Η άνιση μάχη του Φίλιππου Συρίγου με τον καρκίνο και η τελευταία επιθυμία του δημοσιογράφου πριν φύγει.
Τα έβαζε με όλους και με όλα. Με υπουργούς, αθλητές, προπονητές μέχρι και τους σκηνοθέτες των τηλεοπτικών μεταδόσεων αγώνων μπάσκετ. Ο Φίλιππος Συρίγος δεν συμβιβαζόταν. Είχε ορκισμένους φίλους αλλά και φανατικούς εχθρούς.
Ευθύς και ειλικρινής, είχε ζητήσει μία τελευταία επιθυμία από την οικογένειά του προτού «φύγει», στα 65 του χρόνια, το μεσημέρι του Σαββάτου: στο τελευταίο «αντίο» χθες στο Κερατσίνι να είναι μόνο δικοί του άνθρωποι και η τελετή να μην αποκτήσει χαρακτήρα κοινωνικής εκδήλωσης. Ηθελε, όταν τα φώτα θα έπεφταν, ύστερα από τη βαριά και άνιση διετή μάχη με την επάρατη νόσο, να είναι δίπλα του να τον αποχαιρετήσουν οι δικοί του άνθρωποι: η σύζυγός του Ντίνα, τα παιδιά του, ο Γιώργος (ακόλουθος της οξυδερκούς δημοσιογραφικής νοοτροπίας του πατέρα του), η Βασιλική και τα εγγονάκια. Δεν ήθελε στεφάνια.
Γι’ αυτόν τον λόγο η είδηση του θανάτου του μαθεύτηκε μία μέρα μετά, γι’ αυτό και στην νεκρώσιμη ακολουθία βρέθηκαν όσοι τον γνώριζαν λίγο παραπάνω. Ανάμεσά τους, ο Θάνος Μικρούτσικος. Διότι ο Φίλιππας, όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, είχε και έντονη μουσική άποψη πέρα από τη δεδομένη μπασκετική -και γενικά αθλητική- γνώση.
Ο εκλιπών δεν φοβήθηκε τη δολοφονική επίθεση -στον δρόμο- εναντίον του πριν από εννιά χρόνια. Υπήρξε από τους λίγους που έλεγαν ένα γερό «όχι» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004 προβλέποντας ότι θα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στη χώρα. Ηταν από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της τηλεόρασης. Συνέδεσε το όνομά του με τις ιστορικές επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ, όπως η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Στην ιστορία έμεινε η κορυφαία ατάκα του για τον «τίμιο γίγαντα» Αργύρη Καμπούρη που με τις δύο βολές του ανέβασε την Ελλάδα πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης. Παρών σε όλες τις μεγάλες (μπασκετικές) διοργανώσεις, βρέθηκε κοντά στην εξέλιξη των γεγονότων βοηθώντας το άθλημα να αναπτυχθεί στη χώρα μας.
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ανακοινώσεις συλλυπητηρίων από συλλόγους και διάφορους φορείς ήταν διαδοχικές. H σπουδαία του διαδρομή στον χώρο ξεκίνησε το 1965, όταν ο ίδιος είδε απλώς μία αγγελία. Το «Φως» ζητούσε συνεργάτη για τα ματς των τοπικών κατηγοριών. Αυτό ήταν.
Μια ζωή μπάσκετ
Ο Φίλιππος Συρίγος άρχισε να δημιουργεί με τον λόγο και την πένα του κερδίζοντας το κοινό. Στη συνέχεια -μεταξύ άλλων- εργάστηκε σε «Φούτμπολ», «Αθλητική Ηχώ», «Απογευματινή», «Ελευθεροτυπία», «Sportday», ΕΡΤ, Mega, ΑΝΤ1, «Τρίποντο».
«Στο πρώτο μου ρεπορτάζ μπάσκετ με έστειλε ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης να καλύψω ένα… τσάι που είχε κάνει η ΑΕΚ στη Ζαντάρ» θυμόταν ο ίδιος. Και είχε αποκαλύψει: «Μεγάλωσα με τα κατορθώματα της ΑΕΚ. Επειτα προτιμούσα τον ΠΑΟΚ του Φασούλα».
Με δηλώσεις του ο παλαίμαχος άσος Νίκος Οικονόμου ανέφερε: «Από τα 15 μου που τον γνώρισα τον είχα σαν τον Γκάλη των δημοσιογράφων. Ο Γκάλης μάς έμαθε μπάσκετ και ο Φίλιππος να διαβάζουμε για το άθλημα». Ο ίδιος ο Νίκος Γκάλης έστειλε το δικό του μήνυμα: «Μια ηχηρή φωνή του μπάσκετ σίγησε νωρίς. Θερμά συλλυπητήρια».
