Το μαγευτικό γαλανόλευκο ταξίδι από την Πορτογαλία στη Βραζιλία και από τον Οτο στον Φερνάντο!
Λες και ένα μαγικό ραβδί τη μεταμόρφωσε από ασχημόπαπο σε κύκνο και έγινε η επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων. Επί σειρά δεκαετιών η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είχε υποταχθεί σε ένα καθεστώς απαξίωσης και μιζέριας, αν και τη φανέλα της φόρεσαν μεγάλοι θρύλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι διακρίσεις της ήταν ελάχιστες σε διεθνές επίπεδο, μέχρι τις αρχές του 2000, όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα μας ο Οτο Ρεχάγκελ.
Ξάφνου όλα άλλαξαν. Ο κόσμος επέστρεψε στις κερκίδες, οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη και τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι από το 2004 και ύστερα έχουμε απουσιάσει μόλις από μία μεγάλη διοργάνωση (Μουντιάλ 2006). Η Ελλάδα που αντιστέκεται και δεν καταλαβαίνει από δύσκολα είναι εδώ!
Τον δρόμο της επιτυχίας που γνωρίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα την τελευταία δεκαετία τον έδειξε φυσικά ο Ρεχάγκελ. Η γερμανική φιλοσοφία του αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι που έλειπε από το ελληνικό ποδόσφαιρο και κατάφερε να την περάσει στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Μέχρι τότε η κλήση στην εθνική ομάδα ήταν… μαρτύριο, αλλά με τον Οτο έγινε «μεγάλη τιμή».
Ο πολύπειρος τεχνικός οργάνωσε την ομάδα κατά τέτοιο τρόπο ώστε μην μπορεί να την προσεγγίσει κανείς. Ακόμη και οι παράγοντες της ΕΠΟ, για παράδειγμα, έμεναν σε άλλο ξενοδοχείο για να μην έρχονται σε επαφή με τους παίκτες.
Στις κλήσεις του προτιμούσε πάντα παίκτες που αγωνίζονταν στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα, κι ας είχαν μικρότερο χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους, γιατί οι παραστάσεις τους από μεγάλα παιχνίδια ήταν διαφορετικές. Ποιος δεν θυμάται πόσο είχε κατηγορηθεί, επειδή δεν καλούσε τον Ζήκο ή τον Στολτίδη στην Εθνική… Εκείνος έβλεπε πράγματα που εμείς δεν τα βλέπαμε και πάντα δικαιωνόταν!
Το τρίτο του μυστικό αφορούσε την τακτική της ομάδας. Γνωρίζοντας ότι δεν είχαμε τους παίκτες που μπορούν να παίξουν επιθετικό ποδόσφαιρο, έδωσε προτεραιότητα στην άμυνα. Στην επίθεση χτυπούσαμε πάντα σαν την… κόμπρα!
Ετσι φτάσαμε στον «άθλο της Πορτογαλίας» το 2004, έτσι ήρθε και η συνέχεια. Πήραμε μόλις μία απουσία, στο Μουντιάλ του 2006 (Γερμανία), επειδή στην προκριματική φάση «πληρώσαμε» τις απώλειες στην έδρα μας. Από κει κι έπειτα η Εθνική έκοψε εισιτήριο σε όλες τις επόμενες διοργανώσεις: στο EURO 2008 (Αυστρία – Ελβετία), στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010 (Νότια Αφρική) και στο EURO 2012 (Πολωνία – Ουκρανία), ενώ το καλοκαίρι θα δώσει το «παρών» στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας συμπληρώνοντας μια δεκαετία μεγάλων επιτυχιών.
Η Ελλάδα ανήκει πλέον στις μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και έχει την «πολυτέλεια» να συμπεριλαμβάνεται στο γκρουπ των ισχυρών, που της εξασφαλίζει ευνοϊκότερες κληρώσεις. Κάτι τέτοιο θα γίνει άλλωστε και τον ερχόμενο Φεβρουάριο στην κλήρωση για την προκριματική φάση του EURO 2016, που θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο του 2014. Ακόμη μία μεγάλη διοργάνωση στην οποία -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου που αγγίζει τα όρια του απίθανου- θα είμαστε πάλι μέσα!
