Από το «βελόνι» του για ένα κοστούμι πέρασε όλη η ελίτ περασμένων δεκαετιών της Θεσσαλονίκης.
Η ζωή του Θόδωρου Κάτσικα μοιάζει είναι βγαλμένη από παλιά, καλή ελληνική ταινία. Οι παππούδες του ξεριζώθηκαν από τη Μικρά Ασία κι έφτιαξαν ξανά της ζωή τους με πολύ αγώνα στη Νεάπολη Κοζάνης, μαζί με χιλιάδες ακόμη πρόσφυγες. Ο πατέρας του αποφάσισε στα δώδεκά του χρόνια να τον στείλει να μάθει την τέχνη της κοπτικής – ραπτικής σε ραφτάδες της Κοζάνης και στα δεκαεπτά του να τον στείλει στη Θεσσαλονίκη, στους «μεγάλους οίκους», καθώς «έπιαναν τα χέρια του κι είχε μεράκι». Και όπως φαίνεται, είχε δίκιο…
Από το «βελόνι» του πέρασαν δεκάδες ηθοποιοί που δοξάστηκαν στο πάλκο τις περασμένες δεκαετίες, πολιτικοί, καθηγητές και γιατροί της Θεσσαλονίκης. Ολοι τους έκαναν… ουρά για ένα κοστούμι από τα «μαγικά» χέρια του, παρότι πλέον τη θέση των ακριβών κοστουμιών «με γελέκο και γραβάτα» έχουν πάρει τα… μπαλώματα και οι επιδιορθώσεις.
Ο Θόδωρος Κάτσικας είναι κομμάτι της ζωντανής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, ένας από τους παλιότερους ράφτες της πόλης, ένας από εκείνους τους απλούς ανθρώπους που όταν αρχίζουν τις ιστορίες από περασμένες δεκαετίες, τα μάτια του γεμίζουν νοσταλγία. Εχει κρατήσει ένα μαγαζάκι που δεν το πιάνει το μάτι σου στην οδό Μανουσογιαννάκη, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, και όλη τη μέρα μπαινοβγαίνουν πελάτες, οι περισσότεροι παλιοί, κιμπάρηδες Θεσσαλονικείς.
«Ημουν ο μεσαίος από τρεις γιους. Ο μεγάλος πήγε γυμνάσιο, εμένα ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει ράφτη και ο μικρός στα χωράφια. Ηταν νόμος ο λόγος του πατέρα τότε. Ξεκίνησα 12 χρόνων να πηγαίνω στους ραφτάδες της Κοζάνης. Εκεί έμαθα τα πρώτα μυστικά της τέχνης. Στα 17 μου, το 1959, ο πατέρας μου με έστειλε στη Θεσσαλονίκη να συνεχίσω στο ραφείο του Σπύρου Βουλγαράκη, στην οδό Ερμού» θυμάται ο κ. Κάτσικας.
Στη συνέχεια εργάστηκε στα μεγαλύτερα ραφεία της πόλης φτιάχνοντας το όνομα του και φτάνοντας να είναι ένας από τους καλύτερους ράφτες της. «Τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80 υπήρχαν τα ραφτάδικα στη Δραγούμη, στη Βενιζέλου και την Ερμού. Σ’ εκείνη την περιοχή βρίσκονταν και τα ακριβά υφασματάδικα, με εκλεκτά εισαγόμενα από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Αν υπήρχαν πτυχία στη ραπτική, θα είχα πέντε Μάστερ! Το έτοιμο ρούχο στην Εγνατία ήταν για τους φτωχούς. Οι… έχοντες έφτιαχναν κοστούμια στους ράφτες» αναπολεί ο κ. Κάτσικας.
Τώρα μόνο μπαλώματα και επιδιορθώσεις
Ηθοποιοί του Κρατικού Θεάτρου, μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης Καρέλης, η Κατερίνα Γώγου, ο Διονύσης Καλός, καθηγητές πανεπιστημίου, δικηγόροι και γιατροί, πολιτικοί, βουλευτές -μεταξύ αυτών ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μιχάλης Παπαδόπουλος και ο πρώην υπουργός Νίκος Ζαρντινίδης- και στρατιωτικοί έραβαν κάθε χρόνο τα κοστούμια τους από τα χέρια του κ. Κάτσικα.
«Ηταν άλλα χρόνια, ωραία, η αγορά κινούνταν και ο κόσμος είχε παιδεία και επίπεδο. Πλέον ασχολούμαστε μόνο με μπαλώματα κι επιδιορθώσεις σε φθαρμένα, πολυκαιρισμένα, φτηνά ρούχα. Δεν έχει χρήματα ο κόσμος, οι καλές εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί» λέει ο κ. Κάτσικας χαμογελώντας πικρά…
