυπο πόλεμο. Ενα βαρύ τραύμα από τροχαίο θυμίζει πολύ ένα τραύμα πολεμικό και ο τρόπος αντιμετώπισής του πρέπει να είναι παρόμοιος. Βέβαια σαφώς οι συνθήκες εδώ είναι καλύτερες. Εχεις την «πολυτέλεια» του χρόνου. Γιατί στο Ισραήλ έπρεπε να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Ιδιαίτερα σκληρές».
Οπως μας αποκάλυψε ο διακεκριμένος επιστήμονας: «Η εμπειρία μου στο Ισραήλ ήταν περίπλοκη, με την έννοια ότι ήσουν αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις εκτός από τα πολύ βαριά τροχαία και πολλά πολεμικά τραύματα, τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά που βλέπεις εν καιρώ ειρήνης. Πρέπει να έχεις την ψυχραιμία, τη δύναμη, την ετοιμότητα να αντιμετωπίσεις μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου πολύ δύσκολες καταστάσεις και πολλές φορές να κάνεις δύσκολες επιλογές. Οπως ποιος πρέπει να αντιμετωπιστεί πρώτος, ποιος δεύτερος και ποιος τρίτος. Ο χρόνος είναι ασφυκτικός και οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται αμέσως. Βέβαια, επειδή τα συγκεκριμένα νοσοκομεία αντιμετωπίζουν επί 40 χρόνια τέτοιες καταστάσεις, δηλαδή να έχουν μέσα σε δέκα λεπτά εκατοντάδες τραυματίες, υπάρχει η εμπειρία και η οργάνωση, ώστε όλοι να έχουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα.
»Υπήρξαν περιστατικά που με έκαναν να λυγίσω… Εκεί οι περισσότεροι είναι δότες οργάνων σώματος. Οι στρατιώτες από τη στιγμή που θα καταταγούν θεωρούνται ότι είναι και δότες οργάνων, όταν χάσουν τη ζωή τους. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, οι ανάγκες είναι πολύ μεγάλες. Εμείς λοιπόν οι πλαστικοί χειρουργοί ήμασταν υποχρεωμένοι να παίρνουμε το δέρμα. Για εμένα ήταν δύσκολο, γιατί όταν βλέπεις έναν 18χρονο στρατιώτη, ένα παιδί νεκρό, και πρέπει να του πάρεις το δέρμα, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Το δέρμα που παίρναμε το χρησιμοποιήσουμε στα εγκαύματα. Τοποθετούσαμε το μόσχευμα πάνω στα εγκαύματα, αλλά μερικές φορές ήταν τέτοια η έκταση που δεν επαρκούσε…Για 45 ημέρες το δέρμα έμενε πάνω στο τραύμα κι έτσι ο ασθενής γλίτωνε τη ζωή του.
»Αυτό που δεν άντεξα και δεν προχώρησα, ήταν όταν οι γονείς ενός μικρού παιδιού θέλησαν να δωρίσουν το δέρμα του. Ηταν εφιαλτικό… Ξεκίνησα, αλλά δεν ολοκλήρωσα τη διαδικασία. Εχω ζήσει πολλά δραματικά περιστατικά, που αδυνατεί να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους». Ο ίδιος ωστόσο δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τη μεγάλη φιλοπατρία αυτού του μαρτυρικού λαού, αλλά και τη διάθεσή του για εργασία και εθελοντική εργασία.
Το περιστατικό με νεαρή κοπέλα που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ
«Είχα φίλους πάμπλουτους, που θα μπορούσαν τα παιδιά τους να μην έχουν πάει στον στρατό. Εκείνοι όμως το θεωρούσαν τιμή να υπηρετήσουν. Μάλιστα ήταν καύχημα γι’ αυτούς ότι τα παιδιά τους είναι στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ηξεραν ότι τα παιδιά τους κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να χάσουν τη ζωή τους. Αλλά γι’ αυτούς θα έπεφταν για την πατρίδα. Μάλιστα, όταν σκοτώθηκε ο γιος ενός φίλου μου, δεν τον είδα ποτέ να μεμψιμοιρεί» σημείωσε ο Μανώλης Δασκαλάκης και πρόσθεσε:
«Οπως δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, η οποία αποτελεί πλέον καθημερινό παράδειγμα δύναμης και θέλησης για ζωή. Ενα όμορφο κορίτσι έπινε τον καφέ της σε μια πλατεία στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, όταν έσκασε βόμβα, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί κόσμος, ενώ από το ωστικό και θερμικό κύμα της έκρηξης η κοπέλα έπαθε σοβαρά εγκαύματα στο 60% του σώματός της, στο πρόσωπο και στα χέρια. Αυτή η κοπέλα με την κατάλληλη υποστήριξη έφτασε σε σημείο ύστερα από τρία χρόνια, παρά τις δυσμορφίες που είχε, να αναλάβει εθελοντικά υποστηρικτικό έργο σε άτομα που είχαν περάσει εγκαύματα παρόμοιου βαθμού, να τους λέει ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι μια τέτοιου τύπου ατυχία δεν πρέπει να είναι η αιτία να πέσουν σε κατάθλιψη ή να αλλάξει τόσο πολύ η ζωή τους, ώστε να παραιτούνται από τον ίδιο τους τον εαυτό».
Η επιστροφή στη γενέτειρά του Κρήτη
Στο Ισραήλ ο Μανώλης Δασκαλάκης έμεινε μέχρι το 2001 και έπειτα επέστρεψε στον τόπο του, την Κρήτη. «Για εμένα ήταν όνειρο ζωής να γυρίσω στην πατρίδα μου. Είμαι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Στην Ιατρική μπήκα για να γίνω πλαστικός χειρουργός κι έτσι πήγα στο Ισραήλ, καθώς θεώρησα ότι θα μου δώσει τη χειρουργική εμπειρία για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες της συγκεκριμένης ειδικότητας, που πάντα ήθελα να ακολουθήσω» είπε και συνέχισε:
«Ειδικεύτηκα στο Τμήμα Πλαστικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής, Χειρουργικής Ακρας Χειρός, Μονάδας Εγκαυμάτων και Αντιμετώπισης Κρανιοπροσωπικών Ανωμαλιών του νοσοκομείου Χαντάσα Εϊν Κέρεμ της Ιερουσαλήμ. Πλέον είμαι διευθυντής κλινικής Πλαστικής Χειρουργικής σε ιδιωτικό νοσοκομείο στο Ηράκλειο και ασκώ Επανορθωτική και Αισθητική Πλαστική Χειρουργική.
Σε ό,τι αφορά την Αισθητική Πλαστική Χειρουργική, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο χειρουργικό τραπέζι καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο άντρες. «Το ποσοστό αγγίζει το 40%. Τα περισσότερα περιστατικά έχουν να κάνουν με γυναικομαστία, μύτη, αλλά και βλέφαρα» σημείωσε ο γιατρός και κατέληξε: «Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, αρκετές είναι αυτές που αρνούνται να συμβιβαστούν με το γήρας. Οπότε το να σου ζητάνε να γυρίσεις τον χρόνο αρκετές δεκαετίες πίσω είναι ανέφικτο. Παίζεις με την υστεροφημία σου. Κι εδώ τίθεται το θέμα της συνείδησης του κάθε γιατρού».
Γιούλη Σταρίδα