Η Ματθίλδη Μαγγίρα μιλά για τις νέες προκλήσεις στην καριέρα της, εξηγεί γατί η ενασχόληση με το θέατρο είναι ψυχοθεραπευτική και δεν λέει όχι στο να κάνει πρωινή εκπομπή μαζί με την αδελφή της.
«TOC-TOC»… Ποιος είναι; Η Ματθίλδη Μαγγίρα, που επέστρεψε στο σανίδι έπειτα από 13 χρόνια. Η δημοφιλής ηθοποιός και showwoman δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους βασικούς χαρακτήρες της ξεκαρδιστικής κωμωδίας που ανεβαίνει στο θέατρο Ηβη. Παράλληλα, συνεχίζοντας μια επαγγελματική παράδοση αρκετών ετών, η Ματθίλδη πρωτοστατεί και στην παράσταση «ΕΝΣΚΥΛΟΝ εντέχνως», στο Tas Stage, που συνδυάζει την πρόζα, τις μιμήσεις και τη σάτιρα με το τραγούδι, τον χορό και τις μεταμφιέσεις.
Η πολυτάλαντη ηθοποιός μίλησε στην «Espresso της Κυριακής» για τις νέες της επαγγελματικές προκλήσεις, την συνεργασία με τον Κώστα Σπυρόπουλο αλλά και τον Κρατερό Κατσούλη, ενώ φωτίζει πτυχές που κρύβονται πίσω από την κρίση στην χώρα μας.
H τελευταία θεατρική εμφάνιση ήταν στο «Σεσουάρ για δολοφόνους» τη σεζόν 1999-2000. Γιατί έλειψες τόσα χρόνια;
Δεν έκανα θέατρο, αν και μου πάει πολύ, για διάφορους λόγους. Συγκυρίες ζωής, όπως ο γάμος και η μετακίνησή μου στη Αμερική, έπαιξαν τον ρόλο τους. Επειτα με απορρόφησε επαγγελματικά η επαφή μου με τη σκηνή μέσα από ένα άλλο καλλιτεχνικό είδος, το «καμπαρέ show», όπως το χαρακτηρίζουν, το οποίο περιλαμβάνει όλα αυτά που αγαπώ. Ετσι, από το 2006 που επέστρεψα στην Ελλάδα, ασχολήθηκα με αυτό σε παραστάσεις που κάναμε με την αδερφή μου Μπέτυ για τρία χρόνια. Μετά συνέχισα μόνη μου, μια και η αδερφή μου ασχολήθηκε με τη μητρότητα.
Με ποιο κριτήριο επέλεξες να κάνεις comeback με την παράσταση «TOC-TOC», σε σκηνοθεσία Κώστα Σπυρόπουλου;
Ηρθε εντελώς ξαφνικά, ενώ συζητούσα κάτι άλλο, το οποίο δεν προχώρησε. Ηπιαμε έναν καφέ με τον Κώστα, μου είπε για το έργο, μου άρεσε σαν ιδέα και μιλήσαμε την ίδια γλώσσα, βασικό για μένα. Μετά διάβασα το κείμενο, είδα τη δυναμική του, πόσο σύγχρονο είναι και πόσο μας αφορά. Πρόκειται για μια κωμωδία που χαρίζει αβίαστο γέλιο, όχι αυτό που είναι επί τούτου. Θεωρώ ότι το γέλιο είναι θεραπεία. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι μια ψυχοθεραπευτική κωμωδία.
Ψυχανάλυση έχεις κάνει ποτέ;
Δεν πιστεύω στην ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία είναι μέχρις ενός σημείου, ανάλογα με την περίπτωση. Πιστεύω όμως στη σωματική ψυχοθεραπεία, γιατί, κατά την άποψή μου, όλα είναι ψυχοσωματικά. Γι’ αυτό οφείλουμε να κρατάμε ψηλά την ψυχολογία μας κάθε μέρα, για να είμαστε απόλυτα υγιείς. «Η ψυχολογία μας σήμερα είναι τα γεγονότα της ζωής μας μετά από δύο χρόνια» λέει το καταπληκτικό βιβλίο «Η σχολή των θεών».