Η ελληνική ψυχή του μεγάλου Σάντος
Οσοι δεν το γνώριζαν ένιωσαν μεγάλη έκπληξη βλέποντας τον Φερνάντο Σάντος μετά το τέλος του αγώνα με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι να μιλάει στην ελληνική γλώσσα. Εν αντιθέσει με τον «ψυχρό» Οτο Ρεχάγκελ που έλεγε «καλημέρα – καληνύχτα», ο Πορτογάλος τεχνικός έχει δηλώσει πως νιώθει πιο Ελληνας και από τους Ελληνες!
Οταν αναφέρεται στην Ελλάδα χρησιμοποιεί πάντα το «εμείς» και το «εμάς» δείχνοντας την αγάπη του για τη χώρα όπου ζει και εργάζεται από το 2001. Και αν το 2004 η Πολιτεία είχε προτείνει στον Ρεχάγκελ να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αλλά εκείνος δεν απάντησε ποτέ, αλήθεια, τι πρέπει να γίνει τώρα με τον Πορτογάλο με την ελληνική ψυχή;
Ποιος δεν θυμάται άλλωστε τις μπηχτές που είχε ρίξει με στόχο την Ανγκελα Μέρκελ, όταν Βρετανός δημοσιογράφος τον ρώτησε για τα υποτιμητικά σχόλια της Γερμανίδας καγκελαρίου για τη χώρα μας; Να τι απάντησε,έχοντας ένα κασκόλ της Εθνικής γύρω από τον λαιμό του, απευθυνόμενος προς τη Μέρκελ: «Στην Ελλάδα ξεκίνησαν όλα και άπαντες οφείλουν να τη σέβονται. Η Δημοκρατία ήρθε από εκεί και τόσες άλλες αρχές διδάχθηκαν από τους Ελληνες, που έχουν τεράστια υπερηφάνεια και αξίζουν τον σεβασμό όλων. Αυτό που μας εμπνέει δεν είναι τα σχόλια τέτοιου τύπου, αλλά η τεράστια Ιστορία της Ελλάδας. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει μαθήματα!»
Η χρυσή γενιά του 2004 ρίχνει αυλαία
Από τη «χρυσή» γενιά της εθνικής ομάδας που κατέκτησε την κούπα της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004 μόλις δύο ποδοσφαιριστές έχουν μείνει στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και τον Ιούνιο θα ταξιδέψουν στη Βραζιλία για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού του πλανήτη: ο Γιώργος Καραγκούνης και ο Κώστας Κατσουράνης, οι δύο μεγάλοι αρχηγοί.
Για τον «τυπάρα» η χώρα του ποδοσφαίρου θα είναι ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, στο οποίο μετρά ήδη 131 συμμετοχές, νούμερο που πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι θα έφτανε Ελληνας ποδοσφαιριστής. Με… πατημένα τα 37 του χρόνια ο Καραγκούνης θα ρίξει στο Ρίο τους τίτλους τέλους.
Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να γίνει και με τον Κατσουράνη, ο οποίος θα ήθελε πολύ να γίνει… Καραγκούνης και να σταματήσει και αυτός στα 37 του, τα οποία θα συμπληρώσει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016! Ο ίδιος δείχνει να είναι ακόμη αναποφάσιστος. Από τη μία θέλει κι αυτός να σταματήσει από την Εθνική στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, από την άλλη σκέφτεται να συνεχίσει μέχρι την επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Η απόφαση εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο, γιατί όταν φύγει και αυτός από τη «γαλανόλευκη», δεν θα απομείνει άλλος ποδοσφαιριστής για να θυμίζει το ανεπανάληπτο «έπος της Πορτογαλίας».
Π.ΚΑΤΩΝΗΣ