Θεωρείται ακόμη ταμπού στην Ελλάδα το να πηγαίνει κανείς σε ψυχοθεραπευτή;
Ναι, και δυστυχώς πιπιλάμε την… καραμέλα «έχω φίλους». Συγγνώμη, αλλά οι φίλοι δεν είναι ειδικοί και οι καλοί φίλοι οφείλουν να παροτρύνουν τους φίλους τους να συμβουλεύονται ειδικούς όταν βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Την κατάθλιψη, για παράδειγμα, δεν μπορούν να τη θεραπεύσουν οι φίλοι μας, όσο και να το θέλουν, γιατί δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Προσωπικά έχω δουλέψει αρκετά με τον εαυτό μου και θα το ξανακάνω αν χρειαστεί. Επίσης η ενασχόληση με το θέατρο είναι ψυχοθεραπευτική.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία της παράστασης «ΕΝΣΚΥΛΟΝ εντέχνως», που παρουσιάζεις με τους «Καλιάρντιανς» κάθε Πέμπτη στο Tas Stage, στο Γκάζι;
Με απασχολεί ο διχασμός μας ως λαός, ειδικά όταν αυτός επεκτείνεται στην τέχνη, η οποία, κατά την άποψή μου, δεν έχει σύνορα. Φέτος αποφάσισα να ασχοληθώ μ’ αυτό το θέμα, γιατί οι μεν έντεχνοι σιχαίνονται τους λαϊκούς (τα λεγόμενα «σκυλιά»), οι δε λαϊκοί θέλουν κατά βάθος να γίνουν έντεχνοι χωρίς πιάτα, πιρούνια και λουλούδια. Αυτό με τις ταμπέλες πρέπει κάποτε να τελειώνει. Δημιούργησα τη λέξη «ένσκυλο» για να σατιρίσω αυτή την κατάσταση. Υπάρχει το καλό τραγούδι που γίνεται επιτυχία, δηλαδή το τραγουδάει ο κόσμος, τον ακουμπάει κι επιβιώνει στον χρόνο. Υπάρχουν και τα σουξεδάκια που τραγουδιούνται δύο χρόνια και μετά κανείς δεν τα θυμάται. Οι έντεχνοι, από την άλλη, πήραν τις δυτικές φόρμες, πλην όμως με βασικές μουσικές ελλείψεις, και θέλησαν να μιμηθούν τους δυτικούς καλλιτέχνες με λίγο πιο ψαγμένο στίχο. Τι εγκλήματα έχουν γίνει σ’ αυτή τη χώρα. Μέχρι το ’80 τα ραδιόφωνα δεν παίζανε Τσιτσάνη γιατί ήταν λαϊκός, παίζανε αυτούς του ελαφρού που είχαν δυτικές επιρροές. Μόνοι μας θαφτήκαμε τελικά. Θεωρώ πως είναι χρέος των καλλιτεχνών να είμαστε ανοιχτοί, γενναιόδωροι και αφυπνιστές. Στόχος της παράστασης είναι να ενεργοποιήσει τους θεατές, να καταθέσουμε εμείς τα στοιχεία και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Μεταμφιεζόμαστε και μιμούμαστε αστέρια του ελληνικού πενταγράμμου των μεν και των δε, παλιά και νέα.
Ενα από αυτά τα πρόσωπα είναι η Πάολα. Πώς εξηγείς το γεγονός ότι γνωρίζει τόσο μεγάλη επιτυχία;
Η Πάολα είναι μια καλή λαϊκή τραγουδίστρια, φωνητικά εννοώ. Δεν είναι Βιτάλη, αλλά και καμία άλλη δεν είναι η Βιτάλη. Είναι αυθεντική, δεν το παίζει και γι’ αυτό πιστεύω ότι αρέσει. Αυτό που μπορεί να σατιρίσει κανείς στην Πάολα είναι το περιτύλιγμα. Τα στήθη και χείλη Μichelin, οι προκλητικές κιτς εμφανίσεις παλιά, που δυστυχώς άρχισαν να μεταλλάσσονται σε επιτηδευμένα μοδάτες, το σκηνοθετημένο σκηνικό στήσιμό της που δυσκολεύεται να το αφομοιώσει η ίδια και φυσικά η έντονη επιρροή των Metallica στην κίνησή της χτυπώντας το extension μαλλί πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά. Ολα αυτά τα αντιφατικά στοιχεία εμένα με ερέθισαν να μιμηθώ τη νούμερο ένα λαϊκή τραγουδίστρια της χώρας αυτή τη στιγμή.
Η συνεργασία σου με τον Κρατερό Κατσούλη στο «ΕΝΣΚΥΛΟΝ εντέχνως» προέκυψε μετά τη συμμετοχή του στο «Your face sounds familiar»;
Τον Κρατερό τον ήξερα σαν ηθοποιό και τον θαύμαζα κιόλας, αλλά στο «YFSF» είδα τις μιμητικές ικανότητές του και την τρέλα που έχει. Τότε συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε απόλυτα στα σόου που στήνω.
Ποια είναι η άποψή σου γενικότερα για το «YFSF»;
Καταρχάς θετική, γιατί γίνεται οικείο στο ευρύ κοινό ένα είδος που δεν είναι τόσο διαδεδομένο στη χώρα μας. Από άποψη παραγωγής ήταν μια χαρά, η παρουσιάστρια καλή, με τη δική της τρέλα, η επιτροπή επίσης, αλλά μέχρις ενός σημείου. Μου έλειπε η ματιά ενός τουλάχιστον ειδικού στο συγκεκριμένο είδος. Για παράδειγμα, ο Τάκης Ζαχαράτος θα μπορούσε να είχε σ’ αυτή την επιτροπή τη θέση που είχε η Γκαλένα στο «DWTS». Τέλος, ο τίτλος με βρίσκει λίγο αντίθετη. Θα προτιμούσα αυτόν που δώσανε οι Ιταλοί στην ίδια εκπομπή «Τάλε Κουάλε» ή κάτι ελληνικό.
Η «σουηδική» ζώνη στην τηλεόραση
Θα σου άρεσε να κάνεις μια πρωινή εκπομπή μαζί με την αδερφή σου;
Η αλήθεια είναι ότι δίδυμο αδερφών, εννοώ δύο αδερφές, δεν έχουμε ξαναδεί στην πρωινή «σουηδική» ζώνη. Αλλά εμείς είμαστε μελαχρινές. Στη «σουηδική» ζώνη, αν δεν είσαι ξανθιά με καμένο ντεκαπαρισμένο μαλλί, δεν σε σκέφτεται κανείς. Δύο αδερφές είναι μια καλή φόρμα, πιστεύω, για το πρωινό. Εχουμε δει ζευγάρια, φιλαράκια, gay straight δίδυμο, γκόμενες καναλαρχών, ξανθιές παρουσιάστριες, παρουσιαστές… Αδερφές δεν έχουμε δει ακόμα. Γιατί όχι;
Εδώ και αρκετό καιρό έχεις λανσάρει τη δική σου σειρά ρούχων. Πηγαίνει καλά αυτό το εγχείρημά σου;
Πηγαίνει αρκετά καλά τηρουμένων των αναλογιών σε μια αγορά που αργοπεθαίνει, αλλά που μπορεί κιόλας να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Ισως όταν ξεκαθαρίσει το τοπίο στη χώρα, να ανταμειφτούμε, γιατί αντιστεκόμαστε σθεναρά. Εγώ και η Ελενα Παύλου, η σχεδιάστρια που μαζί δημιουργήσαμε τα Matthildi Maggira Collection, έχουμε ιδέες, όρεξη, ποιότητα, πρωτοτυπία, σωστές τιμές και διαφορετικότητα μέσα από την απλότητα και την άνεση.
Το φαινόμενο της μετανάστευσης και τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή την εποχή στην πλειονότητά του ο ελληνικός λαός;
Η παθητικότητα, η θυματοποίηση και το κόμπλεξ κατωτερότητας μετά τα τετρακόσια χρόνια Τουρκιάς, που μας αφήσανε την πονηριά, τα ρουσφέτια και τη διαφθορά. Τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια οι δυτικοί και χρησιμοποιώντας με τον κατάλληλο τρόπο αυτά μας τα προβλήματα προκάλεσαν εμφύλιους και διχασμούς σε όλα τα επίπεδα. Από την αρχαιότητα το μεγάλο μειονέκτημα των Ελλήνων είναι ο διχασμός, ο αρνητικός ανταγωνισμός. Οι ξένοι το γνωρίζουν χρόνια τώρα και το εκμεταλλεύονται.
Η νεομετανάστευση είναι ένα μεγάλο θέμα που προέκυψε λόγω της κρίσης; Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από την Ελλάδα;
Από την Ελλάδα έχω φύγει προ κρίσης. Δεν μετανάστευσα ακριβώς, αλλά μπορούσα να ζήσω άνετα εκεί, μια και έμενα στη Νέα Υόρκη. Πιστεύω ότι η ποιότητα ζωής ξεκινάει από το κλίμα και εδώ έχουμε το ωραιότερο, έχουμε τις καλύτερες θάλασσες, τα ομορφότερα τοπία. Σε έναν τόσο μικρό τόπο υπάρχουν τόσες εναλλαγές τοπίων που είναι σαν να έχουμε όλο τον κόσμο στην Ελλάδα μας. Αυτό που με θλίβει είναι ότι της φερόμαστε σαν να είναι σκουπίδι και πετάμε τα σκουπίδια μας παντού. Τραγικό. Αυτό όμως που πάντα με ενοχλούσε και ήταν έντονο εδώ, είναι η έλλειψη επαγγελματισμού σε όλους τους τομείς, οι ανεφάρμοστοι νόμοι, το πολιτικό παράλογο, ο διχασμός μας σε όλα τα επίπεδα, η ξιπασιά μας, ο κακός μιμητισμός μας στη Δύση, η άθλια γραφειοκρατία, το μέσον, τα φακελάκια, ο ατέρμονος διπολισμός μας και, τέλος, το άδικο σε όλο το μεγαλείο του. Σοβαροί λόγοι να θέλει κάποιος τελειομανής να μεταναστεύσει.
